Pov.Paprot

Byłem tak bardzo zrozpaczony. Co najzabawniejsze jeszcze nigdy się tak nie czułem. Żyłem od bardzo dawna i zdarzały mi się... przelotne romanse. Czasami z jakąś dziewczyną, czasem z chłopakiem, ale nigdy nie trwało to długo. 

Gdybym teraz zastanowił się dlaczego spotykałem się z jakąś osobą z przeszłości, nie potrafiłbym powiedzieć dlaczego to zrobiłem. Chyba po prostu jako ,,młody" chłopak, który będąc jednorożcem jest lubiany przez wszystkie wróżki, chciałem zobaczyć jak to jest naprawdę się w kimś zakochać. 

A teraz? Patrzyłem jak moja ukochana cierpi w moich ramionach. A ja miałem pełną świadomość tego, że nic nie mogę zrobić. To było straszne uczucie. 

- Czy my w ogóle wiemy gdzie idziemy? - zapytał w końcu Seth. 

- Naszym celem jest wodospad Santo Angel. - wyjaśnił Warren. - Ten o którym Kendra tak długo opowiadała. 

- Razem z Tanu wspominaliście coś o... La Gran Sabana? - Zapytała Eva

- La Gran Sabana to miejsce w którym właśnie się znajdujemy idiotko. - Seth zaśmiał się pod nosem. 

- Przypominam, że jestem tu pierwszy raz!

- Ja też. - Seth nie przestawał się śmiać. 

- Na szczycie tego wodospadu cię zepchnę, zobaczysz. - Obiecała naburmuszona dziewczyna. 

- Dobra, stop. Kendra jest ranna, nie mamy planu, ostatnie czego nam potrzeba to wasza kłótnia. - Skarcił ich Warren. 

Następnie spojrzał na swoją kuzynkę u zwrócił się do mnie.

- Jeśli jesteś już zmęczony, mogę ją wziąć.

- Nie, wole ją nieść. - zapewnił go, mocniej przyciągając dziewczynę do siebie. 

Przewrócił oczami.

- Przecież nic jej nie zrobię. Myślisz, że będę próbował ci ją odbić? Jestem jej kuzynem.

- Nie - Zarumieniłem się. - Chcę ją po prostu mieć przy sobie, na wszelki wypadek.

- Nic mi nie jest. - Usłyszałem cichy głos Kendry.

- Nikt w to nie wątpi. - zapewniłem ją. - Chcę cię chwilę ponieść, bo przed nami długa droga.

- Według mnie powinniśmy rozbić obóz i odpocząć. - Zadecydował Warren. - Paprot zaraz będzie zmęczony, tak samo jak dzieci.

- JAKIE DZIECI? - Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech kiedy usłyszałem równocześnie zadane pytanie przez Setha i Evę. Warren też wyglądał na zadowolonego.

- Żartuje. - powiedział. - Eva masz dalej te namioty?

***

Pov.Seth

Siedziałem na swoim posłaniu. Rozmyślałem nad stanem mojej siostry, naprawdę się o nią martwiłem. Westchnąłem i schowałem twarz w rękach.

Było już dosyć późno, ale nie mogłem zasnąć. Czułem się bezsilny i słaby. Zauważyłem, że coraz częściej się tak czuje.

Jak bezużyteczne dziecko.
Jak śmieć.
Jak wyrzutek.

Nagle poczułem ukłucie na szyi. Gwałtownie obróciłem się i zobaczyłem stojącą za mną Eve.

-Przepraszam Seth! - wyszeptała.

Zakręciło mi się w głowie. Nie miałem pojęcia co się dzieje. 

-Ja nie chciałam! Obudzisz się za rano. Słyszysz? Ja nie chciałam!

Poczułem jak tracę panowanie nad swoim ciałem. Miałem wrażenie, że jestem sparaliżowany. Opadłem bezwładnie na ziemię. 
Eva wypuściła strzykawkę z ręki i przyłożyła dłoń do ust.

Zaczęła łkać i uklękła przy mnie. Mimo, że nie mogłem się ruszyć, poczułem jak jej dłoń głaszcze mnie po głowie. Wydawało mi się, że żałowała tego co zrobiła.

