Άρχισα να χτυπάω μανιακά το κουδούνι. Κανένας δεν απάντησε.

Κοίταξα το ρολόι στο χέρι μου.
Έχει ήδη φύγει.

Σήκωσα το σώμα μου και έφυγα από το σπίτι του κατευθυνόμενη προς την αυλή μου.

Έπεσα στο γρασίδι. Άρχισα να τσιριζω τραβώντας τα μαλλια μου ενώ τα δάκρυα μούσκευαν όλο το πρόσωπο μου.

Τ ρ ε λ ε ν ο μ α ι.

Κοίταξα το χέρι μου. Άρχισα να ξίνω τις πληγές μου βλέποντας το κόκκινο αίμα να κυλάει σαν ρυάκι πάνω στο χέρι μου. Μια έντονη επιθυμία να γευτώ την μεταλλικη του γεύση ξαφνικά με κατέβαλε.

Εμπιξα τα νύχια μου στο χώμα.
Έκοψα ένα τριαντάφυλλο από την μεγάλη τριανταφυλλιά.
Το κράτησα στην παλάμη μου μέχρι τα αγκάθια του να γίνουν ένα με το χέρι μου.

Αρχισα να γελάω.

Ήταν εδώ.
Είναι εδώ.

Δεν ήταν όνειρο.
Ήταν πραγματικότητα.

Κι όμως
Η πραγματικότητα είναι το χειρότερο όνειρο.

Φωνές αρχισαν να ακούγονται μέσα στο κεφάλι μου.

Κοίταξα γύρω μου και ορκίζομαι πως είδα σκιές να με κοιτάνε. Με κοιτούσαν υποτιμητικά, με έδειχναν με το δάκτυλο και γελούσαν μεταξύ τους.

Ήθελα να κόψω την γλώσσα μου.
Να μην ξαναμιλήσω ποτέ.
Θα τους επειθα ολους πως ήταν απλά ένα ατύχημα..

Σήκωσα το άψυχο σώμα μου από το γρασίδι.
Μπήκα μέσα στο σπίτι.

Μια λέξη άρχισε χορεύει σαν τρελή μέσα στο μυαλό μου.

Μια μόνο λέξη.

Αυτοκτονία.

Αυτη η λεξη ειχε φωλιάσει εδώ και καιρό μέσα στο μυαλό μου. Πάντα έφτανα τόσο κοντά..

Δεν είχα και τίποτα να χάσω.
Η ψυχή μου ηταν ήδη νεκρή έτσι κι αλλιώς.

Αλλά πάντα κάτι με σταματούσε.

Πήρα μια σακούλα και κατευθύνθηκα προς τον ξενώνα.

Αρχισα να μαζεύω ένα-ένα τα σπασμένα γυαλιά από το πάτωμα.

Είχα ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα.

Εγώ, να μαζεύω τα σπασμένα κομμάτια μου.
Αλλά ξέρεις ποιο είναι το κακο με το να μαζεύεις τα κομμάτια σου;

Κάποια από αυτά θα σε τρυπησουν.
Αλλά λιγότερο και αλλά περισσότερο.

Αλλά όπως και να κάνει πονάει.

Τα μάζεψα όλα και τα εριξα μέσα στην σακούλα. Πήγα στην κουζίνα και τα πέταξα μέσα στον κάδο. Όταν κατι μου κέντρισε την προσοχή.

Άνοιξα το μάτι της κουζίνας.
Το κοιτούσα χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Έβλεπα την επιφάνεια του να γίνεται σιγά σιγά κόκκινη.

Άπλωσα τις παλάμες μου ακριβώς πάνω από το μάτι.
Οι δαίμονες μεσα μου άρχισαν να παλεύουν μεταξύ τους.

"Νιώσε τη ζεστη.."έλεγαν από το κόκκινο τους σύννεφο.

Ακούμπησα τις παλάμες μου πάνω στο μάτι.
Η ζέστη έρχεται σε επαφή με το σώμα μου.

Τσιριζω νιωθωντας τα χέρια μου να λιώνουν και το δέρμα μου να καίγεται.
Αλλά δεν απομάκρυνα τα χέρια μου.
Είμαι μαζοχα. Πάντα ήμουν. Μου άρεσε ο πόνος.

Τα απομακρυνω από το μάτι.
Τα νιώθω να βγάζουν φωτιές. Δεν μπορώ καν να τα κουνήσω.

Τα βάζω κάτω από το νερό και νιώθω τσούξιμο όταν το νερό έρχεται σε επαφή με τα χέρια μου.

Και πάλι.
Έχω νιώσει χειρότερο πόνο.

Όπως το να σε βιάζουν για παράδειγμα.

[...]

Βγαίνω έξω από το σπίτι και κλειδωνω την πόρτα. Έκανα ένα μπάνιο πριν, τυλιξα τα χέρια μου με χαζές και έκρυψα όσο καλύτερα γίνεται τις πληγές στα χέρια μου.

