Ανοίγω τα μάτι μου όταν ακούω τον καταραμένο ήχο από το ξυπνητήρι να ηχεί δυνατά στο αυτί μου.

Το κλείνω γρήγορα και πιάνω το κεφάλι μου νιώθοντας έναν οξύ πόνο..

"Τι στο καλό;" σκέφτομαι καθώς στιγμές απο χθες έρχονται στο μυαλό μου.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Ειμαι σίγουρη πως ήπια χθες γιατι πρώτον, αισθάνομαι λες και πρόκειται να κάνω εμετό και δεύτερον, δεν θυμάμαι τίποτα από ένα σημείο και μετά.

Εντωμεταξύ προσπαθώ να βρω το σουτιέν που φορούσα χθες και δεν μπορώ να το βρω με τίποτα. Και το περίεργο είναι ότι δεν το βγάζω όταν κοιμάμαι..

Βγαίνω από το μπάνιο και ντύνομαι γρήγορα. Αν μπορούσα δεν θα πήγαινα σχολείο, αλλά έχω ήδη αρκετές απουσίες και δεν θέλω να μείνω.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και μία μυρωδιά από μπέικον έρχεται στην μύτη μου.

Κάτσε..Η γιαγιά!
Τρέχω γρήγορα προς την κουζίνα και την βλέπω να βρίσκεται πάνω από το τηγάνι.

"Ξύπνησες Rose? Έλα να φας σου ετοίμασα πρωινό!"λέει και μου σερβίρει ένα πιάτο με αυγά και μπέικον.

Μόνο που τα βλεπω νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται.
"Εε γιαγιά δεν έχω πολύ όρεξη..πρέπει να φύγω."της λέω και κάνω να φύγω από το δωμάτιο πριν προλάβει να πει τίποτα παραπάνω.

"Να μου φέρεις το αγόρι σου για μεσημεριανό σήμερα!"λέει και κάνω αναστροφή μπαίνοντας ξανά μέσα στην κουζίνα.

Κάτσε...Κάτσε..

"Το ποιο μου;;!"την ρωτάω.

"Το αγόρι σου καλή μου. Δεν χρειάζεται να το κρύβεις. Ο όμορφος νεαρός που σε έφερε σπίτι χθες. Ο Harry! Πολύ καλό παιδί."λεει και νιώθω τον χρόνο να σταματάει για λίγο.

Άρα..ο Harry με έφερε σπίτι χθες.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήρθε σπίτι μου χθες και θυμάμαι μέχρι εκεί που αρχίσαμε να πίνουμε. Μετά ένα κενό. Τέλεια.

Παίρνω την τσάντα στην πλάτη μου και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από το σπίτι.

Βγαίνοντας βλέπω τον Κώστα να βγάινει και εκείνος από το σπίτι του.
Του κάνω νόημα από μακρυά και κατευθύνομαι προς το μέρος του.

"Καλημέρα."λέει ενώ βγάζει ένα μήλο από την τσάντα του και μου το δίνει.

"Ευχαριστώ αλλά αν φάω κάτι θα κάνω εμετό."του λέω και του το δίνω πίσω.

"Σε πείραξε κάτι που έφαγες;"

"Όχι απλά ήπια λίγο χθες."του λέω ενώ από μέσα μου προσεύχομαι να μην ρωτήσει παραπάνω λεπτομέριες.

"Γιατί; Ή βασικά με ποιον;"ρωτάει και μένω αδιάβαστη. Πώς γίνεται να κατάλαβε πως δεν ήμουν μόνη μου;

"Εμμ να.."παω να του πω αλλά σταματάω. Να του πω ότι ήμουν με τον Χάρυ χθες ή όχι;

Δεν γαμιεται είναι κολλητός μου..

"Με τον Χάρυ." Του λέω απότομα και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι σε μέθυσε;;!"ρωτάει νευριασμένος και προσπαθώ να τον καθησυχασω.

"Οχι! Αυτό ήταν δική μου επιλογή. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς!"του λέω και του πιανω το χέρι. Αυτό πάντα τον ηρεμουσε..

"Καλα..αλλά να ξερεις πως δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό. Ήδη έγινε αυτό μία φορά και δεν ήμουν καν εδώ για να σε βοηθήσω.."λέει και νιώθω τα μάτια μου να τσουζουν.

"Σταματά Rose..δεν χρειάζεται να τα σκέφτεσαι αυτά τώρα..πέρασαν.."λέω από μέσα μου και δίνω ένα φιλί στο μάγουλο του Κώστα κάτι που τον έπιασε απροετοίμαστο.

"Α ώστε σε έπιασαν οι γλύκες;"λέει έχοντας ένα πονηρό βλέμμα και πλησιάζει προς το μέρος μου αρχίζοντας να δίνει απανωτά φιλιά στα μάγουλα μου.

