Εβαλα το ακουστικό στο αυτι μου αφού πρώτα αποδέχτηκα την κλήση.

"Παρακαλώ."είπα και περίμενα.

"Rose! Η Bella είμαι!"άκουσα την τσιριχτη φωνή της από το μικρόφωνο και απομάκρυνα το κινητό από τα αυτιά μου.

'Που με θυμήθηκε τωρα αυτή;'σκέφτηκα καθώς επανέφερα το κινητό στην αρχική του θέση.

"Γεια σου Bella. Πώς..και με θυμήθηκες;"

"Σου έχω πρόταση. Βασικά όχι. Δήλωση είναι περισσότερο."

"Η οποία είναι..;"την ρωτάω χωρίς να έχω πραγματικά καμία ιδέα για το τι πρόκειται να σκέφτηκε αυτήν την φορά.

"Είδα πως ο χορός του σχολείου σου είναι μεθαύριο. Γι αυτο, θα έρθεις να σε ετοιμάσω εγώ την Παρασκευή!"

"Αποκλείεται."της λέω.

Δεν πρόκειται να πάω. Δεν θέλω να φύγω με κάποιο ροζ φόρεμα και λεοπαρ δωδεκαποντες γόβες.

Αποκλείεται.

"Δεν ακούω κουβέντα. Θα έρθεις από εδώ."λέει επιμένοντας και αναστέναζω.

"Δεν θα έρθω, μην με περιμένεις."της λέω ίσως λίγο πιο σκληρά από όσο πραγματικά ήθελα.

"Ε τότε θα έρθω να σε πάρω εγω σηκωτη!"λέει και τερματίζει την γραμμή πριν προλάβω να πω τίποτα παραπάνω.

Αφήνω το κινητό μου στο μικρό τραπέζι δίπλα μου.

Χα, δεν υπάρχει περίπτωση αγαπητή Bella..

[...]

"Μην κουνιέσαι όλη την ώρα! Θες να σε κάψω;!"ρωτάει με την τσιριχτη φωνή της και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη απέναντι μου.

Χα.
Θέλω να μάθω στον εαυτό μου να μην είναι πάντα τόσο σίγουρος για κάποια πράγματα.

Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβα καν πως βρέθηκα εδώ.

Δεν είχα σκοπό να πήγαινα στο σπίτι της. Μου είχε πει να συναντηθούμε στις πέντε ,πράγμα το οποίο καν δεν καταλαβα αφού ο χορός ήταν στις εννιά (τι θα καναμε τέσσερις ωρες;)

Ηταν εξι και καθομουν στον καναπε  οταν χτύπησε το κουδούνι.

Όταν την άνοιξα κάποιος με αναποδογυρισε και με έβαλε σαν σακι στην πλάτη του.

Έπρεπε ήδη να ήξερα πως η Bella Θα εμπλεκε και τον αδερφό της στο πανούργο σχέδιο της.

Το μόνο θετικό είναι ότι πρόλαβα να καλύψω με πόσες στρώσεις μεικ απ τις πληγές στα χέρια μου.

"Τα μαλλιά σου είναι έτοιμα!"είπε και τα κοίταξα μέσα από τον καθρέπτη βγαίνοντας μέσα από το σύννεφο των σκέψεων μου.

Μου είχε κανει μια ψηλή χαλαρή κοτσίδα αφού πρώτα μου ισιωσε τα μαλλιά (γιατί δεν της άρεσε το ελαφρύ σγουρο που έκαναν τα μαλλιά μου στις άκρες τους)

Παρακολουθούσα τις κινήσεις της μέσα από τον καθρέπτη καθώς άνοιγε το σεσουάρ με τα καλλυντικά της.

Κάτσε άνοιγε το ποιο;;!

"Μην μου πεις ότι θα με βάψεις;!"την ρώτησα ελαφρώς τρομοκρατημένη.
Δεν την εμπιστεύομαι για το μακιγιάζ.

Είμαι σίγουρη ότι θα το παρακάνει και το τελευταίο που θέλω είναι να μοιάζω με κλόουν.

"Ναι."είπε σαν να ήταν κάτι φυσικό και άφησε κάποια από τα καλλυντικά της μπροστά μου.

"Θες να το κάνω μονη μου; Γιατί δεν μου πολύ αρέσει το μακιγιάζ και δεν θέλω να το παρακανω."της λέω με ήρεμο τρόπο πιστεύοντας πως αυτό θα την κάνει να με ακούσει.

"Πφφ καλα."λέει ενώ σηκώνει τα χέρια της στον αέρα σαν να παραδίνεται.

"Ας αφήσουμε αν είναι το μακιγιάζ και ας βρούμε τι θα φορέσεις."λέει ενώ ανοίγει την ντουλάπα της και γουρλωνω αποτομα τα μάτια μου.

