Σταύρος's pov

-Σταύρο τι κάνεις εδώ; Αν σε καταλάβουν ότι παρακολουθείς, θα σε σκοτώσουν!

-Εσένα έψαχνα Λευτέρη. Πάμε σε παρακαλώ.

-Έχεις να μου δώσεις χρήματα; Έχω μόνο 50 λεπτά!

Μου λέει και ανοίγει την χούφτα του, δείχνοντας τα κέρματα. Είναι κυρίως 1λεπτα και 2λεπτα.

-Λευτέρη πάμε σε παρακαλώ!

-Δεν μπορώ! Πρέπει να πάρω κάτι. Άσε με. Όλο και από κάποιον θα κλέψω κάτι.

Βγάζω από την τσέπη μου χρήματα και του δίνω.

-Πάρε ότι είναι να πάρεις και έλα εδώ!

Του λέω και του δίνω τα χρήματα. Μετά από πέντε λεπτά γυρίζει με ένα σακουλάκι. Το κρύβω στην τσέπη μου και σταματάμε ένα ταξί. Τα μάτια του Λευτέρη δεν έφευγαν από την τσέπη μου. Μόλις φτάσουμε στο ξενοδοχείο, μπαίνουμε διακριτικά για να μην τον παρατηρήσει ο ξενοδόχος και φτάνουμε στο δωμάτιο μου. Δίνω στον Λευτέρη το σακουλάκι και εκείνος παίρνει την δόση του. Δεν το πιστεύω ότι κάνω τόσο κακό σε ανθρώπους. Στην επαρχία βέβαια είναι καλύτερα. Δεν σκοτώνονται για τα λεφτά. Όλοι βρίσκουν και από κάτι για να αγοράσουν την δόση τους. Αφού περάσει η επίδραση του ναρκωτικού που διάλεξε ο Λευτέρης, τον βάζω να κάνει μπάνιο και του δίνω καθαρά ρούχα και παπούτσια.

-Λευτέρη πρέπει να κάνεις αποτοξίνωση!

-Δεν θέλω!

-Σε χρειάζομαι Λευτέρη. Εδώ και δύο χρόνια σε ψάχνω.

-Ο Άλλος έτσι;

-Ναι με έχει βάλει στην δουλειά. Μόνο αν βρω εσένα μου υποσχέθηκε ότι θα με αφήσει ήσυχο.

-Εκείνη η κοπέλα; Η Κατερίνα; Τα έχεις ακόμα μαζί της;

-Όχι απείλησε ότι θα την σκότωνε και την χώρισα. Λευτέρη σε παρακαλώ.

-Δεν θέλω να πάω σε κέντρο!

-Μπορώ να σε ξαναβοηθήσω, αλλά ξέρεις ότι δεν είναι εύκολο. Θα υποφέρεις. Και αν γυρίσεις στον Άλλον, όπως τότε, θα κυλήσεις ξανά!

-Τι να κάνω που σε αγαπάω και δεν θέλω να καταλήξεις σαν εμένα ή στην φυλακή. Θα το θυσιάσω. Αλλά που θα πάμε; Αν με δει έτσι η μάνα, θα πεθάνει από την στεναχώρια της.

-Θα μείνουμε εδώ! Εδώ μένω δύο χρόνια που σε ψάχνω. Μου αφήνει το δωμάτιο 20€ το βράδυ και δουλεύω το πρωί σε ένα ψιλικατζίδικο. Θα ζητήσω να μην έρχεται καθαρίστρια. Αλλά μην τολμήσεις να βγεις έξω θα σε κλειδώνω.

-Θα φτιάξεις πάλι εκείνο το απαίσιο ρόφημα για να μου περνάει η όρεξη;

-Το έχω ήδη έτοιμο!

Λέω και ανοίγω το ψυγείο, δείχνοντας τα μπουκαλάκια. Κοιτάω την ώρα. Έχει πάει ήδη 6 και πρέπει να πάω να ανοίξω το ψιλικατζίδικο.

