Κάπου εκεί, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ενιώσε την αύρα του θανάτου να τυλίγει σφιχτά το μικροκαμωμένο της σώμα.

Ένιωσε αδύναμη, μικρή, εξαντλημένη.

Μια κρύα παλάμη, κρατούσε με βία τον καρπό του χεριού της. Ένα άγνωστο χέρι, τραβούσε το σώμα της προς το σκοτάδι, προς το στενό του τρόμου.

Αλλά η ψυχή της ήταν ήδη εκεί.

Ένα έντονο ρίγος διαπέρασε όλο το κορμί της, η καρδιά της φτερούγισε, τα πόδια της άντεχαν με δυσκολία πλέον το βάρος του σώματος της.

Γιατί δεν αντιστεκόταν; Δεν υπήρχε λόγος να το κάνει πλέον. Τι χειρότερο θα μπορούσε να της συμβεί; "Τα χειρότερα πέρασαν" έτσι έλεγε.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η παλάμη της απελευθερώθηκε από τα δεσμά εκείνου/εκείνης που την οδηγούσε.

Δεν μπορούσε να δει τίποτα, πόσο ακόμα να καταλάβει τι συνέβαινε γύρω της.

Έπιασε τον εαυτό της να εύχεται όλο αυτό να ήταν απλώς ένα όνειρο.

Ένα συνειδητό όνειρο.

Ξέρετε, το είδος του ονείρου που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι ονειρεύεσαι.

Δεν ήταν όμως.

Προσπαθούσε να θυμηθεί τι της θύμιζαν εκείνες οι γυναικείες γόβες που αντίκρισε μόλις μπήκε στο στενό.
Φαίνονταν γνώριμες, παρόλα αυτά το μυαλό της δεν ήταν στην κατάλληλη θέση να επεξεργαστεί περαιτέρω πληροφορίες.

Διέκοψε τις σκέψεις της κόβοντας 'τες σαν μαχαίρι. Η παλάμη της σύρθηκε μέχρι την τσέπη του τζιν της και τράβηξε από μέσα το κινητό της τηλέφωνο.

Κάποιος όμως, χτύπησε με δύναμη την πλάτη της και το σώμα της, βρέθηκε δευτερόλεπτα αργότερα πεσμένο στο κρύο τσιμέντο. Ένιωσε κάτι υγρό να κυλάει στα χείλη της, κοίταξε στα αριστερά το κινητό της που αναβοσβήνε για τελευταία φορά λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Από εκεί που δεν το περίμενε, μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε το στενό και τα μάτια της, δάκρυσαν σε αυτή την απότομη αλλαγή. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν κάτι κινούμενες θολές φιγούρες. Άρχισε να ανοιγοκλείνει συνεχόμενα τα μάτια της στην προσπάθειά της να καθαρίσει το τοπίο μπροστά της.

Μια φωνή έφτασε στα αυτιά της, μια φωνή που η ίδια ήλπιζε να μην άκουγε για αρκετό καιρό ακόμη.

"Καλώς την."
Είπε εκείνη και έσυρε τα μακρυά πόδια της μέχρι το κοκαλωμένο σώμα της Rose.

" Ηταν εύκολο τελικά. Πολύ εύκολο.."
συνέχισε και ένα διαβολικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της ενώ η απορία εμφανίστηκε στα κουρασμένα μάτια της Rose.

"Τι ήταν εύκολο;" ρώτησα με απορία ενώ προσπάθησα με νύχια και με δόντια να σηκώσω το σώμα μου αγνοώντας τον πόνο στην πλάτη μου.

"Να σε φέρω εδώ." ψιθύρισε και έστριψε το γοβάκι της με θυμό πάνω στην ανοικτή παλάμη μου σαν να πατούσε αναμμένη γόπα.

Μια τσιρίδα βγήκε από το στόμα μου και δημιούργησε ηχώ μέσα στο σκοτεινό στενό.

Δύο άντρες που κρατούσαν φακούς λίγο παραπέρα, γέλασαν κοροϊδευτικά αφήνοντας τα αποκρουστικά δόντια τους να μου δημιουργήσουν μια έντονη αναγούλα.

"Ποια μητέρα συμπεριφέρεται έτσι στο παιδί της;!" φώναξα νιώθοντας ένα άκρως καταθλιπτικό συναίσθημα βαθιά μέσα μου.

"Εγώ."απάντησε σταθερά και αποφασιστικά και έπειτα άλλαξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε την συζήτηση."Ο πατέρας σου; Σε παράτησε και εκείνος να υποθέσω;"

Έσκυψα το κεφάλι μου προς τα κάτω νιώθοντας την απογοήτευση να με πνίγει. Είχε δίκιο. Είχε φύγει αφήνοντας μου μόνο ένα σημείωμα με την ημερομηνία της επιστροφής του.

"Βλέπεις; Κανένας δεν σε θέλει πλέον."

Τα γέλια της μπλέχτηκαν με τις φωνές στο κεφάλι μου, τα γέλια της μετατράπηκαν σε μικρά κόκκινα διαβολάκια που άρχισαν να χορεύουν έναν δικό τους, άγνωστο χορό δείχνοντας με κοροϊδευτικά το ένα στο άλλο με τα μικρά δακτυλάκια των χεριών τους.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, μπορούσα πλέον να ακούσω του έξαλλους χτύπους της. Ο θυμός μέσα μου φούντωσε και σε λιγότερο από τρία δευτερόλεπτα, το σώμα μου τινάχτηκε και κατευθύνθηκε προς το μέρος της.

