Περπατάω μόνη μου εδώ και μισή ωρα και έχω βαρεθεί. Κάνω κύκλους συνέχεια σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Δεν ξέρω που αλλού να παω. Η ώρα είναι τρείς και μισή και νιώθω το στομάχι μου να γουργουρίζει.

Χώνω το χέρι βαθιά στην τσέπη μου μήπως βρω ψιλά και πιάνω το χαρτάκι που είδα πριν.
Το διαβάζω ξανά και πιάνω με το άλλο χέρι το κινητό μου.

Λες;

Ανοίγω το κινητό και πληκτρολογω τον αριθμό. Πάω να πατήσω το πράσινο κουμπάκι για την κλήση όμως κλείνω το κινητό.

Τι πάω να κάνω;
Κανένας δεν αξίζει να γίνει φίλος μου πόσο μάλλον να με γνωρίζει μόνο.
Ανοίγω ξανα το κινητό και κοιταω ξανά τον αριθμό.

"Αποκλείεται" σκέφτομαι όμως το δάκτυλο μου πατάει μόνο του το κουμπί της κλήσης.
Το βάζω στο αυτί μου και μετά από δύο χτύπους το σηκώνει.

"Ναι;" ρωτάει μέσα από το ακουστικό και κομπλαρω λίγο.

"Εμμ; Bella? Εσύ είσαι;"

"Ναι εγώ είμαι. Εσύ ποια είσαι;"

"Κοίτα μπορεί και να μην με θυμάσαι αλλά ειμαι το κορίτσι που έριξες το ποτό σου πάνω της."

"Α ναι! Λοιπόν τι κάνεις.."λέει θέλοντας να μάθει το όνομα μου.

"Rose."

"Ναι. Πώς είσαι Rose?"

"Μια χαρά. Εμμ..είδα το χαρτάκι που μου είχες γράψει το τηλέφωνο σου και είπα να σε πάρω τηλέφωνο να--"

"Να βρεθούμε; Τι ωραία! Θέλεις να πάμε κάπου έξω; Ή θέλεις να έρθεις στο σπίτι μου;"

Σπίτι της; Θα βάλει μία ξένη τόσο εύκολα μέσα στο σπίτι της;

"Εμμ να μην φορτώνομαι στο σπίτι σου τώρα.."

"Έλα έλα σπίτι μου. Μου εβαλαν να κάνω και μπέιμπι-σιτιγκ τον μικρό μου αδερφό. Δεν δέχομαι κουβέντα σου στέλνω την διεύθυνση! " λέει και πριν προλάβω να πω τίποτα το κλείνει.

Στριφογυριζω τα μάτια μου. Πάντα τόσο πολύ μιλάει;

Νιώθω το κινητό στο χέρι μου να δονείται και βλέπω το μήνυμα. Τυχαίνει να ειμαι αρκετά κοντά στην διευθυνση οπότε δεν θα αργήσω να φτάσω.

Μετά από δέκα λεπτά φτάνω έξω απο το σπίτι της. Μπροστά μου υπάρχει ένα μικρό, ροζ και γλυκούλι σπίτι,λίγο μεγαλύτερο από το δικό μου που την αυλή του την στολίζει μία αιωρα.

Περνάω τον κήπο και στέκομαι μπροστά από την πόρτα. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω.
Η πόρτα ανοίγει απότομα και ενώ περιμένω να δω την Bella, ένα ψηλό αγόρι,με μπλε μάτια και κάστανα μαλλιά στέκεται απέναντι μου. Ρίχνει το βλέμμα του στο σώμα μου και αρχίζω να νιώθω άβολα.

Δεν πιστεύω να είναι αυτός ο μικρός της αδερφός;

"Εμμ γεια ειμαι η-"

"Ναι η Rose. Μου είπε η αδερφή μου πως θα ερχόσουν."λέει διακόπτοντας με και κάνει στην άκρη κάνοντας μου χώρο για να περάσω.

Καταλήγω να βρίσκομαι ακριβώς δίπλα του και καταλαβαίνω πως με περνάει σίγουρα δύο κεφάλια.

