~Πλευρά αφηγητή~

Σκοτάδι και φεγγάρι.
Ένα κορίτσι και μια ραγισμένη καρδιά.
Ένα μπερδεμένο μυαλό και ένα σώμα γεμάτο ανεξίτηλα σημάδια.

Χωρίς να το καταλάβει, είχε βρει τον εαυτό της να τρέχει στους άδειους, μοναχικούς και σκοτεινούς δρόμους της πόλης.

Τα πόδια της μουδιασμένα, η ανάσα της ασυγχρονιστή, οι σφιγμοί της αυξημένοι.

Ο καιρός ήταν αρκετά δροσερός .
Το κρύο αεράκι, έσπρωχνε προς τα πίσω τα μακρυά μαλλιά της καθώς έτρεχε, το κρύο αεράκι, στέγνωνε τα καυτά δάκρυα που έπεφταν από τα όμορφα μάτια της. Αν έβλεπε που πήγαινε; Φυσικά και όχι.

Αλλά τα πόδια της ήξεραν έτσι και αλλιώς τον δρόμο. Μπορεί η όραση της να ήταν θολή, εκείνα όμως ήξεραν απέξω τον δρόμο για το σπίτι του.

Ήταν κοντά. Το ήξερε.

Όσο έτρεχε, μια λέξη δεν είχε πάψει λεπτό να τριγυρνάει στο μυαλό της.

Αυτοκτονία.

Ήθελε να αυτοκτονήσει;

Ναι.

Μπορούσε να το κάνει;

Ούτε εκείνη δεν μπορούσε να ξέρει..

Την αλήθεια. Τίποτα άλλο δεν επιζητούσε. Μονάχα την αλήθεια.

Αν την μάθανε, θα μπορούσε να ζήσει λίγο πιο "αναπαυτικά" δυστυχισμένη.

Τα πόδια της, ξαφνικά σταμάτησαν.
Βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού του.
Όλα τα φώτα ήταν κλειστά, η πόρτα κλειδωμένη, ήταν τρεις το γαμημένο βράδυ,τι στο καλό σκεφτόταν;

Δεν σκεφτόταν, αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα.
Πότε δεν σκεφτόταν πριν πράξει..

~

Ήμουν έτοιμη να γυρίσω ξανά πίσω, όταν το κεφάλι μου συγκρούστηκε πάνω σε κάποιο σώμα. Χρειάστηκε να σκουπίσω τα μάτια μου για να αντιληφθώ πως το σώμα του Harry βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου.

"Τι στο καλό κάνεις εδώ;"

"Ήρθα σπίτι μου αν δεν το κατάλαβες."ειπε με γλυκό τόνο και έδειξε με τον δείκτη του χεριού του την σκοτεινή μονοκατοικία ακριβώς πίσω μου.

"Πού ήσουν;" ρώτησα προσπαθώντας να βγάλω μια άκρη σε αυτό το μπερδεμένο κουβάρι. Ήθελα απεγνωσμένα να πάρω μια απάντηση όσο και.

"Το σημαντικό είναι πως είμαι εδώ τώρα."

Ήταν πολύ έξυπνος.

"Ήσουν με τον Luka, έτσι δεν είναι;" είπα χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

Τα μάτια μου γουρλωσαν απότομα και οι παλάμες των χεριών μου βρέθηκαν σε δευτερόλεπτα μπροστά από το στόμα μου. Αυτό ήταν λάθος, δεν έπρεπε να του το φέρω τόσο απότομα γαμώτο.

Το πράσινο των ματιών του σκουρυνε και το χαμόγελο χάθηκε μονομιάς από τα χείλη του.

"Ήρθε σπίτι σου; Σε έπεισε πως εγώ ευθύνομαι για τα χάλια του σωστά; Με έβρισε, σου έδειξε και κάποιο βιντεο μήπως;" σε κάθε του πρόταση πλησίαζε όλο και περισσότερο προς το μέρος μου, έτσι δεν απόρησα καθόλου όταν ένιωσα την πλάτη μου να ακουμπάει στον κρύο τοίχο του σπιτιού του.

Το πρόσωπο του έγειρε προς το δικό μου και τα χέρια του αγκάλιασαν σφιχτά το σώμα μου. Στάθηκε εκεί, μονάχα κάτι εκατοστά μακρυά μου.

"Με εμπιστεύεσαι;" ρώτησε και το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί.

Εννοώ, τον εμπιστεύομαι πάντα το έκανα. Είναι το αγόρι μου εξάλλου.

Εκείνο το βίντεο όμως δεν έχει σταματήσει να παίζει λεπτό στο μυαλό μου. Έχω αμφιβολίες, πράγμα το οποίο δεν θα έπρεπε.

Κούνησα το κεφάλι μου θετικά και πήγα να ελευθερωσω το σώμα μου από τα "δεσμά" του. Η αλήθεια είναι πως τον φοβόμουν, δεν ήξερα τι να περιμένω. Τον είχα δει ξανά σε παρόμοιες καταστάσεις, το σίγουρο είναι πως δεν ξέρει να χειρίζεται τον θυμό του.

"Μήπως με φοβάσαι Rose?"

Μπορούσα να νιώσω το σώμα μου να τρέμει αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν από το κρύο ή από τον τρόπο με τον οποίο φάνταζε το σώμα του μέσα στο σκοτάδι.

Δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, όλα είχαν ξαφνικά μαυρίσει.

Τον φοβόμουν;

Ναι.

"Όχι."του απάντησα.

"Φίλησε με Rose."ειπε και ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το βάρος του σώματος μου όρθιο.

"Δείξε πως με θέλεις και πως μπορείς να κάνεις τα πάντα για εμένα.."

"Κάντο!" φώναξε και οι παλάμες των χεριών του χούφτωσαν με δύναμη τα οπίσθιά μου με αποτέλεσμα ένας μικρός, ανεπιθύμητος λιγμός να φύγει από το στόμα μου.

Τα μάτια μου ετσουξαν από την δύναμη που εφάρμοσε και έτσι, αποφάσισα να κάνω εκείνο που έπρεπε να κάνω.

Τα πρόσωπο μου έπεσε με δύναμη πάνω στο δικό του. Τα χείλη του έτρωγαν με μανία τα δικά μου, η γλώσσα του προσπαθούσε απελπισμένα να παίξει τον ρόλο της.

Τα χέρια του χάιδευαν χαμηλά την μέση μου, το σώμα του είχε κολλήσει πάνω στο παγωμένο δικό μου, ήμουν παγιδευμένη.

Το πρόσωπο του απομακρύνθηκε από το δικό μου και κατευθύνθηκε προς τον λαιμό μου. Μπορούσα ήδη να νιώσω τα δόντια του ενάντια στο ευαίσθητο δέρμα του λαιμού μου.

Τίποτα δεν συνέβει όμως.

Είχε απομακρυνθεί.

Τα μάτια του, φώτιζαν από μακρυά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

Με την βραχνή φωνή του, ψιθύρισε τα παρακάτω λόγια, λόγια τα οποία ο άνεμος, κατάφερε να πάρει μακρυά.

"Εγώ το έκανα."

Εγώ του έσπασα τη μύτη και τα πλευρά.

Αλλά ήταν για το καλό σου.

Πίστεψε με"