Ονειρευόμουν.

Ξέρετε, το είδος του ονείρου που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι ονειρεύεσαι.

Κάτι σαν συνειδητό όνειρο.

Ναι.

Στεκόμουν όρθια στην άκρη ενος πεζοδρομιου.  Ηταν νύχτα. Πολυκατοικίες απλώνονταν παντού γύρω μου μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι μου.

Κάτι γύρω μου μου φαινότανε οικείο.
Κοίταξα τριγύρω και προσεξα την οδό που αναγραφόταν στην ταμπέλα δίπλα μου.

Βρισκόμουν ένα στενό παρακάτω από το σχολείο μου.

Έκατσα στην άκρη του πεζοδρομίου αφού ο δρόμος μπροστά μου ήταν άδειος και αναστέναξα.

Τα είχα βαρεθεί όλα.
Είχα βαρεθεί τους εφιάλτες, τα χαρακώματα, τις βραδινές επισκέψεις του Luka.

Όλα.

Έριξα μία μάτια δίπλα μου ενώ χασμουριομουν.

Όλα ήταν ήσυχα.
Τι θα γινόταν αυτή την φορά;

Θα εμφανιζόταν ο Luka εκβιάζοντας με; Θα με βίαζαν; Θα με στοιχειωναν ψυχες; Φαντάσματα; Τι;

Τα είχα βαρεθεί όλα.
Ήξερα έτσι και αλλιώς τι θα γινόταν σε καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις.

Τίποτα το καινούργιο για εμένα.

Έστριψα το κεφάλι μου απότομα προς τα δεξιά όταν άκουσα γρηγορα βηματα από τακούνια να ακούγονται από το βάθος του δρόμου.

Σηκώθηκα αμέσως όρθια και κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο προσπαθώντας να κάνω οσο πιο ήσυχα μπορώ.

Ενα κορίτσι άρχισε να τρέχει στον δρόμο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα  σε μια ψηλη ,χαλαρή κοτσίδα.

Φορούσε ένα μαύρο ,μακρύ φορεμα με ανοιχτό ντεκολτέ του οποίου την άκρη κρατούσε στο δεξί της χέρι.

Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο της. Κοιτουσε στο πατωμα. Όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά. Δεν υπήρχε ούτε μια δέσμη φωτός.

Βγήκα από την κρυψώνα μου αφού κατάλαβα πως δεν μπορούσε να με δει και άρχισα να κατευθύνομαι με γοργά βήματα προς το μέρος της.

Μια λάμπα από αυτές που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου άρχισε να αναβοσβήνει.
Και τότε ήταν που είδα το πρόσωπο της.

Και τοτε κατάλαβα.
Πώς εκείνη.
Ήμουν εγώ.

Δάκρυα κυλούσαν παντού στο πρόσωπο της ή μάλλον στο πρόσωπο μου.
Μπορούσα να ακούσω τον χτυπώ της καρδιάς μου καθώς προσπαθούσε να απελευθερωθεί απο τα δεσμά της.

Κλαψουρισματα σε συνδυασμό με βαθιές αναπνοές αρχισαν να βγαίνουν από το στόμα μου.

Ήταν τόσο περίεργο να βλέπω τον εαυτό μου.

Πόσο μάλλον,
Ότι αυτή την φορά,
Δεν ήξερα στα αλήθεια τι θα συμβεί.

Άρχισα να κοιτάω πίσω μου όταν βήματα αρχισαν πάλι να ακούγονται από το βάθος του δρόμου.

Άφησα τον αλλον εαυτό μου να τρέχει και πήρα την αντίθετη κατεύθυνση γυρνώντας πάλι στην αρχική μου θέση.

Έπρεπε να καταλάβω τι στο καλό γινόταν.

Τα βήματα αρχισαν να ακούγονται πιο κοντά και μια σκιά εμφανίστηκε από το βάθος του δρόμου.
Κάρφωσα τα μάτια μου πάνω της.

