Μια πόρτα ανοίγει από την άλλη πλευρά του γυαλιού και η ανάσα μου σταματάει όταν τον βλέπω.

Είδα το γεροδεμένο σώμα του να περπατάει στον διαδρομο. Είχε  συνοδεία. Τα μαύρα μαλλιά του φαίνονταν σκληρά και ταλαιπωρημένα.

Τα μπλε μάτια του είχαν χάσει την ζωντάνια που είχαν όμως κάτι υπήρχε ακόμα μέσα τους.

Τα χείλη του ήταν σφιχτά ενωμένα μεταξύ τους.
Σαν να μην ήθελε να του ξεφύγει κάτι.

Κάθισε στην καρέκλα απέναντι μου.
Τα μάτια του είχαν μείνει να κοιτάνε τα δικά μου.

Δεν έβλεπα κάποιο συναίσθημα. Ποτέ δεν το έκανα έτσι και αλλιώς.

Είχα ήδη τοποθετήσει το τηλέφωνοστο αυτί μου και απλά περίμενα.
Δεν έκανε κινήσεις. Στέκονταν εκεί, απέναντι μου, κοιτώντας με χωρίς κανένα απολύτως συναίσθημα.

Άρχισα να κουνάω το πόδι μου πάνω κάτω από το άγχος.

Έκατσα και κοίταξα για λίγο τα μάτια του. Εκείνο το μπλε, μου ξύπνησε αναμνησεις που δεν έπρεπε να θυμάμαι.

Τα μάτια του είχαν το ίδιο χρώμα με μια φουρτουνιασμενη θάλασσα.
Εικόνες από τα χειμωνιάτικα βράδια που περνούσαμε στην παραλία ήρθαν στο μυαλό μου.

Κούνησα το κεφάλι μου διώχνοντας τες.

Στεκόταν ακίνητος μέχρι την στιγμή που το πάνω χείλος του σηκώθηκε προς τα πάνω σχηματίζοντας ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Πήρε με αργές κινήσεις το ακουστικό στα χέρια του και το τοποθέτησε στο αυτί του.

Δεν έχω νιώσει πιο αγχωμένη ποτέ στην ζωή μου.

"Με κλείνεις εσύ η ίδια εδώ μέσα.. και έρχεσαι να μου κάνεις και επίσκεψη; Λιγο ειρωνικό δεν το βρίσκεις;"λέει με την βαριά φωνή του την οποία είχα μήνες να ακούσω.

"Άλλος είναι ο λόγος που ήρθα.."του λέω καταπίνοντας το σάλιο μου ενώ νιώθω τον λαιμό μου ξερό.

"Ο οποίος είναι;"με ρωτάει έχοντας ακόμα καρφωμένο στο πρόσωπο του εκείνο ειρωνικό χαμόγελο. Κοίταξα τους φύλακες που βρίσκονταν παραδίπλα. Κάτι ηρέμησε μέσα μου.

"Ήσουν στο σπίτι μου χθες."του λέω καταφατικά χωρίς συναίσθημα.

Τα μάτια του σκουρηναν, τα φρύδια του κατέβηκαν και τα γωνίες του στόματος του άλλαξαν.

"Ήμουν που;"λέει ενώ περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

"Βλέπεις να υπάρχει τρόπος να δραπέτευσω από αυτή την γαμημένη φυλακή; Και όχι μόνο να δραπέτευσω, αλλά και να έρθω και στο σπίτι σου να σου κάνω φάρσα;" λεει στριφογυρίζοντας τα μάτια του και κάνει να σηκωθεί από την καρέκλα.

"ΠΕΡΙΜΕΝΕ!"του φωνάζω και γυρνάει το κεφάλι του βλέποντας με. Φαίνεται να σκέφτεται κάτι και κάθεται πάλι κάτω.

"Ωραία έχεις δίκιο."του λέω.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να ήσουν εσύ."του λέω ενώ σκέφτομαι πως όντως, αν είχε βγει από εδώ χθες, μια στρατιά από ελικόπτερα θα τον έψαχνε παντού και η φάτσα του θα ήταν παντού στα κανάλια.

Αλλά πως γίνεται; Ήταν εκεί!

"Αλλά κάποιος ήταν χθες στο σπίτι μου! Και ήταν ίδιος με εσένα!"του λέω ενώ περνάω το χέρι μεσ' από τα μαλλιά μου.

Σηκώνει τους ώμους του προς τα πάνω.
"Εγώ δεν ήμουν πάντως. Εκτός και αν έβλεπες όνειρο..Το ξέρω πώς ειμαι τόσο όμορφος αλλά δεν περίμενα να με βλέπεις ακόμα στα όνειρά σου."λέει και νιώθω καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά μου.

