Άρχισα να κατευθύνομαι με μικρά βήματα προς το μέρος του και αμέσως  άκουσα όλους εκείνους τους ψιθύρους πίσω από το κεφάλι μου.

Από εκεί που βρισκόμουν, μπορούσα να διακρίνω τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται και τα χείλια του, να παίρνουν μια κατεύθυνση προς τα πάνω δημιουργώντας εκείνο το διαβολικό χαμόγελο το οποίο είχε χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου.

Το οποίο δεν θα ξεχνούσα ποτέ.

Στάθηκα κατι εκατοστά μακρυά του ενώ μπορούσα ήδη να νιώσω την ένταση να καταλαμβάνει όλο το σώμα μου.

Τα μπλε μάτια του ήταν τόσο κοντά στα δικά μου. Μόνο που τα αντίκριζα, μου ξυπνούσαν τόσες πολλές αναμνήσεις, καλές και κακές ,πράγμα το οποίο δεν έπρεπε να συμβαίνει.

"Γιατί είσαι εδώ;" είπα προσπαθώντας να κρύψω όσο περισσότερο μπορούσα το άγχος και το τρέμουλο που είχα κάθε φορά που αναγκαζόμουν να μιλήσω μαζί του.

"Ήρθες να δηλώσεις σε όλους την επιστροφή σου, έτσι δεν είναι;" 

Το άγχος και ο θυμός που ένιωθα ήταν στα ύψη,ενώ όλα τα αισθήματα μου μπλέχτηκαν σε ένα κουβάρι το οποίο ήμουν ανίκανη να λύσω.

Άρχισα να τον κατηγορώ, να μιλάω χωρίς να ξέρω αν αυτά που λέω βγάζουν κάποιο νόημα.

Εκείνος όμως δεν έκανε απολύτως τίποτα. Καθοταν ακίνητος πάνω στο μηχανάκι του, μόνο τα μάτια του που ανοιγόκλειναν προδιδαν πως παρακολουθούσε τα πάντα, πως ήταν ζωντανός.

Με είχε εκπλήξει το γεγονός πως δεν έκανε κάτι ενώ τον κατηγορούσα, δεν αμυνθηκε ή έστω, δεν διέκρινα κάποια αλλαγή στις εκφράσεις του προσώπού του. Μόνο κενό.

Σταμάτησα. Το στήθος μου πήγαινε πάνω-κάτω από την ένταση, ο λαιμός μου είχε ξεραθεί από την ομιλία.

Το χέρι του μετακινήθηκε στο κλειδί και έβαλε μπρος το μηχανάκι.
Μόνο τότε γύρισε προς το μέρος μου κάπως πονεμένος και τα λόγια που είπε, τρύπησαν το μυαλό μου κάνοντας με να νιώθω απαίσια, κάτι το οποίο ένιωθα αρκετό καιρό τώρα.

"Χρόνια σου πολλά, Rose" ήταν το μόνο που είπε λιγο πριν χαθεί στο βάθος του στενού αφήνοντας πίσω του μόνο σκόνη και καυσαέριο.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και κοίταξα την ημερομηνία που αναγράφονταν στην αρχική οθόνη.

Έκατσα πάνω στα μαρμάρινα σκαλάκια έξω από το σχολείο και κοπάνησα το κινητό μου με δύναμη πάνω τους νιώθοντας αηδιασμένη με τον εαυτό μου.

Είχα επισήμος ξεχάσει τα γενέθλια μου. Και τα είχα καταστρέψει όλα.

Ξανά.

[...]

Είχαν περάσει μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα από την στιγμή που πέρασα την πόρτα του σπιτιού μου.

Ο μπαμπάς μου δεν ήταν σπίτι και μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί δεν έλειπε ποτέ στα τα γενέθλια μου.

Ήμουν τόσο νευριασμένη από την στιγμή που έφυγα από το σχολείο.
Με τον εαυτό μου, με την συμπεριφορά μου, με την κίνηση στον δρόμο, με τα παιδιά που έπαιζαν στις παιδικές χαρές ,με τα πάντα.

Είχα θυμώσει και με τον Harry για καποια στιγμή με το γεγονός ότι όχι μόνο δεν εμφανίστηκε στο σχολείο, αλλά δεν θυμήθηκε καν τα γενέθλια μου.
Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν του είχα μιλήσει γι' αυτά έτσι και αλλιώς.

Μόνο εκείνος τα θυμόταν.

