Περπατούσα στον άδειο διάδρομο του σχολείου κατευθυνόμενη προς την μικρή αποθήκη.

Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν αυτος των αθλητικών μου παπουτσιών.

Είναι πέμπτη ώρα και έχουμε γυμναστική. Ενώ μου αρέσει γενικά να γυμνάζομαι στο σχολείο δεν μου αρέσει.
Πρέπει να φοράμε και κάποιες συγκεκριμένες φόρμες οι οποίες είναι  κοντομανικες και αναγκάζομαι πάντα να φοράω ένα λεπτό μαυρο μακρυμανικο από μέσα για να καλύψω τους καρπούς μου.

Στρίβω στην γωνία του διαδρόμου και φτάνω λίγα μέτρα μακρυά από την αποθήκη.

Βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη της φόρμας μου και καθώς την ανοίγω ακούω θόρυβο από μέσα.
Περίεργο.

Ξεκλειδώνω, ανοίγω και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι τα κολλημένα χείλια του Harry με εκείνα της Perrie.
Τα σώματα τους ήταν κολλητά το ένα στο άλλο και τα χέρια του ήταν χαμηλά στην μέση της.
Ή μπλούζα του είναι πεταμένη λίγα βήματα μακρυά μου.

Ένα δευτερόλεπτο αργότερα ο Harry γύρισε το κεφάλι του αντικρίζοντας με και γουρλωσε τα μάτια μου.
Πέταξε την ηλίθια από πάνω του η οποία αρχίσε να διαμαρτύρεται και έκανε λίγα βήματα πιο κοντά μου.

"Δ-δεν..δεν είναι αυτο που φαίνεται!" λέει γρήγορα και ψάχνει τριγύρω για την μπλούζα του.
Στο στήθος του ξεχωρίζω το τατουάζ δύο χελιδωνιων και στη μέση το τατουάζ μίας πεταλούδας.
Ανασαίνει βαθιά .
Αφού την βρίσκει την βάζει όσο πιο γρήγορα μπορεί μπερδευωντας το μπροστά με το πίσω μέρος.

Μετανιώνω εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτηκα πως ίσως να μην ήταν σαν τους άλλους..

"Δεν με ενδιαφέρει αν είναι αυτό που φαίνεται" λέω αυθόρμητα με σκληρό τόνο.
"Ήρθα απλα να πάρω τις μπάλες" λέω  χωρίς να του δώσω περιθώριο να απαντήσει και βαδίζω προς την άκρη της αποθήκης στο δυκτι με τις μπάλες του μπάσκετ.

Σηκώνω το δύκτι από το πάτωμα και το βάζω στους ώμους μου.
Τα μάτια του έχουν μείνει να με κοιτάνε.
Ή Perrie μασάει και κάνει φούσκες με την τσίχλα στο στόμα της σαν την κατσικα χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.

Προχωράω προς την πόρτα αλλά σταματάω δύο βήματα πριν.
Γυρνάω το βλέμμα μου στον Harry και εκείνος με κοιτάει με απορία.

"Πιάσε" του λέω και του πετάω τα κλειδιά της αποθήκης.
Τα πιάνει στον αέρα και με κοιτάει ερωτηματικά.

"Μόλις τελειώσετε κλειδώστε και επιστρέψτε τα κλειδιά στην γραμματεία" τους λέω και φεύγω.

Βγαίνω έξω και κατευθύνομαι πάλι πίσω στο γυμναστήριο.
Ακούω την πόρτα της αποθήκης να ανοίγει αλλά δεν δίνω σημασία.

Φτάνω έξω από το γυμναστήριο και ανοίγω την μεγάλη πόρτα.

"Άντε φρικιό τι έκανες τόση ώρα;"μου λένε κάποια άτομα ενώ ορμάνε πάνω μου ρίχνοντας το δύκτι κάτω.
Παίρνουν όλοι από μία μπάλα και φεύγουν ενώ εγώ στρέψω το βλέμμα μου κάτω.

