Κατερίνα's pov

-Σκύψε κάτω!

Φωνάζει ο Σταύρος και τρομαγμένη ακολουθώ την διαταγή του. Πυροβολισμοί πέφτουν και ο Σταύρος πατάει το γκάζι όσο περισσότερο μπορεί. Αν δεν πάμε από τις σφαίρες, θα σκοτωθούμε σίγουρα από την ταχύτατη. Όταν σταματάνε οι σφαίρες, ο Σταύρος οδηγεί στους δρόμους της Αθήνας. Παρά την κίνηση κάνει όσες προσπεράσεις μπορεί. Κοιτάζω πίσω και βλέπω ένα τζιπ να μας ακολουθεί.

-Μετά από αυτό, θα χρειαστώ ένα ποτό!

Φωνάζει ο Σταύρος και κοιτάει από τον καθρέπτη το τζιπ που ακολουθεί οποιαδήποτε κίνηση. Αφού φτάσουμε στο αεροδρόμιο, το τζιπ φαίνεται να μας έχει χάσει. Παίρνουμε τις βαλίτσες μας και τρέχουμε σχεδόν στην είσοδο του αεροδρομίου. Δίνουμε τις βαλίτσες και περιμένουμε να μας καλέσουν για την πτήση. Ο Σταύρος πηγαίνει να μας φέρει καφέδες και εγώ περιμένω ήσυχη. Δεν πρόκειται να μας κάνουν τίποτα εδώ και να μας βρουν. Ξαφνικά, ένας τύπος κάθεται δίπλα μου και τοποθετεί διακριτικά το όπλο πάνω μου ώστε να μην το βλέπουν οι άλλοι. Γυρίζω αργά το κεφάλι μου και βλέπω τον Πάνο να με κοιτάει.

-Πάνο!

-Μην με αναγκάσεις να το κάνω...

Μου λέει και με κοιτάει με τα κατακόκκινα μάτια του. Η ανάμεικτη μυρωδιά του αλκοόλ και του τσιγάρου είναι πλέον το μόνιμο άρωμα του.

-Πάνο σε παρακαλώ!

Του λέω και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ο Σταύρος έρχεται και κοιτάει έκπληκτος τον Πάνο.

-Σταύρο, πρέπει να γυρίσεις πίσω μαζί μου. Αλλιώς θα αναγκαστώ να ρίξω στην Κατερίνα.

-Πάνο άσε μας να φύγουμε σε παρακαλώ!

-Όχι Κατερίνα δεν σε αφήνω. Το παιδί που έχεις εκεί μέσα, μπορεί να είναι και δικό μου. Θέλω να το βλέπω να μεγαλώνει. Οπότε ήρεμα ας αποχωρήσουμε από εδώ.

-Μόνο στα όνειρά σου φίλε!

Λέει όσο πιο ήρεμα μπορεί ο Σταύρος για να μην γίνουμε ρεζίλι στο αεροδρόμιο. Ήδη οι άνθρωποι τριγύρω μας κοιτούν περίεργα.

-Δεν θα το ξαναπώ! Ελάτε μαζί μου και οι δύο!

Λέει μέσα από τα δόντια του ο Πάνος και σφίγγει ακόμα περισσότερο το πιστόλι πάνω μου. Ο Σταύρος τρομαγμένος φαίνεται να προσπαθεί να σκεφτεί τι να κάνει.

-Πάνο σε παρακαλώ!

Λέω και πέφτω στην κυριολεξία στα πόδια του. Ο κόσμος μας κοιτάει πιο έντονα.

-Δεν υπάρχει παιδί εδώ! Είχα αποβολή.

Λέω και τον κοιτάω στα μάτια. Δεν θέλει το κακό μου. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και περισσότερο αγχωμένα.

-Άσε μας να φύγουμε! Πες ότι μας σκότωσες! Απλά άσε μας.

Τον παρακαλάω και εκείνος μαζεύει το όπλο του. Ο Σταύρος με σηκώνει και με παίρνει αγκαλιά. Νιώθω τεράστια ασφάλεια ανάμεσα στα χέρια του.

-Κατερίνα είπα ότι δεν θα σε άφηνα ποτέ να είσαι με αυτό το τέρας... Αλλά από ότι φαίνεται εγώ είμαι χειρότερο από αυτόν. Φύγετε και μην τολμήσετε να γυρίσετε. Έχετε πεθάνει για τον Άλλον.

Φεύγω από την αγκαλιά του Σταύρου και πλησιάζω τον Πάνο. Του δίνω το γνωστό φιλί στο μάγουλο και εκείνος κατεβάζει το κεφάλι του. Η πτήση μας ευτυχώς ανακοινώνεται και πηγαίνουμε προς τον έλεγχο. Ο Πάνος στέκεται στην θέση που ήταν και μας κοιτάει. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του και οι γροθιές του είναι σφιχτές.

-Μην κοιτάς πίσω!

Μου ψιθυρίζει ο Σταύρος και μου δίνει ένα φιλί στο στόμα.

-Έχουμε μια ζωή μπροστά μας!

Μετά από αρκετές ώρες, το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Όλα φαίνονται εκπληκτικά όπως στις φωτογραφίες. Ένας άντρας μας βρίσκει έξω από το αεροδρόμιο και χαιρετάει τον Σταύρο. Φαίνεται ότι γνωρίζονται πολύ καλά! Ο άντρας μας παίρνει με το αμάξι του και μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε σε μια πολυκατοικία. Ανεβαίνουμε τις σκάλες και μας ανοίγει μια πόρτα. Το διαμέρισμα είναι ευρύχωρο και όμορφα διακοσμημένο.

-Εδώ θα μείνουμε! Σου αρέσει;

Μου ψιθυρίζει ο Σταύρος και εγώ γνέφω θετικά χαμογελώντας του.

-Το αυτοκίνητο που μας έφερε ο Arón είναι δικό μας. Εγώ βρήκα δουλειά σε μια καφετέρια και εσύ έχεις τον χρόνο να ψάξεις αυτές τις μέρες.

Λίγους μήνες μετά, το διαμέρισμα γεμίζει με τις φωνές ενός μωρού αγοριού. Τα μαλλιά του είναι ξανθά και τα μάτια του καταγάλανα. Φαίνεται αποκαλύφθηκε ποιος είναι ο πατέρας! Αλλά δεν δείχνει να ενοχλεί κανέναν από τους δυο μας. Επιτέλους είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι μαζί!

Τέλος!