Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Η μελαγχολική φιγούρα της Rose, χάθηκε μέσα στο πυκνό σκοτάδι σαν φάντασμα, καθως έστριβε στο επόμενο στενό.

Πίσω της, ακούγονταν βαριά βήματα να την πλησιάζουν.

Ο Harry, έτρεχε στον δρόμο με τα πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του ανοιχτά, αφήνοντας ένα μέρος του γυμνασμένου σώματος του, εκτεθειμένο στον παγωμένο βραδινό αέρα.

Ο ιδρώτας του, κυλούσε σαν ρυακι στο πρόσωπο του.
Οι βαθιές ανάσες του, προδιδαν την κούραση, αλλά και το άγχος που ένιωθε εκείνη την στιγμή.

Είχε κάνει μεγάλο λάθος. Και το είχε καταλάβει. Ήταν ερωτευμένος με αυτό το κορίτσι από την πρώτη μέρα που έγινε η μεταγραφή και πάτησε το πόδι του στο σχολείο.

Και απλά..
Την απογοήτευσε.
Ήταν θυμωμένος και πολύ θολώμενος όταν είδε τον Zayn να την παρασέρνει μαζί του στον χορό.

Ήταν δική του.

Έφυγε τρέχοντας. Μπορούσε να νιώσει δάκρυα να απειλούν τα μάτια του, αλλά δεν μπορούσε ή βασικά δεν ήθελε να κλάψει.

Η Perrie εμφανίστηκε μπροστά του. Εκείνη η σκρόφα τύχαινε να βρισκόταν στο δρόμο του σε άσχημες στιγμές ,στιγμές αδυναμίες, παρασερνοντας τον στα πελώρια δίχτυα της, σαν να ήταν κάποιο ψάρι.

Έτσι έγινε και τώρα.

Έτρεχε στον δρόμο και έστριψε στο πρώτο στενό που βρήκε.
Ένα σώμα βρισκόταν εκεί και είχε το κεφάλι του κολλημένο στον άσπρο τοίχο. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει όταν αναγνώρισε το φόρεμα της Rose.

Πλησίασε με αργά βήματα προς το μέρος της.
"Rose?"είπε και τοποθέτησε απαλά το χέρι του στον ακάλυπτο ώμο της

Ένιωσε έναν ηλεκτρισμό να τον διαπερνάει από την μια μεριά του σώματός του μέχρι την άλλη.
Σαν να τον είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα.

Η Rose γύρισε το σώμα της προς το μέρος του. Δάκρυα υπήρχαν πάνω στα ματόκλαδά της , κάνοντας τα μάτια της να αποκτήσουν μια διαφορετική όψη.
Το μπλε των ματιών της, είχε σκουρήνει και είχε χάσει την ζωντάνια που μέχρι προλήγου είχε.

Δεν να είχε πεθάνει.

Δικαιολογίες έτρεχαν στο μυαλό του καθώς τα λόγια στέκονταν στην άκρη των χειλιών του. Ήθελε να της πει πόσο νοιάζεται για εκείνη, πόσο πολύ την αγαπάει.

"Συγγνώμη."ήταν το μόνο που της είπε
"Είμαι άχρηστος... και τα καταστρέφω όλα.."είπε και το κεφάλι του εγυρε σαν ηλιοτρόπιο προς το έδαφος.

"Με απογοητεύεις.."είπε για πρώτη φορά η Rose και τα μάτια του Harry κόλλησαν πάνω της.

Το ήξερε.

"Είμαι άνθρωπος ..και έχω αισθήματα. Δεν ειμαι ζώο."είπε ενώ ο αγκωνας της βρέθηκε στα μάτια της έτσι ώστε να σκουπίσει (όσο γινόταν) τα δάκρυά της.

"Έχω βαρεθεί να προσπαθώ για τα πάντα! Να ζω μια ζωή που μάλλον δεν είναι γραφτή να ζήσω!"έλεγε ενώ η καρδιά της χτυπούσε σε έξαλλους ρυθμούς.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου Rose."είπε εκείνος και τα μάτια της καρφωθηκαν απότομα πάνω του με το άκουσμα αυτής του της φράσης.

"Έχω κάνει λάθη και το ξέρω."

"Αλλά μπορώ να κάνω τα πάντα για εσένα."είπε και πλησίασε ένα βήμα πιο κοντά της.

"Αρκεί να το θελεις ."της είπε και τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά της με αγάπη και χωρίς βιασύνη.

Το φιλί ήταν αργό αλλα ταυτόχρονα παθιασμένο.
Προσπαθούσε να της δείξει, πως είναι εκεί γι αυτήν. Πώς μπορεί να περιμένεις, πως έχει την υπομονή.

Αλλά δεν είχε την υπομονή να είναι μακρυά της.

Η Rose σταμάτησε απότομα το φιλί.
Και το μόνο που έκανε ήταν να ψυθιρισει τέσσερις λέξεις.

Λέξεις, που μπορεί σε κάποιον να φαίνονταν ασήμαντες, όμως τις εννοούσε. Γιατί τις είχε βγάλει μέσα από τα βάθη της καρδιάς της.

