Jade

Obudziłam się o dziesiątej. Założyłam bluzę Chrisa i poszłam do kuchni. Zrobiłam kawę i usiadłam na wyspie kuchennej. Po chwili chłopak wszedł do pomieszczenia.

- Cześć, słońce. - przywitał mnie.

- Hej. - uśmiechnęłam się. - Co chcesz na śniadanko?

- To samo co ty.

- A... em... ja... już jadłam.

- A co jadłaś?

- E... naleśniki. - odparłam bez przekonania. Chłopak spojrzał na mnie wymownie i podszedł do zlewu, po czym wyciągnął z niego brudną patelnię.

- Patelnia leży tu brudna od wczoraj, a jestem pewien,że położyłem ją pod tym talerze. - no i mnie masz. - Jadey... - podszedł do mnie i położył ręce po dwóch stronach moich nóg. - Co się dzieje?

- Nic, rano po prostu nie mam apetytu.

- Słońce nie umiesz kłamać. Mogłaś mi to od razu powiedzieć a mnie okłamałaś. Jade...

- Możecie się nie zachowywać jakbym była małym dzieckiem którego trzeba ciągle pilnować?! - wybuchnęłam odsuwając chłopaka od siebie i zeskakując z wyspy.

- Ale właśnie tak się zachowujesz!

- Uwierz mi, że jak raz nie zjem śniadania to nic mi się nie stanie!

- Wtedy u nas też go nie zjadłaś, wczoraj na kolację też nic nie jadłaś, w kinie nawet nie tknęłaś chipsów, dzisiaj nie zjadłaś śniadania, skąd mam wiedzieć, może jutro nie zjesz nic?!

Chris

- Po prostu daj mi spokój, bo przez to się tylko kłócimy! - powiedziała dziewczyna ze łzami w oczach.

- Wiesz co? Możesz mnie nawet znienawidzić, ale dla mnie najważniejsze jest twoje dobro, bez względu na cenę, rozumiesz?!

Gdy do dziewczyny dotarło, co powiedziałem, podeszła do mnie i się przytuliła.

- Przepraszam. - wyszlochała.

- Nie przepraszaj, tylko pomyśl wreszcie o tym, co sobie robisz.

Jade spojrzała w moje oczy, a po chwili mnie pocałowała, zaplatając dłonie na moim karku.

Richard

Obudziły mnie krzyki dobiegając z kuchni. Domyśliłem się że to Jade i Chris. Już miałem iść ich uciszyć, ale wrzaski ucichły. Po chwili Leigh - Anne otworzyła swoje piękne oczy.

- Hej, księżniczko.

- Hej.

- Jak się czujesz?

- Dobrze. Wiesz, że dzisiaj nic mi się nie śniło? Te leki na sen chyba działają.

Istotnie, Leigh od paru dni brała leki nasenne, aby twardo spać.

- To dobrze, moja dzielna dziewczynka. - pocałowałem ją w czubek głowy. Po chwili dziewczyna sprawdziła swój telefon.

- To, co nagrałam na Insta chyba zadziałało, nie dostałam żadnej wiadomości od Jasona już kolejny dzień.

- To dobrze, wreszcie dał ci spokój.

Lee - Lee wtuliła się we mnie mocniej z uśmiechem. Leżeliśmy tak chwilę, aż powiedziałem:

- Jade z Chrisem się o coś kłócili, może sprawdzimy czy żyją?

- Tak... dobry pomysł. - odpowiedziała po czym poderwała się z łóżka. Założyła na siebie moją koszulkę.

- Ej, to moje. - zaśmiałem się. Dziewczyna wystawiła mi język. Gdy wychodziliśmy z jej pokoju Leigh złapała się za podbrzusze.

- Auch.

- Co jest?

- Brzuch mnie boli. - zaśmiałem się. - No co? Nie dam ci tej satysfakcji.

Weszliśmy do kuchni. Jade stała przytulona do Chrisa.

- Co się stało? - spytała Leigh.

- Długa historia. Ale już wszystko okej. - odparła Jadey.

- O cholera. - mruknął Chris odbierając powiadomienie na swoim telefonie.

- Co jest? - spytałem.

- Pamiętasz, że dzisiaj jest to rozdanie nagród?

- O szlag. Całkiem zapomniałem.

- Jakie rozdanie? - dopytała Leigh - Anne.

- Rozdanie nagród z takiego radia i my zostaliśmy nominowani z Meghan i Sean'em jako tam najlepszy cooperation. - wyjaśniłem.

