Była sobie pewna dziewczynka, która uwielbiała zarówno tworzenie oraz opowiadanie historii, jak i słuchanie tudzież czytanie ich.
Podczas dzielenia się prawdzi-
wymi i wymyślonymi przez siebie opowieściami mówiła żywo, wkładając w to mnóstwo emocji, a zarazem zrozumiale i przejrzyście. Słuchanie również dawało jej radość: podobało jej się, że można sobie coś ot tak wyobrazić zgodnie z opisem, jednak mimo wszystko bardziej lubiła tworzyć: każdy uważał, że jej historie są ciekawe i pełne barw.
Jednak nadszedł dzień - z po-
zoru zwyczajny - w którym zaprzestano słuchania jej. Czy to zbywana krótkim, nieuważnym "Nie mam czasu", czy to po prostu ignorowana. Choć zwykle zadawała każde pytanie, jakie cisnęło się jej na usta, nie potrafiła zdobyć się na odwagę i zapytać: "Dlaczego przestaliście mnie słuchać?".
Opowiadała coraz mniej,
a wymyślała coraz więcej. W końcu przestała opowiadać swoje pomysły komukolwiek. Zaczęła je spisywać, tylko i wyłącznie dla samej siebie. Ludzie w jej otoczeniu zauważyli, że stała się cicha. "Co się stało, że już nie opowiadasz?", pytali. A ona im odpowiadała: "Co się stało, że już nie słuchacie?". Milczeli, nie rozumiejąc, zaś dziewczynka dusiła w sobie chęć podzielenia się swoimi tworami.
I nikt nigdy nie dowiedział się, dlaczego owa dziewczynka stała się milcząca. Ona jednak znała powód, dla którego zaprzestano wsłuchiwa-nia się w jej opowieści.
I nigdy nie obwieściła go światu tak, jak zrobiłaby to kiedyś.