A little party never killed nobody...

~Fergie - "Little party never killed nobody"

Leigh-Anne

Posadziłam Ali na stole i zaczęłam robić ciasto na naleśniki. Po chwili w pomieszczeniu pojawił się Richard. Szczerze? Nienawidzę ignorować ludzi. Gdy przeszłam obok niego, aby wziąć jajka z lodówki, złapał mnie w pasie.

- Hej, pogadamy?

- Nie, Richard, nie będziemy teraz rozmawiać. - Warknęłam i odsunęłam się od niego.

Dokończyłam robienie naleśników i zawołałam pozostałych. Usiedliśmy przy stole i w grobowej ciszy zabraliśmy się do jedzenia.

- Dziewczyny, przepraszamy was, no... - Zaczął Zabdiel. 

- Czyj to był w ogóle pomysł?! - Spytała Jade. Karmiona przeze mnie Ali spojrzała na nią przestraszona.

- Jade, nie krzycz. - Powiedziałam cicho, wskazując na dzieci.

- Dobrze, przepraszam. Powtarzam, czyj to był pomysł?

- Nie wiem, nas wszystkich chyba... - Mruknął cicho Chris.

- Oh, wspaniale. - Wycedziła Perrie.

- Pezz... - Westchnął Erick.

- Nie! I nie mów mi więcej, że jestem najważniejsza skoro dobrze wiesz, że to gówno prawda! - Nakrzyczała na niego i wyszła. Chłopak poszedł za nią.

Starałam się nie wtrącać w dyskusję i unikać wzroku Richarda, udając skupienie na karmieniu Ali.

- Jak mogliście, nosz do chuja, czy wam czegoś brakuje? - Spytała Jade.

- Jeju, nie złość się, to był tylko jeden raz...

- Nie jestem wściekła, tylko jest mi przykro, w tym jest różnica.

- A ja jestem wściekła! Wszyscy ostatnio przeginacie! Najpierw Joel, potem Erick z tą tancerką, o Richardzie wspominać nie będę, bo to było już dawno. Zachowujecie się, jakbyśmy wam nie wystarczały! - Krzyczała Becks.

Ali zaczęła płakać.

- Kurwa, przestańcie się kłócić! Możecie nie teraz? - Warknęłam. Wzięłam dziewczynkę na ręce i poszłam do naszej sypialni.

Ali ucięła sobie popołudniową drzemkę, wszyscy zniknęli u siebie w pokojach, kłócąc się, godząc? Ciężko powiedzieć.

Usiadłam przy komputerze z zamiarem poszukania mebli do pokoju Aaliyah.

- Moglibyśmy teraz porozmawiać? - Spytał Richard.

- Chodź do salonu. - Westchnęłam. - Ali śpi, nie chcę jej obudzić.

Wyszliśmy z pokoju. Usiadłam na kanapie, Richard obok.

- Lee, przecież wiesz, że to nie tak...Przecież nic się nie wydarzyło.

- Ta dziewczyna siedziała ci na kolanach! A to, co miała na sobie to... była bardziej rozebrana niż ubrana.

- Jejku, ale przecież to był niewinny wypad do klubu. Jakiego no to już trudno, stało się.

- Wiesz o co mi chodzi?! - Wstałam z sofy. - Ja naprawdę mogłabym to olać, okej, męski wypad, te sprawy. Ale najpierw ta zdrada, teraz to! Przecież to można w paranoję popaść! Czy ja muszę za każdym razem, kiedy wychodzisz z chłopakami, zastanawiać się, co robisz i z kim?! Może ty jesteś ze mną nieszczęśliwy co?! - Wykrzyczałam.

Kiedy zeszły ze mnie emocje, cała złość, pozostał tylko smutek i bezsilność, a wraz z nimi łzy.

Chłopak wstał i pomimo moich największych oporów mnie przytulił.

- Lee... Nigdy przenigdy więcej tak nie myśl. Nigdy do niczego nie doszło i nie dojdzie, nawet jeśli byłaby taka możliwość, rozumiesz? To był tylko wypad do klubu, nic więcej.

- Wiem, ale... wiesz, jak ja się poczułam?

