Ήμουν χαρούμενη.
Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν πραγματικά χαρούμενη.

Αλλά..όταν βρίσκεται κλεισμενος μέσα σε μια μαύρη σφαίρα
Και μια ακτιδα φωτός εισβάλει στον χώρο σου
Αναρωτιέσαι για πόσο καιρό θα βρίσκεται εκεί.

Έτσι και εγω.
Αναρωτιόμουν για πόσο καιρό θα ήμουν χαρούμενη.

Πίστευα πως κάτι είχε αλλάξει.
Πώς θα μπορούσα επιτέλους να ζήσω κανονικά,σαν ένα κανονικό κορίτσι της ηλικίας μου.

Αλλά έκανα λάθος.
Γιατί το σύμπαν,
είχε αλλά σχέδια για εμένα.

Και όπως φαίνεται

Τα πράγματα δεν πάνε ποτέ όπως τα θελω.

Αρχισα να τρέχω στον δρόμο κρατώντας την τσάντα στους ώμους μου. Κοιμήθηκα παραπάνω και δεν άκουσα το ξυπνητήρι.

Έτρεχα στους δρόμους ενώ τα αυτοκίνητα μου κορναραν επανειλημμένα.
Είδα την είσοδο του σχολείου να φαίνεται από μακρυά και επιτάχυνα.

Μπήκα μέσα στην αυλή αλλά κανένας δεν βρίσκονταν εκεί.
Μπήκα μέσα στο κυρίως κτήριο προσπαθώντας να θυμηθώ τι μάθημα έχουμε την πρώτη ώρα.

Σωστά. Χημεία.

Άρχισα να ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά κατευθυνόμενη προς το εργαστήριο της χημείας. Έκατσα από έξω και χτύπησα την πόρτα.

Κανένας δεν μου απάντησε. Έκανα να την ανοίξω όμως ήταν κλειδωμένη.

Τι σκατά;

Πήγα να ανοίξω κι αλλες αίθουσες που βρίσκονταν εκεί όμως όλες τους ήταν κλειδωμενες.

Κατέβηκα ξανά στο κάτω όροφο όταν άκουσες φωνές από την αίθουσα εκδηλώσεων.

Κατευθύνθηκα προς την αίθουσα εκδηλώσεων και ο κόσμος που είδα πιστεύω πως με σόκαρε.
Όλο το σχολείο βρισκόταν εκεί και κάποιοι καθηγητές βρίσκονταν πάνω στην σκηνή καθώς ετοιμάζονταν για ομιλία.

Διέκρινα τον Κώστα να κάθεται στις τελευταίες σειρές και χωρίς να κινήσω το ενδιαφέρων κανενος πήγα και κάθησα δίπλα του.

"Γιατί μαζευτήκαμε εδώ; Και γιατι στο καλο ο Βιολογος μας βρίσκεται στο βημα;"τον ρωτάω καθώς αφήνω την τσάντα μου δίπλα μου στο πάτωμα.

"Θα κάνουν ομιλία. Τώρα για πιο πράγμα δεν ξέρω. Κανένας δεν ξέρει."λέει και αναστέναζω.

Έχουν να κάνουν ομιλία από πέρυσι, τώρα το θυμήθηκαν;

"Παιδιά παρακαλώ ησυχία."φώναξε ο βιολόγος από το βήμα και γύρισα το βλέμμα μου σε εκείνον.

"Σήμερα σας μαζέψαμε εδώ για να σας μιλήσουμε για ένα συχνό φαινόμενο, το οποίο παρατηρείτε πολύ στις μέρες μας και κυρίως θα σας μιλήσουμε γι αυτό γιατί μας υποχρέωσε το υπουργείο."λέει και στριφογυρναω τα μάτια μου.

"Ησυχία!"φωνάζει στην μπροστινή γραμμή η οποία μιλούσε και πλέον τίποτα δεν ακούγεται στον χώρο.

"Ωραία."λέει ενώ φτιάχνει το γιακά του κουστουμιου του.

"Σήμερα θα σας μιλήσουμε για τον βιασμό. Πώς να τον αποφύγετε, πως να συμπεριφερεστε σε κάποιον που έχει υποστεί σωματικό βιασμό και τα συναισθήματα του ίδιου του ατόμου."λέει και τα πάντα γύρω μου παγώνουν.

Νιώθω όλη την μπροστινή πτέρυγα να γυρνάει να με κοιτάξει.
Άλλοι με κοιτούσαν με σαρκασμό, άλλοι με λύπη και άλλοι με ειρωνεία.

