Σταμάτησα να περπατάω όταν ένα χέρι ήρθε σε επαφή με τον ώμο μου σταματώντας με.

Γύρισα το κεφάλι μου πίσω και το πρόσωπο του Harry στέκονταν πλεον απέναντι από το δικό μου. Ένα μεγάλο χαμόγελο ήταν κολλημένο στο στόμα του και τα λακάκια του φαίνονταν υπέροχα όπως πάντα .Τα πράσινα μάτια του έλαμπαν από τον ήλιο κάνοντας τα να φαίνονται από μακρυά.

"Καλημέρα. Ηθελα να σου δωσω κατι"λέει λαχανιασμένος ενώ ανοίγει με γρήγορες κινήσεις την τσάντα που κουβαλούσε στους ώμους του.

Περίμενα μπροστά του περίεργη να δω τι ήθελε να μου δώσει.

Έβαλε την τσαντα του πάλι πίσω στην πλάτη του και ξεπρόβαλε ένα κεκακι.
Μου το έδωσε στο χέρι μου και απλά έμεινα να το κοιτάω χωρίς να καταλαβαίνω απολύτως τίποτα.

"Πάρε με τηλέφωνο και πες μου."ήταν το μόνο που είπε και εφυγε τρεχοντας για το παγκάκι στο οποίο κάθονταν η παρέα του.

Είδα πολλά βλέμματά να με κοιτάνε μέσα σε αυτά και αυτό της Perrie την οποία είχε αφήσει ο Harry συξυλη και έτσι κατευθύνθηκα προς την πίσω αυλή.

Τι είπε; Να τον πάρω τηλέφωνο; Για ποιο πραγμα;

Πήγα στη πίσω αυλή και έκατσα σε ενα παγκάκι.
Κοίταξα προσεκτικά το ροζουλι κεκακι.

Αυτό υποτίθεται πως κρύβει κάποιο μήνυμα; Σαν τις ταινίες;

Μια ιδέα πέρασε αστραπιαία από το κεφάλι μου. Άρχισα να βγάζω το περιτύλιγμα από το κεκακι και κατέληξα να το βγάλω από την φόρμα του οταν ένα μικρό χαρτάκι εμφανίστηκε.

Would you like to go to the dance with me?
-harry

Έλεγε με καλλιγραφικα γράμματα και έσκασα ένα χαμόγελο.
Έβγαλα το χαρτάκι και το ακούμπησα στο στήθος μου έχοντας εκείνο το χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο μου.

Πεταλούδες πετούσαν ξέφρενα μέσα στο στομάχι μου. Πυροτεχνήματα έσκαγαν παντού τριγύρω μου.
Σηκώθηκα από το παγκάκι και άρχισα να κατευθύνομαι προς το εσωτερικό του σχολείου με την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα.

Για λίγα λεπτά είχα ξεχάσει τα παντα.
Το παρελθόν, τον Luka.
Το μόνο που ήταν μέσα στο μυαλό μου ήταν εκείνος.

Ποιος θα το περίμενε..

Μπήκε μέσα στο σχολείο ανυποψίαστη.

Πίστευε πάντα, πως η ζωή είναι μια ανηφόρα.

Νόμιζε, πως ήταν κοντά στην κορυφή.

Ήλπιζε, πως όλα είχαν τελειώσει. Πώς οτι ήταν να πάθει το είχε πάθει. Είχε τελειώσει με τον Luka, με τους βιασμούς, με όλα.

Και παρόλο που γύρω της υπήρχαν παντού στοιχεία ότι τα χειρότερα δεν είχαν αρχίσει καν ακόμα,
Δεν ήθελε να το πιστέψει.

Δεν ήθελε να πιστέψει στις επισκέψεις του Luka -ή τέλος πάντων κάποιου που του έμοιαζε-, τα προειδοποιητικά μηνύματα.

Πίστευε πως είχε ανέβει την ανηφόρα και πως ήταν έτοιμη να απολαύσει την θέα.

Αλλά έκανε λάθος. Πάντα έκανε.
Γιατί όχι μόνο δεν βρισκόταν στην κορυφή.

Αλλά δεν είχε καν ανέβει την ανηφόρα.

[...]

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και μπήκα μέσα.
Ο μπαμπάς μου ήταν δίπλα από την πόρτα και έβαζε γρηγορα το παλτό του.

"Συγγνώμη που δεν μπορώ να κάτσω να φάμε μαζί."είπε ενώ έπιασε την τσάντα του στην παλάμη του.

"Σου έχω ετοιμάσει μια κατσαρόλα μακαρόνια με σάλτσα."είπε ενώ έβαλε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην τσέπη του.

"Οκ. Ευχαριστώ."του είπα και του έδωσα ένα μικρό φιλί στο μάγουλο του.

"Τα λέμε το βράδυ."είπε και έφυγε από το σπίτι.
Πέταξα την τσάντα μου στο καναπέ και έμεινα να κοιτάω το κινητό στα χέρια μου.

Σκεφτόμουν το χαρτάκι που μου έδωσε ο Harry.
Δεν τον είδα ξανά στο σχολείο ούτε ήρθε στην τάξη. Ως πρόεδρος έπρεπε να κάνει τις ετοιμασίες για τον χορό.

Έβαλα το μοτίβο στο κινητό μου και αφού το άνοιξα μπήκα στις επαφές. Η επαφή του Harry εμφανίστηκε μπροστά μου.