"Είσαι η ζωή μου."είπε και τα χείλη της βρέθηκαν ξανά πάνω στα δικά του ,μόνο που κάτι είχε αλλάξει αυτήν την φορά.

Και αυτό που άλλαξε ήταν η ζωή τους.

Τέλος πλευράς αφηγητή.

Απομακρύνθηκα από τον Harry ,όταν βήματα ακούστηκαν να πλησιάζουν γρήγορα προς το στενό στο οποίο βρισκόμασταν.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά και γυρίσαμε και οι δύο μας τα κεφάλια μας προς εκείνη την κατεύθυνση.

Μια συνειδητοποίηση χτύπησε ξαφνικά τα τοιχώματα του μυαλού μου.

Ζω, ακριβώς ότι είχα δει σε εκείνο το όνειρο.

Ήμουν σίγουρη ή βασικά ήξερα, πως κάποιος θα μπει στο στενό από στιγμή σε στιγμή. Και το χειρότερο,

Ήξερα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.

Μια σκιά φάνηκε ακριβώς πίσω από το στενό και το ιδρωμένο σώμα του Κώστα εμφανίστηκε.

Μια ανάσα βγήκε από το στόμα μου όταν κατάλαβα πως δεν υπήρχε κίνδυνος να κινδυνεύω.

Ή σκηνή από το όνειρο μου ήρθε γρήγορα στο μυαλό.
Γιατί δεν μου άφηνε να δω τον Κώστα;

Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπο του Κώστα και το σακάκι του ήταν ανοιχτό. Ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μας και μπορούσα να νιώσω κάτι αρνητικό πάνω του. Το πρόσωπο του ήταν τρομοκρατημένο, τα μάτια του φάνταζαν κενά, σαν κάποιος να τράβηξε βίαια την ζωή από μέσα τους.

"R-Rose!"είπε με δυσκολία ενώ σταμάτησε ακριβώς μπροστά μας λαχανιασμενος.

Μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του Harry (που δεν φαινόταν
ευχαριστημένο με την κατάσταση) καρφωμένο πάνω μου αλλά το αγνόησα.
Κάτι το κακό θα άκουγα μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα.

"Ο L-Luka.."είπε καθώς έπαιρνε  αργές ανάσες και με το άκουσμα του ονόματος νομίζω πως ένιωσα τα πάντα γύρω μου να κουνιούνται σε αργη κίνηση.

Το κεφάλι του Harry γύρισε προς το μέρος μου απότομα.
Θυμόταν το όνομα του Luka.

Αλλά δεν ήξερε τίποτα για εκείνον..

"Ο Luka τι Κώστα;!"φώναξα ενώ ένιωθα να χάνω από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο την υπομονή μου.

"Ο Luka..είναι έξω."είπε και ο κόσμος γύρω μου ξαφνικά, σταμάτησε.
Η γη, σταμάτησε να γυρνάει γύρω από τον εαυτό της και στάθηκε για λίγο ακίνητη.

Μπορούσα να νιώσω ομιλίες μέσα στο κεφάλι μου, γέλια ανθρώπων να γελάνε με την κατάσταση στην οποία βρισκομουν.

Δεν ήθελα να πιστέψω στα αυτιά μου, σε όλες τις ενδείξεις γύρω μου.

"Αποκλείεται. Κανείς λάθος!!"φώναξα με όλη μου την φωνή και πέρασα το χέρι μου μέσα στα λυμένα μαλλιά μου, τραβώντας τα με δύναμη.

ΟΧΙ
ΟΧΙ
  ΟΧΙ.

Ένιωθα τα δάκρυα στην άκρη του ματιού μου έτοιμα να ξεχειλησουν και πραγματικα,το μονο που ήθελα εκείνη την στιγμή ήταν να πνιγώ από εκείνα.

Από τα ίδια μου τα δάκρυα.

Το χέρι του βρέθηκε απότομα στην τσέπη του παντελονιού του και το κινητό του βγήκε μέσα από αυτήν.

Το άνοιξε και δευτερόλεπτα αργότερα το έστριψε προς το μέρος μου.

Δεν ήθελα να πιστέψω τον Κώστα.

Δεν ήθελα να πιστέψω το άρθρο της ηλεκτρονικής εφημερίδας που είχα μπροστά στα μάτια μου.

Δεν ήθελα να πιστέψω, ότι ο Luka θα βρισκόταν ξανά στην ζωή μου και το πιο σημαντικό, ότι μπορεί να βρισκόταν οπουδήποτε αυτήν την στιγμή.

Αφηγητής

Και ενω δεν ήθελε να το πιστέψει, ήξερε ότι ήταν αλήθεια και ότι το τέλος, ίσως, να ήταν κοντά.

Το σώμα της βρέθηκε σε δευτερόλεπτα, στο σκληρό τσιμέντο του πρόχειρα στρωμένου δρόμου.

Μπορουσε να ακούσει τις φωνές του Harry και του Κώστα να φωνάξουν το όνομα της.

Και μετά τίποτα.

Ο Luka είναι εδώ.

~~~~~~~~~~~~~
Ανέβηκε καινούργια ιστορία στο προφίλ μου!

Λέγετε 'Destroyed' και όσοι από εσάς θέλετε, μπορείτε να πάτε να την τσεκάρετε!

-autokatastrofh- is out 🌙