Ποιο είναι το καλό με το να είσαι στο περιθώριο ; Κανείς δεν σε προσέχει. Γι'αυτό όμως φρόντισε ο Σαμ. Τα σχόλια πίσω από την πλάτη μου έπεφταν βροχή, τα βλέμματα καρφώνονταν πάνω μου. Θα μου πείτε «και που είναι το κακό να είσαι το επίκεντρο της προσοχής για μια φορά; Άλλοι παρακαλάνε.». Ε να, εγώ δεν είμαι μέσα σε αυτά τα άτομα.

Μου αρέσει να περνάω απαρατήρητη. Ή τουλάχιστον περνούσα...

Με το που σχολάσαμε αποχαιρέτησα γρήγορα τα κορίτσια και έσπευσα να φύγω. Οι διάδρομοι ήταν ακόμα άδειοι και προχωρούσα γρήγορα. Σύντομα θα γέμιζαν με φωνές από τους μαθητές. Και ήταν κάτι που σίγουρα ήθελα να αποφύγω.

Το σπίτι μου δεν ήταν πολύ μακριά από το σχολείο, ένα τετράγωνο. Προχωρούσα ακόμα γρήγορα χωρίς να το καταλάβω .

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και η υπέροχη μου ως τώρα μέρα έγινε καλύτερη. Με περίμενε ακριβώς πίσω από την πόρτα η μητέρα μου.

«Μαμά με τρόμαξες» έπιασα στο στήθος μου προσπαθώντας να επαναφέρω την ανάσα μου.

Το κεφάλι μου το ένιωθα βαρύ και αν έμενα λίγα ακόμα λεπτά μέσα σε αυτό το τζιν θα έσκαγα.

Η μητέρα μου με κοίταξε εξεταστικά και στο πρόσωπο της σχηματίστηκε μια έκφραση απορίας.

«Τι φοράς;» είπε τελικά.

«Είναι της Καθ.»

«Δεν ήξερα πως είναι στο στυλ σου.»

«Ναι, γιατί δεν είναι. Μπορώ να πάω να ξεκουραστώ; Νιώθω πτώμα.»

«Όπως θέλεις.»

Της ένευσα καταφατικά πριν φύγει και ανέβηκα γρήγορα την ξύλινη σκάλα προς το δωμάτιο μου.

Μπήκα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν ένιωθα τα πόδια μου με αυτό το τζιν. Όταν το έβγαλα τα μπούτια και οι γάμπες μου είχε γεμίσει σημάδια από τις ραφές, πως αντέχουν μέσα σε αυτά; Φόρεσα την πιτζάμα μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Επιτέλους ξανά ήμουν η γνωστή σε όλους Μεγκ.

Δεν είχα καμία διάθεση να διαβάσω για αύριο. Τράβηξα κοντά μου το λάπτοπ αλλά και εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.

Ω όχι...

Η εργασία με περίμενε εκεί με μόνο γραμμένο τον τίτλο. Αφού δεν έχω ξεσπάσει ακόμα σε κλάματα αξίζω βραβείο.

2:56. Τι άλλο θα πάθω μέχρι να τελειώσει η μέρα;

Άνοιξα μια σελίδα στο ίντερνετ και άρχισα να ψάχνω παρόμοιες εργασίες. Μην με κρίνετε. Δεν είχα άλλη επιλογή.

Άρχισα να αντιγράφω στοιχεία από διάφορες χωρίς να είμαι πολύ σίγουρη πως έβγαζαν νόημα όσα έγραφα. Αλλά ο χρόνο με κυνηγούσε.

[...]

Τα μάτια μου έτσουζαν. Πόσες ώρες ήμουν μπροστά από την οθόνη; Σήκωσα τα γυαλιά μου και έτριψα τα μάτια μου.

Ξαφνικά το βλέμμα μου έπεσε στο κινητό μου. Μέσα μου είχε γεννηθεί μια ελπίδα να μου είχα μήνυμα. Και όχι από τον οποιοδήποτε...

Το έπιασα στα χέρια μου και άνοιξα την οθόνη μα κανένα μήνυμα. Μα τι περίμενα; Δεν έχει καν τον αριθμό μου. «Όχι πως αν ήθελε δεν μπορούσε να τον βρει» μου φώναξε μια φωνή από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και συμφώνησα μαζί της. Μα όχι! Γιατί να θέλει εξάλλου;

Έβγαλα το χαρτάκι από την τσέπη μου και κάθισα λίγα λεπτά να βλέπω τον αριθμό του.

