Kendra patrzyła na brązowe drzwi, niczym nie wyróżniające się od innych. Według rozkładu Akademi jej pokój miał numer 78 i znajdował się w lewym skrzydle 1 piętra.

Dziewczyna sprawdziła na telefonie, który dostała od rodziców mapę Akademi. Normalni ludzie i internet nie widzieli Akademi Rycerzy Świtu, tylko zwykłą prywatną szkołę muzyczną, więc Kendra po prostu wyszukała jej w internecie.

Cała Akademia składała się ze 3 budynków.

Pierwszy budynynek był budynkiem głównym. Składał się ze 4 pięter.
Na parterze znajdowała się wielka sala gimnastyczna, siłownia oraz szatnie. Na 1 piętrze znajdowała się świetlica dla dzieci studentów, biblioteka oraz kawiarenka. Na 2 i 3 piętrze znajdowały się sale lekcyjne, pokój nauczycielki i sekretariat.

Drugi budynek był położony obok głównego, i posiadał 2 piętra. Na parterze znajdował się uroczy hol którym można było dojść do schodów prowadzących na 1 piętro ale można było skręcić korytarzem w bok i zjeść coś w kawiarnio-stołówce.
Na 1 i 2 piętrze znajdowały się pokoje w których mieszkali studenci. Po prawej stronie znajdowały się pokoje chłopców, a po lewej dziewcząt.

Ostatni budynek ciężko było nazwać budynkiem. Było to coś w rodzaju wielkiej, rozbudowanej stajni. Znajdowały się tam konie na których jeździli studenci.

Za głównym budynkiem znajdował się wielki park, w którym znajdowała się strzelnica.

Kendra westchnęła. Spojrzała jeszcze raz na drzwi, na których wisiała kartka z jej imieniem. O dziwo nie było napisane z kim będzie dzielić pokój. Rozejrzała się i powiodła wzrokiem po innych drzwiach. Na wszystkich były dwa imiona. Czyżby jako jedyna będzie mieszkać sama? Pokoje wydawały się małe.
Jej drzwi 78 znajdowały się w bardzo małej odległości od drzwi 77 i 79.

Dziewczyna nacisnęła klamkę i popchnęła drzwi. Zamiast małego pokoju zobaczyła czyste, duże oraz w pełni umeblowane mieszkanie. Domyśliła się że na pokoje zostały rzucone czary, jakie zostały rzucone na chlebak.

Kendra weszła do mieszkania. Przy wejściu stała urocza półka na buty. Na szaro-białych ścianach były zawieszone haczyki na kurtki i płaszcze. Dziewczyna zamknęła drzwi i zrobiła parę kroków. Patrzyła na śliczny pokój z dwoma łóżkami, dużą szafą, półkami na ścianach oraz komodą. Na panelach podłogowych leżał mięciutki szary dywan. Pomieszczenie było łączone z kuchnią, dzielił je blat przy którym stały 2 krzesła.
Oprócz tego w pokoju znajdowały się drzwi które prowadziły do łazienki.

Kendra przypatrzyła się łóżkom. Skoro były 2 to chyba jednak nie będzie mieszkać sama. Zatem kto jest jej współlokatorem?

W tym momencie usłyszała pukanie do drzwi. Zastygła. Czyżby to jej współlokator? Szybko podbiegła do drzwi i je otworzyła.
Rozczarowała się widząc Setha.

- No co. Nie spodziewałaś się mnie? - spytał. - Mogę wejść?

- Jasne. - Powiedziała.

- O matko ale masz fajny pokój. - Powiedział Seth rozglądając się dookoła.

- Tak, ale nie wiem kto jest moim współlokatorem.

- Dowiesz się wkrótce. - Odparł tajemniczo Seth.

- Zaraz. TY coś wiesz.

- JA coś wiem- Odparł dumnie Seth. - Ale to niespodzianka i nic nie powiem.

Kendra głośno westchnęła.

- Dowiesz się jeszcze dziś, zobaczysz. - Pocieszył ją Seth.

- Super pocieszenie. - Kendra zgromiła go wzrokiem.

Stała tyłem do drzwi i patrzyła na Setha. Nagle chłopak uśmiechnął się.

- Tooooo... tęsknisz za Paprotem? - Spytał.

- Serio?

- No. Praktycznie o nim nie rozmawiamy, a technicznie jest członkiem naszej rodziny.

- Rozwiniesz swoją wypowiedź?

- Nooo bo tak jakby jest twoim chłopakiem, i jakby został twoim mężem to zostałby moim szwagrem no a później ojcem moich siostrzeńców lub siostrzenic a potem...

- Stop! Nie zagalopowałeś się trochę? - Spytała zażenowana.

Seth zachichotał.

- Będę tak galopował dopóki nie odpowiesz na moje pytanie. Tęsknisz za Paprotem?

- Oczywiście że tak! Nie ma go od ponad 5 tygodni!

Seth wywrócił oczami.

- 5 tygodni, o mój Boże jak ty wytrzymałaś...

Kendra zgromiła go wzrokiem.

- Eh No dobra. A powiedz chociaż za czym dokładnie tęsknisz?

- Za tym jak mnie przytulał... Ej zaraz od kiedy interesuje cię moja relacja z Paprotem? - W głowie Kendry zapaliło się czerwone światełko.

Seth uśmiechnął się szerzej.

- A jak myślisz?

Kendra główkowała, ale nie mogła nic wymyślić.

- Seth, co ty knujesz?

- Odpowiedz na pytanie. Za czym dokładnie tęsknisz?

- Nic ci nie powiem, dopóki nie dowiem się co knujesz!

- No powiedz, no. Powieeeeedz. - Seth podszedł do Kendry i zajęczał.

- I co mam Ci powiedzieć? Że tak bardzo tęsknie? Że tak bardzo brakuje mi chwil, kiedy udawałam obrażoną, a Paprot bez słowa przytulał mnie najmocniej jak umiał i czekał aż mi przejdzie? Że wciąż w głowie powtarzam nasze pożegnanie i powtarzam sobie że wszystko będzie dobrze?

Seth uśmiechnął się. Za szeroko.

W tym momencie ktoś objął ją w tali. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy i odwróciła się gwałtownie.
Spojrzała w piękne, pełne spokoju i miłości niebiesko-szare oczy.

- Paprot... - Wyszeptała.

Ich twarze dzieliły centymetry. Chłopak uśmiechnął się.

- Cześć Kendra... - Powiedział zmieszany odsuwając się od Kendry.

- Od jak długo tu stoisz...? - Spytała.

Seth patrzył na parę. Ani Paprot ani Kendra nie wiedzieli co powiedzieć. Chłopak uznał że tu potrzebna jest jego pomoc.

Popchnął Kendre na Paprota, który nie utrzymał równowagi i przewrócił się na jedno z łóżek.

Seth szybko wybiegł z pokoju, trzaskając drzwiami.

- Seth! Boże... zabije go... przepraszam... -Kendra próbowała się podnieść ale Paprot jej na to nie pozwolił.

Przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował, a Kendra nie była w stanie nie oddac pocałunku.

Kiedy się od siebie oderwali, Paprot spojrzał jej w oczy.

- Ja też tęskniłem. Nawet sobie sobie wyobrażasz jak. Tak bardzo że zostanę twoim współlokatorem przez najbliższy semestr, jeśli się zgodzisz...