Κοιταζομαι στον καθρέπτη.

Το μαύρο ζιβάγκο στέκεται καλά πάνω μου καλύπτοντας ολοκληρωτικά τα σημάδια στον λαιμό μου.

Μαύρες μελανιές έχουν δημιουργηθεί από χθες το βράδυ.
Τις κάλυψα όσο μπορούσα με μεικ-απ.
Ή μέρα σήμερα είναι δυστυχώς ζέστη-πράγμα εξαιρετικά περίεργο-και δεν ξέρω αν θα αντέξω με μία τόσο χοντρή μπλούζα.

Είναι αρκετά νωρίς και κανένας δεν έχει έρθει στο σχολείο ακόμα.
Βγαίνω από τις τουαλέτες του σχολείου και περπατάω προς την τάξη που έχω μάθημα.
Κάνε να είναι ανοιχτή...
Ανεβαινω τις σκάλες ,φτάνω έξω από την αίθουσα και βάζω το χέρι μου πάνω στο χερούλι της πόρτας.

Σκατα,δεν τις άνοιξαν ακόμη.

Φεύγω από τον πάνω όροφο κατεβαίνοντας τα σκαλιά και βγαίνω έξω στην αυλή.
Λίγα άτομα βρίσκονται σκόρπια απο εδω και απο εκεί στην αυλή.
Βρίσκω με το μάτι μου ένα κενό παγκάκι και σέρνω το σώμα μου μέχρι εκεί.
Κάθομαι πάνω στο παγκάκι και αφήνω την τσάντα μου δίπλα μου.
Ανοίγω την μικρή θήκη, βγάζω το κινητο μου και τα μπλεγμένα άσπρα ακουστικά μου.
Τα ξεμπλεκω,τα συνδέω με το κινητό και τα βάζω στα αυτιά μου.

Το "outrunning karma" άρχισε να παίζει στο φουλ και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.

"Άσε με σου είπα!" του φωνάζω τραβώντας το χέρι μου από την λαβή του.

"ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!" φώναξε άγρια και με κόλλησε πάνω στο γεροδεμενο στήθος του.
Τα μπλε μάτια του κοιτούσαν μία τα μάτια μου και μία τα χείλη μου.

'Οχι' σκέφτηκα από μέσα μου και μόλις πήγε να ενώσει τα χείλη μας γύρισα προς την άλλη πλευρά κλείνοντας τα μάτια μου.

Ένιωσα την ζεστασιά των σωμάτων μας να χάνεται και μόλις άνοιξα τα μάτια μου τον είδα να στέκεται δίπλα από την πόρτα, λίγα βήματα μακρυά μου.
Ένα πονηρό χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα χείλη του.
Περπάτησε ξανά κοντά μου και τοποθέτησε το χέρι του στο πηγούνι μου. Έσκιψε κοντά στο αυτί μου.

"Δεν μου αρέσει να με σνομπαρουν" είπε και έκανε να φύγει γυρνώντας την πλάτη του από την άλλη μεριά μα σταμάτησε.

"Μην μπλέξεις μαζί μου" είπε λίγο πριν φύγει αφήνοντας με μόνη στο δωμάτιο.

Μακάρι να τον είχα ακούσει...

Χωρίς να το καταλάβω νιώθω τα μάτια μου υγρά.

Γαμωτο δεν έπρεπε..δεν πρέπει να τα θυμάμαι όλα αυτά.
Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τριγύρω. Η αυλή είναι σχεδόν γεμάτη. Γαμωτο.

Αρχίζω να μαζεύω όσο πιο γρήγορα μπορώ τα πράγματα μου.
Πάνω στον πανικό μου δεν πρόσεξα ότι εδώ και ώρα κάποιος στεκόταν από πίσω μου.
Σηκώνομαι από το παγκάκι και σκαλωνω όταν τα μάτια μου συνανταν τα πράσινα δικά του.

Όχι τώρα..

Σαν να μην τον είδα καν βάζω γρήγορα την τσάντα στους ώμους μου και βαδίζω προς το εσωτερικό του σχολείου.
Τα μάτια μου τσουζουν αλλά δεν δίνω σημασία.

"ROSE! ROSE!"ακούω την φωνή του μα δεν γυρνάω να κοιτάξω.
Από όπου περνάω όλοι απομακρύνονται από κοντά μου νιωθωντας αηδία που ειμαι κοντά τους.

"ROSE ΕΙΠΑ"ακούω την φωνή του πολύ κοντά και με μία απότομη κίνηση με τράβηξε από το χέρι και με γύρισε να τον κοιτάζω.

Το χέρι μου άρχισε να τσούζει.
Γαμωτο ,έπρεπε να με τραβήξει από εκείνο το χέρι;
Έμεινα να τον κοιτάω . Με κοιτούσε με ένα ...θα μπορούσα να πω λυπημένο βλέμμα και ένα συναίσθημα το οποίο δεν κατάλαβα.

Δεν μου αρέσει να με λυπούνται..

"Γιατί έκλεγες;" ρωτάει αλλάζοντας την έκφραση του σε σοβαρή.
Περιμένω λίγο και δεν λέω τίποτα.
Τι να του πεις τώρα;

Κάνω να φύγω μα με πιάνει ξανά με περισσότερη δύναμη το χέρι μου.
Νιώθω το δέρμα μου κάτω από την μπλούζα να καίγεται και τις πληγές μου να ανοίγουν.

Σκατα.
"Αου" βγαίνει καταλάθος μία κραυγή  από το στόμα μου και εκείνος αφήνει αμέσως τον καρπό μου κοιτώντας με περίεργα. Οι πληγές μου άνοιξαν ξανά και για να μην το καταλάβει χώνω το χέρι μου όσο πιο βαθιά μπορώ μέσα στην τσέπη του τζιν μου.

Κοιτάει το χέρι μου για λίγο.
Ας μην πει τίποτα,ας μην πει τιποτα.. προσεύχομαι και για πρώτη φορά το κάρμα μου κάνει το χατίρι.

"Θα μου πεις γιατί έκλεγες;"συνεχίζει να λέει απομακρύνοντας το βλέμμα του από το χέρι μου.

"Εμμ...κοίτα τίποτα..όλα είναι καλά"του λέω και του δίνω ένα χαμόγελο έπειτα από πολύ μεγάλη προσπάθεια.

"Και τότε από τι κλαις; Από την χαρά;" λέει και με κοιτάζει ξέροντας πως λέω ψέμματα.
"Κοίτα ξέρω ότι δεν σε νοιάζει-" πάω να πω μα με διακόπτει.

"ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΑΜΩΤΟ" λέει φωναχτά χωρίς να το έχει καταλάβει και όλοι έχουν γυρίσει και μας κοιτάνε.

"Τι κάνει ο Styles με αυτό το φρικιό;"

"Ιιι κοίτα το τσουλί δεν την έφτανε ότι πέρασε με τον άλλον"

"Ένα τίποτα είναι πως τολμάει να του μιλάει"

Ακούω κάτι ψιθύρους από τριγύρω και γυρνάω να τον κοιτάξω στα μάτια.

Με κοιτάει με ... συμπόνια;;
Κάνω να φύγω μα η ζέστη φωνή του με κάνει να σταματήσω.
"Rose-"
"Δεν πειράζει Harry. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.." λέω και με γρήγορα βήματα απομακρύνομαι από κοντά του πηγαίνοντας προς τις τουαλέτες.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.

"..Άσε με να σε σώσω..." ψυθιρισε εκείνος αλλά εκείνη δεν το άκουσε ποτέ. Είχε ήδη φύγει.