Rozdział 5

Maria

Babcia powitała mnie jak zawsze ciepło  w Nowych Szkotach. Powitanie było tym cieplejsze jak zobaczyła koło mnie Franciszka.

- To jest wasz pokój. - Powiedziała babcia, zostawiając nas w pokoju gościnnym z małżeńskim łóżkiem.

- Jak to jest, że wszyscy wokół mnie chcą tego ślubu bardziej niż ja?

- To nic, prześpię się na podłodze.

- Nie wygłupiaj się. Wieczorem wyciągnęmy drugą pościel, nie muszą wiedzieć jak nam się układa.-Uśmiechnęłam się do narzeczonego. - Idę zobaczyć się z siostrami do ogródka. Chcesz iść ze mną?

- Nie, zostanę tutaj. Spotkamy się później.

***

Razem z Elżbietą i Katarzyną piłyśmy herbatę w sadzie dziadków między jabłkami. Był tam stół oraz trzy krzesła.

- Babcia cieszy się z waszego ślubu.

Oznajmiła Katarzyna coś tak oczywistego.

- Serio? Niezauważyłam. Przygotowała nam łóżko małżeńskie.

- Zrobiła to? - Spytała zaskoczona Elżbieta, ale moja wina mówiła sama za siebie.

- Wiecie co jest najgorsze? Że to rodzice mnie z tym sprzedali. Umowa, którą podpisywałyśmy zmusza mnie do zawarcia małżeństwa.

- Co?! - Wykrzyknęły obydwie aż kilka ptaków z najbliżej jabłoni poderwało się do lotu.

- Oczywiście, nie możecie o tym nikomu powiedzieć. Nie chcę skandalu.

***

Wieczorem nie wzięłam udziału w "rodzinnej" kolacji. Miałam dość wszelakich intryg i uśmiechów babci. Kolacja odbyła się bez mojej obecności.
Chciało mo się tylko i wyłącznie płakać, zatem i to robiłam w pół ciemnym pokoju.

- Moje kochanie znowu płacze?

Spytał Franciszek, zamykając drzwi do sypialni.

- Jak pomyślę, że coraz bliżej ślubu to jakoś sama się rozklejam.

Rzekłam, patrząc jak gniotę chusteczkę, którą ocierałam łzy.

- Będzie dobrze, zobaczysz.

Pocieszył mnie, łapiąc mnie za jedną dłoń.

- A co jeśli do siebie nie pasujemy? Będziemy nieszczęśliwi? Nieszczęśliwi do końca naszego życia? - Pytałam, ale Francuz niespodziewanie zamknął moje usta pocałunkiem.

- Ja uważam, że będziemy idealnym małżeństwem.

Szepnął mi do ucha, na co spojrzałam na niego. Niespodziewałam się takiej reakcji.
Czułam jak się zarumieniłam.

- To było miłe. - Stwierdziłam nieśmiale, po czym nastała niezręczna cisza. Wstałam. - To ja wyciągnę pościel.

Podeszłam do szafy wnękowej i wyciągnęłam z niej drugą pościel okrytą poszwą.

- Mogę spać na podłodze.

Przypomniał Franciszek, uśmiechając się do mnie.

- Nie musisz, po prostu będziemy leżeć po przeciwnych stronach łóżka. Nic więcej nie chcę. Ułożysz to wszystko? Chciałabym się umyć.

- Oczywiście.

- Dziękuję.

***

Wzięłam gorącą kąpiel, starając się odprężyć. Wszystko szło w dobrym kierunku do momentu, gdy przypomniałam sobie, że nie wzięłam piżamy. Nawet szlafroka. Siostry wraz z dziadkami były na dworze, więc nie było szansy ich zawołać. Założyłam nieco przykrótkawy ręcznik i udałam się sypialni. Zapukałam i otworzyłam kawałek drzwi, wciąż trzymając ręcznik.

- Możesz się obrócić do mnie tyłem?

- Coś się stało? - Spytał nie rozumiejąc mojej prośby.

- Po prostu się obróć i nie patrz.

- Już nie patrzę. - Oznajmił, a ja początkowo uchyliłam drzwi, aby przekonać się czy mówi prawdę.

Uff... na szczęście mówił prawdę. Widziałam tylko jego tył oraz piękne, złociste włosy.
Na łóżku leżała moja piżama, usiadłam i nie ściągając ręcznika, zaczęłam się przebierać, ale w pewnym momencie spojrzałam w lustro przede mną. Franciszek z lekko obróconą głową spoglądał na mnie.

- Miałeś nie patrzeć.

- Głowa mi ścierpła.

- Kłamca! - rzuciłam go dla zabawy kapciem, gdyż akurat się przebrałam

- Osz ty! Niech cię tylko złapie. - zawołał, na co chciałam zacząć uciekać, lecz potchnęłam się o ręcznik.

Koło mnie natychmiast pojawił się Franciszek, podając mi rękę i pomagając wstać.

- Wszystko dobrze? Nie chciałabym, aby coś ci się stało. Szczególnie przed ślubem.

- Nie chciałabyś, abym wtedy została twoją żoną? - Spytałam, siadając na łóżku.

- Nie chciałabym, abyś za dwadzieścia lat wypominała mi jak to źle wyszłaś na zdjęciach ślubnych.

- Mówisz, że wyjdę źle?

- Każda kobieta tak mówi.

- Ale ja nie jestem każda.

- Wiem, Wasza Królewska Wysokość, ale wiem, że każda dziewczyna pragnie jeden rzeczy.

