❧ Listen on repeat: No time to die

Όσο και αν σιχαινόμουν να το παραδεχτώ, είχα πλέον πειστεί πως
δεν υπήρχε πραγματική σωτηρία για εμένα.

Όταν ξύπνησα βρίσκοντας τον εαυτό μου ξαπλωμένο σε ένα άβολο κρεβάτι νοσοκομείου εκείνο το πρωί, ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση η ζωή μου να ξεκινήσει να ανέβει την ανηφόρα καθώς, ποτέ δεν σταμάτησε να κατεβαίνει.

Ο επιδέσμος γύρω απο το κεφάλι μου, ο ορός δίπλα απο το κρεβάτι, η μάσκα υποστήριξης της αναπνοής που φορούσα όλα αυτά, περιττό να πω πως κατάφεραν να φέρουν σε δεύτερολεπτα δάκρυα στα μάτια μου.

Τα μάτια μου θόλωσαν, τα καυτά δάκρυα κύλησαν αργά πάνω στα μάγουλα μου και έπειτα κατέληξαν άψυχα πάνω στο δέρμα του λαιμού μου.

Πώς είχα βρεθεί σε αυτή την κατάσταση;

Δεν ήξερα, δεν θυμόμουν, δεν μπορούσα να θυμηθώ και η άγνοια αποτελούσε κάτι το οποίο πραγματικά με τρόμαζε.

Όσο και αν προσπαθούσα να ανακαλέσω την οποιαδήποτε ανάμνηση το μόνο που συναντούσα ήταν κενό, ένα μαύρο πέπλο είχε καλύψει τα πάντα μέσα στο μυαλό μου.

"Δεν το πιστεύω πως πραγματικά το έκανες αυτό!" άκουσα μια εξωτερική φωνή ανάμεσα στους λυγμούς μου και η καρδιά μου σταμάτησε απότομα στην αναγνώριση εκείνης της χροιάς. Το γουρλωμένο μου βλέμμα καρφώθηκε στον ξεφτυσμένο τοίχο απέναντι μου, το κορμί μου ξαφνικά μουδιασε.

"Και έχεις το θράσος να μου λες έτσι απλά την αλήθεια!"

Ο θυμός στην φωνή του ήταν πραγματικά εμφανής, όχι δεν ήταν  αυτός  ο Harry που είχα γνωρίσει όσο και αν ήξερα πως ήταν αλήθεια.

Δεν ήξερα τι δουλειά είχε εδώ, πόσο μάλλον με ποιον μιλούσε και εξαιτίας εκείνης της απορίας που μου δημιουργήθηκε, μου στάθηκε αδύνατο να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να κρυφακούσει.

Δευτερόλεπτα αργότερα ανασηκώσα το σώμα μου πάνω στο κρεβάτι αφαιρώντας με μεγάλη δυσκολία την αναπνευστική μάσκα και σηκώθηκα όρθια ξεκινώντας το τρέξιμο μέχρι την πόρτα, όταν κάτι με τράβηξε απότομα προς τα πίσω.

"Γαμωτο!"αναφώνησα πονεμένα νιώθοντας την πεταλούδα να σχίζει άγρια το δέρμα του χεριού μου.

"Δεν έχω ώρα γι αυτό!" σκέφτηκα ξεκρεμοντας τον όρο από τον μεταλλικό στύλο μεταφέροντας τον μαζί μου έως την πόρτα.

Σκούπισα γρήγορα τα μάτια μου με το μανίκι από το πράσινο νοσοκομειακό φανελακι που φορούσα και στάθηκα όρθια γέρνοντας το σώμα μου απαλά πάνω στη πόρτα.

"Σου είπα πως το μετάνιωσα. Αυτός ήταν και ο λόγος που σου είπα την αλήθεια."

Το στέρνο μου βούλιαξε.

Εκείνη..

Εκείνη η φωνή..