Πήγα να τον καλέσω όταν το χέρι μου σταμάτησε απότομα.

Δεν ξέρω τι να του πω.
Θα καταλάβει μήπως ότι ειμαι αγχωμένη; Δεν μπορώ να τον καλέσω.

Μπήκα στα μηνύματα.

Προς: Hazza

"Δέχομαι"

Του έγραψα αλλά στο επόμενο δευτερόλεπτο το έσβησα.

Πολύ επίσημο.

"Τιμή μου να σε συνοδεψω στον χορό."

Όχι, όχι. Τι στο καλό γράφω θεε μου;

"Σε ευχαριστώ για το κεκακι. Θα τα πούμε στον χορό." Του έγραψα γρήγορα και πέταξα το κινητό μου στον καναπέ.

Θα τρελαθώ στο τέλος. Ούτε ένα μήνυμα δεν μπορώ να στείλω.

Την ώρα που ανέβαινα τα σκαλιά άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και άρχισα να κατευθύνομαι προς την πόρτα.
Την άνοιξα και μετάνιωσα με το θέαμα που αντίκρισα.

"Τι στο καλό κάνεις εδώ;"της είπα καθώς έστεκε έξω από την πόρτα φορώντας ένα κοντό ,μαύρο φόρεμα μαζί με δωδεκαποντες γόβες.

"Εγώ τι κάνω εδω; Ήρθα να σε δω."είπε και έκανε μα μπει μέσα όμως της έκλεισα τον δρόμο μπαίνοντας μπροστά της.

"Γιατί να έρθεις; Εσύ δεν μας παράτησες και έφυγες πριν λίγο καιρό;"της λέω και τα γεμάτα κραγιόν χείλη της παίρνουν μια σκληρή έκφραση.

"Κανε στην άκρη να περάσω!"είπε αυταρχικά και κλώτσησε  το πόδι μου ακριβώς εκεί που ηταν δεμένο.
Άφησα μια σιγανή κραυγή όταν έπεσα στο πάτωμα από τον πόνο.
Ένιωθα τα μάτια μου να τσουζουν.

Το σώμα της πέρασε μέσα και στάθηκε δίπλα μου κοιτώντας το χώρο δίπλα της.

"Ο μπαμπάς σου που είναι;"ρώτησε καθώς προσπαθούσα να σηκωθώ και πάλι όρθια.

"Τι σε νοιάζει; Αν ενδιαφεροσουν δεν θα πήγαινες με άλλους μέσα στο ίδιο του το σπίτι!"της είπα έχοντας σηκωθεί όρθια και μια σφαλιάρα ήρθε σε επαφή με το μάγουλο μου από το πουθενά.

Ακούμπησα την παλάμη μου πάνω στο φλεγόμενο πλέον μάγουλο μου και την κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο μισός.

Δεν είναι μανα μου αυτή.
Ποτέ δεν ήταν.

"Τι λέει; Θα κλάψεις σαν το μωρό πάλι;"είπε γελώντας ειρωνικά και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου. Ένιωθα καπνούς να βγαίνουν από το κεφάλι μου.

Σκηνές από όλες τις φορές που μου έκανε κακό ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου.

Ήμουν σαν ταύρος μπροστά σε κόκκινο πανί. Το παιδί μέσα μου ξύπνησε.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω η γροθιά μου απλώθηκε προς το μέρος της και προσγειώθηκε στο μαγουλο της πεταγοντας την λίγα μέτρα πίσω στο πάτωμα.

Αίμα βγήκε από το στόμα της και μπορούσα να δω πως ένα δόντι βρισκόταν ήδη στο πάτωμα.

Κοίταξα τις παλάμες μου.
Εγώ το έκανα αυτό;

Γύρισα το βλέμμα μου σε εκείνη.
Να πω την αλήθεια;
Δεν είχα καθόλου τύψεις.
Μπορεί να είναι η μανα μου και εκείνη να με γέννησε, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για εμένα.

Σηκώθηκε με δυσκολία όρθια πατώντας στα δωδεκαποντα παπουτσια της ενώ είχε το χέρι της πάνω στο μάγουλο της.

"Καριολα! Θα μου το πληρώσεις!"είπε ενώ άρχισε να κατευθύνεται προς την πόρτα.

"Εύχομαι ότι χειρότερο στην ζωή σου."είπε και έφυγε από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα δυνατά πίσω της.

Κοιταξα την πορτα, εκατσα στο καναπέ και έπιασα τον αστράγαλο μου.

Προσπάθησα να σφιξω περισσότερο τον επίδεσμο όμως δεν κατάφερα και πολλά. Δεν ένιωθα τόσο πολύ πλέον τον πόνο. Δεν μπορούσα έτσι και αλλιώς να με έχουν με επίδεσμο.

Είδα το κινητό μου να χτυπάει από δίπλα και στριφογυρισα το κεφάλι μου.

Ποιος άλλος θα είναι πάλι σήμερα;

Έβαλα το ακουστικό στο αυτι μου αφού πρώτα αποδέχτηκα την κλήση.

"Παρακαλώ."είπα και περίμενα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~
New chapterrr.
Είχα σκοπό να ανέβαζα το βράδυ αλλα αλλαξα γνώμη.

Μικρό. Το επόμενο θα είναι καλύτερο και μεγαλύτερο.

Συγγνώμη σε όσους περιμένατε κεφάλαιο χθες αλλά δεν πρόλαβα.

Τα λέμε στο επόμενοο.

-autokatastrofh- is out🌙