Είχα πλέον συνηθίσει το γεγονός ότι "έπρεπε" να ξυπνάω τουλάχιστον δύο φορές μέσα στην νύχτα, είτε από γυάλινα μπουκάλια που έσπαζαν έξω από την πόρτα του δωματίου μου, είτε από χτυπήματα στα τζάμια και στις πόρτες.

Ήμουν μέσα στο δωμάτιο μου, είχα μόλις ανοίξει τα μάτια μου και αφού έριξα μια ματιά στο ηλεκτρονικό ρολόι δίπλα από το κρεβάτι μου για να καταλάβω πως ήταν μόλις περασμένα μεσάνυχτα, προσπάθησα να εντοπίσω από που ερχόταν ο ήχος ο οποίος μόλις είχε ταράξει τον ύπνο μου.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι πετώντας τις κουβέρτες δεξιά και αριστερά και αφού ξεκλειδωσα την πόρτα (συνήθιζα να την κλειδωθω συχνά τώρα τελευταία) κατάλαβα από που προερχόταν εκείνος ο ήχος.

Κάποιος, χτυπούσε μανιακά την πόρτα του σπιτιού, χτυπούσε το κουδούνι και έδινε γροθιές στην πόρτα, όλα αυτά εναλλάξ.

Μπορούσα να αναγνωρίσω την φωνή κάποιου να παραμιλάει, αλλά από την στιγμή που βρισκόμουν ακόμα στον δεύτερο όροφο μου ήταν αδύνατο να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε και ποιος ήταν.

Κατέβηκα με γρήγορα βήματα την σκάλα και αφού προμηθεύτηκα πρώτα ένα μαχαίρι απ'την κουζίνα (για καλό και για κακό) στάθηκα έξω από την πόρτα και ευτυχώς, δεν μου πήρε καθόλου ώρα να καταλάβω ποιος ήταν.

"Άνοιξε μου Rose!"άκουσα την φωνή του Harry έξω από τη πόρτα και αφού έπαθα ένα στιγμιαίο σοκ (ποτέ δεν συνήθιζε να έχει τέτοια συμπεριφορά) έπιασα γρήγορα τα κλειδιά από το τραπεζάκι και βάλθηκα να ανοίξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα την πόρτα πριν προλάβει και την κάνει χίλια κομματάκια.

Ξεκλειδωσα την πόρτα και πριν προλάβω καν να την ανοίξω, το σώμα του Harry έπεσε πάνω στο δικό μου μετακινώντας με και αφού συγκρούστηκα με κάποια έπιπλα που βρέθηκαν στο πέρασμά μου, βρέθηκα κολλημένη στον τοίχο μόλις κάτι μέτρα μακρυά.

Η ανάσα του έπεφτε πάνω μου, τα μάτια του γυάλιζαν.

"Harry? Τι δουλειά έχεις εδώ;"ρώτησα ενώ μπορούσα να νιώσω τις λαβές των χεριών του να σφίγγουν το σώμα μου πάνω του, σαν να μην ήθελε να του ξεφύγω.

"Θέλω να γίνεις το κορίτσι μου Rose."είπε ενώ τα μάτια του καρφώθηκαν με δύναμη στα δικά μου και η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο.

"Harry είσαι μεθυσμένος;"ρώτησα το πιο προφανές που μπορούσα να σκεφτώ.

"Δεν είμαι. Δες."είπε και το πρόσωπό του πλησίασε τόσο πολύ το δικό μου σε σημείο που νόμιζα ότι θα με φιλούσε, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να σταθεί εκεί περιμένοντας την ανάκριση μου.

Αφού τον μύρισα (ένιωσα σαν λαγωνικο για κάποια στιγμή) κατάλαβα πως δεν υπήρχε ίχνος μυρωδιάς αλκοόλ πάνω του, ούτε κάποια άλλη μυρωδιά που θα μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτη.

"Δεν είμαι μεθυσμένος αλλά άκουσε με σε παρακαλώ."είπε ενώ ένωσε τα χέρια μας και τα μετακίνησε κοντά στο στήθος του.

"Είμαι ερωτευμένος πολύ καιρό μαζί σου και το ξέρεις."συνέχισε και μπορώ να πως ενώ ένιωθα χαρά και ευφορία ακούγοντας αυτά του τα λόγια, κάτι μέσα μου με προειδοποιούσε να κάνω πίσω, ειχα αμφιβολίες και ένιωθα πολύ δυνατά ένα συναίσθημα που δυστυχώς δεν μπόρεσα να καταλάβω, ήταν η πρώτη φορά που το αντιλαμβανόμουν.

"Από τότε που μου είπες για εκείνον τον..Luka και ότι σου έκανε, φοβάμαι Rose. Φοβάμαι μην σε ξαναπάρει πίσω, μην σε ξανακάνει δική του"

"Γι'αυτό Rose.."είπε και γονάτισε κάτω στο πάτωμα. Αισθανόμουν άβολα όμως ταυτόχρονα ένιωθα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά.
Και ήθελα και δεν ήθελα.

