Πέντε μήνες μετά:

Σταύρος's pov

Ο αδερφός μου έχει ξεκινήσει να ξεφεύγει από το στάδιο του εθισμού. Επιτέλους έχω ξεμπλέξει από αυτήν την ιστορία. Μπορεί ο Άλλος, από ότι ακούστηκε δηλαδή, να πέθανε αλλά ο γιος του είναι πιο αδίστακτος από αυτόν. Λένε ότι είναι ένας άνθρωπος χωρίς συναισθήματα. Κάνει τα πάντα για τα φράγκα. Δεν με έχει ενοχλήσει ξανά ευτυχώς. Αντιθέτως, ο αδερφός μου έχει χωθεί πάλι για τα καλά μέσα. Από την μια νιώθω άσχημα που του το έκανα αυτό και ελπίζω να μην μπλέξει ξανά με εξαρτησιογόνες ουσίες. Περπατάω προς το σπίτι μου, στρίβοντας ένα τσιγάρο. Ο καθαρός ουρανός και το δροσερό αεράκι προμηνύουν ότι η κακοκαιρία που έχει πλήξει την υπόλοιπη χώρα δεν θα επηρεάσει την πόλη. Σταματάω να βρω τον αναπτήρα μου για να ανάψω το τσιγάρο. Κάτι πρέπει να κάνω με τους αναπτήρες. Όλο τους χανω!, λέω από μέσα μου καθώς ψάχνω πιο βαθιά στις τσέπες. Ο ήχος ενός αναπτήρα να ανάβει ακούγεται και ένα χέρι μου προσφέρει την φωτιά του. Κοιτάω το πρόσωπο που αποφάσισε να κάνει αυτήν την ευγενική χορηγία και αντικρίζω τον Γρηγόρη.

-Τι νέα παλιόφιλε;

Ρωτάει και με μια κίνηση με ρίχνει αναίσθητο.

Ξυπνάω στον καναπέ ενός τεράστιου δωματίου. Στο μυαλό μου έρχεται η σκηνή με τον Γρηγόρη. Τρέχω στην πόρτα και προσπαθώ να την ανοίξω. Μάταια η προσπάθεια είναι κλειδωμένη!

-Γρηγόρηη!

Φωνάζω και κοπανάω την πόρτα με δύναμη.

-Σταύρο;

Ακούω μια αδύναμη φωνή και γυρίζω πίσω απότομα. Τα ξανθά της μαλλιά είναι ανακατεμένα και στο πρόσωπο της φαίνονται σημάδια κούρασης.

-Κατερίνα;

Λέω και την πλησιάζω. Αμέσως την αγκαλιάζω και τα χέρια της περνάνε γύρω από την πλάτη μου.

Κατερίνα's pov

Τον βλέπω τόση ώρα αναίσθητο στον καναπέ. Θα τον έφερε κάποιος όση ώρα θα έλειπα. Κάθε φορά που γυρίζω σε αυτό το δωμάτιο είμαι σχεδόν αναίσθητη. Ο Αλεξάντερ φροντίζει να με γεμίζει ηρεμιστικά με το ζόρι ώστε να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Δεν έπρεπε να το είχα σκάσει. Δεν είχε σκοπό να μου κάνει κακό στην αρχή. Ξαφνικά βλέπω τον Σταύρο να σηκώνεται ζαλισμένος και να επεξεργάζεται τον χώρο. Προφανώς δεν με είδε και τρέχει προς την πόρτα. Φωνάζει τον Γρηγόρη και κοπανάει την πόρτα. Τον πλησιάζω και τον φωνάζω με όση δύναμη έχω. Γυρνάει απότομα και με επεξεργάζεται. Με αγκαλιάζει σφιχτά.

-Τι κάνεις εδώ;

-Υποτίθεται ο Πάνος θα με έψαχνε!

Λέω και εκείνος με κοιτάει ανήσυχος. Συνεχίζει να με επεξεργάζεται.

-Κατερίνα πες μου ότι παίρνεις ναρκωτικά;

-Όχι δεν παίρνω! Ο Αλεξάντερ... μου δίνει...για ν-να κάνει τα δικά του...

Προσπαθώ να του εξηγήσω αλλά είμαι ακόμα ζαλισμένη.

-Ποιος είναι ο Αλεξάντερ και τι σου κάνει;

-Α-αυτός που έχει τ-το σπίτι και δ-δεν ξεερω τι μου κάνει... δεν θυμ-θυμάμαι ποτέ!

Με βάζει να καθίσω στο κρεβάτι και μου πιάνει ένα μπουκαλάκι νερό που βρίσκεται στο διπλανό κομοδίνο.

-Ο Πάνος δεν ξέρεις που είναι;

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και εκείνος φαίνεται σκεφτικός. Η πόρτα ανοίγει και ο Γρηγόρης εμφανίζεται. Ο Σταύρος πετάγεται όρθιος και τον πλησιάζει.

-Τι της κάνατε ρε; Δεν ζήτησα να μην την πλησιάσετε;

-Σταύρο ηρέμησε!

Λέει ειρωνικά ο Γρηγόρης και εκείνος του ρίχνει μια μπουνιά.

-Ει παλιόφιλε μην με βαράς!

-Άφησε την να φύγει!

Φωνάζει ο Σταύρος και ο Γρηγόρης γελάει.

-Θα τα πούμε όταν ηρεμήσεις!

Λέει ο Γρηγόρης και φεύγει. Η ζαλάδα μου όσο πάει και χειροτερεύει. Τρέχω στο μπάνιο και ο Σταύρος έρχεται από πίσω μου. Μου κρατάει απαλά τα μαλλιά όσο εγώ κάνω εμετό.

-Θα τους σκοτώσω!

Μονολογεί μόνος του ο Σταύρος και με βοηθάει να σηκωθώ.

-Νιώθεις καλύτερα τώρα;

-Ναι λίγο καλύτερα.

-Πόσο καιρό είσαι εδώ;

-Δεν ξέρω στην αρχή μετρούσα μέρες, αλλά από ένα σημείο και μετά με ναρκώνουν. Δεν ξέρω τι γίνεται! Έχω ένα κενό στην μνήμη μου κάθε μέρα! Με τον Πάνο είμαι στην Βενετία,δεν μπορεί να με έχει ξεχάσει έτσι! Θα με ψάχνει!

-Κατερίνα έχουν περάσει πέντε μήνες από όταν σας είδα στην Αθήνα και μου είπες ότι φεύγετε. Αν σε έψαχνε θα σε είχε βρει!

-Πέντε μήνες;

Λέω σοκαρισμένη και τον κοιτάω.

-Μην αγχώνεσαι είμαι εγώ εδώ τώρα θα είσαι καλά!

Η πόρτα χτυπάει και εμφανίζεται ο Αλεξάντερ.

-Γιατί χτυπάς Άλεξ; Ποτέ δεν χτυπούσες;

Τον ρωτάω και σηκώνομαι μπροστά του.

-Είπα μήπως ενοχλήσω τις συζητήσεις του ζευγαριού!

Λέει ειρωνικά και με τραβάει προς το μέρος του. Με κοιτάει λυσσασμένα και με φιλάει αργά στον λαιμό παρά τις προσπάθειες μου να ξεφύγω. Ο Σταύρος με τραβάει από τα χέρια του Αλεξάντερ και με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του.

-Μην την πειράζεις!

Φωνάζει και ο Αλεξάντερ γελάει!

Ελπίζω να σας άρεσε!