- Tak? - Pytałam nierozumiejąc, gdy ten uklęknął przede mną, otwierając czerwone pudełko. - Mario, Królowo Szkocji czy zostaniesz moją żoną?

Co miałabym odpowiedzieć? Skoro i tak sprawa jest przesądzona.

- Tak.

Odrzekłam, a przyszły król założył mi pierścionek.

- Jeśli nie pasuje, możemy zmienić rozmiar.

- Nie, jest idelany. Dziękuję. - Uśmiechnęłam się lekko i spuściłam głowę. - Czy w ramach... Czy w ramach podziękowań mogę cię pocałować, Wasza Królewska Wysokość.

- Będę zaszczycony, królowo.

Odpowiedział, gdy położyłam rękę na policzku Francuza i nieśmiało spojrzałam mu w jego piękne, niebieskie oczy.  Złożyłam delikatny pocałunek.

- Może jednak coś z tego wyjdzie?

Spytałam, jakby pytając sama siebie. Miałam prawdziwą nadzieję na nasz happy end.

- Musi wyjść. - Uśmiechnął się.

- Co zatańczymy nas nasz pierwsza taniec? Myślałam o czymś spontanicznym, nie mam siły na uczenie się jakiegokolwiek nowego układu.

- Będzie jak chcesz, kochanie.

Uśmiechnęłam się szczególnie na ostatnie słowo.

- Bardzo mi się podoba pierścionek zaręczynowy.

- Dała mi go moja babcia. Powiedziała, że idelanie odzwierciedla stanowisko królowej.

- Miała rację, podziękuj jej w moim imieniu.

***

- Marysia, Marysia... wstań masz gościa.

Szeptał mi nad uchem głos mojej młodszej siostry, Elżbiety.

- Kto to?

- Nie powiem, zejdziesz to zobaczysz.

Moja siostra była okrutna pod tym względem. Wyszła z pokoju, a ja spojrzałam na Franciszka, który spał po przeciwnej stronie łóżka. Wzięłam ubrania i udałam się do łazienki, aby ubrać swoją czerwoną sukienkę oraz przygotowania się na niespodziewane spotkanie. Zeszłam na dół witając się z dziadkami, a następnie wyszłam na taras.

- Cyprian, jak miło Cię widzieć. - Powiedziałam na samym początku, ale chwilę później poczułam mieszane uczucia.

Nie odzywałam się do mojego polskiego przyjaciela od czasu, gdy wyjechałam nagle do Szkocji. Dopiero teraz przypomniałam sobie o nocnym telefonie podczas pobytu w Balmoral.

- Królowo Mario.

Popatrzył znacząco na mnie, a ja dopiero się zorientowałam, że patrzy na strażników z tyłu po moim prawym i lewym boku.

- Zostawcie nas.

Rzekłam do strażników, a razem z Cyprianem udałam się na spacer do sadu. Szliśmy między jabłonkami i dopiero po dłużej chwili zabrał głos.

- Czyli to prawda, że wychodzisz zamąż.

- Oczywiście. - Odpowiedziałam.

- Nie możesz.

- Przepraszam? - Spytałam nierozumiejąc sytuacji. Stanęłam w miejscu.

- Nie możesz wyjść za tego Francuza.

- Nie roz... - W połowie słowa moja wypowiedź została mi przerwana, gdyż przyjaciel przyparł mnie do jabłonki i wbił się w moje usta.

- Kocham cię, Mario.

Oznajmił, patrząc na mnie i przejeżdżając lekko dłonią po moim policzku.

- Nie możesz, nie możemy... to jest niesprawiedliwe... Ja nie powinnam. Jestem przeznaczona innemu.

- Ale czy twoje serce należy do niego tak jak moje do ciebie?

- Marie? Marie? - Usłyszałam ten francuski akcent z daleka i dopiero teraz Cyprian mnie puścił.

- Szukałem cię, strażnicy mówili, że poszłaś do ogrodów z kimś. - Powiedział, całując mnie na dzień dobry.

- Tak, to jest mój przyjaciel Cyprian, a to mój narzeczony Król Franciszek.

Panowie uścisnęli sobie ręce, ale widziałam po Polaku, że nie jest zadowolony ze spotkania.

- Babcia mówi, abyśmy przyszli na śniadanie.

- Oczywiście, Cyprian już sobie idzie.

Musiał sobie pójść. Nie miałam ochoty, aby ktokolwiek mieszał mi jeszcze w głowie. Nie teraz.

***

2 tygodnie później

Szkocja

Razem z Franciszkiem byliśmy nowymi  mieszkańcami zamku królewskiego Edinburgh Castle. Jednak mieszkaliśmy w innych komnatach na noc przed naszym wielkim dniem. Ślub miał zacząć się o godzinie jedenastej w Kings Church Edinburgh. Miałam się już kłaść do łóżka, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Wasza królewska mość. - Szeptała jedna z moich pokojówek przez drzwi. - Król prosi, aby Królowa wyjrzała ze swojego balkonu.

- Dziękuję, już to robię. - Powiedziałam głośniej. - Dobrej nocy, Sophie.

- Dobrej nocy nocy, Królowo Marie.

Odpowiedziała, a ja wyszłam na balkon, patrząc na ogrody Edinburgh Castle, a szczególnie na to co tam się dzieję.

Kilkunastu mężczyzn puszcza chińskie lampiony, a na trawniku napis ułożony chyba z tysiąca świec "Vous êtes ma vie" co oznaczało "Ty jesteś moim życiem".