-Bardzo dobrze Evo, Córko Lorda Dalgorela. - Usłyszałem cichy, ostry i zimny głos. Chciałem się podnieść i bronić, ale nie mogłem nic zrobić. 

-Nie! Daj mi spokój! -Wrzasnęła Eva, chwytając się za głowę. 

- Evo nie bądź głupia. Czy nie marzysz czasem o tym żeby przeżyć jakąś przygodę? Ja Ci mogę pomóc, tylko rób co mówię.

- Nie kosztem innych! Nie zdradzę ich! 

-Jesteś chyba zmęczona i nie wiesz co mówisz. Pozwól, że oczyszczę ci umysł. 

Zobaczyłem kątem oka, jak Eva pada na kolana i zaczyna płakać. Cała się trzęsła. Domyśliłem się, że ten tajemniczy głos sprawia jej ból. Tak bardzo chciałem jej pomóc...

Moje oczy mimowolnie zaczęły się zamykać, a mój umysł wyłączył się. Zapadła ciemność, którą następnie rozjaśnił blask.

Zorientowałem się, że jestem w jakiejś czerwono-czarnej przestrzeni. Zobaczyłem szare ruiny jakiegoś budynku, podejrzewałem, że to była jakaś kapliczka. Podejrzane wydały mi się czarne jak noc pnącza, które oplatały pozostałości kapliczki. Ruszyłem w jej stronę i wszedłem do środka. 

Tak jak podejrzewałem w środku znajdowało się jeszcze więcej pnączy. Rozejrzałem się i moją uwagę przykuł duży kamienny stół. Miałem wrażenie, że właśnie tam znajduje się najwięcej pnączy, więc właśnie tam podeszłem. 

Moje serce ścisnął strach kiedy zobaczyłem, że coś leży na stole. A raczej nie coś, tylko ktoś. Moja siostra. 

Po jej twarzy spływały kropelki potu, a jej skóra była blada jak papier. Bluszcz owijał się na jej brzuchu, dokładnie tam gdzie miała ranę...

- Kendra? Kendra?! Kendra! 

Podbiegłem do niej i chciałem jej dotknąć, ale gdy tylko moje palce dotknęły jej skóry odskoczyłem. Nie miałem pojęcia dlaczego. Widziałem, że Kendra cierpi, ale nie mogłem nic zrobić. 

Usłyszałem syk. Odwróciłem głowę i zobaczyłem ruszające się pnącze, które syczało jak wąż. Widziałem, że próbowało zbliżyć się do Kendry i ją otoczyć, ale coś go odpychało. Była to mała, ledwo widoczna biała kula, która zdawała się odganiać roślinę. 

Gdy wyciągnąłem rękę w celu dotknięcia światełka, kula zamigotała i zniknęła. Zaskoczony cofnąłem się i zamrugałem. Następnie stałem przed świątynią. Moja perspektywa zmieniła się i teraz widziałem budowlę z lotu ptaka. Kawałki kapliczki powoli odrywały się od całości i znikały. Kiedy całość zniknęła, podobnie działo się z podłożem, horyzontem i niebem. Ze strachem zdałem sobie sprawę, że zostałem jedynym obiektem w tej dziwnej czasoprzestrzeni. 

Poczułem mocny wstrząs i patrzyłem na poły mojego namiotu. Słońce powoli wschodziło, a więc był już ranek. W obozie panowało lekkie poruszenie, ale widocznie nie było tak wcześnie by mnie budzić. Wziąłem głęboki wdech i położyłem dłoń na sercu. Niewiele myśląc wybiegłem z namiotu.

Przy ognisku stał teraz Warren i Paprot, który po zobaczeniu mnie zaczął wołać coś w moją stronę. Ignorując go skierowałem się w stronę namiotu dziewczyn. Bez słowa wpadłem do środka i natychmiast odwróciłem wzrok. 

- SETH! - Krzyknęła z oburzeniem moja starsza siostra, której przez noc musiały powrócić siły. 

Oczywiście, że musiałem tu wpaść kiedy Kendra się przebiera. - pomyślałem. - I to akurat w samym środku. 

- Przepraszam. - Wymamrotałem pod nosem. - Lepiej się już czujesz Ken?