Στάθηκα στην στάση του λεωφορείου που υπήρχε λίγο παραδίπλα.

Πρέπει να καταλάβω τι συμβαίνει.

Είναι στην φυλακή, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται στο σπίτι μου. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ...

Περιμένω το λεωφορείο μαζί με λίγο ακόμα κόσμο και σε λίγο λεπτά φτάνει.
Κόβω εισιτήριο και κάθομαι σε μία από τις άδειες θέσεις.

Μετά από αμέτρητες στάσεις, κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει, κλεισουρα και αρκετό περπάτημα, είχα φτάσει επιτέλους στον προορισμό μου.

Φύλακες HM Prison Acklington.

Το ήξερα πως ήταν η χειρότερη ιδέα που είχα σε όλη μου την ζωή.

Αλλα έπρεπε να το κάνω.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και στάθηκα έξω από την πόρτα.
Μίλησα στον φύλακα και έπειτα από πολλαπλούς ελέγχους με άφησε να περάσω.

Όλα ήταν τελείως διαφορετικά από όσο τα φανταζόμουν..

Άντρες γυμνάζονταν ενας-ενας σε γιγάντιες άδειες πισίνες με αρκετούς φύλακες να τους παρακολουθούν, ενώ την ίδια στιγμή ελικόπτερα πετούσαν πάνω από την φυλακή ώστε να ελαχιστοποιηθεί η οποιαδήποτε σκέψη για απόδραση.

Το μοναδικό χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το μαύρο. Υπήρχαν ελάχιστα παράθυρα και το φως που εμπαινε από αυτα ήταν λιγοστό.

Κατευθύνθηκα με την συνοδεία από τους φύλακες ως τον υπεύθυνο αξιοματικο της φυλακής.

"Θέλω να επικοινωνήσω με έναν από τους κρατούμενους."ειπα χωρίς ιχνος συναισθηματος στον νεαρό αξιωματικό που στεκόταν απέναντι μου.

"Το ωράριο επίσκεψης τελειώνει σε δέκα λεπτά. Σας φτάνουν;"με ρωτάει και του γνεφω καταφατικά.

Με γρήγορες κινήσεις μου επιβάλουν να τους δωσω την ταυτότητα μου ώστε να ελέγξουν το ποινικό μου μητρώο και σε λιγότερο από ένα λεπτό βρίσκομαι ήδη στον διάδρομο των φυλακών με συνοδεία.

Παντού γύρω μου υπήρχαν κελιά.
Αλλά δεν ήταν όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Ήταν γκρι μεγαλες πορτες, κλειστες και σφραγισμένες έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία επαφή με τους γύρω , ούτε καν με τους φύλακες.

Ελάχιστοι από αυτούς έβγαιναν έξω.

Υπήρχε νεκρική σιγή. Όλα κυλούσαν ήρεμα. Ένας από τους φύλακες μου εξήγησε πως μέσα στα κελιά υπάρχουν παράθυρα 10 εκ. τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά μόνο μία ελάχιστη εικόνα ουρανού.

Ο νιπτηρες και το κρεβάτι είναι χτισμένα ενώ δεν υπαρχει ούτε βρύση καθώς θα μπορούσε να αποκολληθεί και να χρησιμοποιηθεί ως όπλο.

Κοίταξα γύρω μου.

Αν θέλει να πάρει εκδίκηση καταλαβαίνω ήδη τον λόγο για τον οποίο θα το κάνει.

Κατευθυνθήκαμε έως στο τέλος του διαδρόμου. Μια γκρι πόρτα άνοιξε και βρέθηκα αντιμετώπη με ένα τεράστιο δωμάτιο ,χωρισμένο στην μέση από ένα τεράστιο τζαμί. Τηλεφώνα υπήρχαν παντού για την συνεννόηση τον δύο πλευρών.

Με έβαλαν να κάτσω σε μία καρέκλα μπροστά από το τζαμί.
Ένιωθα τα χέρια μου να τρεμουνε και την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά μέσα στο στήθος μου.

Δεν ήμουν έτοιμη γι αυτό.

Κάρφωσα με το βλέμμα μου στην άλλη μεριά.

"Ποιον κρατούμενο θέλετε να φωνάξουμε;"

"Τον Luka Rogers."λεω και νιώθω την καρδιά μου να πετάγεται έξω από το στήθος μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σε όλους.
Καινούργιο κεφάλαιο όπως σας υποσχέθηκα.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τις 11 χιλιάδες αναγνώσεις και την 1η θέση στην κατηγορία Fanfict!

Κεφάλαια θα ανεβαίνουν πιο γρήγορα πλέον.

Τα λέμε στο επομενοο.

-autokatastrofh- 🌙