Όσα μαρτυρια και αν μου μέλλει ακόμα να περάσω

όσες δυσκολίες, όσες προκλήσεις

όσα χρόνια και αν έρθουν και φύγουν αφήνοντάς πισω τους μόναχα στάχτες

ποτέ,

ποτέ δεν θα καταφέρω να ξεχάσω εκείνη τη φωνή.

Τη φωνή εκείνου που με έκανε να τον ερωτευτώ

που με εκμεταλλεύτηκε

που μου έκλεψε το πολυτιμότερο πράγμα που έχει κάθε γυναίκα

που με έκανε να περνάω τα βράδια μου στο μπάνιο γεμίζοντας τα χέρια μου κοκκινωπες χαρακιες

που έκανε την ζωη μου κόλαση μετατρέποντας με σε μια ζωντανή  νεκρή

που έπειτα απ' όλα αυτά

είχε το θάρρος να γυρίσει ξανά πίσω.

Το σώμα μου σύρθηκε πάνω στην πόρτα και κατέρρευσε λίγο αργότερα στο κρύο πάτωμα.

"Δες όμως τι έκανες! Κατάφερες και την έστειλες στο νοσοκομείο, κατάφερες να την ρίξεις σε κόμμα με τις μαλακιες σου. Και έπειτα από δύο εβδομάδες που στέκομαι όλη τη μέρα έξω από το δωμάτιο της περιμένοντας να ξυπνήσει, έρχεσαι και μου λες πως όλα αυτά ήταν ένα γαμημένο λάθος;!"

Ένας κρότος ακούστηκε έξω από το δωμάτιο και ο ορός έπεσε από την κουρασμένη παλάμη μου.

"Ο πατέρας σου; Σε παράτησε και εκείνος να υποθέσω;"

"Βλέπεις; Κανένας δεν σε θέλει πλέον."

Τα ξανθά μαλλιά της, οι άγνωστοι άνδρες, η διαμάχη μεταξύ μας, εκείνος ο ξαφνικός πόνος που ένιωσα στο κεφάλι λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου, όλες οι αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ επανήλθαν ξανά στο μυαλό μου εξαπολύοντας τον πανικό μέσα μου.

Το κεφάλι μου πονούσε φριχτά, οι παλάμες των χεριών μου αγκάλιασαν σφιχτά τα πλαϊνά του κεφαλιού μου προσπαθώντας να μετριάσουν τον πόνο.

Θυμόμουν. Μπορούσα να θυμηθώ.

"Ξέρεις πως δεν είχα σκοπό να την στείλω στο νοσοκομείο! Δεν ήθελα ούτε καν να την πληγώσω αλλά εκείνη η μάνα της το παρατράβηξε."

Βήματα ακούστηκαν στον διάδρομο έξω από την πόρτα μα εγώ παρέμεινα εκεί, παρέμεινα ξαπλωμένη πάνω στο βρόμικο πάτωμα του νοσοκομείου χωρίς να έχω κουράγιο για τίποτε, ένιωθα νεκρή.

Ή μάλλον όχι.

Ήμουν ήδη νεκρή.

"Αλλά βασικά ο λόγος για τον οποίο ήρθα είναι άλλος."

Ένιωθα κάτι καυτο να ανεβαίνει γρήγορα τον οισοφαγο μου, η φωνή του με αηδιαζε, εκείνος ο ίδιος με αηδιαζε.
Εκείνο το βράδυ, όλο το περιστατικό, ήταν σχεδιασμένο από εκείνον. Όλα, ήταν σχεδιασμένα από εκείνον.

"Ακούω." απάντησε συγκρατημένα ο Harry.

"Ότι έγινε.. μην πεις τίποτα στη Rose."

Τα μάτια μου έκλεισαν, ενα ψυχωτικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου στο άκουσμα της πρότασης, η γροθιά μου προσγειώθηκε με δύναμη πάνω στο πλαστικό μπουκαλάκι του ορού. Πάντα νόμιζα πως η ζωή μου ήταν μια τραγωδία.