"Κάτσε..θα διαλέξω από την δική σου ντουλάπα; Γτ δεν παίρνουμε κάτι από την δικιά μου;"

"Μπορείς να με εμπιστευτείς; Κάνεις λες και είσαι σε ταινία τρόμου από όταν ήρθες."λέει ενώ με κοιτάει μέσα στα μάτια και αφήνω μια ανάσα.

Έχει δίκιο.
Προσπαθεί εδώ και πόση ώρα να με βοηθήσει και το μόνο που κάνω είναι να διαμαρτύρομαι.

Και από την άλλη έπρεπε να χαίρομαι.
Που έχω κάποια που νοιάζεται για εμένα.

"Εντάξει.."της λέω με απαλή φωνή και σκάει ένα χαμόγελο.

"Ωραία! Θα σου βγάζω ρούχα και θα μου λες αν σου αρέσουν."λέει και μπαίνει μέσα στην ντουλάπα της ή οποία έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο πάρα με ντουλάπα.

Έκατσα στο κρεβάτι και περίμενα .

"Αυτό;"λέει και μου βγάζει ένα άσπρο, μακρύ φόρμα με τιραντα και λουλούδια στην περισσότερη επιφάνεια του.

Ήταν ωραίο, αλλά δεν ήμουν εγώ.
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και μπαίνει ξανά μέσα στην ντουλάπα.

Στην συνέχεια μου έβγαλε ένα ροζ, κοντό φόρεμα με τούλι στις ακρες και του οποίου τα μανίκια ήταν κεκτημένα και έφταναν μέχρι τον αγκώνα.

Της έγνεψα ξανά αρνητικά.

Η ώρα περνούσε και δεκάδες φορέματα βρίσκονταν παντού τριγύρω μας. Τίποτα από αυτά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά ήταν πολύ παρδαλα, αλλά πολύ κοντά και άλλα απλα δεν μου ταίριαζαν.

Η Bella είχε πεθαίνει από την κούραση και είχε ξαπλώσει για λιγο στο κρεβάτι.

"Τι κάνουμε τώρα;"την ρωτάω βλέποντας πως η ντουλάπα της είχε σχεδόν αδειάσει και απλά δεν είχαμε καταλήξει πουθενά.

"Δεν ξερω.."λέει εκείνη κουρασμένη όμως κάτι την κάνει να πεταχτεί απότομα απο το κρεβάτι.

"Το βρήκα!"λέει και ορκίζομαι πως είδα κάτι σαν λάμπα να φωτίζει πάνω από το κεφάλι της.
"Υπάρχει και κάτι ακόμα."λέει και βγαίνει βολίδα έξω από το δωμάτιο.

Δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνει ξανά μέσα κρατώντας ένα μεγάλο ροζ κουτί.

Αφήνει το κουτί πάνω στο θρανίο της και το ανοίγει.
Από μέσα, βγάζει ένα μακρύ, μαύρο φόρεμα, με ανοιχτό ντεκολτέ και ένα σκίσιμο στο τελείωμά του.

"Αυτό δεν το έχω φορέσει ποτέ. Μου το πήρε δώρο η Θεία μου για τα γενέθλια μου και απλά δεν μου παει καθόλου."λέει καθώς μου το φέρνει πιο κοντά.

Μένω να το κοιτάω.
Αυτό το φόρεμα ήταν για εμένα.

Η αλήθεια είναι, πως κάτι μου θύμιζε.

Ήταν μαύρο, μακρύ και δεν ήταν από ένα απλό βαμβακερό ύφασμα. Το έπιασα στην παλάμη μου και κατάλαβα πως ήταν βελουτέ ,πράγμα το οποίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

"Πάνε φόρεσέ το!"φώναξε η Bella και με έσπρωξε προς την τουαλέτα που υπήρχε στο δωμάτιο.

Μπήκα μέσα και με αργές και σταθερές κινήσεις- μην κάνω καμία ζημιά- το φόρεσα.

Έκανα να δω τον εαυτό μου στον καθρέπτη του μπάνιου αλλά το μόνο που φαινοταν ήταν το πρόσωπο μου.

Και αν μου είναι χάλια;
Τίποτα δεν μου πάει έτσι και αλλιώς.

"Βγες έξω να σε δω."φωναζει από έξω.

"Δεν θέλω."λέω και αμέσως ένα χέρι ανοίγει την πόρτα και πιάνει σφιχτά το χέρι μου τραβώντας με προς τα έξω.

Στέκομαι ακριβώς μπροστά από την πόρτα καθώς η Bella στέκεται μπροστά μου.

Στέκεται σοβαρή ,χωρις να κινείται και απλά με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

Πρώτη φορά την βλέπω τόσο σοβαρή.

"Bella?"της λέω αλλά δεν με ακούει. Τα μάτια της είναι κολλημένα πάνω στο φόρεμα. Δεν μπορώ να διαβάσω κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο της και σε συνδυασμό με την σοβαρότητα που διακρίνω στο βλέμμα της δεν ξέρω τι να υποθέσω.

'Δεν της άρεσε.'σκέφτομαι και η αυτοπεποίθηση μου ή τουλάχιστον όση είχα πέφτει κατακόρυφα.