Ήταν αγόρι. Μπορούσα να το καταλάβω από τα κοντά,σγουρά μαλλιά του. Φορούσε ένα μαύρο,στενό κουστούμι το οποίο φάνηκε πως δεν ήταν τόσο βολικό για τρέξιμο.

Η αναπνοή του ήταν σταθερή σε αντιθεση με αυτή του άλλου εαυτού μου.

Εδώ,μου ήταν πιο εύκολο να αναγνωρίσω ποιος ήταν.
Εξαιτίας των πράσινων ματιών του, τα οποία έλαμπαν στο σκοτάδι σαν αυτά της γάτας.

Ήταν ο Harry.

Το στόμα του,φάνηκε να κουνιέται σχηματίζοντας λέξεις τις οποίες, το αυτί μου δεν μπορέσει να συλλάβει.

Συνέχισε να τρέχει μέχρι την στιγμή την οποία χάθηκε και εκείνος στο βάθος του δρόμου.

Έπρεπε να δω τι θα συμβεί.

Άρχισα να τρέχω προσπαθώντας να δω που είχαν πάει.
Σταμάτησα και άρχισα να ακούω προσεχτικά γύρω μου.

Βαθιές αναπνοές και δύο καρδιές να χτυπάνε ακούστηκαν από το επόμενο στενό.
Έστριψα σε αυτό και τα δύο τους σώματα φάνηκαν.

Το δικό μου και το δικό του.

Τα σώματά μας απείχαν μόνο κάτι εκατοστά απόσταση μεταξύ τους.
Το στόμα μου αλλά και το δικό του ανοιγόκλειναν το ένα μετά το άλλο δείχνοντας πόσο έντονη ήταν η συζήτηση.

Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα.
Τα δάκρυα συνέχισαν να πέφτουν ορμητικά από τα μάτια μου και τα μαλλιά μου λύθηκαν από την ψηλή κοτσίδα που ήταν δεμένα.
Το πουκάμισο του Harry ηταν ανοιχτό και ένα μέρος του σώματος του ήταν εκτεθειμένο στον κρύο αέρα.

Πήγα πιο κοντά.
Και τότε ήταν που κατάλαβα
πως δεν μπορούσα να ακούσω ομιλίες.

Μπορουσα να ακούσω συναισθήματα, καταστάσεις.
Αλλά οχι ομιλίες.

Στεκόμουν μπροστά τους και προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό γινόταν.

Έτσι και αλλιώς.
Μπορεί τα λόγια να μην είναι καν σημαντικά

Από την στιγμή που μπορείς να καταλάβεις τα συναισθήματα.

Μπορουσα να καταλάβω πως το σώμα μου ή τέλος πάντων το σώμα του άλλου εαυτού μου ήταν γεμάτο από ανάμεικτα συναισθήματα.

Μπορούσα να διακρίνω,
Λύπη, αγάπη  και έρωτα.

Άσχημος συνδυασμός.

Κοίταξα τον Harry.
Η καρδιά του χτυπούσε πολύ δυνατά κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο του.

Αγάπη, έρωτας, μετάνοια.

Ήμουν σίγουρη πως κάτι είχε συμβεί.
Και αυτήν την φορά ήταν υπεύθυνος ο Harry.

Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

Είχα παρασυρθεί μέσα στις σκέψεις μου και δεν είχα καν καταλάβει ότι τα δύο σώματα βρίσκονταν σε δευτερόλεπτα κολλημένα το ένα στο άλλο.

Τα χέρια του Harry βρίσκονταν μέσα στα λυτά πλέον μαλλιά μου.

Ακόμα δεν μου ήταν εύκολο να βλέπω τον εαυτό μου.
Να ειμαι εγώ και να βλέπω απέναντι τον εαυτό μου.

Συνήθως ζούσα εγώ η ίδια τα όνειρα.
Δεν έβλεπα τον εαυτό μου να τα ζει.

Ηταν σαν εκείνες τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες.

Που το πνεύμα των Χριστουγέννων σε πηγαίνει να δεις τον εαυτό σου.
Στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.