"Μπορείς να περιμένεις στο σαλόνι μέχρι να φωνάξω την Bella."λέει δείχνοντας μου το σαλόνι και έπειτα χάνεται μέσα στο σπίτι.

Μπαίνω στο σαλόνι και κάθομαι σε έναν από τους άσπρους, αναπευτικους καναπέδες που υπήρχαν.
Δεν περνάει ούτε ένα λεπτό μέχρι που κάποιος μπαίνει με φορά μέσα στο δωμάτιο.

"Roseeeee."αρχίζει να φωνάζει η Bella μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο τρέχοντας ,έχοντας στους ώμους της ένα μικρό αγοράκι.

Κατεβάζει το αγοράκι από τους ώμους της και κάθεται εξαντλημένη στον καναπέ δίπλα μου.

Το αγοράκι φεύγει κατευθείαν από το δωμάτιο τρέχοντας φωνάζοντας κάτι σαν "αέρα" ή σαν "άλογο". Δεν ξέρω,δεν κατάλαβα.

Όλοι τρελοί είναι σε αυτό το σπίτι;

"Κάτσε για να κατάλαβω.. Έχεις δύο αδέλφια."της λεω.

"Ναι. Ο μικρός είναι ο Micki και είναι επτά και ο άλλος είναι ο Dan. Είναι είκοσι."λεει ενώ μαζεύει τα μαλλιά της σε έναν ψηλό κότσο.

"Νομίζω κατάλαβα.."

"Θέλεις να πάμε στο δωμάτιο μου; Θα έρθει ο Micki και θα γεμίσει παιχνίδια όλο το σαλόνι πάλι."λέει ενώ σηκώνεται από τον καναπέ πιάνοντας το χέρι μου ενώ αφήνει την πόδια που φορούσε.

"Συγγνώμη αν γίνω αδιάκριτη αλλά εσύ τα χειρίζεσαι όλα εδώ μέσα;"την ρωτάω ενώ ανεβαίνουμε τις σκάλες.

"Οχι,δεν γίνεσαι αδιάκριτη. Εγώ θα χειρίζομαι. Ξέρεις,οι γονείς μας λείπουν συνέχεια σε ταξίδια με την δουλεία οπότε εγώ είναι υπεύθυνη για όλα εδώ μέσα. Τώρα βρίσκονται στην Αυστραλία για να φανταστείς."λέει ενώ φτάνουμε μέσα στο δωμάτιο της.

Η υπόλοιπη ώρα πέρασε καλύτερα από όσο το φανταζόμουν. Μιλούσαμε, βασικά μιλούσε μόνη της αλλά δεν με πείραξε. Μπορεί να μιλάει πολύ αλλά είναι καλός άνθρωπος. Φαίνεται στον χαρακτήρα της.

Λίγα λεπτά μετά άρχισε να γουργουρίζει η κοιλία μου και αφού το άκουσε, επέμενε να με ταΐσει κάτι έτσι κατέβηκε κάτω και έκανε σάντουιτς για όλους μας.

Έμαθα πωε ο αδερφός της σπουδάζει γυμναστική ακαδημία. Δεν μίλησα παραπάνω μαζί του όμως γιατί είναι περίεργος και απότομος.

Σαν εμένα δηλαδή.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί κανένας δεν θέλει να μου μιλάει.

Είχε πάει αργά το απόγευμα όταν έφυγα από το σπίτι της Bella. Είναι η πρώτη φορά που στεναχωριέμαι που πάει σε άλλο σχολείο. Αν ήταν στο δικό μας θα είχα τουλάχιστον κάποιον να μου μιλάει.

Πήρα λεωφορείο στον γυρισμό -το οποίο πλήρωσα με κάτι ξεχασμένα ψιλά που βρήκα στο παλτό μου- και κατέβηκα στην στάση κοντά στο σπίτι μου.