Αντιφατικά συναισθήματα.

"..Θέλεις να γίνεις το κορίτσι μου;"

Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο ενώ το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο βαθιά μέσα στα καταπράσινα μάτια του και το μυαλό μου έτρεξε με μεγάλες ταχύτητες πίσω το παρελθόν.

Σκέφτηκα την πρώτη φορά που μιλήσαμε, την πρώτη φορά που με φίλησε, ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του.

Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τα ένιωθα όλα αυτά τώρα.

Ήμουν ερωτευμένη μαζί του, έτσι δεν είναι; Γιατί να τα νιώθω τότε όλα αυτά;"

Πήρα μια ανάσα και αφού έδιωξα όλες εκείνες τις αμφιβολίες και εκείνες τις σκέψεις που είχαν φωλιάσει στο μυαλό μου χωρίς να θέλουν να φύγουν, είπα εκείνο που έπρεπε να κάνω.

"Ναι..Θα γίνω το κορίτσι σου."ειπα ενώ ένιωσα μια στιγμιαία δυσφορία την οποία άφησα στην άκρη και αφού ο Harry μου άφησε ένα μεγάλο χαμόγελο, πλησίασε κοντά μου σφραγίζοντας τα χείλη μας στο δευτερόλεπτο.

"Βανίλια."ηταν το μόνο που σκέφτηκα..

Allan's pov (όσοι δεν τον θυμάστε είναι ο δίδυμος αδερφός του Luka)

Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου έξω από την τρύπια τσέπη του παντελονιού μου (που χρειάζεται σίγουρα ράψιμο) και αφού το άνοιξα κάλεσα το πρώτο άτομο που υπήρχε εδώ και καιρό στις επαφές μου.

Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος στο μικρόφωνο κάπου στις οχτώ φορές και την στιγμή που ήμουν έτοιμος να τερματισω την κλήση, η φωνή του ακούστηκε στην άλλη γραμμή.

"Τι στο διάολο θες;" ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του και στριφογυρισα τα μάτια μου στην ευγένεια που έδειχνε προς το πρόσωπό μου.

"Που είσαι;"ρώτησα ενώ μπορούσα να ακούσω την δυνατή μουσική που ακόμη και μέσα από το μικρόφωνο ήταν ικανή να σπάσει τα τύμπανα των αυτιών μου.

"Έχω δουλειά. Λέγε αλλιώς θα το κλείσω."

"Καλά αν θες κλείσε, αλλά δεν θα μάθεις τι έγινε."του είπα με μια δόση πονηράδας στην φωνή μου ενώ κοίταξα απέναντι στο σπίτι της Rose (ο Luka δεν με αφήνει να προφερω το όνομα της) όπου τα πάντα φαινόταν καθαρά από το μεγάλο παράθυρο στο σαλόνι το οποίο, δεν είχε κουρτίνες και ευτυχώς έκανε την δουλειά μου πολύ πιο εύκολη από όσο ήταν.

Είχα και δωρεάν θέαμα..

"Κάτσε λίγο ρε μαλάκα!"ακούστηκε η φωνή του αδερφού μου ενώ η μουσική σταμάτησε για λίγο, σημάδι πως όπου και να ήταν, είχε βγει έξω.

"Μην μου πεις πως τα έφτιαξαν;"

"Αλλιώς ποιος ο λόγος να σου τηλεφωνήσω ρε βλαμμένε;"απάντησα ειρωνικά ενώ μια βροντή, σαν κάτι να έπεσε κάτω ακούστηκε από την άλλη γραμμή.

"Τι έπεσε; Εγω φταίω που κάθομαι κάθε βράδυ έξω από το σπίτι της, ούτε πράκτορας να ήμουν"

"Το κινητό μου μην σκας. Όλα πάνε όπως τα θέλουμε Allan!"είπε και ο ήχος της φωνής του όπως και η τόση χαρά (δεν συνήθιζα να τον βλέπω χαρούμενο) με παραξένευσαν.

"Είσαι μεθυσμένος;"

"Λες και δεν με ξέρεις. Όσο για το άλλο μην ξεχνάς ποιος σε έβγαλε από το ορφανοτροφείο. Θα σαπιζες εκεί μέσα αν δεν ήμουν εγώ πούστη."

Πήγα να απαντήσω όμως η γραμμή κόπηκε, μου το είχε κλείσει για μια ακόμα φορά στην μούρη.

Έβαλα ξανά το κινητό στην τσέπη μου ελπίζοντας να μην πέσει και αφού κοίταξα το σπίτι της για μια ακόμα φορά (είχα βαρεθεί να την παρακολουθω και να την τρομάζω τα βράδια) πήρα τον δρόμο για το κοντινότερο μπάρ που υπήρχε.

Ήθελα επειγόντως λίγο αλκοόλ στο αίμα μου..

Τέλος pov.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-Το team Luka μην με σκοτώσετε ακόμα ,όχι βιαστικά συμπεράσματα!