Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

H Rose, περπατούσε μόνη της αργά την νύχτα μέσα στα σκοτεινά στενάκια της πόλης, εκεί που όλη η παρανομία και η σαπίλα του υποκόσμου μαζεύετε για την βραδινή δόση της.

Έψαχνε εκείνον.
Χθες το βράδυ έμαθε πως πλέον, ήταν ελεύθερος.

Δεν βρίσκονταν πλέον κλεισμένος μέσα σε ένα ασφυκτικό κελί.
Βρισκόταν κάπου έξω και η Rose ήταν σίγουρη πως εκείνη ήταν ο πρώτος του στόχος.

Χθες το βράδυ λιποθύμησε.
Θυμάται το σώμα της να πέφτει αναίσθητο πάνω στο σκληρό, πρόχειρα στρωμένο με τσιμέντο στενάκι.
Θυμάται τις φωνές του Κώστα και του Harry μέσα στα αυτιά της, καθώς το μυαλό της έφευγε από τον πραγματικό κόσμο και κατευθυνόταν κάπου αλλού, προς το άγνωστο.

Το πρωί, ξύπνησε όταν το κρύο νερό ενός ποτηριού ήρθε σε επαφή με τα ζυγωματικά του προσώπου της.

Ο Κώστας και ο Harry είχαν μείνει μαζί της όλη την νύχτα.
Την βομβάρδισαν με ερωτήσεις σχετικά με το πώς είναι, αν νιώθει καλά.

Οχι, δεν ήταν.

Όλο το πρωί δεν έβγαλε άχνα.
Καθοταν σαν νεκρή, κοιτώντας το άπειρο πάνω στο σαλόνι του σπιτιού της χωρίς να δίνει σημασία στις ομιλίες των άλλων.

Τα αγόρια είχαν αναστατωθεί.
Ο Κώστας, ήξερε το σοκ που έπαθε και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να την συνεφέρει.
Ο Harry, ένιωθε χαμένος. Δεν ήξερε τι γίνεται, ένιωθε σαν να ήταν εκτός πραγματικότητας.

Έμεινε όλη την μέρα έτσι.
Να φαίνεται σαν ζωντανή νεκρή.
Ο Κώστας είχε απελπιστεί καθώς την τάιζαν το μεσημεριανό φαγητό που ετοίμασαν με το κουτάλι.

Ο Harry καθόταν στην άκρη του καναπέ έχοντας τα χέρια του λυγισμένα πάνω στα γόνατα του.

Απελπισία.

Ήταν έτοιμοι να φωνάξουν τον γιατρό όταν εκείνη, ξαφνικά, ξύπνησε.

Στο επόμενο λεπτό βρισκόταν μόνη της στο σπίτι.
Τους έδιωξε, ήθελε να μείνει μόνη της.

Και να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει καιρό τώρα.

Να πάει να τον βρει.

Και κάπως έτσι
βρέθηκε στα σκοτεινά στενάκια
ψάχνοντας για κατι
που την κυνηγούσε καιρό τώρα.

Και ήταν τυχερή.
Γιατί το βρήκε.

"

Περπατούσα όταν μια πέτρα προσγειώθηκε λίγα μέτρα μακρυά από το πόδι μου.
Κοίταξα το στενό στα δεξιά μου.
Ήταν σκοτεινό, μεγάλο, αλλά η σκέψη ότι μπορούσε να ήταν εκείνος μέσα πέρασε από το μυαλό μου.

Άρχισα να κατευθύνομαι προς το στενό έχοντας διώξει από το μυαλό μου την ιδέα πως κάποιος βιαστής, δολοφόνος ή ναρκομανής μπορούσε να βρίσκεται εκεί.

Μπήκα μέσα στο στενό και μια ψηλή φιγούρα βρισκόταν αρκετά μέτρα απέναντι μου.
Δεν μπορούσα να διακρίνω χαρακτηριστικά. Μια λάμπα αναβοσβήνε στην μέση του στενού αλλά εκείνος, οποιος και αν ήταν, στεκόταν πίσω από αυτή, σαν να ήθελε να κρυφτεί μέσα στο μαύρο του ουρανού, μέσα στην πίσσα του σκοταδιού.

Ή μπορεί να ήταν εκείνος το σκοτάδι.

Εκατσα απέναντι του και περίμενα.
Δεν έκανα καθόλου βήματα, εμένα εκεί και περίμενα την επόμενη κίνησή του.

Μπορεί να είχα κάνει λάθος και κάποιος ναρκομανής να στεκόταν απλα απέναντι μου.
Αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω.
Έπρεπε να βρω τον Luca και μόνο σε ένα τέτοιο μέρος θα βρισκόταν.

Εδώ ανήκε.
Στο σκοτάδι.

Ένα ψυχωτικο γελάκι, σαν αυτά που αφήνουν οι μάγισσες, ακούστηκε από το μέρος και τα πόδια του , άρχισαν να βηματιζουν αργά προς το μέρος μου.
Τα παπούτσια του σχεδόν σέρνονταν στο τσιμέντο αφήνοντας έναν ήχο που δεν ακουγόταν τόσο καλά στα αυτιά μου.

Το σώμα του, βρέθηκε κάτω από το φως της λάμπας.

Κοκάλωσα οταν τα μάτια μου, αντίκρισαν το πρόσωπό του.

Ήταν εκείνος.

Το δέρμα του, ήταν κάτασπρο. Τα μπλεγμένα μαύρα μαλλιά του, κουνιούνταν πέρα δώθε στο ελαφρό βραδινό αεράκι, κάποιες λιγοστές τρίχες είχαν βγει στις ακρες του προσώπου του και το μπλε των ματιών του, από όσο μπορούσε να διακρίνει, είχε πάρει μία πιο σκούρη απόχρωση.