Το γέλιο της είχε πλέον σταματήσει, οι μεγαλόσωμοι άντρες μετακινήθηκαν αυτόματα στο πλάι της χωρίς όμως να ανακατευθούν καθόλου στη μάχη που ακολούθησε.

Οι παλάμες μου μπλέχτηκαν μέσα στα γεμάτα ανταύγειες μαλλιά της και τράβηξαν το κεφάλι της με δύναμη προς τα κάτω.

Μπορεί να ήξερα πως αυτός ο καυγάς δεν χρησίμευε πουθενά και πως το μόνο που θα κατάφερνα ήταν να χειροτέρεψω την θέση μου, παρόλα αυτά ομολογώ πως πάντα ήθελα να της δώσω μια γεύση από τον πόνο που μου προκαλούσε τόσα χρόνια.

Κατάφερα να κρατήσω το κεφάλι της χαμηλά μέχρι την στιγμή που το πόδι της κλώτσησε με δύναμη την κοιλιά μου αναγκάζοντας με κάνω λίγα βήματα πίσω.

Τα μαλλιά μου πετούσαν δεξιά και αριστερά από την ένταση, ένιωθα πως τα ρούχα που φορούσα φάνταζαν πολύ μεγάλα για το μικρόσωμο σώμα μου.

Έφτασα πάλι κοντά της και την έπιασα σφιχτά από τους ώμους αλλά αποδείχτηκε πως το σχέδιο μου είχε ναυαγήσει πριν καν αρχίσει.

Ένιωσα κάτι να τρυπά με δύναμη το χέρι μου κοντά στον καρπό και γονάτισα κλείνοντας τα μάτια μου από τον απροσδόκητο πόνο.

Μια σύριγγα βρίσκονταν καρφωμένη πάνω στο χέρι μου. Με τρεμάμενο χέρι, την αφαίρεσα απότομα πετώντας την μακρυά πίσω μου.

Το σώμα μου έτρεμε, η ανάσα μου έγινε κοφτή, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ξέρω τι περιείχε η συγκεκριμένη ένεση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρακαλώ σιωπηλά μέσα μου να μην είχε πετύχει φλέβα.

Έσφιξα τον καρπό μου με την παλάμη του αριστερού χεριού μου καθώς κοιτούσα τα δάκτυλα μου να τρέμουν.

Σηκώθηκα όσο πιο αργά μπορούσα νιώθοντας το τοπίο γύρω μου να αλλάζει. Τα μάτια μου θολωμενα, τα δυνατά φώτα με τύφλωναν.

Κάπου μέσα στην θολούρα, κατάφερα να εντοπίσω την φιγούρα της.

Γέλασα πνιχτά ενώ τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν βροχή από τα μάτια μου. Στο στόμα μου είχε χαραχτεί ένα διαβολικό χαμόγελο, ενώ αίμα έτρεχε πάνω στα χείλη μου από την προηγούμενη πτώση.

Το χέρι μου γλίστρησε στην πίσω τσέπη του τζιν μου και εντόπισε έναν μικρό σουγιά που είχα ξεχάσει πως είχα.

Τον σήκωσα ψηλά και τον τοποθέτησα αργά στον λευκό λαιμό της. Τα μάτια της γούρλωσαν και ένα συναίσθημα ζωγραφίστηκε στα μάτια της, ένα συναίσθημα το οποίο δεν κατάφερα να προσδιορίσω.

Άρχισα να γελάω δυνατά, το μυαλό μου υπολειτουργούσε, είχα πλέον κάθε έλεγχο.

Βαθιά μέσα μου, ήλπιζα πως εκείνοι οι άντρες θα εμπόδιζαν την κίνηση μου, ήλπιζα πως εκείνοι οι άντρες θα την προστάτευαν.

Ήλπιζα.

Ήμουν έτοιμη να καρφώσω με δύναμη τον σουγιά στον λαιμό της, όταν μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του στενού αναγκάζοντας με να γυρίσω το κεφάλι μου προς εκείνη την κατεύθυνση.

Λάθος κίνηση Rose.

Αμέσως, ένιωσα κάτι να σπάει με δύναμη πάνω στο κεφάλι μου. Τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα, το σώμα μου προσγειώθηκε σαν κούτσουρο πάνω στο μοναχικό τσιμέντο με το οποίο είχαμε πλέον αναπτύξει φιλίες.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι;
Μια θολούρα, έναν μεγάλο πόνο στο κεφάλι μου, ψιθύρους και μια γνωστή φωνή.

Και έπειτα κενό.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πρώτο κεφάλαιο για το 2020.

Σας είχα πει πως θα ανέβαζα αρκετά κεφάλαια μέσα στις γιορτές αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα και ζητάω συγγνώμη.

Τι περιμένετε ότι θα συμβεί στην Rose? Περιμένω να δω τις σκέψεις σας.

Αυτά. Σας εύχομαι όλους καλή χρονιά.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο
-aytokatastrofh-