"ΚΩΣΤΑ!!"φωνάζω στην μέση του δρόμου ενώ αρχίζει να με γαργαλαει.

Όχι πάλι...

[...]

Το κουδούνι χτυπάει και βγαίνω έξω από την τάξη ενώ κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες.

Ο πόνος στο στομάχι μου δεν έχει φύγει ακόμα ούτε και ο πονοκέφαλος.
Ο Χάρυ, δεν μου μίλησε καθόλου σήμερα. Ήταν πολύ σκεπτικός και δεν ξέρω καν το γιατι.

Μπαίνω μέσα στις τουαλέτες και βλέπω πως είναι άδειες.
Πάω να ανοίξω μία πόρτα και μια ξαφνική ζάλη με κάνει να χάσω την ισορροπία μου με αποτέλεσμα να βρεθώ στο πάτωμα.

Διάφορες σκηνές μου έρχονται στο μυαλό, σαν από όνειρο. Βλέπω τον εαυτό μου να κοντεύει να τρακαρει, να κοιτάει τα αστέρια, να φιλάει τον Χάρυ και ωπα...ΚΑΤΣΕ ΤΙ;!

Αναρωτιέμαι καθώς αρχίζω να θυμάμαι τι έγινε χθες. Νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν καθώς σηκώνομαι από το πάτωμα.

"Θεε μου! Δεν μπορεί εγώ να το έκανα αυτό;!" Σκέφτομαι καθώς μπαίνω μέσα σε μία από τις τουαλέτες.
Ο Χάρυ θυμάται τι έγινε χθες; Γι αυτό δεν μου μίλησε καθόλου σήμερα;

Ή μάλλον, μήπως το μετάνιωσε;
Άσε..που είναι ερωτευμένος με άλλη..οπότε έτσι κι αλλιώς δεν σημαινε τίποτα σε αυτόν.

Μόλις τελειώσω, βγαίνω από τις τουαλέτες και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η παρέα του Χάρυ να μιλάει με αυτήν της Perrie. Στριφογυριζω τα μάτια μου οταν τους βλέπω και αρχίζω να κατευθύνομαι προς την αυλή όπου με περιμένει ο Κώστας.

"Rose?"ακούω την φωνή του Χάρυ και πριν καν ο εγκέφαλος προλάβει να επεξεργαστεί τα δεδομένα είχα ήδη γυρίσει το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.

"Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;"λέει και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και νιώθω δυσκολία να καταπιώ.

"Φυσικά."του λέω όσο πιο φυσιολογικά μπορώ.

"Θυμάσαι αν έγινε τίποτα μεταξύ μας χθες;"ρωτάει και τα πάντα γύρω μου παγώνουν. 

Το μυαλό μου αρχίζει να τρέχει σε υπερβολικά τεράστιες ταχύτητες. Νιώθω τον πόνο στο στομάχι μου να αυξάνεται λες και κάποιος πιέζει ένα μαχαίρι σε εκείνο το σημείο.

"Όχι. Εσύ θυμάσαι;"του λέω χωρίς να προλάβω να σταματήσω το στόμα μου. Αν μπορούσα θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο αυτήν την στιγμή.

"Όχι. Τίποτα. Και είπα μήπως θυμώσουν εσύ."λέει και νιώθω κάτι να σπάει μέσα μου.

Ώστε δεν θυμάται τίποτα;

Έπρεπε να το καταλάβω. Εσύ θα είσαι εκείνη που θα πληγώνεται πάντα Rose..

"Όχι δεν θυμάμαι."του λέω και αλλάζω κατεύθυνση γρήγορα πριν προλάβει να δει το πρόσωπο μου.

Βγαίνω όσο πιο γρήγορα στο προαύλιο και πηγαίνω στην πίσω αυλή η οποία είναι πάντα άδεια.

Νιώθω τον εμετό να ανεβαίνει και ξερναω στον πρώτο θάμνο που βρίσκω. Νιωθω τα συναισθηματα μου να παλευουν μεταξυ τους και αφήνω τα δάκρυα μου ελεύθερα.

Το ήξερα.

Ήξερα, πως τίποτα στην ζωή δεν είναι εύκολο.

Ήξερα, πως για να ζήσεις πρέπει να παλέψεις. Με ανθρώπους, γεγονότα, καταστάσεις.. Και εγώ δεν πάλεψα.. Δεν πάλεψα αρκετά.

Πίστευα πως είχα καταφέρει να απαλλαγώ από το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.

Εκείνο,που κατέστρεψε την ζωή μου.

Ή τουλάχιστον..έτσι νόμιζα.

{συνεχίζεται..}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τι κάνετε; Πώς παν οι εξετάσεις;