Έστεκε απέναντί μου σαν φάντασμα.
Με κατάλευκο δέρμα, ορθάνοιχτα μάτια και μια σκοτεινή αύρα που από την πρώτη στιγμή κατάφερα να νιώσω.

"Γεια σου..Rose."είπε με την βαριά φωνή του και ένιωθα λες και είχα να την ακούσω πολύ καιρό.

Έμεινα απέναντι του χωρίς να έχω τίποτα να πω.
Είχα κολλήσει, οι λέξεις δεν έβγαιναν μέσα από το στόμα μου.

"Γιατί βγήκες;"του ρώτησα την πρώτη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό και ενα ειρωνικό χαμόγελο απλώθηκε πάνω στο πρόσωπο του.

"Πίστευες ότι θα έμενα μέσα για τέσσερα χρόνια;"είπε και έβγαλε ένα τσιγάρο από την τσέπη του παντελονιού του ανάβοντάς το και τοποθετώντας το ανάμεσα στα χείλη του.

"Έτσι είναι άμα έχεις πολλές γνωριμίες..."είπε και άρχισε να κατευθύνεται ξανά προς το μέρος μου.
Το πρόσωπο του έφτασε κάτι εκατοστά μακρυά μου και τα μάτια του βυθίστηκαν μέσα στα δικά μου.

Είχα καιρό να τα δω από τόσο κοντά..

Το χέρι του σηκώθηκε απότομα και χωρίς να το περιμένω, βρέθηκε μέσα στα μαλλιά μου τοποθετώντας κάποιες τούφες πίσω από το αυτί μου.

Το πρόσωπο του είχε πάρει μία παράξενη έκφραση την οποία δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Έτσι γινόταν πάντα με τον Luca.
Δεν μπορούσα ποτέ να τον καταλάβω..

"..κάποια στιγμή θα δώσουν ότι σου χρωστάνε.."είπε και μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι εννοούσε.

Κάποιος άλλος πλήρωσε και τον έβγαλε.

Τα είχα καταλάβει ολα.

"Λύσε μου μία απορία.."του ειπα με όση δύναμη είχα μέσα μου και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά ενώ ο καπνός από το τσιγάρο του ανέβαινε προς τα πάνω δημιουργώντας φιγούρες στο πέρασμα του.

"Πώς γίνεται να ήσουν σπίτι μου..ε-ενω ήσουν η-ήδη στην φυλακή;"τον ρώτησα με τον λαιμό μου να φαντάζει στεγνός.

Πέταξε κάτω το τσιγάρο του και το πάτησε δυνατά με την σόλα του παπουτσιού του.

Το ειρωνικό χαμόγελο δεν είχε φύγει από το πρόσωπο του.
Τα φρύδια του κατέβηκαν φτάνοντας τα μάτια του και το πρόσωπο του πήρε μια διαβολική μορφή.

"Ξέρεις τι μου άρεζε πάνω σε εσένα.. Rose?"είπε ενώ άρχισε να παίζει με τα δάκτυλα του κάποιες τούφες των μαλλιών μου και ήμουν σίγουρη πως από στιγμή σε στιγμή θα μου τα ξεριζωνε.

"Ότι δεν ήξερες τίποτα για εμένα..Και πως δεν ήθελες ποτέ να μάθεις.."είπε και ενα μαχαίρι βρέθηκε κάτι εκατοστά μακρυά από τον λαιμό μου.

Στην θέα του ανατρίχιασα, ένιωσα το σάλιο μου να τελειώνει, τα πόδια μου να τρέμουν και μπορούσα να νιώσω ήδη τον λαιμό μου να αιμορραγεί.

Αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου και μπορούσα να καταλάβω πως είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις μπροστά σου τον Luca.

Είχε παραμείνει ο ίδιος.

"Δ-δεν..."πήγα να πω το πρώτο πράγμα που πέρασε στο ηλίθιο κεφάλι μου όταν η φωνή του με σταμάτησε.

"ΑLAN!"φώναξε και πέταξε το μαχαίρι βαθυα στο στενό χωρίς να τον νοιάζει.

Ένα σώμα εμφανίστηκε στο βάθος του στενού ενώ κατευθυνόταν προς το μέρος μας.
Προσπαθούσα να καταλάβω αν τον ήξερα αλλά το σκοτάδι δεν βοηθούσε καθόλου.

Στάθηκε ένα βήμα πίσω από την λάμπα.
Το μόνο πράγμα που μπορούσα να δω ήταν τα ρούχα του.
Ένα σκισμένο τζιν, μεγάλα στρατιωτικά μποτάκια και μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα.

Έκανε ένα βήμα ακόμη και το πρόσωπο του εμφανίστηκε μπροστά μου.

Το στόμα μου άνοιξε και τα μάτια μου γουρλωσαν στην θέα του.
Μπορούσα να νιώσω τον εμετό να ανεβαίνει τον οισοφάγο μου και το μυαλό να τρελαίνεται.

Το μόνο που ήθελα ήταν να με κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική.

Η θέα του ήταν τρομακτική.

Ο Luca ,κατευθύνθηκε προς το μέρος του και στάθηκε ακριβώς δίπλα του.

"Rose, από εδω ο δίδυμος αδερφός μου, ο Alan.."

~~~~~~~~~~~~~~

Υπενθύμιση: μπορείτε να τσεκάρετε την καινούργια ιστορία μου λέγετε "Destroyed" θα την βρείτε στο προφίλ μου!

❤❤ 

Τα λέμε στο επόμενοοο

-autokatastrofh- is out🌙