Μπορώ να τον ρωτήσω απλά προς τι όλο το σκηνικό σήμερα και να γλιτώσω την αυριανή συνάντηση. Σωστά; Μα θα με νομίζει για μία ακόμα κοπέλα που θα πέσει στα πόδια του και θα τον κυνηγήσει. Και δεν είμαι.

Πέταξα το κινητό μου δίπλα μου και ξανά τσαλάκωσα το χαρτάκι ξανά το οποίο εκτόξευσα μακριά. Όσο και αν καιγόμουν να μάθω τι εννοούσε δεν θα έμπαινα στο παιχνίδι του. Μπορεί όλα να είναι απλά ένα στοίχημα και δεν θέλω να του δώσω την χαρά να κερδίσει. Όχι τόσο εύκολα.

Μα καλά τι κάθομαι και σκέφτομαι;

Ξανά έφερα το λάπτοπ στα πόδια μου και διάβασα την εργασία 'μου'.

Το μυαλό μου αρνιόταν να συγκεντρωθεί. Τι στο καλό έπαθα; Από πότε ενδιαφέρομαι για το τι θα πουν για εμένα; Και ειδικά ο Σαμ Ρόμπερτς.

21:23

Ίσως μπορούσα να βγω μια σύντομη βόλτα. Κατέβηκα στο σαλόνι που η μητέρα μου καθόταν και παρακολουθούσε σε επανάληψη μία ρομαντική κομεντί για τριακοστή φορά.

«Τελείωσες τα μαθήματα σου;»

Στο καλό! Απορροφήθηκα τελείως που τα ξέχασα...

«Ναι. Όλα.» είπα και κάθισα δίπλα της.

Πλέον δεν ένιωθα τύψεις όταν της έλεγα ψέματα για το σχολείο. Έχει σχηματίσει την εικόνα της τέλειας και συνεπής μαθήτριας που απλά αδικούν οι καθηγητές επειδή είναι πολύ αυστηροί. Ξέρω πως θα έπρεπε να νιώθω άσχημα για αυτό.

«Όλα καλά; Φαίνεσαι πεσμένη.»

«Ναι μαμά. Απλά έπρεπε να κάνω πολλά πράγματα σήμερα.»

Αυτά παθαίνεις Μεγκ όταν αφήνεις τα πάντα τελευταία στιγμή.

«Σας έχουν γεμίσει πια οι καθηγητές σας. Ανάσα δεν παίρνετε.»

Έσκυψα προς το μέρος της και με αγκάλιασε από τους ώμους. Η μαμά μου και εγώ δεν είχαμε πολλές τρυφερές στιγμές αλλά ένιωθα τρομερά την ανάγκη από την αγκαλιά της.

«Μεγκ θέλω να ξέρεις πως θα είμαι εδώ σε ότι χρειαστείς.»

«Το ξέρω μαμά.»

Σηκώθηκα από τον καναπέ και κατευθύνθηκα προς το χολ. Τράβηξα το μπουφάν από το καλόγερο που ήταν κρεμασμένο και έριξα στην μια τσέπη τα κλειδιά μου.

Μετά από λίγο με ακολούθησε η μαμά μου.

«Μα καλά που πας;» σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. «Σε λίγο θα φάμε.»

«Χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα, δεν θα αργήσω.»

«Θα μπορούσες να με ρωτήσεις πρώτα. Έστω να με ειδοποιήσεις.»

Δεν μπορούσα να διακρίνω αν κρυβόταν παράπονο ή θυμός στην φωνή της.

«Ναι. Συγγνώμη μαμά.»

Κούμπωσα το μπουφάν και άνοιξα την πόρτα.

«Δεν θα αργήσω!» επανέλαβα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Οι δρόμοι ήταν άδειοι και φωτίζονταν αραιά από τις ψηλές λάμπες. Ο κρύος αέρας χτυπούσε στο πρόσωπο μου και μπορώ να παραδεχτώ πως ένιωθα ήδη καλύτερα.

Ένιωσα ένα χέρι να τραβάει το δικό μου και αυθόρμητα τσίριξα.

«Όλα καλά!» άκουσα την φωνή πίσω μου.

Γύρισα και αντίκρισα, μαντέψτε, τον Σαμ.

«Τι σκατ.. Τι κάνεις εδώ;» ρώτησα όταν επανήλθα από το αρχικό σοκ.

«Μάλλον ότι και εσύ.»

«Σαμ Ρόμπερτς σταμάτα να με ακολουθείς.» είπα αγανακτισμένη.

