"Κοίτα..δεν είναι ανάγκη να με πας στο σπίτι μου."λέω στον Zayn καθώς ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο.

"Δεν ακούω κουβέντα. Θα σε αφήσω και θα φύγω."λέει και αρχίζει να κατευθύνεται προς το σπίτι μου.

Σκατά! Και τώρα τι στο καλό κανω;

"Να εδω δίπλα είναι!"του λέω δείχνοντας του το σπίτι.
"Δεν χρειάζεται ειλικρινά!"του λέω με ένταση στην φωνή και του τραβάω το χέρι εμποδίζοντας τον να προχωρήσει.

"Νομίζω πως είπα κάτι."λέει και αφού απελευθερωθεί από το κράτημα μου συνεχίζει να κατευθύνεται μόνος του προς το σπίτι.

Πείτε μου ένα λόγο που τα αγόρια επιμένουν εκεί που δεν πρέπει.

ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ!

Μαζεύω τα σπασμένα φτερά μου και τον ακολουθώ από πίσω. Κοιτάω κατω το τσιμέντο ενώ έχω τα χέρια μου μέσα στις τσέπες μου.

Φτάνουμε έξω από την αυλή μου και κοιτάω τον Harry να στέκεται έξω από την εξώπορτα μου κοιτώντας το κινητό του. Τα σγουρά μαλλιά του έπεφταν προς τα μπροστά και ενα θετικό που μπορούσα να βρω σε αυτήν την εικόνα ήταν πως δεν μας είχε αντιληφθεί ακόμα.

Ο Zayn πηγε να ανοίξει την πόρτα της αυλής όταν το βλέμμα του συνάντησε  την εικόνα του Harry. Γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα το οποίο δεν μπορεσα να προσδιορίσω. Ανοιξε την πόρτα και ο ήχος της εκανε τον Harry να πάρει το βλέμμα του από το κινητό και να μας κοιτάξει.

Έβαλε το κινητό στην πίσω θέση του τζιν του όταν τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου. Το στόμα του έγινε αποτομα μια ευθεία γραμμή όταν πρόσεξε το άτομο το οποίο περπατούσε δίπλα μου. Δεν μπορούσα να διακρίνω την κόρη των ματιών του.

Άφησε το βλέμμα του στον Zayn.
Όσο πιο κοντά του πλησιάσαμε τόσο πιο πολύ ένιωθα το κλίμα να φουντώνει.

Ευχόμουν να μην τίποτα ο Harry και να αφησει τον Zayn να φύγει ήσυχα χωρίς να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα.

Άσχετα αν εγώ θα έχω το πρόβλημα μετά..

Φτάσαμε ακριβώς μπροστά του και τα βλέμματα τους δεν είχαν ξεκολλήσει το ένα από το άλλο.

"Εμμ..Zayn σε ευχαριστώ που με έφερες"λέω και κάνω μία στάση.  "Είμαι καλά τώρα μπορείς να φύγεις."λεω όμως δεν γύρισε καν να με κοιτάξει.

"Zayn?"του λέω ενώ πάω να του πιάσω το χέρι για να του κεντρισω την προσοχή όταν η φωνή του με διακόπτει.

"Ποιός στο καλό είσαι εσύ;"λέει στον Harry και τα μάτια μου γουρλωνουν απότομα.

Κάτσε κάτσε...ΤΙ;

"Εγώ ποιος είμαι; Ή εσύ;"ρωτάει ο Harry και μπορώ να δω τα μάτια του να βγάζουν φωτιές.

"Zayn μπορείς να φύγεις!"Αρχίζω να του λέω τραβώντας τον από το δερμάτινο τζάκετ του για να αποφύγω  τον καυγά που βλέπω να ξεσπάει από λεπτό σε λεπτό.

"Ναι σε ρώτησα ποιος είσαι και τι στο καλό γυρεύεις στο σπίτι της Rose!"λέει αγνοώντας με ενώ κάνει ένα βήμα μπροστά πλησιάζοντας περισσότερο τον Harry.

Δεν περίμενα ποτέ τέτοια συμπεριφορά από τον Zayn..

"ZAYN!"φωνάζω και οι δύο γυρνάν να με κοιτάξουν.

"Ειπα πως μπορείς να φύγεις."λεω πιο απαλά.

"Και να σε αφήσω εδώ με αυτό το ρεμάλι!"λέει και τα μάτια του Harry έχουν γίνει πια μαύρα.

"Ποιον είπες ρεμάλι ρε μαλακά ούτε καν με ξέρεις!"φωναζει ο Harry και σε δευτερόλεπτα η γροθιά του βρίσκεται στον αέρα ενώ κατευθύνεται προς το πρόσωπό του Zayn.

Φεύγω δίπλα από τον Zayn και βρίσκομαι σε δευτερόλεπτα μπροστά από τον Harry κρατώντας την μπουνιά του στην παλάμη μου καθώς βρίσκονταν στο αέρα.

