(Pov Kendra)

- Paprot ma dla ciebie niespodziankę. - Oznajmił Seth, wchodząc do kuchni.

- Co? - Spytałam, podnosząc głowę znad śniadania.

- Kur... Ale ja jestem łoś. Nic nie słyszałaś!

Zaśmiałam się.

- Ok, ale co to za niespodzianka...?

- Nic! Nie powiem! Van też nie pytaj!

- No to idę spytać Vanesy... - Włożyłam do ust ostatni kęs naleśnika i wstałam od stołu.

Mój brat przybił sobie piątkę z czołem.

- Tego też nie miałem mówić... Może ja sobie pójdę, bo znowu wygadam za dużo.

- Ale mi to nie przeszkadza...

Seth zatkał usta rękom. Pomachał mi i wybiegł z domu.

Zaśmiałam się i skierowałam po schodach do bliksa.

***

- Hejo. - Przywitałam się. - Pomagałaś Paprotowi w niespodziance?

- Skąd... - Bliks spojrzał na mnie podejrzliwie. - Seth ci powiedział?

- Nie zaprzeczę...

- No zabiję go żywcem!

- Jak ty chcesz go zabić żywcem?

- Coś się wykombinuje. I nawet nie pytaj, bo i tak ci nie powiem.

Zrobiłam smutną minkę.

- Plis...

- Nie! Dowiesz się wieczorem. Tyle ci starczy.

Zastanowiłam się chwilę.

- Warren też wam pomagał?

- Tak, ale zabraniam ci pytania go! On na pewno ci wygada!

- Ale...

- Nie. Niespodzianka to niespodzianka!

Przewróciłam oczami.

- No okejjjj...

- Obiecujesz że nie będziesz nikogo pytać o niespodziankę? - Spytała podejrzliwie kobieta.

- Obiecuję.

- Dobrze. A teraz odejdź w pokoju i udawaj że o niczym nie wiesz.

***

Siedziałam na łóżku, czytając książkę. Jednak w ogóle nie skupiałam się na tekście. Cały czas myślałam o tej niespodziance.

Co to może być?! Przecież nie ma chyba żadnej okazji...

- Hej. - Usłyszałam.

Podniosłam wzrok. Nade mną stał jednorożec uśmiechając się niepewnie.

- Mam dla ciebie niespodziankę... - Podał mi rękę, pomagając wstać.

- Jaką?

- Zaraz zobaczysz.

Podał mi chustkę. Spojrzałam na niego pytająco.

- Załóż to. - Wyjaśnił.

- Schody...

- Zniosę cię.

Założyłam chustkę, a chłopak podniósł mnie na ręce. Przeniósł przez cały dom i w pewnym momencie poczułam, że wyszliśmy na dwór.

Odstawił mnie na trawę i poprosił żebym chwile poczekała.

Poczułam na swoim policzku coś mokrego.

- Co-

Paprot zaśmiał się.

- Odsłoń oczy. - Poprosił.

Paprot stał przede mną z ślicznym szarym szczeniaczkiem. Piesek miał na głowie niebieską kokardkę.

- Bogowie, ale słodki... - Jęknęłam. Chłopak dał mi zwierzątko na ręce.

- To dla ciebie. - Pocałował mnie w głowę.

- Z jakiej okazji?

- Pamiętasz jak trafiłaś do więzienia w Żywym Mirażu? - Spytał. Kiwnęłam głową. - To było dokładnie w ten dzień.

- Serio? I ty to pamiętasz? Ja zapomniałam.

- Mam dobrą pamięć. - Pogłaskał pieska. - Możesz nadać mu imię. To chłopiec.

Przyjrzałam się pieskowi. Miał piękne, brązowe oczy. Poruszał noskiem, wąchając moją bluzkę.

- Co powiesz na... Leo?

- Ładnie.

Przytuliłam jednorożca, puszczając Leo na trawę, żeby pobiegał.

- Dziękuję. - Uśmiechnęłam się i pocałowałam go. - Najfajniejszy prezent jaki kiedykolwiek dostałam.