Ανασήκωσε τα φρύδια μου.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.» έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο που κρατούσε και το πέρασε στα χείλη του χωρίς να το ανάψει.

«Ξαφνικά σε πετυχαίνω παντού. Το θεωρείς τυχαίο;»

Χαμογέλασε με το τσιγάρο ακόμα στερεωμένο στα χείλη του.

«Μάλλον απλά δεν μου έδινες σημασία Μέγκς.»

Έβαλε το τσιγάρο πίσω στο πακέτο.

«Τα λέμε αύριο.» είπε και άρχισε να απομακρύνεται.

«Την επόμενη φορά μπορείς απλά να με φωνάξεις αντί να με τραβήξεις σαν κανένας ληστής!» φώναξα ώστε να με ακούσει.

«Δεν θα είχε πλάκα έτσι.» φώναξε και εκείνος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.

Χαμογέλασα, αν και ήξερα πως δεν με έβλεπε, και συνέχισα την βόλτα μου.

[...]

Ο απαίσιος ήχος από το ξυπνητήρι μου θύμιζε πως έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Έφερα το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου, μάταιος κόπος.

Τελικά σηκώθηκα βαριεστημένα από το κρεβάτι, κατευθύνθηκα προς το μπάνιο και πλύθηκα. Έξω είχε σύννεφα και από ότι φαινόταν θα βρέξει, οπότε διάλεξα ένα ζεστό φούτερ και μία άνετη φόρμα. Η κλασική Μεγκ έκανε την επανεμφάνιση της.

Φόρεσα τα γυαλιά μου, έπιασα την τσάντα μου ρίχνοντας μέσα το κινητό μου και κατέβηκα κάτω.

«Νωρίς νωρίς σήμερα βλέπω.» σχολίασε η μητέρα μου πίνοντας τον καφέ της.

Είχα ακόμα είκοσι λεπτά μπροστά μου μέχρι να ξεκινήσει το μάθημα. Συνήθως τα πρωινά με πηγαίνει η μητέρα μου με το αυτοκίνητο πριν φύγει για την δουλειά γλιτώνοντας το πρωινό κρύο.

«Υποθέτω.»

Βγήκα από το σπίτι πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο με την μητέρα μου να με ακολουθεί. Η διαδρομή ήταν σύντομη και σιωπηλή. Με το που φτάσαμε χαιρέτησα την μητέρα μου και κατέβηκα. Στην είσοδο του σχολείου με περίμενε η Καθ με σταυρωμένα τα χέρια.

«Που στο καλό χάθηκες χθες;!»

«Ο κόσμος λέει και μια καλημέρα...» παραπονέθηκα.

«Καλημέρα. Σε έψαχνα όλο το απόγευμα. Έχω να σου πω!»

Για οχτώ η ώρα το πρωί ήταν τρελά ενθουσιασμένη.

«Μπορεί να περιμένει μέχρι το διάλειμμα;»

«Όχι!»

Με τράβηξε από το μανίκι και με έσυρε ως το κτήριο.

«Τι έγινε;»

Ρώτησα αν και δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Θα ήταν λογικά κάποιο κουτσομπολιό για κάποια κοπέλα που είχα απλά ακούσει το όνομα της.

«Ξέρεις πόσα σχόλια ακούστηκαν για εσένα μετά το χθεσινό; Είναι απίστευτο το πόσες θεωρίες έχουν σκεφτεί.»

Για μια στιγμή κοκάλωσα. Θεέ μου τι να έλεγαν; Έκανα την αδιάφορη.

«Όπως είπες. Θεωρίες. Θα ξεχαστεί.»

«Ήταν πάντως περίεργο όλο αυτό.»

Εμένα θα μου πεις...

Όλη την μέρα κρυβόμουν σαν μικρό παιδί για να μην πετύχω τον Σαμ στους διαδρόμους. Ήθελα να ξεχαστεί όλη η κατάσταση όσο το δυνατόν συντομότερα. Μαντέψτε όμως; Η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου.

Έκανα μια στάση στο ντουλαπάκι μου να πάρω τα βιβλία για την επόμενη ώρα. Μόλις το έκλεισα αντίκρισα τον Σαμ να στέκεται μπροστά μου.

«Δεν με πήρες τηλέφωνο.» παραπονέθηκε.

«Θα έπρεπε;»

Ήταν ακουμπισμένος στα δίπλα ντουλαπάκια και μάλλον στεκόταν εκεί για ώρα.

«Χμμ.» έτριψε το πιγούνι του και έπειτα συνέχισε. «Ναι. Το σκέφτηκες για σήμερα;»

«Ναι.» απάντησα και άρχισα να περπατώ προς την αίθουσα που είχα μάθημα.