Μόνο που εδώ δεν ήταν Χριστούγεννα.
Και δεν υπήρχε το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Και κυρίως ότι όλο αυτό ήταν όνειρο.

Και είναι τόσο μπερδεμένο μα την ευχή..

Το μέρος άρχισε να μυρίζει έρωτα.
Ήταν τόσο έντονο.
Μπορούσα να το μυρίσω παντού.

Τα σώματα ξεκολλησαν το ένα από το άλλο.

Τα χείλια του Harry άρχισαν να κουνιούνται πάνω κάτω σημάδι που έδειχνε πως κάτι έλεγε.

Μετάνοια γέμισε τον χώρο.
Είχε όντως συμβεί κάτι.

Τέσσερις λέξεις βγήκαν από το στόμα μου. Δεν μπορούσα να τις ακούσω.
Ο εαυτός μου έπεσε πάνω στο Harry αρχίζοντας πάλι να τον φιλάει.

Βήματα άρχισαν να ακούγονται έξω από το στενό.
Ο εαυτός μου και ο Harry απομακρύνθηκαν και γύρισαν τα κεφάλια τους προς τα εκεί.

Γύρισα και το δικό μου.

Ένα αγόρι μπήκε μέσα στο στενό.
Ο Harry με τον αλλο εαυτό μου φάνηκε να μην ανησυχούν πλέον.

Προσπάθησα να κοιτάξω την φάτσα του τυπου όμως δεν μπορούσα να δω τίποτα.

Ήταν σαν κάτι
Να με απέτρεπε από το να το κάνω.
Από το να καταλάβω ποιος ήταν.

Πήγα να τον πλησιάσω όταν μια δύναμη, σαν σφαίρα με έσπρωξε προς τα πίσω.

Ω έλα τώρα!

Μπορουσα να αισθανθώ τα συναισθήματα του. Μύριζε τρόμο σε συνδυασμό με φόβο.

Το στόμα του άρχισε να ανοιγοκλείνει καθώς στάθηκε μπροστά μου.

Άρα είναι κάποιος που ξέρω.

Το πρόσωπο μου έγινε ξαφνικά άσπρο. Ενα συναίσθημα το οποίο ήταν μπερδεμένο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Harry. 

Ο αλλος μου εαυτος αρχισε να φωναζει. Ο άγνωστος, έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του παντελονιού του και αφού το άνοιξε το εδειξε προς το μέρος μου.
Ο εαυτός μου το πήρε στα χέρια του και άρχισε να το διαβάζει.

Εκανα βήματα για να πλησιάσω αλλά δεν μπορούσα.

Είδα τον εαυτό μου να καταρρεύει στον δρόμο. Τα μάτια μου έκλεισαν απότομα και το σώμα μου έπεσε με δύναμη στον δρόμο.

Έκανα να πλησιάσω το σώμα μου αλλά κάτι νε εμπόδιζε.

Το σώμα του Harry και του άγνωστου γονάτισα δίπλα μου.

Λύπη, Φόβος, κλάματα.

Και μετά τίποτα.

Ένα μαύρο.

Άνοιξα τα μάτια μου όταν το ξυπνητήρι δίπλα στο κομοδίνο μου άρχισε να χτυπάει μανιακά.

Το έκλεισε όσο πιο γρήγορα μπορούσα και σκούπισα τα μάτια μου.

Ωραία αυτό ήταν όντως περίεργο.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, προσέχοντας το πόδι μου αυτήν την φορά και πήγα στο μπάνιο.

Αφού είχα τελειώσει οτιδήποτε και είχα ήδη ντυθεί κατέβηκα με προσοχή στον κάτω όροφο.
Άκουσα φασαρία από την κουζίνα και έτσι κατευθύνθηκα εκεί μόνο και μόνο για να δω τον μπαμπά μου να πίνει τον καφέ του στο καινούργιο μας τραπέζι.

"Καλημέρα Rose."λεει χωρις να με κοιτάξει καθώς διάβαζε την σημερινή εφημερίδα.

"Καλημέρα."είπα και κατευθύνθηκα προς την φρουτιερα πιάνοντας ένα μήλο.