- No wiem, przepraszam cię... nie martw się takimi rzeczami. Dla mnie istniejesz tylko ty.

Perrie

- Zrozum... My we dwoje nawet nie wychodzimy na imprezy, a jak poszliśmy z chłopakami no to... wiesz jak to jest. Wy z dziewczynami też niejedną akcję z pewnością odwaliłyście.

- Wiesz dlaczego nie wychodzimy?! Bo się boję! Nie weszłabym do klubu, rozumiesz?! Przykro mi, jeśli nie jesteś w stanie tego zaakceptować, ale po ty, co się wtedy stało... Nie wiem, może nigdy nie wrócę do normalności, ale jeśli jest to dla ciebie taki problem... - Chłopak zakrył mi usta dłonią.

- Przepraszam. Masz rację. Nie mogę myśleć w tych kategoriach. Przepraszam. - Przytulił mnie.

- Ta psychiatra, do której chodzę... ostatnio powiedziała, że powinnam spróbować odstawić leki.

- To chyba dobrze?

- Tak, ale... Jest coś takiego jak syndrom odstawienia leków antydepresyjnych. A przy takich prochach, jak ja dostawałam łatwo nie będzie.

- Hej, ale masz mnie, nie zapominaj o tym. Jakoś przez to przebrniemy, zobaczysz.

Jade

Na Chrisa długo się nie gniewałam. W sumie do niczego nie doszło. Ale żeby nie było, w pierwszej chwili miałam mu ochotę nogi z dupy powyrywać.

Któregoś wieczora zadzwonił Edwin i zapytał, czy nie mamy ochoty wyjść na imprezę. Iść, nie iść...? Ostatecznie założyłam luźniejszą u dołu sukienkę i zgodziłam się pójść z Chrisem. Razem z nami wybrał się też Joel (bo Becky nie czuła się najlepiej) oraz Zabdiel i Jesy.

Dobra, myślałam, że będę musiała robić za jedyną trzeźwą przyzwoitkę, ale Jess powiedziała, że nie zostawi mnie z tym ciężkim brzemieniem samej.

- Ziomki, musimy cyknąć fotkę, co to za impreza bez pamiątki?! - Nick usiłował przekrzyczeć muzykę.

- Na pamiątkę to będziesz miał jutro kaca. - Mruknęłam pod nosem i przewróciłam oczami.

- To ja mogę robić za fotografa! - Powiedziała Jesy.

- Ja z tobą! - Dodał Zabdiel.

Jess wyjęła telefon i stanęła przed nami, a Zabdiel ją objął i pocałował w policzek.

- Uśmiech!

Potem Chris złapał mnie i zrobił zdjęcie, po czym wysłał je do pozostałych siedzących w domu.

Do domu wróciliśmy grubo po drugiej w nocy. Nick, jak przewidywałam, był zupełnie schlany.

- Ja go do siebie nie wezmę. - Powiedział Brandon.

- Ale Larissa nas zabije! Wszystkich! - Powiedział Zion.

- To jak jesteś taki mądry to się sam z nim użeraj, na mnie Katy i tak jest wściekła. - Mruknął Austin.

- To jest nie mój problem. Jak Lissa będzie się pieklić, to ja przecież go na siłę nie upiłem. - Zaprotestował Brandon.

- Zajebiście, Katy już grozi mi wykastrowaniem. Nie biorę odpowiedzialności za tego idiotę.

Przysłuchiwaliśmy się wszyscy tej niecodziennej wymianie zdań i spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo.

- Słuchajcie... - Zaczęłam. - A może chodźcie do nas? Mamy pokój gościnny i rozkładaną kanapę w salonie. Chyba tak lepiej niż stracić narządy płciowe? - Zaśmialiśmy się.

- Nie no, nie chcemy wam robić problemu...

- To nie problem. Odwdzięczycie się. - Powiedział Joel.

- Musimy odwdzięczyć się Leigh-Anne za napisanie piosenki, Richardowi za nakłonienie Leigh do napisania piosenki... - Zaczął wyliczać Edwin.

- Będziecie mieli okazję. Chodźcie i nie pieprzcie głupot.