Και μετά ήρθες εσυ.."του είπα και τότε μόνο το κεφάλι του κουνήθηκε και τα μάτια του κοίταξαν το πάτωμα.

"Και τώρα είναι έξω.."

"Και είμαι σίγουρη πως θα ζητάει εκδίκηση..."

Τελείωσα την αφήγηση των γεγονότων και αφού έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου έγειρα το κεφάλι μου πάνω στο προσκέφαλο του καναπέ.

Ένιωθα άρρωστη. Μπορούσα βέβαια να νιώσω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου έπειτα από αρκετό καιρό, όμως ένα πράγμα υπήρχε ακόμα σφινωμένο στο βάθος του μυαλού μου προβληματίζοντάς με.

Λίγοι άνθρωποι ξέρουν την πραγματική μου ιστορία. Την δική μου πλευρά της ιστορίας.

Ένα κομμάτι του μυαλού μου διαφωνούσε κάθετα με το γεγονός ότι εξήγησα στον Harry όλη την αλήθεια.
Ενώ ένιωθα μέσα μου ότι του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη κάτι υπήρχε που με προβλημάτιζε ακόμη.

Εννοώ πως ο Harry είναι γλυκός, ευαίσθητος, αστείος, άτομο εμπιστοσύνης και πάνω απ' όλα άτομο με το οποίο έχω δεθεί πολύ συναισθηματικά το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Γιατί να το νιώθω αυτό όμως;

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα.
Στέκοταν ακόμα απέναντί μου. Τα μάτια του κοιτούσαν το πρόσωπό μου και το μυαλό του φαίνονταν να τρέχει αλλού.
Δεν είχε αντιδράσει καθόλου μέχρι τώρα και η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν. Ο Harry πάντα ήταν απρόβλεπτος, δεν μπορούσα να μαντέψω ούτε μία κίνησή του.

Σηκώθηκε όρθιος απότομα και ενιωσα το αίμα να  παγώνει μέσα μου . Άρχισε να κάνει βήματα προς το μέρος μου με τα μάτια του να είναι καρφωμένα στα δικά μου και μπορούσα να νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει σε γρήγορους ρυθμούς.

Αφού έφτασε ακριβώς μπροστά μου, έκανε κάτι που σε καμία περίπτωση δεν περίμενα.

Τα γόνατα του ακούμπησαν το πάτωμα ακριβώς μπορούσα μου και τα χέρια του τυλίχτηκαν ασφυκτικά γύρω από το σώμα μου, σαν να προσπάθησε να προστατέψει το σώμα μου.

Τα μαλλιά του ήταν ιδρωμένα και μόνο όταν μια σταγόνα προσγειώθηκε στο λεπτό, άσπρο μπλουζάκι μου βρέχοντάς το, το σώμα μου κοκάλωσε.

Έμεινε εκεί.
Μέσα στην αγκαλιά του. 

Το μόνο που ήθελε ήταν να την πάρει κάποιος αγκαλιά και να της πει το ποσό πολύ νοιαζόταν για εκείνη. Το ποσό πολύ την αγαπούσε.

Μπορούσε να νιώσει τον χρόνο να σταματάει.
Θα μπορούσε να έμενε πάντα μέσα στην αγκαλιά του.

Ένιωθε ασφαλής.

Για πάντα..
Πόσο ειρωνική έκφραση..

Παρολα αυτά ήξερε, πως τα χειρότερα είχαν έρθει.

Ήξερε, πως η ζωή της θα γινόταν όπως πριν, καταθλιπτική, μίζερη..

Ή ζωή όμως παίζει παιχνίδια.

Ποτέ δεν θα περίμενε ότι η ζωή της θα γινόταν πολύ πιο μπερδεμένη απ'όσο είναι.

Πως θα έρχονταν τα πάνω-κάτω.

Όχι, δεν το περίμενε.

Αλλά οι καλύτερες εκπλήξεις ,έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.

Ή μήπως οι χειρότερες;

[...]

Ήταν Τέταρτη. Ο Harry έλειπε και από ότι άκουσα από τα κουτσομπολιά που γυροφερναν το σχολείο ήταν άρρωστος. Θα του έφτιαχνα μια σούπα που μου είχε μάθει από μικρή η γιαγιά μου να και θα του την πήγαινα στο σπίτι του.

Ήταν λίγο μετά το σχόλασμα όταν πρόσεξα ότι η όλη ατμόσφαιρα γύρω μου ήταν λίγο πιεσμένη και τελείως ήσυχη.

Όταν πέρασα τον διάδρομο για να βγω στην αυλή, όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω μου χωρίς καθόλου ομιλίες να περιπλανιούνται στον αέρα,  πράγμα το οποίο είχε αρκετό καιρό να συμβεί και ήταν αρκετά περίεργο.
Είδα την Perrie να κοιτάει προς το μέρος μου με ένα βλέμμα πως ορκίζομαι πως πρώτη φορά είδα στα μάτια της.

Είδα κάτι σαν λύπη και συμπόνια.

Κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και ήμουν σίγουρη τι ήταν αυτό. Βγήκα τρέχοντας έξω στην αυλή του σχολείου και το σκηνικό που πρόσεξα με έκανε να καταλάβω όλη εκείνη την ησυχία και τις ελάχιστες σιωπηλές συζητήσεις που επικρατούσαν στον διάδρομο.

Το μαύρο μηχανάκι του ,βρισκόταν παρκαρισμένο έξω ακριβώς από την είσοδο του σχολείου και εκείνος, ηταν καθισμένος πάνω του φορώντας ένα μαύρο, δερμάτινο τζάκετ ενώ ο καπνός έβγαινε σαν ομίχλη από το στόμα του και τα μαλλιά του, ανεμιζονταν στο ελαφρύ αεράκι που είχε βγει από το πρωί.

Ήξερα τον λόγο που είχε έρθει.
Ήθελε να δηλώσει την επιστροφή του.
Όσοι ήταν στην αυλή είχαν όλοι γυρίσει τα βλέμματα τους προς εμένα προσπαθώντας να μαντέψουν πια θα ήταν η επόμενη κίνηση μου.

Θα έκλεγα; θα έτρεχα μέχρι το σπίτι μου;

Κανένας όμως δεν ήξερε πως τον είχα ξανασυναντήσει και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την ψυχραιμία μου.

Άρχισα να κατευθύνομαι με μικρά βήματα προς το μέρος του και αμέσως  άκουσα όλους εκείνους τους ψιθύρους πίσω από το κεφάλι μου.

Από εκεί που βρισκόμουν, μπορούσα να διακρίνω τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται του και τα χείλια του, να παίρνουν μια κατεύθυνση προς τα πάνω δημιουργώντας εκείνο το διαβολικό χαμόγελο το οποίο είχε χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου.

Το οποίο δεν θα ξεχνούσα ποτέ.