Αφηγητής pov

Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι και για τους δύο. Εκείνη περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας. Το κλάμα ήταν η καθημερινή της συνήθεια. Όταν ήταν μόνη της στο σπίτι, ξάπλωνε στο κρεβάτι και θυμόταν όλες τις στιγμές που έζησε μαζί του. Τα δάκρια έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια της. Παρότι μιλούσαν με μηνύματα, στα οποία ο Σταύρος όλο και την πλήγωνε περισσότερο, της έλειπε όσο τίποτα άλλο. Σαν να είχε φύγει ένα κομμάτι της ψυχής της.

Εκείνος πονούσε αρκετά περισσότερο με αυτό που έκανε. Για να μην πέφτει πάνω της, έφυγε από την πόλη και πήγε στο χωριό του. Την σκεφτόταν καθημερινά και πέθαινε κάθε φορά που της έκανε ψυχολογικό πόλεμο. Ήταν όλα ψέματα και δεν άντεχε να την βλέπει να πεθαίνει κάθε μέρα. Του έλειπε το χαμόγελο της και η χαρούμενη διάθεση της. Αλλά έπρεπε να την κάνει να φύγει από αυτόν. Να τον μισήσει. Έτσι μόνο θα ήταν ασφαλής. Κάθε φορά που γύριζε στην πόλη, την παρακαλούσε να βρεθούνε, ενώ ήξερε ότι δεν έπρεπε και αυτός τα προκάλεσε όλα αυτά. 'Ηταν σαν να παίζει μαζί της.

Ήθελε δεν ήθελε η Κατερίνα, έτρεχε να τον βρει. Τα φιλιά τους έκαιγαν και πάντα κατέληγαν και οι δύο να βουρκώνουν. Ο Σταύρος προσπαθούσε να το κρύψει αυτό. Της έλεγε ψέματα, ότι τάχα κάνει φάσεις με κοπέλες και της πρότεινε να προχωρήσει επιτέλους και να τον αφήσει ήσυχο.

Εκείνη τον άκουσε και βρήκε ένα αγόρι, τον Θοδωρή. Το κενό όμως δεν μπορούσε να καλυφθεί με τίποτα. Ο Θοδωρής την ήθελε, αλλά η Κατερίνα προσπαθούσε, μέσω αυτόν, να ξεπεράσει τον Σταύρο.

Ο Σταύρος θύμωσε που η Κατερίνα βρήκε νέο αγόρι. Αναγκαστικά έπρεπε όμως να την αφήσει να φύγει. Τα μηνύματα όμως δεν σταμάτησαν, παρόλο που η Κατερίνα έβγαινε με τον Θοδωρή. Ο Σταύρος την ήθελε μόνο δική του. Αλλά θέλει το καλό της. Δεν μπορεί να είναι μαζί της, θα την μπλέξει. Αν της έλεγε την αλήθεια, θα ήθελε να μείνει μαζί του και να τον στηρίξει όπως έκανε πάντα άλλωστε.

Την αγαπούσε πολύ και ο πόνος του καθημερινά μεγάλωνε. Όταν άρχισε το σχολείο, η ζωή του ήταν τόσο μονότονη πια. Σχολείο, φροντιστήριο, υποχρεώσεις, σπίτι. Την έβλεπε σιγά σιγά να προχωράει. Που να ήξερε όμως ότι το έπαιζε χαρούμενη και ότι τα βράδια τον σκεφτόταν και έκλαιγε.

Το μεθύσι ήταν σχεδόν καθημερινό πλέον. Την έπαιρνε τηλέφωνα και εκείνη δεν του απαντούσε. Εκείνη πονούσε γιατί δεν απαντούσε όπως την είχαν συμβουλέψει οι κολλητές της, για να μην παίζει μαζί της. Αυτός πονούσε πιο πολύ γιατί την άφησε και κατάντησαν έτσι εξαιτίας του. Αλλά τουλάχιστον τώρα δεν θα κινδυνεύει. Αυτό σκεφτόταν. Γι'αυτό και σταμάτησε να της στέλνει. Το κλάμα και των δύο ήταν απερίγραπτο.

Οι καινούργιοι του φίλοι είχαν τις ίδιες υποχρεώσεις με αυτόν. Απομάκρυνε όλους όσους του έλεγαν να τα ξαναβρει με την Κατερίνα. Οι παλιοί του φίλοι του φαίνονταν πολύ "αθώοι" για να τους κρατήσει.

Στο σχολείο, έπεφταν κάθε μέρα πρόσωπο με πρόσωπο. Τα βλέμματα τους συναντιούνται τακτικά. Ύστερα ο καθένας γυρίζει σε άλλη κατεύθυνση. Η Κατερίνα γελάει με τους φίλους της και εκείνος αργοπεθαίνει καπνίζοντας με τους καινούργιους του φίλους.

Γειαα σαςς

Αυτό ήταν άλλο ένα εισαγωγικό κεφάλαιο και τώρα πάμε στην ιστορία!

Ελπίζω να σας άρεσε!