Χαιρέτησα τον Harry και αφού άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα στο σπίτι.

Άφησα όλα τα πράγματα μου και έβγαλα τα παπούτσια μου.

"Πιστεύω ότι είχα πολύ καιρό να περάσω έτσι"σκέφτομαι καθώς κατευθύνομαι προς τον πάνω όροφο.

"Rose? Ήρθες;" ακούω την φωνή του μπαμπά μου από το σαλόνι και κάνω αναστροφή.

"Ναι εδώ είμαι."λέω καθώς μπαίνω στο σαλόνι. Ή τσάντα της δουλειάς του ήταν πάνω στο μικρο τραπέζι μαζί με άλλα χαρτιά και ένα φλιτζάνι καφέ.
Εκείνος καθόταν σοβαρός στον καναπέ.
Ήμουν σίγουρη, κάτι ήθελε να μου πει.

"Θέλω να συζητήσουμε."μου λέει ενώ μου κάνει νόημα να κάτσω στην άδεια θέση διπλα του.

Κάθομαι και αφού αφήσω το κινητό μου πάνω στο τραπέζι γέρνω προς το  μέρος του δείχνοντας του πως έχει όλη την προσοχή μου.

"Κοίτα.."λέει ενώ σκουπίζει με μία χαρτοπετσέτα τον ιδρώτα που υπάρχει στο κούτελο του.

"..ξέρεις πως την μαμά σου την σέβομαι και πως πάντα την αγαπούσα."

"Έχει να κάνει άρα με την μαμά;"

"Ναι. Ξέρω ότι κάνει, την έχω δει άπειρες φορές να με απαταει με άντρες που ούτε η ίδια γνωρίζει και..δεν μπορώ να το αντέξω αυτό Rose.."

Σηκώνεται από τον καναπέ και κατευθύνεται στο μικρό παράθυρο που υπάρχει ακριβώς δίπλα. Πηγαίνω κοντά του και ακουμπάω την παλάμη μου στον ώμο του. Φέρνω το κεφάλι μου πάνω του και νιώθω τον χτύπο της καρδιάς του.

"Θα της ζητήσω διαζύγιο.Σήμερα.."λεει και γυρνάω να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Νιώθω ένα τίποτα. Αποτυχημένος.."λέει καθώς ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του. Το σκουπίζω γρήγορα με τον αντίχειρα μου και τον αγκαλιάζω. Τον καταλαβαίνω. Ουτε εγώ θα ήθελα να είχα για σύζυγο την μητέρα μου..

"Και ξες για ποιο πράγμα μετανιώνω πιο πολύ; Οτι δεν έπρεπε να σε αφήσω να μεγαλώσεις έτσι Rose.. Μαζι της..Συγγνώμη..
Δεν ειμαι καλός πατέρας."λεει ενώ τον πιάνουν τα κλάματα μέσα στην αγκαλιά μου. Είναι η πρώτη φορά που τον βλεπω να κλαίει. Ποτέ δεν έδειχνε ξεκάθαρα τα συναισθήματα του,πράγμα που φαίνεται πως κάνω και εγώ.

"Δεν πειράζει μπαμπά."του λέω ενώ τον κοιτάζω στα μάτια.

"Σε καταλαβαίνω. Ήταν η καλύτερη απόφαση που έχεις πάρει. Μπορεί η μαμά μου να είναι μαμά μου αλλά ούτε εγώ μπορώ να την βλέπω να σου συμπεριφέρεται έτσι. Όσο για το άλλο. Δεν είσαι κακος πατέρας. Αν δεν ήσουν εσυ...δεν ξέρω.."λέω ενώ με πιάνουν και εμένα ξαφνικά τα κλάματα.

Κλαίμε ο ένας στην πλάτη του και για κάποιο λόγο..δεν ξέρω..με βοήθησε.

"Σε ευχαριστώ αγάπη μου."μου λέει ο πατέρας μου και μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου όπως έκανε όταν ήμουν μικρή.

Καθόμαστε στο καναπέ συζητώντας για την υπόλοιπη μια ώρα και τα δάκρυα μας έχουν στεγνώσει.
Η ώρα είναι τρείς όταν ακούμε την πόρτα να ανοίγει.

Στρέφουμε προς τα εκεί το βλέμμα μας και βλέπουμε την μαμά μου να μπαίνει στο σπίτι. Το μαύρο φόρεμα που φορούσε ήταν πολύ κοντό και το καλσόν της ήταν σκισμένο. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και μια μυρωδιά από αλκοόλ περιτριγυρισε το σπίτι.