- Seth wołam cię a ty mni... - do namiotu wszedł Paprot, ale widząc moją siostrę zamilkł w pół słowa. Otworzył szerzej oczy i nie za bardzo chyba ogarniał sytuacje. Odwrócił wzrok, ale mojej uwadze nie umknąły dwie rzeczy.

Paprot o wiele z długo patrzył na moja siostrę, a moja siostra zarumieniła się, ale nie wyglądała na jakość szczególnie oburzoną.

- Czy ty się właśnie gapiłeś na moją siostrę? - zawołałem oburzony. Ja naprawde rozumiem, ze Paprot i Kendra są juz dużymi nastolatkami, ale jesteśmy na misji! Szanujmy się!- Co ty wstydu nie masz? To moja siostra idioto! 

- Przypominam, że pobiegłem za tobą! 

- Dosyć! Obydwoje w tym momencie się stąd wynosicie! Już! - Kendra na nas nakrzyczała ubierając biały T-shirt. 

Bez gadania opuściliśmy namiot. Warren poinformował nas, że idzie się rozejrzeć, a my w tym czasie mamy pilnować obozu, niczego nie rozwalić, nikogo nie zabić i ogólnie nie sprawiać kłopotów. 

Na sam koniec odwrócił się i dodał. 

- Posłuchajcie mnie. Kendra miała naprawdę ciężką noc, więc jej nie denerwujcie, dobrze? Wolałbym, żeby w swoim aktualnym stanie nie stresowała się, nie denerwowała i nie martwiła. 

Razem z Paprotem kiwnęliśmy głowami. Patrzyłem jak ognisko przygasa analizując wczorajszą noc. 

Kiedy Kendra wyszła ze swojego namiotu Paprot wstał. 

- Kendra strasznie Cię przepraszam. - Powiedział od razu. - Nie powinienem w ogóle wchodzić do twojego namiotu, a co dopiero robić to co zrobiłem. - Spuścił z zakłopotaniem głowę. 

Moja siostra z delikatnym uśmiechem podeszła do niego i przytuliła go. 

- Nic się nie dzieje, ale dziękuje, że przeprosiłeś. Co do tego wchodzenia, Seth mogę wiedzieć co właściwie chciałeś zrobić? - W jej głosie czuć było nutkę wściekłości. 

- Hej spokojnie. - Paprot położył jej ręce na ramionach. - Porozmawiajmy i wszystko sobie w spokoju wyjaśnijmy. 

Dziewczyna kiwnęła głową i usiadła przy Paprocie. 

Ja nie za bardzo wiedziałem co powiedzieć, więc spytałem. 

- Gdzie Eva? 

- W namiocie, wstała później ode mnie i dopiero się przebiera. - Odparła. - Jeśli bardzo chcesz to jej też możesz tak wbiec do namiotu, jestem pewna, ze będzie zadowolona. 

Oblałem się rumieńcem. 

- Podziękuje. -Powiedziałem. - Możesz po nią iść? 

- Jasne. - Kendra wstała i odeszła. 

Pod jej nieobecność opowiedziałem Paprotowi mój sen, oczywiście nie wspominając o Evie. O tym muszę z nią porozmawiać sam na sam. 

- Myślisz, że to coś oznacza? - spytałem. 

- O matko Seth. - Paprot pomasował skronie. - Nie mam pojęcia czy to zwykły sen, czy coś w rodzaju przepowiedni. Miejmy nadzieję, że przyśnił ci się bardzo i to bardzo zły koszmar. Na wszelki wypadek nie mówmy o tym nikomu, przede wszystkim Kendrze. Ona już ma dość problemów na głowie, żeby dodawać jej kolejny. 

Kiwnąłem głową na znak zrozumienia. Następnie przyszła Kendra i Eva, której przyglądałem się chyba zbyt długo bo Paprot szturchnął mnie w bok. Ledwo przywitaliśmy się, kiedy Warren wrócił. 

Okazało się, że znalazł on drogę prowadzącą na szczyt wodospadu i biorąc pod uwagę tempo naszej drużyny dojdziemy tam w przeciągu paru dni. Westchnąłem. Biorąc pod uwagę ilość problemów, przeszkód, ponaglającego czasu i wrogów mogłem stwierdzić tylko jedno. 

Nasza drużyna zdecydowanie miała pecha. Śmiertelnego pecha.