-Δουλεύω σε λίγο, οπότε πρέπει να πάω. Ξέρεις τι να κάνεις!

Ο αδερφός μου γνέφει θετικά και φεύγω κλειδώνω την πόρτα και φεύγω.

Πάνος's pov

Από την ώρα που γύρισα, δεν έχω σταματήσει να πίνω. Το κεφάλι μου πονάει και είναι όλα θολά γύρω μου. Ανοίγω το πακέτο με τα τσιγάρα μου και ψάχνω να βρω άλλο ένα. Μάλλον τελείωσα και το δεύτερο πακέτο. Νευριασμένος πετάω το πακέτο με όση δύναμη μου έχει μείνει. Καιρό είχα να πιω τόσο πολύ! Από τότε που έκανα παρέα με αυτόν! Αν τον πιάσω στα χέρια δεν ξέρω πραγματικά τι θα του κάνω! Την επηρεάζει ακόμα! Μετά από τόσα χρόνια! Και εγώ δεν μπορώ καν να την πλησιάσω! Σηκώνομαι και παραπατώντας ανοίγω το ντουλάπι που βάζω τα αλκοολούχα ποτά. Δεν το πιστεύω ότι τελείωσα όλη τη βότκα! Θα πάω να πάρω και θα πάρω και τσιγάρα μαζί! Η Κατερίνα και η Ελεάνα μένουν δυο πολυκατοικίες πιο κάτω. Θα αποφύγω να πάω ως εκεί. Το περίπτερο είναι κλειστό. Τι ατυχία είναι αυτή; Κάποιοι άνθρωποι με κοιτάνε περίεργα και με αποφεύγουν.

-ΤΙ; ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΕΣΕΙΣ;

Φωνάζω και εκείνοι φεύγουν ακόμα πιο γρήγορα. Λίγο πιο κάτω, φαίνεται ένα ψιλικατζίδικο. Μπαίνω μέσα και παίρνω ένα μπουκάλι βότκα ακόμα. Πολύ μου αρέσει η βότκα!

-Δυο χρυσές κασετίνες!

Λέω και ακουμπάω το μπουκάλι της βόλτας στον πάγκο.

-Πάνο;

Λέει ο άνθρωπος πίσω από τον πάγκο και ακουμπάει τα πακέτα με τα τσιγάρα στον πάγκο. Ή τα μάτια μου κάνουν πουλάκια από το ποτό ή αυτός είναι ο Σταύρος.

-ΡΕ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!

Φωνάζω και προσπαθώ να τον πιάσω από τον λαιμό. Αλλά οι κινήσεις μου δεν συμφωνούν με την δύναμη μου. Ο Σταύρος πιάνει τα χέρια μου και τα κρατάει.

-Ρε είσαι καλά; Γιατί να με σκοτώσεις;

-Έτσι και πλησιάσεις την Κατερίνα θα το κάνω!

Του φωνάζω και αφήνει τα χέρια μου. Βγάζω τα χρήματα από την τσέπη μου και πληρώνω το ποτό και τα τσιγάρα.

-Συγγνώμη, μήπως έχετε ντεπόν;

Φωνάζει η Κατερίνα και μόλις μας βλέπει μένει ακίνητη.

-Ήξερες ότι δουλεύει εδώ;

Της λέω και εκείνη ξεπαγώνει από την θέση της.

-Όχι στο περίπτερο ήθελα να πάω αλλά είναι κλειστό. Πάνο είσαι καλά;

-Ορίστε το ντεπόν!

Λέει ο Σταύρος και η Κατερίνα τον πληρώνει.

-Πάνο έλα πάμε σπίτι!

Μου λέει η Κατερίνα και γράφει εντελώς τον Σταύρο που την κοιτάει.

Ελπίζω να σας άρεσε! Σχεδόν σε έναν μήνα τελειώνουν οι πανελλήνιες και θα συγκεντρωθώ αποκλειστικά σε αυτήν την ιστορία.