"Τι έπαθε το πόδι σου;"λέει αφού το προσέξει τελικά.

"Τίποτα. Έπεσα κάτω μην ανησυχείς."του λέω και ενώ πήγε να ανοίξει το στόμα του για να πει κάτι τον προλαβαίνω.

"Τα λέμε το μεσημέρι!"του λέω και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από το σπίτι.

Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου καθώς περπατούσα.
Το όνειρο που είδα το βράδυ ήταν κολλημένο στο μυαλό μου.

Ήταν τόσο αληθινό.
Και αρκετά περίεργο.

Ή ώρα πέρασε με τον εαυτό μου να τραγουδάει όσο τραγούδια έπαιζαν στο playlist.

Είδα από μακρυά τις πόρτες του σχολείου όταν κάτι παράξενο, βασικά θα πω περίεργο συνέβαινε έξω από αυτές.

Συνήθως όλοι τέτοια ωρα βρίσκονταν στην αυλή. Ενα τσούρμο από άτομα βρίσκονταν κυριολεκτικά κολλημένο πάνω στα κάγκελα του σχολείου.

Άλλοι γελούσαν, άλλες εκλεγαν από την χαρά τους και εγώ, προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε.
Ξανά.

Έσπρωξα οποίο άτομο βρήκα μπροστά μου για να ανακαλυψω πως τα κάγκελα ήταν γεμάτα με αφίσες.

Πήγα κοντά σε μια και την διάβασα.

Ο Ετήσιος χορός της τελευταίας τάξης Λυκείου μας είναι εδώ και θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 21/03 !

Βρείτε το ταίρι σας!
Είσοδος: 5 € με μπουφέ και ποτό.
Σας περιμένουμε!

Διαβασα και στριφογυρισα τα μάτια μου. Γιατί στο καλό τον κάνουν τόσο νωρίς δεν καταλαβαίνω όμως. Είναι ακόμα Μάρτιος!

Ο κλασικός χορός της τρίτης λυκείου.
Τα ζευγαράκια , τα όμορφα φορέματα,  οι ψωναρες και μπλα μπλα μπλα..

Δεν θα πάω λογικά.
Γιατί δεν έχω ταίρι. Κανένας δεν μου το ζήτησε και δεν πρόκειται να μου το ζητήσει έτσι και αλλιώς.

Μπήκα μέσα στο προαύλιο.
Το μυαλό μου γέμισε με φωνές, ομιλίες και τσιριδες.

"Omg δεν ειμαι έτοιμη!"

"Πρέπει να πάω για ψώνια!"

"Θέλεις να γίνεις το ταίρι μου;"

Ήταν κάποιες από τις ομιλίες που άκουσα και πραγματικά δεν θα μπορούσα να αηδιασω περισσότερο.

Γιατί στο καλό κάνουν έτσι για έναν χορό;

Το μάτι μου έπεσε πάνω στην Perrie και στα σκυλάκια της τα οποία ήταν τόσο ενθουσιασμένα.

Είδα τον Harry να κολαει κάποιες από τις αφίσες παντού γύρω στο σχολείο.
Η Perrie είχε ήδη πάει δίπλα του και του μιλούσε.

Ήμουν τέρμα σίγουρη ότι του μιλούσε για τον χορό.
Το βλέμμα του έπεσε πάνω μου και κούνησε το χέρι του προς το μέρος μου.

Πήρα ένα άβολο χαμογελο ενώ ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Απομακρύνθηκε από κοντά της αφήνοντας την στα κρύα του λουτρού και άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο στο στόμα.

Θα είναι για καλό;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χελοο.
Καινούργιο κεφάλαιοοο.
Πολύ νωρίς γενικά το ανέβασα το ξέρω:/

Για οτιδήποτε απορείες μπορείτε να μου στείλετε οπότε θέλετε.

Ξέχασα!
Το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην VickyTQueen ❤
Ξέρει εκείνη.

Αυτά .

Τα λέμε στο επόμενοο

-autokatastrofh- is out 🌙