"Πήγαινε πάνω.."μου λέει ο μπαμπάς μου ψυθιριστα στο αυτί και αφού καταλαβαίνω τι πρόκειται να γίνει ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και πέφτω πάνω στο κρεβάτι. Πιάνω τα ακουστικά μου και βάζω ένα τυχαίο playlist από το κινητό μου.

Κλείνω τα μάτια μου και μετράω μόνη μου τα λεπτά που περνάνε.
Η ώρα έχει περάσει και αφού αρχίσω να ανησυχώ κατευθύνομαι προς την πόρτα. Την ώρα που πάω να την ανοίξω ένα γυάλινο μπουκάλι σπάει πάνω στην πόρτα με αποτέλεσμα κάποια γυαλιά να προλάβουν να έρθουν πάνω στα πόδια μου.

Κλείνω γρήγορα την πόρτα και κλειδωνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Ακούω και αλλά ποτήρια και μπουκάλια να σπάνε. Κάθομαι ακριβώς πίσω από την πόρτα και ακούω ότι συμβαίνει. Εκείνη, αρχίζει να βρίζει και εκείνη την στιγμή πέφτει κάτω κάτι το οποίο κάνει όλο το δωμάτιο να τιναχτεί στο αέρα μαζί με εμένα. Η τεράστια παπουτσοθηκη που είχαμε σε αυτόν τον όροφο είχε πέσει κάτω.

Άνοιξα σιγανά την πόρτα και έμεινα ακίνητη από αυτό που είδα. Οι άσπροι τοχοι γύρω μου ήταν γεμάτοι μουτζουρες και υπήρχαν παντού στίγματα από μαύρο μελάνι.

Πήγα να κλείσω την πόρτα και αυτό που είδα δεν συγκρινοταν με το προηγούμενο. Άρχισα να τρέμω και ένιωθα το οξυγόνο να τελειώνει όταν αντίκρισα μία γεμάτη σύριγγα στο τελείωμα  της σκάλας.

Έκλεισα ξανά την πόρτα του δωματίου μου και την κλείδωσα δύο φορές. Το μόνο που άκουγα ήταν οι φωνές και οι κραυγές της καθώς και ο χτυπος της καρδιάς μου. Έκατσα πάνω στην πόρτα και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Ένιωσα να με πιάνει η κρίση πανικού μου και αφού έτρεξα μέχρι το ράφι,πήρα στα χέρια μου το στρεσμπολ που είχα περίπου ένα χρόνο τώρα.

Άρχισα να το πιέζω δυνατά σε σημείο που παραλίγο να το χαλάσω και επερνα βαθιές ανάσες.
Το μάτι μου έπεσε στην ντουλάπα απέναντι μου και αντίκρισα το παλτό που είχα κρεμασμένο απέξω.
Πήγα τρέχοντας προς την ντουλάπα και έβγαλα από μέσα μία τυχαία μπλούζα. Αλλαξα γρήγορα και αφού φόρεσα ενα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια που είχα στο δωμάτιο μου τράβηξα γρήγορα το παλτό.

Δεν μπορώ άλλο εδώ. Το μέρος με πνίγει..

Την ώρα που τράβηξα το παλτό ένα μικρό χαρτάκι έπεσε μέσα από αυτό.

"Κάλεσε με!
+276........  -Bella.

Έβαλα το χαρτάκι πάλι μέσα στο παλτό και το φόρεσα γρήγορα.
Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα απέξω. Έχω καιρό να φύγω από το παράθυρο αλλά δεν έχω άλλη επιλογή..

Στερεώνω το χέρι που πάνω στο δέντρο που υπάρχει δίπλα από το παράθυρο και περνάω τα πόδια μου έξω από το παράθυρο.
Κρατιέμαι στο δέντρο και αφού δω ότι ειμαι καλά πηδάω στο έδαφος. Πάλι καλά δεν είναι ψηλά.

Αφού προσγειωθώ βγαίνω τρέχοντας από την αυλή. Κοιτάω το σπίτι του Κώστα και ενώ το υποσυνείδητο μου μοθ λέει να κατευθυνθώ προς τα εκεί τελευταία στιγμή αλλάζω κατεύθυνση.

Μπορώ και μόνη μου...έτσι;;