*Ronodin*

Siedziałem na krześle w "celi" przeglądając się naszemu więźniowi, przywiązanemu do krzesła naprzeciwko mnie. Był taki śliczny gdy był nieprzytomny...

Drgnąłem nerwowo w myślach karcąc się z takie podejście.

"To nasz więzień! Powinienem zamknąć go w celi o chlebie i wodzie. I torturować!" - przypomniałem sobie w myślach, rumieniąc się lekko na myśl o wszelkich sposobach tortur. (If you know what I mean ~Autorka)

"Więzień, jasne. To dlaczego jest w zwykłej komnacie a nie w celi, huh? I dlatego przyglądasz mu się z uśmiechem?" - zapytał mnie ten upierdliwy głos w mojej głowie który zawsze odzywał się w niewłaściwym momencie i wytykał błędy.

Miałem odpyskować gdy więzień się poruszył.

Moja cała uwaga przekierowała się na niego, a ja się nad nim pochyliłem z coraz większą ekscytacją.

- R-ronodin? - Mruknął nieprzytomnie patrząc na mnie przez zmrużone oczy.

- Seth. - Odpowiedziałem z lekkim uśmiechem, nie mogąc się powstrzymać. - Tak, właśnie. Ronodin. Tak mam na imię.

- Ugh... - Chłopak przekręcił się lekko na krześle. - Wszystko mnie boli.

- Bo jesteś ranny i masz siniaki. - Zamilkłem na chwilę. - Chyba muszę zmienić ci bandaże.

- Nie sądzę abyś musiał mnie dotykać. - Spojrzał na mnie z niechęcią.

Obdarzyłem go znudzonym spojrzeniem.

- Przed chwilą sam powiedziałeś że cię boli.

- Przeżyję. Nie raz było gorzej.

Przewróciłem oczami.

- Ale nie musi boleć, wiesz? Poza tym jeśli się wykrwawisz, twoja siostra mnie zabije.

Zamilkł i obserwował ostrze mojego noża rozcinającego liny.

Wstał i zachwiał się, wpadając w moje ramiona. Syknął i oparł się o mnie, biorąc drżący oddech.

- Czyli jednak boli, huh? - Zapytałem z uśmieszkiem.

Obdarzył mnie oburzonym spojrzeniem.

- Mam dziwne wrażenie, że czerpiesz z tego satysfakcję.

- Może. - Posłałem mu uroczy uśmiech i podniosłem go na ręce. Pisnął przestraszony i uderzył mnie lekko. - Nie bij mnie, bo cię upuszczę.

Obrażony skrzyżował ręce na piersi. Na to też się lekko skrzywił.

- Co wyście mi do cholery zrobili? Mnie boli dosłownie wszystko.

- Wiesz... Nie poddałeś się bez walki. No i raz spadłeś z konia.

- Jak to?

- Nooo... Nie dokładnie cię przywiązaliśmy.

Westchnął, a ja przełożyłem go na łóżko.

- Siedź tu grzecznie, idę po bandaż.

Gdy wróciłem, opierał się o ścianę, obserwując mnie groźnie.

- Gdzie ja właściwie jestem? - Zapytał.

- W lochu.

- Nie wygląda jak loch.

Zaczerwieniłem się lekko.

- Bo to tak nie do końca loch. - Przyznałem niechętnie. - Ale bardzo blisko mnie, żebym mógł mieć cię na oku.

- Aha. - Nadal obserwował mnie spode łba.

Westchnąłem.

- Rozbieraj się.

- Co? - Spytał minimalnie piskliwie, na co uśmiechnąłem się z satysfakcją.

- A jak mam cię opatrzyć?

Przełknął ślinę.

- Mogę sam się opatrzyć.

Uniosłem brwi.

- I tak już cię opatrywałem. Gdy byłeś nieprzytomny.

Zamrugał zaskoczony, uświadamiając sobie, że faktycznie, już jest zamumiowany.

- Czyli widziałeś mnie nago? - Jego głos robił się coraz bardziej piskliwy, a on sam jakby skurczył się w sobie, wystraszony obejmując się ramionami.