«Λοιπόν;» συνέχισε ο Σαμ ακολουθώντας με.

Σχεδόν έτρεχε πίσω μου.

«Όχι.»

Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα με την ελπίδα πως θα με άφηνε. Αλλά όχι.

Με έπιασε απαλά από το μπράτσο και με σταμάτησε.

«Μεγκ. Ειλικρινά με έχεις παρεξηγήσει.» Κλισέ. Σε λίγο θα μας πεις πως την έχω πατήσει μαζί σου.

Ένιωσα ένα τσίμπημα στο στήθος. Ήταν τόσο....

«Δεν είχα τέτοια εντύπωση.» δήλωσα και τράβηξα το χέρι μου.

«Απλά έλα.» είπε τελικά και μου έκλεισε το μάτι.

Προχώρησα προς την τάξη. Και φυσικά ο καθηγητής ήταν ήδη μέσα.

Γιατί τόσο κακοτυχία;

Χτύπησα την πόρτα και την άνοιξα ελαφρά.

«Συγγνώμη που άργησα. Μπορώ να περάσω;»

Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Τέλεια!

''Θα έπρεπε να αρχίσεις να το συνηθίζεις'' με ειρωνεύτηκε η φωνή στο κεφάλι μου.

«Θα κάθεσαι εκεί για πολύ ώρα ακόμα, Γιανγκ; Πέρασε και κάθισε.»

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και πέρασα στην τάξη. Ο καθηγητής γύρισε ξανά στον πίνακα και στην παράδοση του μαθήματος. Στο θρανίο που κάθομαι είχε βολευτεί ο Σαμ. Μα πως στο καλό έφτασε τόσο γρήγορα. Σκάναρα γρήγορα την τάξη ψάχνοντας κάπου αλλού να καθίσω. Αλλά μπορείτε να καταλάβετε.

Άφησα την τσάντα μου να πέσει στο πάτωμα και κάθισα στην άδεια καρέκλα δίπλα στον Σαμ. Στα χείλη του απλώθηκε ένα χαμόγελο.

«Θα με ακολουθείς παντού;» ρώτησε με παιχνιδιάρικο τρόπο.

Τον κοίταξα αγριεμένη.

Κοίταξα στον πίνακα χωρίς πραγματικά να βλέπω τι γράφει.

Με σκούντηξε απαλά στον ώμο και τον κοίταξα και μου έδωσε ένα ακόμα χαμόγελο.

«Θα νομίζουν πως μου την πέφτεις.» ψιθύρισα με το ίδιο ύφος.

Σήκωσε τα φρύδια του γουρλώνοντας τα μάτια του.

«Γιανγκ! Δεν ακούς;»

Κοίταξα τον καθηγητή μου που ήταν καθαρά εξοργισμένος.

«Παρακαλώ.»

«Επαναλαμβάνω. Στο τέλος του μαθήματος να μου παραδόσεις την εργασία που μου χρωστάς.»

«Μάλιστα.»

Λοιπόν αυτήν την στιγμή θέλω να πνίξω τον Σαμ με τα ίδια μου τα χέρια. Μέσα σε δύο μέρες έχει φέρει τα πάνω κάτω.

Το κουδούνι χτύπησε και η αίθουσα άρχισε να αδειάζει από μαθητές.

«Σε περιμένω σήμερα.» είπε ο Σαμ και βγήκε από την τάξη.

Να περιμένεις.

Πλησίασα την έδρα και άφησα πάνω την εργασία μου.

«Ελπίζω να σας αρέσει.»

Ελπίζω να σας αρέσει; Μα τι σκατά σκεφτόμουν...

«Εγώ ελπίζω την επόμενη φορά να είναι στην ώρα της.» μου απάντησε με αυστηρό τόνο.

Γύρισα τα μάτια μου και βγήκα από την τάξη.

Αυτή η εβδομάδα μοιάζει ατελείωτη.

[...]

Κοίταζα επίμονα τους δείχτες του ρολογιού στον απέναντι τοίχο. Ο ήχος του κουδουνιού γέμισε την τάξη που σιγά σιγά άδειασε από τους μαθητές. Άρχισα να μαζεύω τα πράγματα με την ησυχία μου, μου άρεσε να φεύγω όταν έχει αδειάσει τελείως ο χώρος.

Σηκώθηκα από την καρέκλα με την τσάντα στον ώμο μου και βγήκα από την αίθουσα. Στο κινητό μου είχα μήνυμα από την Καθ.

