Αφηγητής's pov

Δύο χρόνια μετά από μια σχεδόν δίμηνη καραντίνα, πανελλαδικές, επίθεση εξωγήινων, ανάσταση του μπαμπά Μητσοτάκη, έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης...

Η Κατερίνα βρίσκεται πλέον στο Πανεπιστήμιο. Στην ίδια σχολή με τον Πάνο. Ο Πάνος έχει καταλάβει ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι μεταξύ τους, γι'αυτό και τα έφτιαξε με την Ελεάνα, που έχει περάσει στην ίδια πόλη με αυτούς, αλλά σε άλλη σχολή. Ζούνε την φοιτητική τους ζωή στην Αθήνα, χωρίς "κακά" αγόρια να τους περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητα τους. Η Κατερίνα μάλιστα έχει ξεπεράσει τον Σταύρο. Παρότι δεν έχει κάνει καμία σχέση όλον αυτόν τον καιρό, δεν τον σκέφτεται πλέον. Ελάχιστες είναι οι φορές που τον φέρνει στο μυαλό της. Αλλά δεν της λείπει! Περιμένει να έρθει στην ζωή της, ένας άνθρωπος που θα την αγαπάει και θα τον θέλει επίσης και αυτή.

Κατερίνα's pov

Το κουδούνι της πόρτας του σπιτιού χτυπάει και η Ελεάνα τρέχει όσο πιο γρήγορα να ανοίξουμε.

-Ο Πάνος είναι ο Πάνος!

Φωνάζει και ανοίγει την πόρτα. Η συγκατοίκηση με την Ελεάνα ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ. Ο Πάνος ξεπροβάλλει από την πόρτα και μας λέει "Καλημέρα". Ύστερα δίνει ένα φιλί στην Ελεάνα, η οποία πεθαίνει για την κατάκτηση που έχει κάνει. Για τον Πάνο δεν ξέρω...

-Τι λέει ρε κορίτσια;

Λέει ο Πάνος και κάθεται στον καναπέ με άνεση. Ανοίγει την τηλεόραση και η Ελεάνα κάθεται δίπλα του. Με την σειρά μου, κάθομαι και εγώ πιο δίπλα.

-Όλα καλά Πάνο μου. Εσύ πως και τόσο πρωί από δω;

Τον ρωτάω και αυτός με κοιτάει απολογητικά.

-Ε δεν είχα ύπνο, ήξερα ότι θα είστε ξύπνιες και αποφάσισα να έρθω.

-Καλά έκανες μωρό μου!

Λέει η Ελεάνα και του δίνει ένα φιλί. Αχ θα ξεράσω πρωί πρωί με αυτά που βλέπω. Μπορεί η Ελεάνα να πεθαίνει για τον Πάνο, αλλά για τον ίδιο δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Δεν είναι τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα της Ελεάνας. Ούτε μια φορά δεν έχουν κοιμηθεί μαζί το βράδυ. Ό, τι κάνουν, το κάνουν κυρίως όταν λείπω εγώ. Ούτε στο σπίτι του έχει πάει μόνη της. Η Ελεάνα μου κάνει διακριτικά νόημα να φύγω.

-Λοιπόν παιδιά, φτιάχνω ένα τοστ και φεύγω. Πρέπει να πάω σε μια δουλειά. Να σας αφήσω και εσάς!

-Δεν χρειάζεται να πάρεις μετρό. Θα σε πάω εγώ!

Πετάγεται ο Πάνος και σηκώνεται. Εγώ μένω παγωμένη στην θέση μου και η Ελεάνα με κοιτάζει περίεργα.

-Μην το σκέφτεσαι κανένα πρόβλημα! Εξάλλου θα έφευγα και εγώ.

-Μα έλα ρε μωρό μου να κάτσουμε λίγο μαζί!

Λέει η Ελεάνα και του τρίβεται. Καλά λέω! Θα ξεράσω πρωί πρωί.

-Δεν υπάρχει πρόβλημα Πάνο, θα πάω με το μετρό!

Λέω, προσπαθώντας να τελειώσω όσο πιο γρήγορα την άβολη στιγμή που έχει δημιουργηθεί.

"Ισχυρός σεισμός, 6,2 ρίχτερ, συγκλόνισε την Βενετία και τους κατοικους της, αργά χθες το βράδυ. Η πόλη προσπαθεί να αποκαταστήσει το ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και να ελέγξει για τυχόν θύματα, καθώς δεν είναι λίγες οι ζημιές στα παλιά κτήρια."

Ακούγεται το έκτακτο δελτίο ειδήσεων και όλοι κοιτάμε τις εικόνες των κτηρίων που έχουν υποστεί ζημιές.

-Ευτυχώς προλάβαμε και πήγαμε!

Λέει γελώντας ο Πάνος και η Ελεάνα γελάει και αυτή.

-Παιδιά εγώ φεύγω. Καθίστε όσο θέλετε θα αργήσω!

Λέω και τρέχω να πάρω την τσάντα μου για να φύγω. Αφού γυρίσω, ο Πάνος στέκεται ήδη μπροστά στην πόρτα, με την Ελεάνα να τον τραβάει και να του ψιθυρίζει να κάτσει λίγο ακόμα μαζί της.

-Πάνο εσύ κάτσε. Θα πάω με το μετρό είπα!

Λέω φορώντας το πιο ευχάριστο χαμόγελο μου.

-Μα γιατί; Αφού είμαι εδώ και φεύγω και εγώ τώρα!

-Βρες τα με την Ελεάνα!

Λέω και ανοίγω γρήγορα την πόρτα, κλείνοντας την πίσω μου και κατεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας. Κάτι θέλει να μου πει αυτός, γι'αυτό κάνει έτσι. Αλλά δεν θέλω να στεναχωρήσω την φίλη μου. Είχε τόσες μέρες να τον δει. Κατεβαίνω στην στάση του μετρό, χτυπάω την κάρτα και περιμένω να έρθει το μετρό. Θα κατέβω στο κέντρο να πάω μια βόλτα σαν άνθρωπος. Ένας ψηλός άντρας στέκεται δίπλα μου. Τόσο χώρο έχει! Σχεδόν άδειο είναι το μετρό τόσο πρωί. Ευτυχώς, έρχεται το μετρό και αφού βγει ο κόσμος, μπαίνω στο βαγόνι και αφού κάνω μια σύντομη απολύμανση στην πλαστική θέση, κατάλοιπο του κορωνοΐου, κάθομαι. Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω γύρω.

-Κατερίνα;

Ακούγεται μια γνωστή αντρική φωνή και ένας άντρας κάθεται απέναντι μου γιατί το μετρό ξεκινάει. Τον κοιτάζω και τον ξανακοιτάζω. Κάτι μου θυμίζει η αλήθεια είναι. Όχι όχι δεν μπορεί να είναι αυτός! Αποκλείεται! Κοιτάω τα μάτια του άντρα. Ναι αυτός είναι...

Ελπίζω να σας άρεσε!