"Είμαι η Mary."λέει καθώς μου δίνει το χέρι της για χειραψία.

"Είμαι η Rose"της λέω αφού δέχομαι την χειραψία.

"Εισαι το κορίτσι του Harry?"με ρωτάει και στρέψω απότομα το κεφάλι μου προς τον Harry.
Νιώθω την θερμοκρασία του σώματος μου να αυξάνεται ,ιδιαίτερα στα μάγουλα μου.

Άβολο...

"ΟΧΙ ,ΟΧΙ" πετάγομαι απότομα από το τραπέζι και όλα τα βλέμματα από τα διπλανά τραπέζια πέφτουν πάνω μου.
Τι στο καλό έπαθα σήμερα;

"Εμμ..εννοώ.."λέω χαμογελώντας αμήχανα ενώ κάθομαι ξανά στην θέση μου.

"..οτι εμείς.."

"Είμαστε φίλοι."Λέει ο Harry διακόπτοντας με και γυρνάω να τον  κοιτάξω.

Φίλοι;
Δεν..Δεν ήθελα να πω αυτό..

Το πρόσωπο του είναι στολισμένο με ένα...δεν ξέρω.. παράξενο ύφος.
Οι άκρες των χειλιών του έχουν γυρει προς τα κάτω και τα μάτια του πήραν ξαφνικα,ένα άλλο σχήμα.

"Συγγνώμη παιδιά μου δεν το ήξερα!"Λέει η Mary και αφήνει δύο ροζ καταλόγους στο τραπέζι.

"Όταν είστε ετοιμοι φωνάξτε με."Λέει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Μας υποχρεωσες...

Ο Harry έχει ανοίξει τον κατάλογο και τον έχει τοποθετήσει μπροστα του έτσι ώστε να μην μπορώ να δω το πρόσωπο του.
Αναστέναζω άηχα και ανοίγω και εγώ τον δικό μου κατάλογο.

Μου κόπηκε η όρεξη.
Κάνω πως κοιτάω τον κατάλογο αλλά το μυαλό μου τρέχει αλλού.

Γιατί καταστρέφω τα πάντα;

Αφήνω στο τραπέζι τον κατάλογο την στιγμή που ο Harry φωνάζει την Mary.

"Εγώ θα πάρω μία ομελέτα. Την κλασική.."της λέει και αυτή το σημειώνει στο μικρό μπλοκάκι της.

"Εγώ θέλω pancakes με σιρόπι και μούρα."της λέω και αφου γραψει την παραγγελία, φεύγει.

Κάθομαι καλυτερα στην καρέκλα μου και αρχίζω να παίζω νευρικά τα δάκτυλα μου πάνω στο τραπέζι.
Γυρνάω το βλέμμα μου προς τον Harry ο οποίος παίζει με το κινητό του.

Πφφφ.

Βλέπω ξαφνικά τα φυλλάδια που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι και μπινγκο!
Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα του φτιάξει την διάθεση..

Παίρνω γρήγορα τα φυλλάδια και αφού τα ακουμπήσω στα πόδια μου για να μην φαίνονται ,αρχίζω να τα κάνω αεροπλανάκια.

Αφού φτιάξω δυο-τρία κοιτάω προς το μέρος του Harry.
Παίρνω γρήγορα ένα και το πετάω κατευθείαν μεσα στα σγουρά μαλλιά του.

"Τι στο--λέει ενώ αφήνει το κινητό στο τραπέζι και βγάζει το αεροπλανάκι μέσα από τα μαλλιά του.

"Εσύ το πέταξες;"ρωτάει με ένα πονηρό χαμόγελο και του γνεφω καταφατικά κάνοντας πίσω την καρέκλα μου.

Πριν προλάβω να αντιληφθώ καν τις κινήσεις του έπιασε στα χέρια του το πιπέρι και το άδειασε όλο πάνω στο πρόσωπο μου.

Στο επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν κάτω στο πάτωμα μαζί με την καρέκλα να φτερνιζομαι ασταμάτητα.

Σηκώνομαι από την καρέκλα και τον βλεπω να γελάει κρατώντας την κοιλιά του.

"Πόλεμο θέλεις Harold? ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ!"λέω γελώντας ενώ πιάνω ένα ποτήρι γεμάτο με χυμό πορτοκάλι από το διπλανό τραπέζι και τον πετάω προς το μέρος του ενώ αυτός τον αποφεύγει.

[...]

Βρισκόμαστε έξω από το μαγαζί.
Μαντέψτε. Μας έδιωξαν.
Και φυσικά αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε και κάτι παραπάνω για την φασαρία και την ζημιά που προκαλέσαμε.

Προχωράμε στον δρόμο με τις σακούλες με τα φαγητα μας στο χέρι.