- Bokserek nie ruszałem. - Odpowiedziałem, wiedząc o co mu chodzi. - Możesz mnie nazwać debilem, chujem lub kutasem, ale gwałcicielem nie jestem.

Odetchnął, uśmiechając się do mnie nieśmiało.

- Dobrze wiedzieć. - Mruknął.

- Rozbieraj się. - Pospieszyłem go.

- Muszę?

- Tak.

Nadal się wahał, nerwowo mnąc materiał bluzy.

- Zaraz sam to zrobię. - Zagroziłem.

- Chyba nie mówisz serio. - Stwierdził z powątpiewaniem.

Uniosłem jedną brew do góry i odłożyłem apteczkę. Wystraszony chłopak cofnął się trochę. Przewróciłem go i delikatnie przycisnąłem do materaca. Niezbyt skutecznie próbował się wyszarpnąć.

Ściągnąłem mu bluzę, niby przez przypadek muskając dłonią skórę jego brzucha (albo bardziej bandaż na jego brzuchu). Jeszcze chwila, i zarumieniony siedział przede mną w samych bokserkach (nie licząc bandaża).

- Takie straszne? - Zapytałem ze śmiechem.

Mruknął coś nie wyraźnie pod nosem.

Kazałem usiąść mu na brzegu łóżka, po czym zacząłem rozwijać bandaż na jego lewej nodze.

- Będę przemywał. Może szczypać. - Ostrzegłem.

Gdy tylko przyłożyłem do rany wacik nasączony alkoholem syknął i szarpnął się.

- Ostrzegałem. Postaraj się nie szarpać, bo będę zmuszony przywiązać cię do krzesła.

- Postaram się nie ruszać. - Obiecał. Zamknął oczy i zacisnął ręce na prześcieradle. Wręcz drżał ze strachu, ale starał się tego nie okazywać.

Westchnąłem i podniosłem się z podłogi. Uważając aby nie uszkodzić żadnej z jego ran jeszcze bardziej, przytuliłem go.

Sapnął zaskoczony.

- Co robisz? - Zapytał zdezorientowany.

- Nie denerwuj się tak. - Delikatnie pogładziłem go po plecach, a on poczerwieniał. - Mów do mnie coś. - Zaleciłem. - Przestaniesz się skupiać na bólu.

Zawahał się.

- O czym mam mówić?

- Nie wiem. - Wzruszyłem ramionami. - Opowiedz mi o Kendrze.

Spojrzał na mnie podejrzliwie.

- To nie muszą być jej największe sekrety czy wasz plan pokonania mnie i zamknięcia w lochu. Opowiedz po prostu jaka jest. Nie wiem, ulubione danie albo jakiś przypał z dzieciństwa.

No więc zaczął opowiadać. Najpierw ostrożnie dobierał słowa, ale potem zaczął się nawet uśmiechać, opowiadając jak Kendra ścigała się z nim na picie shake'ów i oboje mieli tygodniową grypę.

Poczekałem aż przestanie skupiać się na mnie, i zacząłem przemywać rany. Czasami zdarzyło mu się syknąć z bólu, zaciskając dłonie na prześcieradle, ale znosił to bardzo dzielnie. Przemknęło mi przez myśl, że powinien dostać naklejkę "dzielny pacjent".

- Wiesz, wydaje mi się że Paprot jest biseksualny. - Powiedział nagle, z zadumą wpatrując się w przestrzeń gdzieś ponad moją głową.

- Skąd takie wnioski? - Zapytałem zaskoczony, opatrując jego prawe kolano.

- Raz byliśmy na misji w Hiszpanii. Taka tam drobnostka, chyba minotaur który wziął się nie wiadomo skąd zaatakował małą hiszpańską wioskę na uboczu. Uporaliśmy się z tym w pół godziny, a zadowolony dziadek stwierdził że nam wszystkim przyda się mini urlop i wybraliśmy się na jedną z hiszpańskich plaż. W pewnym momencie Paprot zawiesił się, gapiąc się na grupkę gorących Hiszpanów. - Seth klasnął w ręce. - Nie Hiszpanek! Hiszpanów!

- Mhym. - Z uśmiechem słuchałem jego paplaniny. Miał przyjemny głos. - Yyy, Seth?

- Tak?

- Bo muszę opatrzyć ranę na twoim udzie, więc...