Περπάτησα έως στο σπίτι και όταν έφτασα βρήκα απέξω παρκαρισμένο ένα φορτηγό μετακόμισης.
Ένας άντρας κουβαλούσε τον τριθέσιο καναπέ μας και τον έβαζε μέσα στο φορτηγό.

Τι στο καλό;
Μπήκα μέσα στην αυλή και βρήκα την πόρτα του σπιτιού ανοικτή.
Μπήκα μέσα στο σπίτι και αρκετοί άντρες κουβαλούσαν πολλά από τα έπιπλα μας έξω.
Ανέβηκα στον πάνω όροφο και βρήκα τον μπήκα στο γραφείο του μπαμπά μου ελπίζοντας να τον βρω εκεί.

Ήταν μέσα και διάβαζε κάτι παλιά χαρτιά ανενόχλητος.

"Μπαμπά τι συμβαίνει; Γιατί παιρνουν τα έπιπλα;"

"Φεύγει η μαμά σου. Και ήθελε να πάρει και τα έπιπλα της μαζί."

"Τα έπιπλα της;"

"Ότι αγόρασε η οικογένεια της. Είπε ότι δεν μας αφήνει τίποτα δικό της."

"Και τώρα που είναι;"

"Έφυγε."λέει καθώς σηκώνεται από την καρέκλα.

"Μου έτυχε κάτι επείγον και πρέπει να φύγω. Θα φωνάξω την γιαγιά να σε προσέχει. Δεν σε αφήνω μόνη."λέει και ενώ τον χαιρετάω φεύγει από το σπίτι.

Κάθομαι κάποια λεπτά στον πάνω όροφο και μετά κατεβαίνω κάτω.
Το σπίτι έχει μείνει μισό.
Το τραπέζι της κουζίνα λείπει καθώς και ο τριθέσιος καναπές. Λειπει επίσης ο μεγάλος καθρέπτης και το σύνθετο.
Πάω στον μονό καναπέ και πριν προλάβω να κάτσω ακούω το κουδούνι να χτυπάει.

Κατευθύνομαι προς την πόρτα και ανοίγω. Νιώθω ένα σώμα να αγκαλιάζει το δικό μου και να με σφίγγει δυνατά.
Αγκαλιάζω πίσω  την γιαγιά μου ενώ κάνω στην άκρη να περάσει μέσα.

(Η συζήτηση γίνεται στα ελληνικά.)

"Μου έλειψες αγάπη μου."μου λέει ενώ μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

"Και εμένα γιαγιά."

Κοιτάει τον χώρο γύρω της. "Όλα τα πήρε αυτή η σκροφα."λέει ενώ κατευθύνεται προς την κουζίνα.

"Έλα σου έφερα να φας!"λέει χωρίς να χάνει χρόνο και την ακολουθαω από πίσω. Φτάνει στην κουζίνα και αφήνει στον πάγκο όλες τις σακούλες που κρατούσε.

Αρχίζει να τις ανοίγει μία μία και όλες οι μυρωδιές έρχονται κατευθείαν στην μύτη μου.

Βγάζει πιάτα από το ντουλάπι και τα αφήνει στον πάγκο.

"Λοιπόν αγαπητή μου Rose. Το σημερινό μενού έχει σουβλάκι, παστιτσιο, μουσακά, χωριάτικη σαλάτα και τζατζίκι."λέει ενώ τα βάζει στα πιάτα και μένω να τα κοιτάω.

"Θεέ μου πόσο καιρό έχω να φάω ελληνικό φαγητό;"αναρωτιέμαι ενώ κοιτάω όλα αυτά τα πεντανόστιμα φαγητά να στέκονται μπροστά μου.

"Το ήξερα ότι δεν σε ταΐζουν πολυ. Μισή έμεινες!"λέει ενώ παίρνει τα πιάτα και τα μεταφέρει στο τραπέζι του σαλονιού αφού δεν υπάρχει τραπέζι στην κουζίνα πλέον.

"Φάε να μεγαλώσεις!"λέει σπρώχνοντάς όλα τα πιάτα  μπροστά μου και γελάω.

Αυτή είναι η ελληνίδα γιαγιά.