"Κοίτα..συγγνώμη αν δεν σε αφήσουν να ξαναπάς σε αυτό το μαγαζί."του λέω και αυτή την φορά το εννοώ.

"Δεν πειράζει. Είχε πολύ πλάκα."Λέει ενώ χαμογελάει και μένω να κοιτάζω τα μεγάλα του λακάκια.

"Τι λες να κάτσουμε εδώ;"ρωτάει και μου δείχνει το πάρκο ακριβώς μπροστά μας.
Του γνεφω καταφατικά και αφού μπούμε μέσα πηγαίνω και κάθομαι σε μία από τις κούνιες.
Ανοίγω την συσκευασία με τα pancakes μου και αφού πάρω το πλαστικό πιρούνι στα χέρια μου κόβω ένα κομμάτι.

Ο Harry ακολουθεί το παράδειγμα μου και κάθεται και εκείνος στην διπλανή κούνια.

"Λοιπόν.."αρχίζω "σπάζοντας" την σιωπή.
"Τι σημαίνει ζωή για εσένα;"ρωτάω χωρίς καν να σκεφτώ την ερώτηση και μονομιάς το μετανιώνω.

"Για εμένα;"

"Ναι".

"Η ζωή για εμένα είναι κάτι μυστήριο. Δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις. Μπορεί τη μία στιγμή να είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος της γης και την επόμενη να μην έχεις ούτε ένα δολλάριο στην τσέπη.."Λέει καθώς κοιτάει τον δρόμο και τα αυτοκίνητα που περνάνε έξω από το πάρκο.

"Εσυ διαλέγεις πως θα ζήσεις την ζωή σου. Αν θα την ζήσεις σωστά ή όχι. Αλλά δεν διαλέγεις μόνο το πως θα την ζήσεις. Αλλά και το πως θα την τελειώσεις."λεει και γυρνάω να τον κοιτάξω. Το βλέμμα του είναι αφηρημένο,μοιάζει σαν να είναι χαμένος αλλού. Σε έναν δικό του κόσμο.

"Η ζωή σου κρίνεται από τις επιλογές σου. Σου χαρίζεται αλλά εσύ διαλέγεις πως θα την διαχειριστεις.."λεει και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Για εσένα;"

"Τι για εμένα;"

"Τι σημαίνει ζωή για εσένα;"

"Η ζωή για εμένα είναι αδιέξοδο."του λέω έπειτα από κάποια λεπτά σκέψης.

"Αδιέξοδο;"ρωτάει ενώ σταματάει να κουνάει την κούνια και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου.

"Ναι. Κάθε φορά που ακούω την λέξη "ζωη" το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνες οι σκηνές οι οποίες είναι.. σαν βγαλμένες από ταινία. Εκείνες στις οποίες τρέχεις να σωθείς από κάτι ή κάποιος ο οποίος σε κυνηγάει και εκεί που πιστεύεις πως έχεις σωθεί και ο κακός έχει φύγει...βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.." Λέω και κάνω μία παύση.

"Έχω περάσει αρκετά δύσκολα στην ζωή μου.."

"Φαίνεται."μου λέει πριν προλάβω να πω κάτι παραπάνω και κάρφωνω το βλέμμα μου στα πράσινα μάτια του.

"Έχεις τα πιο δυστυχισμένα και όμορφα μάτια που έχω δει.."

Κάρφωνω το βλέμμα μου στο χώμα. Έχει δίκιο..πάντα έχει.

Η συζήτηση συνεχίστηκε. Έμαθα πράγματα για την ζωή του τα οποία δεν ήξερα. Έμαθα πως το αγαπημένο του χρώμα είναι το μαύρο, ότι ακούει όλα τα είδη της μουσικής και ξέρει να παίζει κιθάρα. Έμαθα πως οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν επτά και η μαμά του έκανε δεύτερο γάμο. Έμαθα επίσης πράγματα για την αδερφή του, για τις γάτες του και για το πώς εσπασε το πόδι του για πρώτη φορά όταν ήταν στο δημοτικό.

Ένα ήταν σίγουρο.

Αυτος ηταν ο δυνατός.

Και εγώ η αδύναμη.

Ένα κορίτσι ερωτευμένο,που αγνοούσε τα αισθήματα της.

Και αυτός ,

με τραβούσε όλο και πιο πολύ μέσα στην τελειότητα του που στο τέλος χάθηκα.

Τον ερωτεύτηκα.

Ήξερα ότι θα συνέβαινε.

Ήξερα ότι θα με γοήτευε.

Αλλά δεν του αξιζα.

Οχι ,δεν το έκανα.

Τον έμπλεξα. Πολύ. 

Και λυπάμαι..

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μόνο εγώ είμαι ενθουσιασμένη για την eurovision?