Άρχισα να περπατάω προς την πόρτα του σπιτιού μου με την βοήθεια του Harry.  Είχε περάσει τον δεξι μου χέρι γύρω από τον λαιμό του και φρόντιζε ώστε το πόδι μου να ακουμπάει οσο το λιγοτερο γίνεται κάτω.

Γύρω από το αστράγαλο μου ήταν τυλιγμένος ένας επιδέσμος. Καθώς το εξέταζε ο νοσοκόμος μου το πατουσε με τόση δύναμη που νομίζω πως το χειροτέρευσε.

Μα πόση δύναμη είχε αυτός ο άνθρωπος πια; Με πόσα κιλά κάνει πάγκο;

Εντωμεταξύ αναγκάστηκα να κάτσω στο σχολείο μέχρι το τέλος γιατί οι απουσίες μου από όσο έμαθα δεν τις λες και λιγες. Πάλι καλά ο Harry πρότεινε να με φέρει μέχρι το σπίτι αλλιώς δεν ξέρω αν θα έφτανα ποτέ ή θα έμενα καπου στην διαδρομή.

Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου και αφού άνοιξα την πόρτα του έκανα νόημα πως μπορούσε πλέον να φύγει.

Δεν με άκουσε καν και με οδήγησε μέχρι το σαλόνι στο οποίο με έβαλε να ξαπλώσω και με σκέπασε με μια κουβέρτα που βρήκε εκεί κοντά.

"Δεν θα κάνεις απότομες κινήσεις και δεν θα πατας κάτω. Μόνο κουτσό. Ωραία;"

"Μα-" πάω να πω μα η φωνή του με διακόπτει.

"Δεν έχει μα!"λέει και αφού με σκέπασε με την κουβέρτα μέχρι τα αυτιά κάνει ένα βήμα πίσω.
Τραυματίας ειμαι, δεν ειμαι και άρρωστη.

"Βουαλα!"λέει και αφήνει ενα γρήγορο, μικρό φιλάκι στην κορυφή του κεφαλιού μου και μόλις το αντιλήφθηκα αισθάνθηκα τα μάγουλα μου να φλέγονται και να γίνονται κοκκινα.

"Θα περάσω να σε ξαναδώ!"λέει και χωρίς να πει τίποτα άλλο έχει ήδη φύγει από το σπίτι μου κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

Αφήνω μια ανάσα και κλείνω τα μάτια μου. Τεντομαι να φτάσω την τσάντα μου από το πάτωμα και βγάζω ένα τυχαίο βιβλίο από μέσα.

Πάω να το ανοίξω από το κινητό από την τσέπη μου αρχίζει να χτυπάει.

Αφήνω το βιβλίο στην άκρη και βγάζω με δυσκολία το κινητό από την τσέπη μου.

"Ναι;"

"Έλα Rose, πήρα να σου πω ότι σε χρειάζομαστε στο μαγαζί για το Σαββατοκύριακο. Θα έχει πάρτυ και χρειαζόμαστε βοήθεια."λέει το αφεντικό μου μέσα από το τηλέφωνο και κοιτάζω το πόδι μου που προεξειχε από την κουβέρτα.

"Χτύπησα το πόδι μου και δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να έρθω."

"Καλά."λεει και αμέσως μετα δεν ακούγεται τίποτα.

"Ναι;"ρωτάω και αμέσως μετα απομακρυνω το κινητό από το αυτι μου διαπιστώνοντας ότι η γραμμή είχε κλείσει.

Αυτό να το λάβω ως την απόλυση μου;

Πέταξα το κινητό πάνω στο τραπεζάκι και άνοιξα μπροστά μου το βιβλίο.

Τι να πεις..

[...]

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου όταν άκουσα έναν ήχο να έρχεται από το παράθυρό μου.

Πέταξα την κουβέρτα από πάνω μου και έκανα ησυχία προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτός ο ήχος.

Μικρά πετραδάκια άρχισαν να έρχονται σε επαφή με το παράθυρο του δωματίου μου χτυπώντας, το ένα μετά το άλλο το τζάμι.

Έκανα να πατήσω το δεξί μου πόδι για να σηκωθώ από το κρεβάτι όταν μια γκριμάτσα πόνου ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου.

Έβαλα κάτω το αριστερό μου πόδι και άρχισα να κάνω κουτσό μέχρι το παράθυρο.

Το άνοιξα και το νυχτερινό, παγωμένο αεράκι μπήκε ορμητικά μέσα στο παράθυρο μου.

Κοίταξα κάτω. Μια φιγούρα, καθοταν ακίνητη ακριβώς κάτω από το παράθυρο μου.

"Harry?"φώναξα αλλά κανένας δεν απάντησε. Η σκιά του ανθρώπου, έστεκε ακίνητη απέναντι μου έχοντας το κεφάλι ψηλά, κοιτάζοντας προς το παράθυρο μου.

Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν.

Κοίταξα το φωτοκυτταρο που υπήρχε σε αυτήν την μεριά του σπιτιού. Πήρα ένα μολύβι από την μολυβοθηκη πάνω στο θρανίο μου και κατευθύνθηκα πάλι στο παράθυρο.