Πέταξα την τσάντα μου σε μια γωνιά στο δωμάτιο μου όταν κάτι που βρισκόταν πάνω στο γραφείο  κέντρισε την προσοχή μου.

Κατευθύνθηκα προς εκεί χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι δουλειά είχε ένα μαύρο κουτάκι πάνω στο γραφείο μου ,ειδικά από την στιγμή που ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα και δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να το ειχα τοποθετήσει εγώ εκεί προηγουμένως.

Ένα λευκό χαρτάκι, που έφερνε πλήρη αντίθεση με το μαύρο βρισκόταν κολλημένο πάνω του.

"Η γλάστρα δίπλα από τη εξώπορτα δεν είναι το ιδανικό μέρος για να κρύβεις τα κλειδιά σου"

Έλεγε και το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον φοικο που είχα έξω από την πόρτα που εδώ και καιρό, έκρυβα ένα δεύτερο ζευγάρι κλειδιά μέσα στο χώμα της γλάστρας του.

Ναι όντως δεν ήταν καλή ιδέα.

Το χαρτάκι δεν έγραφε όνομα, όμως ήμουν σίγουρη πως απο κάπου ήξερα αυτόν τον γραφικό χαρακτήρα.

Άνοιξα χωρίς δεύτερη σκέψη το μαύρο κουτάκι και ήρθα αντιμέτωπη με το παρελθόν, με εκείνη την τόσο γνώριμη αστραπή που κρεμόταν από  την χρυσή αλυσίδα που μέχρι πριν λίγους μήνες βρισκόταν κρεμασμένη στον λαιμό μου.

Ήταν δώρο του Luka από όταν είμασταν μαζί. Δώρο, το οποίο παράτησα εκείνη την μέρα στο σπίτι του όταν ανακάλυψα εκείνες τις φωτογραφίες στον υπολογιστή του.

Ήταν κάτι το οποίο μας ένωνε.
Θυμάμαι καθαρά να τον ρωτάω τι ακριβώς συμβολίζε η αστραπή.

Είχε πει, πως συμβόλιζε την απότομη αλλαγή, την ξαφνική αναστάτωση της ζωής του με τον ερχομό μου. Πώς η ζωή του είχε γίνει καλύτερη ξαφνικά, εξαιτίας μου. Η αστραπή συμβόλιζε κάτι το ξαφνικό.

Και εγώ τον είχα πιστέψει. Μέχρι που όταν κατάλαβα την αλήθεια, δεν ήθελα να το ξαναδώ στα μάτια μου.

Και δεν το είχα ξαναδεί.
Μέχρι τώρα.

Την έπιασα στα χέρια μου οταν ένα άλλο, μικρότερο χαρτάκι ήταν ακριβώς από κάτω.

"Χρόνια πολλα, Rose"
Διάβασα και κάθισα στο κρεβάτι μου.

Ήξερε πως να με αναστατώνει.

Δεν καταλάβαινα πραγματικά τι ακριβώς σήμαινε η κίνησή του να μου ξαναδώσει το μενταγιον.

Το κοίταξα καλύτερα μετά από τόσο καιρό χωρίς να μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να το φορέσω ξανά ή όχι.

Αν το φορέσω, θα είναι σαν να τον φέρνω ξανά πίσω στην ζωή μου.

Πράγμα για το οποίο δεν είμαι σίγουρη αν θέλω.

Από την άλλη, μπορώ να το εκλαβω ως απλα ένα δώρο. Πώς δεν συμβολίζει ή δεν σημαίνει τίποτα.

Νιώθοντας πως δεν σήμαινε απολύτως τίποτα και διαγράφοντας ότι ανάμνηση είχα σχετικά με αυτό, χωρίς να το μετανιώσω, το τοποθέτησα στον λαιμό μου και κατάφερα με λίγη μόνο δυσκολία να κλείσω το κουμπωμα.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη.
Θα το φορούσα. Εξάλλου ήταν το μόνο δώρο που πηρα σήμερα και είναι πολύ όμορφο. Πάντα μου άρεζε.

Θα προσποιόμουν, πως ήταν απλά ένα δώρο που αγοράστηκε τώρα. Θα ξέχναγα ότι ανάμνηση είχα με αυτό.
Καλή ή κακή.

Βγήκα με φόρα έξω από το δωμάτιο και αφού άρπαξα λίγα λεφτά από το κουτί που τα φύλαγα, βγήκα έξω από το σπίτι με προορισμό το πλησιέστερο ζαχαροπλαστείο.

Θα γιόρταζα έστω και αν το έκανα μόνη μου.