"Στο χαρίζω."λεει και γυρνάω το κεφάλι μου για να την κοιτάξω απότομα.

"Είσαι απλα πανέμορφη."λεει και μπορώ να διακρίνω ένα δάκρυ να φεύγει από το μάτι της.

Δάκρυ;

"Κλαίς;"την ρωτάω χωρίς να το περιμένω.

"Ν-ναι."λέει ενώ σκουπίζει τα δάκρυα της με την άκρη του μανικιου της.

"Μ-μακαρι να ήμουν τόσο όμορφη όσο εσύ Rose."λεει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει.

"Δεν είμαι όμορφη Bella."της λέω ενώ την αγκαλιάζω. "Σημασια είναι να είσαι όμορφος στην ψυχή."της λέω και γνέφει θετικά.

Μετά από λίγη ώρα είχα τελειώσει το μακιγιάζ και είχα βρει ήδη τι παπούτσια θα βάλω. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να φορέσω γόβες αλλά η Bella επέμενε γιατί θεωρούσε πως κάτι άλλο θα χαλούσε το σύνολο.

Η ώρα ήταν οχτώ και μισή και είχα ακόμα αλλη μισή ώρα μέχρι να αρχίσει ο χορός. Ο Harry είπε πως θα με περιμένει στην είσοδο του σχολείου στις εννιά.

Ετοιμαζόμασταν να κατεβούμε στον κάτω όροφο από τον οποίο ακούγονταν οι φωνές του Miki και του Dan ,των δύο αδερφών της Bella.

Κατεβηκαμε και μπήκαμε στο σαλόνι που βρισκόταν και οι υπόλοιποι. Ο Miki έπαιζε με τα αυτοκίνητακια του και ο Dan χάζευε βαριεστημένα το κινητό του.

"Δείτε τι όμορφη που είναι!"φώναξε και γύρισαν να με κοιτάξουν καταλαβαίνοντας την παρουσία μου στον χώρο.

Ο Miki σταμάτησε και παίζει με τα αυτοκίνητακια του και ήρθε και στάθηκε με αργά βήματα  μπροστά μου.

"Ε-εισαι π-πολυ όμορφη."είπε και μου έσκασε ένα χαμόγελο με τα μπροστινά δοντάκια του να λείπουν.

Ο Dan απαλά έμεινε να με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν περίεργος και από την προηγούμενη φορά που τον θυμάμαι. Συνέχισε να με κοιτάει μέχρι που επέτρεψε το βλέμμα του ξανά στο κινητό του.

Δεν πρέπει να με χωνεύει.

Η Bella ανάγκασε τον αδελφό της να με πάει μέχρι το σπίτι μου με το αυτοκίνητο για να πάρω ότι τελευταίο  χρειάζομαι.
Εκείνος ήταν αρνητικός αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.
Με πήγε μέχρι το σπίτι μου χωρίς να μου μιλήσει καθόλου σε όλη την διαδρομή.
Κάποιες φορες μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του να με κοιτάει μέσα απο τον καθρέπτη.

Είναι πολύ περίεργος τελικά.
Ίσως και περισσότερο από εμένα.

Με άφησε στο σπίτι μου ενώ η ώρα ήταν εννιά παρά δέκα.
Πήρα ότι χρειαζόμουν μαζί μου, όπως κινητό και λεφτά και διάλεξα κατι για να φορέσω από πάνω.

Η ώρα πήγε εννιά παρά πέντε όταν έφυγα από το σπίτι για να πάω περπατώντας μέχρι το σχολείο.
Περπατούσα με σταθερά και όσο πιο πολύ μπορούσα αργά βήματα.
Δεν είμαι συνηθισμένη στις γόβες.

Έκατσα κοντά στο σχολείο το οποίο φαινόταν από κοντά εξαετίας τον πολυχρωμων χρωμάτων που έλαμπαν.
Ναι το σχολείο μας εχει μια αδυναμία στα φωτάκια ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα..

Στην αυλή δεν υπήρχε κανένας. Για κάποια στιγμή αγχώθηκα μήπως ήρθα νωρίς όταν τα μάτια μου εντόπισαν μια σκιά λίγα μέτρα παρακάτω.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά όταν κατάλαβα ποιος ήταν.
Μπορούσα να τον καταλάβω από μέτρα μακριά.

Μπορούσα να τον καταλάβω από τον σωματότυπό του, από τα σγουρά μαλλιά του, ακόμα και από τον τρόπο που το σώμα στεκόταν στα κάγκελα περιμένοντας με.

Ήταν εκεί.
Ήμουν, απλά κάτι βήματα μακρυά του.

Μπορούσα
να νιώσω τον ήχο των δύο καρδιών μας να χτυπάνε συντονισμένα.

Ήταν εκεί.
Και με περίμενε.

Ήταν εκεί για εμένα.
Και ήμουν εκεί για αυτόν.

Ήταν αλήθεια.