Τα μάτια του κοιτάνε τα μπλε δικά μου ενώ κατεβάζει αργά την γροθιά του κάτω.
Γυρίζω προς το μέρος του Zayn.

"Σου είπα πως πρέπει να φύγεις. Αλλιώς θα αναγκαστώ εγώ η ίδια να σε διώξω και ξέρεις πως δεν θα μου αρέσει."του λέω και κατεβάζει το πρόσωπό του κάτω ώστε να βλέπει κάτω στο γρασίδι.

"Καλά. Έχεις δίκιο."λέει ενώ γυρνάει πλάτη σε εμάς.

"Τα ξαναλέμε. Rose."λεει ενώ βγαίνει από την αυλή με σιγανά βήματα.
Τον κοιτάμε μέχρι να βγει.

Γυρνάω και κοιτάω τον Harry ο οποίος με κοιτάει ήδη.

"Δεν μπορώ να καταλάβω τι πάει στραβά μαζί σου!"λέει ενώ περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

"Τι πάει στραβά μαζί μου; Μήπως σε εσάς πάνε όλα ίσια;"

"Κανενας δεν σου μιλαει. Την μια στιγμή με φιλάς και κάνεις φάση μαζί μου. Την άλλη με αγνοείς. Και την επόμενη, σε φέρνει σπίτι αυτός ο μαλακας!"λέει ενώ κλοτσαει μια από τις γλάστρες σπάζοντας την.

"Θυμάσαι;" τον ρωτάω και κοιτάω βαθιά μέσα στα μάτια του.
Νιώθω κάτι να πετάει μέσα στην κοιλιά μου.

Κάτι σαν πεταλούδες.

"Φυσικά και το θυμάμαι γαμωτο! Μπορεί να ήμουν μεθυσμένος αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το ξεχνούσα αυτό!"λέει ενώ κάθεται κάτω στο σκαλακι του σπιτιού.

Πάω και κάθομαι δίπλα του.
"Έχεις δίκιο."του λέω και γυρνάει το κεφάλι του για να με κοιτάξει.

"Κανένας δεν μιλάει με εμένα στο σχολείο. Αλλά ξέρω τι θέλω να το θυμάσαι. Απλά τα πράγματα είναι μπλεγμένα. Υπερβολικά μπλεγμένα."λεω και ξεφυσάω.

"Άσε με να σε βοηθήσω."λέει ενώ κλείνει μεσα στην παλάμη του το χέρι μου.

"Δεν μπορείς. Δεν θέλω να σε μπλέξω. Τα πράγματα είναι πολύ χειροτερα από όσο φαντάζεσαι."

"Παρόλα αυτά θέλω να ξέρεις ένα πράγμα.."λέει πράγμα το οποίο έριξε ολη την προσοχή μου επάνω του.

"Το οποίο είναι;"τον ρωτάω ενώ η απόσταση μεταξύ μας όσο πήγαινε και μικραινε.

"Αυτό."λεει και σε δευτερόλεπτα τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου.

Το φιλί μας δεν ήταν όπως τα προηγούμενα. Ήταν αργό, παθιασμένο και πάνω από όλα : γεμάτο συναίσθημα.

Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό. Τα χείλη του κουνιούνταν αργά πάνω στα δικά μου γεμάτα πάθος.

Νια γεύση βανιλιας ήρθε ξαφνικα στην γλώσσα μου.

Σταμάτησε και απομακρύνθηκε από κοντά μου. Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου. Ειμασταν πολυ κοντα.Νόμιζα πως μπορούσα να ακουμπησω το πράσινο των ματιών του.

Ήρθε κοντά μου και άφησε ένα μικρό φιλί πανω στην μύτη μου.

Σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε μπροστά μου.

"Εγώ είμαι εδώ. Οπότε νιωσεις έτοιμη μπορείς να μου πεις τα πάντα. Όσο για το άλλο. Εγώ θα περιμένω. Θα περιμένω μέχρι να είσαι έτοιμη. Μέχρι να το ζητάς εσύ η ίδια." Λέει και εγώ απλώς έχω μείνει άφωνη να τον ακούω.

Κάνει δύο βήματα μπροστά και έπειτα γυρνάει πίσω το κεφάλι του κοιτάζοντας με.

"Τα λέμε αύριο Rose."λέει και κάθομαι να τον βλέπω μέχρι να εξαφανιστεί τελείως απο το οπτικό μου πεδίο.

Και κάπου εκεί πέθανα..

There's no touch or feeling
Pleasure or pain
Anything like the way you're runnin' through my veins
No breath or beauty
No sound or sight
That ever made me feel the way you do tonight

I just can't take my eyes off of you
Tell me anything you wanna do
I just can't take my eyes off of you
Nothing I can do about it