Σταύρος's pov

Δεν το πιστεύω ότι έφυγε έτσι! Μετά από τόσα χρόνια, την αγκάλιασα, την φίλησα και αυτή σηκώθηκε και έφυγε, λέγοντας ότι δεν έπρεπε καν να βρεθούμε. Βάζω σε ένα πλαστικό ποτήρι, λίγο από το ουίσκι που είχε απομένει. Ανοίγω το παράθυρο του δωματίου και ανάβω το τσιγάρο μου. Ο αδερφός μου είναι άφαντος. Τον ψάχνω τόσο καιρό σε στέκια και δρόμους. Ο Άλλος αν καταλάβει ότι σταμάτησα να τον ψάχνω, θα με βάλει να γυρίσω πίσω. Σήμερα πρέπει να πάω στο τελευταίο στέκι. Αν δεν είναι και εκεί θα γυρίσω πίσω στην επαρχία και θα δουλέψω για τον άλλον. Ελπίζω να προλάβω να συναντηθώ ξανά με την Κατερίνα.

Πάνος's pov

Μπαίνουμε στο γραφείο του προέδρου της σχολής. Με κάποιον ήταν είμαι σίγουρος! Πάλι την έχασα για κάποιον άλλον. Πρέπει να της μιλήσω επιτέλους. Να της πω τι νιώθω. Ο πρόεδρος μας κάνει νόημα να κάτσουμε στις καρέκλες και μας κοιτάει.

-Όπως μάθατε, έγινε ένας σεισμός στην Βενετία και μιας και συνεργαζόμαστε με ένα ερευνητικό κέντρο εκεί, μας ζήτησαν εθελοντές. Δύο από το δικό σας τμήμα και δύο σεισμολόγους.

-Και τι θα κάνουμε;

-Μετά τον σεισμό, η Βενετία άρχισε να βυθίζεται ανά 0.001 εκατοστά την ημέρα. Θα χρειαστεί να επεξεργαστείτε το έδαφος και να βοηθήσετε, σε ομάδα με άλλους Ιταλούς και εθελοντές ξένους, να μην βυθιστεί η Βενετία.

-Πότε φεύγουμε;

Ρωτάει η Κατερίνα ακόμα μια φορά.

-Την Δευτέρα.

-Μα είναι Σάββατο!

Λέει φανερά τρομοκρατημένη. Εγώ απλά την κοιτάω. Ποιος είναι αυτός που τόλμησε να την ακουμπήσει;

-Ακριβώς! Μαζεύετε τα πράγματα σας και την Δευτέρα, στις 7 πρέπει να είστε στο αεροδρόμιο. Θα πετάξετε για Βενετία και εκεί θα βρείτε έναν ντόπιο, μέλος του ερευνητικού κέντρου, θα σας πάρει και θα σας πει τα υπόλοιπα.

Η Κατερίνα τον κοιτάει σοκαρισμένη.

-Ορίστε τα αεροπορικά σας εισιτήρια. Καλά να περάσετε!

Λέει και η Κατερίνα τραβάει τον φάκελο προς το μέρος της.

-Γιατί εμάς;

Ρωτάω και με κοιτάνε και οι δύο.

-Η επιλογή έγινε με κλήρωση!

Φεύγουμε από το γραφείο του προέδρου χωρίς να μιλάμε.

-Θα μπεις στο αυτοκίνητο ή θα γυρίσεις με τα πόδια;

Λέω ειρωνικά.

-Πάνο δεν έχω όρεξη να τσακωθούμε. Το καταλαβαίνεις που μας στέλνουν; Ούτε την μάνα μου δεν προλαβαίνω να πάρω για να την αποχαιρετήσω.

Την σταματάω και την τραβάω προς το μέρος μου. Την κοιτάω στα μάτια, αλλά εκείνη το αποφεύγει.

-Θα είμαστε μαζί τουλάχιστον! Δεν θα είσαι μόνη σου. Δεν πρόκειται να σε αφήσω.

Εκείνη απλά με αγκαλιάζει και μένουμε εκεί για αρκετή ώρα.

-Έλα, πάμε στο αυτοκίνητο.

Μόλις μπαίνουμε και οι δυο μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάω την μηχανή.

-Δεν μου είπες με ποιον ήσουν πριν έρθεις.

-Δεν έχει σημασία!

Μου απαντάει και κοιτάει έξω από το παράθυρο.

-Εγώ πως στα λέω όλα; Ήταν κάποιος από την σχολή;

-Όχι Πάνο! Ήταν ένα λάθος.

-Σε πείραξε;

-Όχι δεν μου έκανε τίποτα!

-Τότε ποιος ήταν;

-Ο Σταύρος.

-Α ο Σταύρος. ΜΙΣΟ ΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ;

Φωνάζω και φρενάρω απότομα στον κεντρικό δρόμο.

-Οδήγα παιδί μου θα μας τρακάρουν!

Μου λέει και ήδη ακούγονται κόρνες από πίσω μου. Ξεκινάω το αυτοκίνητο και νιώθω κάθε φλέβα του σώματος μου να πετάγεται από τα νεύρα.

-Πως έγινε αυτό;

Την ρωτάω πιο ήρεμα και νιώθω έτοιμος να πάω να τον βρω και να τον πλακώσω.

-Τυχαία τον βρήκα στο μετρό.

-Και τι έγινε;

-Με πήρε στο δωμάτιο του...

Πριν προλάβει να συνεχίσει κοπανάω τα χέρια μου στο τιμόνι και είμαι έτοιμος να ουρλιάξω.

-Πάνο είσαι καλά;

-ΣΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ;

-Πάνο ηρέμησε!

-ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΤΙ ΓΑΜΩ!

-Όχι δεν με ακούμπησε. Δεν προλάβαμε. Πήρες τηλέφωνο.

-Θα τον άφηνες να σε ακουμπήσει δηλαδή;

-Πάνο θα πάθεις τίποτα ηρέμησε!

-Κατέβα!

-Τι;

-Κατέβα! Πάρε αστικό. Πάρε μετρό. Δεν ξέρω τι θα πάρεις απλά κατέβα από το αυτοκίνητο και μην μου ξαναμιλήσεις μέχρι την Δευτέρα που θα έρθω να σε πάρω να πάμε στο αεροδρόμιο!

Της φωνάζω και σταματάω στην άκρη το αυτοκίνητο. Παίρνει την τσάντα της από ο πίσω κάθισμα και μου δίνει το κλασσικό φιλί στο μάγουλο. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Άμα τον πετύχω τον μπάσταρδο, θα τον γαμήσω.

Σταύρος's pov

Επιτέλους νύχτωσε! Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και κατεβαίνω βιαστικά από τις σκάλες. Παίρνω το λεωφορείο και κατεβαίνω στην στάση κοντά στο τελευταίο στέκι που δεν έψαξα. Κάθομαι σε μια γωνιά ώστε να βλέπω καθαρά όσους έρχονται να πάρουν την δόση τους.

-Σταύρο;

Ακούγεται μια αδύναμη φωνή από πίσω μου. Γυρίζω και βλέπω τον αδερφό μου. Τα ρούχα του και τα παπούτσια είναι σκισμένα και λερωμένα. Τα μάτια του είναι κατακόκκινα και έχουν μαύρους κύκλους.

-Λευτέρη;

Ελπίζω να σας άρεσε! Οι πανελλήνιες πλησιάζουν και έχω αγχωθεί αρκετά. Το να γράφω με ηρεμεί λίγο.