Έμεινε μόνο μία μπάλα.
Ευχαριστώ κάρμα..

《...》

Έχετε νιώσει και εσείς την ανάγκη να σας έχει κάποιος ...ανάγκη;

Να ξυπνάει το πρωί και το μόνο που να θέλει να δει να είναι εσας;
Να είστε το ναρκωτικό του, το τσιγάρο του,η πιο γλυκιά του τιμωρία;

Έχεις και εσύ την ανάγκη να σε έχει κάποιος ανάγκη;

Όχι απαντά μου ειλικρινά.

Μην μου πεις πως δεν σε ενδιαφέρει η αγάπη.
Γιατί να μην το πεις;
Γιατί λες ψέμματα. Ο ανθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά.
Ο ανθρωπος ψάχνει αγάπη σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει το συναίσθημα.

Αλλά ο άνθρωπος πάντα είχε μέσα του έμφυτη την ελπίδα.

Μα εμένα στους τοίχους της καρδιάς μου είναι γραμμένο το "ζητείται ελπίς". Και δεν νομίζω να σβηστεί ποτέ..

Ένα μπουκάλι ακούγεται να γίνεται θρύψαλα έξω από το δωμάτιο μου.
Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ηλεκτρονικό ξυπνητηρι δίπλα στο κομοδίνο μου.

3:03 π.μ

Τα τακούνια της ακούγονται καθώς πλησιάζει το δωμάτιο μου.
Ξαπλώνω ξανά φτιάχνοντας τα σεντόνια και κάνω πως κοιμάμαι.

Καλύτερα να νομίζει πως κοιμάμαι..

Φτάνει έξω από την πόρτα και οι σφιγμοι μου έχουν αρχίσει να αυξάνονται. Ποτέ δεν έπαψα να την φοβάμαι..

Ανοίγει την πόρτα του δωματιου μου ,μπαίνει μέσα και την κλείνει.

Μία μυρωδιά τσιγάρου και βότκας εισβάλλει στον χώρο.
Ψάχνει με τα χέρια της τον τοίχο και όταν βρίσκει τον διακόπτει της λάμπας κλείνω γρήγορα τα μάτια μου και τα κρατάω σφιχτά.

Πλησιάζει κοντά μου και στέκεται όρθια λίγο πιο δίπλα από το κρεβάτι μου.

"Σήκω μαλακισμενο.. ξέρω πώς δεν κοιμάσαι" λέει  σκύβοντας στο αυτί μου και η μυρωδιά του αλκοόλ διαπερνάει την μύτη μου.
Δεν κουνιέμαι και περιμένω να φύγει.

"Άνοιξε τα μάτια σου.."είπε αυτή την φορά σιγανά και ακούμπησε τα αποκρουστικά χέρια της στον λαιμο μου.

Για κάποια λεπτά είχα πάψει να αναπνέω.
Αφού ψυλαφισε για λιγο τον λαιμό μου  με μία απότομη κίνηση με έπιασε από τον λαιμό σηκώνοντας με όρθια.

Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται και άνοιξα τα μάτια μου γουρλωνωντας τα.

Εκείνη με κοιτούσε με εκείνο το απροκουστικο πονηρό χαμόγελο.

"Ήμουν σίγουρη.." είπε και συνέχισε να σφίγγει και άλλο τον λαιμό μου.
Έκανα να την σπρώξω με τα χέρια μου αλλά το μετάνιωσα.

Αυτό θα είχε χειρότερες συνέπειες.

"Σ-σε παρ-ρακαλω α-άσε μ-με" λέω με δυσκολία και το μάτι της γυαλίζει.

"Τι ειπες;" λέει γελώντας και με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

Νιώθω πως δεν θα αντέξω άλλο.
Το οξυγόνο χάνεται.

"α-ασε με"λεω και νιώθω το σώμα μου να πέφτει στο κρεβάτι.

"Όνειρα κακα Rose" την άκουσα να λέει λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου..