Κατερίνα's pov

Το ξυπνητήρι χτυπάει και αρχίζω να ετοιμάζομαι. Προσθέτω κάποια επιπλέον πράγματα στην βαλίτσα και την κλείνω. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αθόρυβη μπορώ γιατί η Ελεάνα κοιμάται. Ανοίγω την εξώπορτα και κατεβαίνω. Ο Πάνος βρίσκεται ήδη μπροστά από την πόρτα καπνίζοντας. Η βαλίτσα του δεν έχει καμία σχέση με την δική μου. Είναι πιο μικρή. Δεν υπήρχε περίπτωση να χωρούσαν όλα αυτά που πήρα στην βαλίτσα του. Κουβαλώντας τις βαλίτσες μας και χωρίς να μιλάμε καθόλου, μπαίνουμε στο μετρό, που δεν έχει καθόλου κόσμο τέτοια ώρα, και περιμένουμε να φτάσουμε. Ο Πάνος κοιτάει το υπερπέραν, αποφεύγοντας να με κοιτάξει ή να μου μιλήσει.

-Πάνο μην νομίζεις ότι ξέφυγες τόσο εύκολα! Πρέπει να μου πεις τι είχες.

-Κατερίνα δεν θέλω να το συζητήσω. Απλά μην γυρίσεις στον Σταύρο. Σε παρακαλώ!

-Δεν είχα σκοπό να γυρίσω!

Λέω και θυμάμαι την τελευταία συζήτηση μου με τον Σταύρο. Έχει αλλάξει από τότε στο Λύκειο. Φτάνουμε στην στάση του αεροδρομίου και κατεβαίνουμε. Ο Πάνος παίρνει και την βαλίτσα μου και προχωράμε προς τον έλεγχο. Η πτήση μας φεύγει σε μισή ώρα. Ο πάγος με τον Πάνο έχει σπάσει και αρχίζουμε να κάνουμε βλακείες στα duty free. Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο και το ταξίδι μας για Βενετία ξεκινάει. Ο Πάνος είναι πιο χαρούμενος και δεν μου κρατάει μούτρα,πλέον, για κάτι που ποτέ δεν μου είπε. Η Βενετία φαίνεται πανέμορφη από ψηλά και σε λίγα λεπτά περιμένουμε τις βαλίτσες μας. Αφού βγαίνουμε από το αεροδρόμιο, το θέαμα είναι απίστευτο. Η Βενετία είναι πιο όμορφη από όσο την θυμάμαι, από τότε σε αυτήν την άθλια εκδρομή στο Λύκειο που ο Σταύρος μου είχε πάρει σκουλαρίκια Murano. Σταμάτα να σκέφτεσαι τον Σταύρο, λέει μια φωνή μέσα μου και νιώθω τον Πάνο να με σκουντάει. Ένας νεαρός, στην ηλικία μας, μας πλησιάζει. Είναι όμορφος, ψηλός και ελάχιστα γυμνασμένος. Τα μαλλιά του είναι κατάξανθα και τα μάτια ταιριάζουν απόλυτα με την θάλασσα που περιβάλει την Βενετία.

-Buongiorno! Καλώς ήρθατε στην Βενετία! (ό, τι δεν είναι στα ιταλικά από εδώ και πέρα είναι στα αγγλικά)

Μας λέει με αυτήν την τέλεια ιταλική προφορά και μας χαμογελάει.

-Καλημέρα!

Λέμε με ένα στόμα με τον Πάνο.

-Με λένε Αλεξάντερ, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Άλεξ.

Δίνει το χέρι του στον Πάνο και αυτός συστήνεται. Όταν έρχεται η στιγμή να πω και εγώ το όνομα μου, δίνοντας το χέρι μου, εκείνος παίρνει το χέρι μου και το φιλάει απαλά.

-Γοητευμένος principessa!

Ο Πάνος ξεροβήχει και νομίζω έχω κοκκινίσει. Πάντα μου άρεσαν οι Ιταλοί, επειδή είναι τόσο τζέντλεμαν!

-Θα σας πάω στο ξενοδοχείο που θα μένετε. Ακολουθείστε με!

Λέει και κατεβαίνει σε μια βάρκα.

-Μισό, θα μπούμε σε αυτήν την βάρκα;

Λέει ο Πάνος και γουρλώνει τα μάτια του. Θυμάμαι και τότε στην εκδρομή που είχαμε πάει με καράβι, οι καθηγητές και οι φίλοι του είχαν κάνει ολόκληρο τάμα για να μπει στο πλοίο.

-Ναι Πάνο μου! Δεν μπορούμε να φύγουμε αλλιώς από το αεροδρόμιο. Ξέρω ότι φοβάσαι την θάλασσα, αλλά μην είναι πολύ ρηχά εδώ.

Λέω στα αγγλικά για να με καταλάβει και ο Αλεξάντερ. Μπαίνουμε στην βάρκα και ο Αλεξάντερ πατάει τέρμα το γκάζι ή οτιδήποτε είναι αυτό στις βάρκες. Ο Πάνος μου σφίγγει το χέρι και διακρίνω ένα γέλιο από τον Αλεξάντερ.

-Amico, πρέπει να συνηθίσεις τις βάρκες! Όλο πάνω σε αυτές θα είσαι από αύριο.

Ο Πάνος τον αγνοεί και διακρίνω την ειρωνεία του Αλεξάντερ στο βλέμμα του. Μετά από λίγα λεπτά, σταματάμε μπροστά από ένα παλιό κτήριο. Ο Αλεξάντερ δένει την βάρκα του και μπαίνουμε και οι τρεις στην ρεσεψιόν. Δυο ευγενέστατοι κύριοι μας δείχνουν τα δωμάτια μας, που ευτυχώς είναι δίπλα και ο Αλεξάντερ λέει κάτι στα ιταλικά.

-Να είστε έτοιμοι στις 2. Θα έρθω να σας πάρω για να σας δείξω την πόλη και να φάμε κάτι. Αν γίνει κανένας σεισμός μην τρομάξετε! Γίνονται συνέχεια! Και αγνοήστε αν δείτε ρωγμές οπουδήποτε.

Λέει και φεύγει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί λένε ότι οι Ιταλοί μιλάνε πολύ! Κοιταζόμαστε με τον Πάνο και μπαίνουμε στα δωμάτια μας. Υπάρχουν τρία παράθυρα, με καταπληκτική θέα την πόλη της Βενετίας και ένα μικρό μπαλκόνι με ένα τραπέζι. Η ώρα είναι 12! Θα κάνω ένα μπάνιο και θα είμαι έτοιμη μέχρι τις 2.

Ελπίζω να σας άρεσε!