- Oh, jasne.

Przesunął się tak, abym miał łatwiejszy dostęp do rozcięcia.

- Dziękuję. - Uśmiechnąłem się do niego.

Zawiesił się na chwilę, z rumieńcem obserwując moje ręce gdy wacikiem przecierałem ranę, zupełnie "przez przypadek" muskając palcami jego udo.

- Yyy... Tak... Proszę. - Zaśmiał się nerwowo. - I dziękuję za to, że mnie opatrujesz.

- Proszę.

- To o czym ja mówiłem?

- O biseksualności Paprota.

Przytaknął i kontynuował swoją opowieść. Uśmiechnąłem się pod nosem. Mógłbym słuchać go godzinami.

- Seth?

- Tak?

- Unieś ręce.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

- Muszę owinąć bandażem twoją klatkę piersiową.

- Jasne. - Uniósł ręce i skrzywił się. - Wyżej nie dam rady.

- Spoko. Tak żeby cię nie bolało.

Uśmiechnął się nieśmiało, a ja odwzajemniłem uśmiech, starając dodać mu otuchy.

Teraz zamilkł, z każdym moim dotykiem robiąc się czerwieńszy. Powoli odwinąłem bandaż, i zacząłem przemywać rany, najpierw tą na plecach. Nie widziałem jego twarzy, ale uszy miał zupełnie czerwone.

Przemywając jego plecy przez przypadek przycisnąłem wacik za mocno. Seth jęknął cicho. Drgnąłem zaskoczony, a chłopak zasłonił usta dłonią.

- Możesz nie jęczeć? - Zapytałem.

- Zabolało! - Zaprotestował, po czym uśmiechnął się lekko i zachichotał. - A cooo...? Przeszkadza ci?

Wydałem z siebie niezidentyfikowany dźwięk.

- Nie, ale... Tak.

Seth uśmiechnął się szerzej i wydał z siebie jeszcze jeden jęk.

- Przeeestaaań... - Zagryzłem wargę.

- Okej, okej. - Zaśmiał się.

Z powrotem wróciłem do jego klatki piersiowej. Przemyłem rankę niżej, na brzuchu, a potem zabrałem się za tą wyżej na piersi.

"Przez przypadek" musnąłem jego sutek, chłopak pisnął i drgnął.

- Uuuups? - Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się zadziornie.

- Nie rób tak! - Wypiszczał.

- A co? Przeszkadza ci?

Chłopak sprzedał mi kuksańca.

- Och, już cię nie boli w takim stopniu, że możesz mnie bić? - Zaśmiałem się.

- Bić cię mogę zawsze.

- Mhm, to wiem. A teraz nie ruszaj się, bo cię bandażuję.

- To mnie nie macaj!

- Jasne, jasne.

Owinąłem jego klatkę piersiową bandażem i zabrałem się za ręce.

- Skończyłem! - Oznajmiłem po chwili. - Chociaż czekaj. - Złożyłem delikatny pocałunek na jego czole. - Teraz skończyłem. Zaraz przyniosę ci świeże ubrania.

- Dziękuję. - Bąknął nieśmiało.

Wróciłem po chwili bluzą i jakimiś dresami, żeby było mu ciepło i wygodnie.

Pospiesznie się ubrał, unikając mojego spojrzenia.

- Chcesz jeść? Pić? Spać?

Chłopak ziewnął.

- Chyba pójdę spać.

- To dobranoc. - Uśmiechnąłem się do niego, i wyszedłem z jego "celi", zamykając ją na klucz.

Z cichym westchnięciem osunąłem się po drzwiach, ukrywając twarz w dłoniach. Obawiam się, że wpadłem w to po uszy.

Oto dlaczego nie lubię piosenek po polsku, nawet tych z głębszym tekstem: nie potrafię się skupić, słuchając teksu i analizując go, lub śpiewając, a potem mam laga, i zastanawiam się co ja właściwie napisałam.

Te po angielsku w większości też odpadają, bo śpiewam.

Więc piszę przy metalu XD

Klasycznie, jeśli ktoś chce nexta, niech pisze (a ja i tak nigdy go nie wrzucę bo o tym zapomnę hehe)

~Melka