Υπολόγισα με το μάτι που ακριβως βρισκόταν το φωτοκυτταρο και πέταξα το μολύβι ένα με δύο μέτρα μακρυά από την σκιά.

Το φως άναψε και μια κραυγή βγήκε από το στόμα μου καθώς αντίκρισα το άτομο το οποίο βρισκόταν εκεί.

Έκλεισα με δύναμη το παράθυρο πίσω μου και κατέρρευσα πάνω στο τοίχο.

Δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν σε δευτερόλεπτα από τα μάτια μου από τον φόβο αλλά και από το σοκ το οποίο με κατέβαλλε εκείνη την στιγμή.

Ένιωθα άρρωστη.

Χτύπησα με δύναμη το κεφάλι μου στον τοίχο ελπίζοντας πως καπως έτσι θα λυθούν όλα τα πρόβληματά μου.

Πως η φιγούρα που βρισκόταν μπροστά μου, θα εξαφανιζόταν..

Σηκώθηκα από το πάτωμα όταν οι πέτρες άρχισαν να χτυπάνε ξανά μανιακά το τζάμι.

Και κάπως έτσι, κατέληξα πάλι κλειδωμένη στο δωμάτιο μου, στις τρεις τα ξημερώματα, βλέποντας ανθρώπους που ίσως απλώς να τους φαντάστηκα.

Αν απλα είχα παραισθήσεις τότε αυτή την στιγμή , φαντάζομαι τον ήχο που κάνουν οι πέτρες όταν έρχονται σε επαφή με το παράθυρο.
Φαντάζομαι, ότι ακούω τα βήματα του Luka -η τουλάχιστον κάποιου που μοιάζει με τον Luka- να πατάνε στους θάμνους καθώς μετακινείται όλο και πιο κοντά στο δέντρο το οποίο υπάρχει ακριβώς κάτω από το δωμάτιο μου.

Αν όμως δεν τα φαντάζομαι, τότε απλα δεν θέλω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο μου..

Πέφτω κάτω στην γωνία του δωματίου και κάνω το σώμα μου μια μπάλα.
Νιώθω το φόβο να κυλάει σε όλο μου το σώμα όταν μια ιδέα,περνάει σαν αστραπή μέσα στο μυαλό μου.

Σηκώνομαι όρθια και πιανω οσο πιο γρήγορα μπορώ το κινητό μου από το θρανίο. Στέκομαι μπροστά από το παράθυρο και παρά το γεγονός ότι  δεν θέλω να κοιτάξω κάτω το κάνω.

Ανοίγω την κάμερα του κινητού μου και ενεργοποιω το φλας. Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς προσπαθούσα να σταθεροποιησω το κινητό για να τραβήξω μια φωτογραφία αυτό που έβλεπα μπροστά μου.

Κράτησα την ανάσα μου και πάτησα και πάτησα το κουμπί για να βγάλω φωτογραφία. Το πατούσα συνεχόμενα, να έχω όσο πιο πολλές φωτογραφίες μπορώ.

Για να είμαι σίγουρη
Πώς αυτό
Δεν είναι απλά ένα όνειρο.

Αφού έβγαλα έναν ικανοποιητικό αριθμό από φωτογραφίες πέταξα το κινητό μου πίσω πάλι στο θρανίο.

Πήγα να κουκουλωθω κάτω από το πάπλωμα και να ξυπνήσω όταν όλα πλέον θα έχουν τελειώσει όταν κάτι,σαν θυμός, σαν ένταση ξύπνησε μέσα μου.

Δεν μπορώ να τον αφήσω να κάνει ότι θέλει..

Βγήκα γρήγορα από το δωμάτιο και άρχισα να κατεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες με κουτσό ενώ μορφαζα σε όλη την διαδρομή εξαιτίας του πόνου.

Πέρασα το σαλόνι και έφτασα στην πόρτα. Πήρα με τρεμάμενα χέρια τα κλειδιά και άνοιξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα.
Μπορεί και να με σκότωνε.
Αλλά δεν το είχα σκεφτεί αυτό.

Τα έντονα συναισθήματα κάνουν τον άνθρωπο να παίρνει λάθος κατευθυνσεις ,λάθος αποφάσεις.

Αλλά ευτυχώς ,
Δεν μου συνεβει κάτι κακό.

Προς το παρόν δηλαδή..

Βγήκα έξω στην αυλή και άρχισα να τρέχω προς το μέρος που τον είδα.
Έφτασα κάτω από το παράθυρο αλλά κανένας δεν ήταν εκεί.

Έπεσα κάτω στο έδαφος.

Τον έχασα.
Ξανά.

Το μάτι μου έπεσε σε ένα άσπρο χαρτί στο δέντρο. Σηκώθηκα όρθια. Το χαρτί βρίσκονταν καρφωμένο με ένα καρφί στο δέντρο.

Να με περιμένεις.

Έλεγε και μόλις κατάλαβα πως

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.

Ή βασικά

Τίποτα δεν έχει αρχίσει ακόμη...

Ακόμη.