Αλλά τώρα το καταλάβαινα.

Ήταν μια κωμωδία, ένα γαμημένο ανέκδοτο με το οποίο δεν γελούσα πλέον. Τίποτα, δεν ήταν αστείο πλέον.

"Δεν υπάρχει περίπτωση. Πρέπει να μάθει τι της έκανες. Να σε μισήσει. Μόνο το μίσος της αξίζεις."

Γέλασα. Γιατί ήξερα. Πάντα ήξερα.

"Δεν κατάλαβες. Θα κάνουμε μία συμφωνία."

"Δεν πρόκειται να κάνω καμία συμφωνία με εσένα ξεφτιλισμένε. Έπρεπε να σε αφήσουν να σαπίσεις με--"

"Αν κρατήσεις κρυφό το ότι έγινε από την Rose θα σας αφήσω ήσυχους. Δεν θα με ξαναδείτε ποτέ."

Σιγή απλώθηκε στον διάδρομο.

"Θα καταφέρεις να την έχεις όλη δική σου. Να γίνεται επιτέλους ένα σωστό, φυσιολογικό ζευγάρι. Είσαι τρέλα ερωτευμένος μαζί της, σωστά;"

Το σύμπαν παρέμεινε σιωπηλό μαζί του και εκείνος.

Εκείνη, πεσμένη στο κρύο πάτωμα πίσω από τη πόρτα του δωματίου, περίμενε με αγωνία να ακούσει την απάντηση του.

Φοβόταν. Ναι, φοβόταν την απάντηση του και ακόμα πιο πολύ εκείνη την σιγή η οποία δυστυχώς., έκρυβε πολλά.

Λένε πως αυτός που ξέρει, δεν μιλάει.
Παρόλα αυτά εκείνη μπορούσε να νιώσει πως εκείνος δεν ήξερε, δεν ήξερε τι πραγματικά ήθελε, δεν ήξερε τι πραγματικά ήθελε να κάνει.

Είχε πλέον καταλάβει το αρχικό σχέδιο του Luka, ενα σχέδιο το οποίο είχε ναυαγήσει εξαιτίας της καθυστέρησης του. Θυμόταν την μορφή του να τρέχει κατά μήκος του στενού εκείνο το βράδυ. Τα είχε πλέον καταλάβει όλα.

Δεν ήξερε πόσα δεύτερολεπτα πέρασαν μέχρι να ακούσει την τελική του απάντηση, για εκείνη όμως είχαν σίγουρα περάσει ώρες.

Ώρες, Χρόνια, Αιώνες.

Ήταν μονάχα δεκαοκτώ μα η ψυχή της είχε γεράσει.

Ήταν ένα γερασμένο παιδί που έκλαιγε για τα παιδικά χρόνια που ποτέ δεν έζησε.

Ένα παιδί, το οποίο είχε υποφέρει πολλά, είχε ζήσει πολλά.

Μα πάνω από όλα ήταν ένα παιδί.

Και ήταν μόνη της.

Η φωνή του, τα λόγια που ξεστόμισε εκείνο το πρωί, έμειναν για πάντα χαραγμένα στον εγκέφαλο της.

Λόγια τα οποία πάντα προσπαθούσε να ξεχάσει.

"Μείνε σίγουρος πως η Rose δεν θα μάθει τίποτα."

Το τελειωτικό χτύπημα..

________________

Καινούριο κεφάλαιο μετά από αιώνες (μην με σκοτώσετε πλιζ)

Είναι πολύ πρόχειρο αλλά ένιωθα πως έπρεπε να το ανεβάσω.

Επισηςς, θέλω να σας ενημερώσω πως δημοσίευσα μια καινούργια ιστορία στο προφίλ μου με τίτλο "φτερωτό πάθος". Θα ήταν χαρά μου να δω την στήριξη σας!

Τα λέμε στο επόμενοο

-autokatastrofh-