Μέσα στα χιλιάδες πρόσωπα διέκρινα αυτό του Harry.  Τα φρύδια του είχαν γίνει μία ευθεία καθώς κοιτούσε τους πάντες γύρω του να έχουν καρφωμένα τα μάτια τους πάνω μου. Δεν καταλάβαινε.

Μπορούσα να το καταλάβω στον τρόπο που στεκόταν, στον τρόπο που κοιταζε γύρω του.

Ο Κώστας δίπλα μου έσφιξε το χέρι μου μέσα στην παλάμη του.
"Μπορείς να το κάνεις."γύρισε και είπε στο αυτί μου.
Αναστεναξα.

Εριξα το βλέμμα μου στον Harry. Το βλέμμα του κοιτούσε τα χέρια μας. Κοίταξε έπειτα τα μάτια μου και γύρισε πάλι μπροστά.

Δεν ξέρω γιατί όλα πάνε στραβά.

"Παιδιά προσοχή σε εμένα."λέει ο βιολογος και επιτέλους όλοι γυρνάνε τα κεφάλια τους μπροστά.

"Θα αρχίσουμε ανάποδα. Θα μιλήσουμε πρώτα για τα συναισθήματα που νιώθει ένα θύμα βιασμού και πως του συμπεριφέρεται η κοινωνια. Θέλει κάποιος από εσάς να μας πει τι πιστεύει;" λέει και-

Όχι όχι οχι Όχι όχι οχι Όχι όχι οχι .

Κάποια χέρια σηκώνονται από την μπροστινή πτέρυγα. Κρύβομαι περισσότερο πίσω από τον κόσμο και γλιστραω όσο πιο μπορώ στην καρέκλα μου.

"Δεν του μιλάει κανένας."

"Είναι μόνος."

"Κάνει κακό στον εαυτό του."

"Είναι ένα τίποτα."

Ήταν κάποια από τα λόγια που ακούστηκαν και μπορώ ήδη να ακούσω τα γελάκια από τις μπροστινες καρέκλες.

"Έχετε δίκιο σε κάποια από αυτά."λέει.
"Αλλά κυρίως αυτό το άτομο υποφέρει ταυτόχρονα σωματικό αλλά και ψυχικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος λοιπόν,προκαλείται από μία έντονη  συναισθηματική αξία που αποδίδεται σε αυτό που είχαμε και το οποίο χάσαμε, είτε πρόκειται για μέρος του σώματος μας,είτε για το προσωπο που αγαπάμε,είτε για τις αξίες μας,είτε για κομμάτια της αυτοεικονας μας."

"Το συγκεκριμένο άτομο πολλές φορές θα καταλήγει να νιώθει μειονεκτικά, πως είναι ένα τίποτα και πολλές φορές πληγώνει τον εαυτό του και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες---"

ΣΤΟΠ! ΟΧΙ ΆΛΛΟ!

Σκέφτομαι καθώς σηκώνομαι όρθια από την καρέκλα μου η οποία έκανε θορυβο και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Άρχισα να τρέχω για να βγω έξω από την αίθουσα την εκδηλώσεων ενώ τίποτα δεν ακούγονταν στον χώρο. Όλοι είχαν σταματήσει να μιλάνε ,ακόμα και ο βιολόγος από το βήμα.

Απλα με κοιτούσαν καθώς απομακρυνομουν.

Βγήκα έξω από την αίθουσα και άτομα να τρέχω να βγω στην αυλή.

Κάποιοι δεν λένε που και που
"My past is chasing me?"

Τώρα τους καταλαβαίνω απόλυτα.

Έτρεξα στην πίσω αυλή και ανέβηκα πάνω σε ένα από μετά δέντρα που υπήρχαν στηρίζοντας το σώμα μου πάνω του.
Απομόνωση χρειάζομαι τελικά.
Και μια ψυχανάλυση.

Κοίταξα και είδα να βγαίνουν από την πόρτα ο Κώστας και από πίσω του να ακολουθεί ο Harry.

Κοίταξαν γύρω τους αλλά δεν με πρόσεξαν.
Έψαξαν τριγύρω όταν η ματια του Harry έπιασε το σώμα μου να βρισκεται πάνω στο δέντρο.

Κάτι γύρισε και του είπε και ο Κώστας επέστρεψε πάλι μέσα στο κτήριο.

Ο Harry άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου.

Ωραία.

Μας πιάσανε.

Καλά.

Όχι ότι δεν θα ήθελα να πιάσει..

Αλλά ας λέμε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν. Είχα. Έμπνευση. Σε. Αυτό. Το. Κεφάλαιο.

Τα λέμε στο επόμενοο

-autokatastrofh- is out🌙