"Πώς τολμάς!"του φωνάζω κοπανοντας το χέρι μου στο τραπέζι.

Κάποιος ήταν χθες εκεί! Και του έμοιαζε κιόλας!

Δ ε ν   α ι σ θ ά ν ο μ α ι   κ α λ α...

"Όπως καταλαβαίνεις δεν ήμουν εγώ.." λέει ενώ το πρόσωπο του είναι πλέον σοβαρό και τα μάτια του έχουν γίνει ολομαυρα.
Σηκώνεται από την καρέκλα.

"Τα λέμε...όμορφη." λέει χωρίς να πει τίποτα παραπάνω και χωρις κανένα συναίσθημα και αφήνει το τηλέφωνο στην προηγούμενη θέση του ενώ μου γυρίζει την πλάτη κατευθυνόμενος πίσω στο κελι του με την συνοδεία που τον έφερε.

Ή καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Γαμημενες αναμνήσεις.
Συνελθε!
"Θυμήσου τι στο καλό σου έκανε!" Λέω στον εαυτό μου.

Τα μάτια μου μένουν κολλημένα πάνω του  μέχρι την στιγμη που εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο.

"Το επισκεπτήριο τελείωσε κυρία μου πρέπει να πηγαίνετε.."μου λέει ένας κύριος και σηκώνομαι από την καρέκλα μου.

Θα ήθελα πολύ να μάθω τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα..

Βγαίνω έξω από την φυλακή και κοιτάω γύρω μου.
Ειμαι μια ώρα μακρια από το σπίτι μου.
Και εκτός από αυτό αυτή η περιοχή είναι αραιοκατοικημενη.

Αρχίζω να περπατάω την διαδρομή την οποία έκανα από όταν κατέβηκα από το λεωφορείο.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος και γύρω παντού καλάμια.
Αρχιζω να περπατάω μόνη μου βλέποντας γύρω μου όλο και κάποια αμάξια να περνάνε από εδώ.

Εκεί που κοιτούσα το κινητό μου είδα μια σκιά ανθρώπου να κινειται από πίσω μου και να έρχεται όλο και πιο κοντά μου.

Έκανα μια απότομη κλοτσια προς τα πίσω και το σώμα εκείνου που βρίσκονταν από πίσω μου έπεσε κάτω στον δρόμο.

"Zayn?"ρωτάω καθώς βλέπω το πρόσωπο εκείνου που ήταν πίσω μου.

"Θεε μου συγγνώμη που σε χτύπησα!"του λέω ενώ τον σηκώνω από τον δρόμο κοιτάζοντας το πρόσωπο του.

"Δεν πειράζει. Εγώ φταίω. Έπρεπε να σε φωνάξω."

"Λοιπόν. Τι κάνεις εδώ στην μέση του πουθενά;"του λέω

"Ήρθα να δω έναν φίλο μου... Να μένει σε εκείνο το σπίτι."λέει και μου δειχνει ένα σπίτι να αχνοφαίνεται λίγο πίσω μας.

"Εσύ τι κάνεις εδώ; Και ιδιαίτερα μόνη σου; Ή περιοχή αυτή είναι επικίνδυνη."λέει.

Αμμ..και τώρα τι υποτίθεται πως λέμε;

"Αα να καλέ μια βόλτα ήρθα."λέω και αν μπορούσα να κάνω facepalm θα το έκανε.

"Εδώ;"λέει ενώ γελάει.

"Ναι."του λέω και νιώθω τα μάγουλα μου κόκκινα από το ρεζιλίκι.

"Θα σε πιστέψω."μου λέει ενώ φτάνουμε κοντά στην στάση του λεωφορείου.

Μπαίνουμε μέσα και κάθομαι σε μία κενη θέση. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου.

"Δεν σε πειράζει αν κάτσω εδώ;"μου λέει και του γνεφω καταφατικά καθώς συνδέω το κινητό με τα ακουστικά μου.

Αφού το λεωφορείο ακολουθήσει την ίδια διαδρομή την οποία έκανε όταν με έφερε φτάνει κοντά στην στάση δίπλα στο σπίτι μου.

"Θέλεις να σε πάω μέχρι το σπίτι σου;"ρωτάει ο zayn που δεν είχε μιλήσει ξανά σε όλη την διαδρομή.

"Όχι μην σε βάζω σε κόπο. Εδώ δίπλα είναι."λέω καθώς το λεωφορείο σταματάει και σηκώνομαι από την θέση μου.

"Δεν ακούω κουβέντα."λέει και σηκώνεται και εκείνος βγαίνοντας  μαζί μου από το λεωφορείο.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω μόλις βγαίνω είναι τον Harry από μακριά να κατευθύνεται προς το σπίτι μου.

Πρέπει να το έχω ξαναζήσει αυτό.

Oh shit.