- Trzeba zadzwonić i przypomnieć chłopakom. - westchnął Chris. Wykręcił numer do Zabdiela. - Nie odbiera. Spróbuję do Erica. - pierwszy, drugi, szósty sygnał... - też nic. Pozostaje Joel.

Jak się domyślacie, on także nie odbierał.

- Zadzwonię do dziewczyn. - stwierdziła Leigh. Wybrała numer Perrie. - Hej Pezz, żyjecie? No to możesz dać mi Eric'a, bo chłopaki coś od niego chcą? Okej, dzięki. - podała mi telefon..

- Cześć, Eric, słuchaj, pamiętasz o tym rozdaniu dzisiaj?

- O kurwa całkiem zapomniałem.

- Wyrażaj się dziecko. Bierzesz Perrie ze sobą?

- Jak się zgodzi to tak.

- Dobra, to bądź tak wspaniałomyślny i przekaż to Zabdielowi, gracias. - powiedziałem z sarkazmem i się rozłączyłem. Później wykonaliśmy jeszcze taki telefon do Becky.

- Dziewczyny, a wy z nami idziecie? - spytał Chris.

- Nie mam się w co ubrać... - jęknęła Lee - Lee.

- Ja też, nie przygotowałam się.

- Macie jeszcze pięć godzin jeśli chcecie zdążyć się umalować i uczesać, więc ubierajcie się i idźcie na zakupy. - zaproponowałem.

Dziewczyny pobiegły się ubrać wcześniej dzwoniąc do Perrie, Jesy i Becky że za pół godziny po nie będą i że jadą po sukienki.

Jesy

Dziewczyny podjechały do nas i ruszyłyśmy do galerii. Mój wybór był prosty. Od razu zakochałam się w mojej kreacji. Pezz też w miarę szybko coś wybrała, ale potem zaczęło się z Leigh - Anne i Jade. Bo a to Jadey wygląda za grubo, a to dla Leigh jest za krótka... w końcu Jade znalazła coś co jej odpowiadało, a dla Lee - Lee sukienkę musiałyśmy wybrać za nią, bo zwariować szło. Becky też wybrała świetne ciuchy i mogłyśmy wracać do domu. 

Szykowałyśmy się chyba cztery godziny. Gdy przed dziewiętnastą chłopcy stracili do nas cierpliwość kazałyśmy im poczekać na dole w holu. W końcu gotowe i my zeszłyśmy na dół. Widziałam, że na mój widok Zabdielowi zaświeciły się oczy.

Perrie

Długo myślałam nad moimi włosami. W końcu upięłam je z tyłu głowy. Byłam jak najbardziej zadowolona z efektu. Zeszłyśmy do holu gdzie czekali na nas chłopcy. Eric przyciągnął mnie do siebie i powiedział mi do ucha:

- Wyglądasz bosko.

Leigh - Anne

Wiem, że byłam dzisiaj upierdliwa. Ale wciąż miałam wrażenie, że nie wyglądam dobrze. Po pewnym czasie dziewczyny straciły do mnie cierpliwość i siłą woli to one wybrały moją kreację. No ale przyznam im jedną rację. Podobałam się sobie. Wreszcie widziałam siebie taką, jaką widział mnie mój chłopak. Ładną. Z płaskim brzuchem. Po prostu piękną.

Na dole zastałyśmy chłopców w garniturach. Wyglądali... inaczej. Zeszłam jako ostatnia. Richard wyraźnie rozpromienił się na mój widok. Przyciągnął mnie do siebie.

- Wyglądasz... wow.

- Dziękuję. - uśmiechnęłam się.

- Kto cię na to namówił?

- Dziewczyny. Ale naprawdę jest świetna.

- Nieprawda. To ty jesteś świetna.

Jade

Ja wiem, bywam okropnie nieznośna. Ale serio czasami mam wrażenie że dosłownie wszystko mnie pogrubia. W końcu, Bogu dzięki w czymś wyglądałam w granicach tolerancji i mogłam się pokazać z Chrisem. Włosy pozostawiłam rozpuszczone, dobrałam odpowiedni makijaż i byłam gotowa. Zeszłyśmy do holu gdzie zastałyśmy chłopaków w garniturach. Okej... to niecodzienny widok, ale muszę przyznać, że Chris wyglądał jeszcze przystojniej niż zawsze. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował. A ja wiedziałam, że chce przez to powiedzieć że dla niego mogłabym iść nawet w jego bluzie a i tak wyglądałbym pięknie. I wiedziałam, że to prawda. Tego wieczora pierwszy raz poczułam przy nim, że naprawdę jestem piękna. Ale to miała być tylko cisza przed burzą, nie tylko w moim życiu...