«Το απόγευμα έχουμε συνάντηση σπίτι μου. Βρες μια δικαιολογία και έλα.»

Δεν είχα διάθεση, έπρεπε να βρω μια δικαιολογία για να μην πάω.

«Δεν μπορώ. Είμαι τιμωρία.»

Παραδόθηκε στις 2:47

«Τιμωρία; Για ποιον λόγο;»

«Επειδή παραμελώ τα μαθήματα μου και τέτοιες βλακείες. Ξέρεις.»

Παραδόθηκε στις 2:53

«Στο καλό!»

Εκπλήσσομαι ακόμα και εγώ με το πόσο πειστική μπορώ να γίνω ώρες ώρες.

Καθώς έβγαινα από το σχολείο το βλέμμα μου έπεσε στο πίσω γήπεδο όπου έκαναν προπόνηση η ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου μας. Κάπου εκεί θα ήταν και ο Σαμ.

Κάλεσα τον αριθμό της μητέρας μου και μετά από μόνο δύο χτύπους το σήκωσε.

«Έλα Μέγκαν.»

«Μαμά; Σε πειράζει να πάω στην Καθ για μεσημεριανό; Θα γυρίσω νωρίς.»

«Εντάξει. Αλλά όταν γυρίσω σπίτι να είσαι ήδη εκεί.»

«Ναι μαμά. Μην ανησυχείς.»

Προχώρησα προς τις κερκίδες και βολεύτηκα σε μία από σειρές ψηλά ώστε να μην με βλέπουν από κάτω. Θα συναντούσα τον Σαμ. Θα το μετανιώσω στα σίγουρα.

Μέχρι να τελειώσει η προπόνηση έκανα όσα μαθήματα μπορούσα για την επόμενη μέρα ενώ έριχνα που και που κλεφτές ματιές προς το γήπεδο.

Άκουσα τον προπονητή να σφυρίζει και να τους λέει πως είναι ελεύθεροι για σήμερα. Μάζεψα ατσούμπαλα τα τετράδια που είχα σκορπίσει γύρω μου και τα έριξα γρήγορα στην τσάντα μου.

Η ομάδα πήγε προς τα αποδυτήρια και μετά από λίγο τους ακολούθησα. Χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα. Πράγμα αρκετά άσχημο, αν εξαιρέσεις τα γυμνασμένα κορμιά γύρω μου.

Τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Κλασικά. Ένιωσα τα μάγουλα μου να ανάβουν και σίγουρα είχαν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.

Προχωρούσα ανάμεσα τους μέχρι που βρήκα τον προορισμό μου. Ο Σαμ στεκόταν μπροστά από ένα ντουλαπάκι με μία πετσέτα τυλιγμένη γύρω από την μέση του. Τα μαλλιά του, υγρά, κολλούσαν στο πρόσωπο και στον αυχένα του ίσια και μερικές σταγόνες νερού που είχαν ξεφύγει έκαναν μία διαδρομή στο σώμα του.

Στάθηκε δίπλα του και μας χώριζε το πορτάκι από το ντουλαπάκι του. Εκείνος τελείωσε ότι έψαχνε και το έκλεισε.

Στεκόταν μπροστά μου έκπληκτος ενώ στα χείλη του είχε ζωγραφιστεί ένα πονηρό χαμόγελο ευχαρίστησης. 

🖖🖖🖖🖖🖖🖖🖖🖖🖖  

ΓΕΙΑ ΣΑΣ. 

Καλό μήνα! Είναι επίσημα Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι 

Τι, και άλλο κεφάλαιο;  Ν Α Ι 

Θέλω να σας πω σε αυτό το σημείο της ιστορίας πως θα εκπλαγείτε με την συνέχεια. Ίσως ξεκινήσω να σας αφήνω μικρά spoil για το επόμενο κεφάλαιο. Όχι βέβαια πως θα αργείτε να μαθαίνετε και θα λιώνετε στην αγωνία περιμένοντας το νέο κεφάλαιο.

Συνεχίζουμε. Τα νέα κεφάλαια προτιμάτε να μπαίνουν πρωί, μεσημέρι ή βράδυ; 

Ακόμα και αν ξεκινήσατε τώρα να διαβάζετε την ιστορία ας σχολιάζετε και σε παλιότερα κεφάλαια. Πάντα επιθυμώ νέα σχόλια! 🎉

DON'T BE A GHOST READER. Όσοι το διαβάζετε δώστε μου και εμένα την χαρά να το ξέρω. Ψηφίστε και σχολιάστε♥

Τα λέμε σύντομα ♥