Βγάζω την μάσκα αργά από τα μάτια μου και ανοίγω τα μάτια μου τα οποία είχα κλειστά.

Δεν...

"Harry?"ρωτάω καθώς αντικρίζω τα πράσινα μάτια του και σηκώνομαι κατευθείαν από το κρεβάτι σπρώχνοντας τον στην άκρη.

"Γ-γιατί δεν μίλησες; Γιατί δεν είπες κάτι;!"τον ρωτάω νευριασμένη καθώς και λαχανιασμένη ενώ πετάω την μάσκα στο πάτωμα.

"Θα με καταλάβαινες.."λέει ενώ τοποθετεί τους αγκώνες στα γόνατά του και περνάει το χέρι του απαλά μέσα από τα μαλλιά του.

Αρχίζω να κάνω βόλτες πάνω κάτω στο μπεζ δωμάτιο που βλέπω πρώτη φορά προσπαθώντας να μειώσω τα νεύρα μου.
Μια αναλαμπή έρχεται ξαφνικά στο μυαλό μου και σταματάω απότομα ενώ κατευθύνομαι προς το μέρος του Harry.
Νιώθω το στήθος μου να βαραίνει μόνο και μόνο σε αυτήν την σκέψη.

"Ήθελες να με εκμεταλλευτείς;"

"ΤΙ;!"λέει ενώ γουρλωνει τα μάτια του και σηκώνεται ξαφνικά από το κρεβάτι.
"ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ROSE! Ειδικά σε εσένα!"λέει ενώ βρίσκεται κάτι εκατοστά μακρυά μου.

"Τότε τι συμβαίνει Harry?"

"Αυτό το φιλί Rose..το ήθελα καιρό τώρα...αλλά.."λέει ενώ έχει ένα απλανές βλέμμα στο πρόσωπο του και ξαφνικά σταματάει.

Δεν λέω τίποτα. Περιμένω να δω τι στο καλό θα πει..

"Άστο.."λέει και μου γυρνάει την πλάτη ενώ πηγαίνει στο μικρό παράθυρο του δωματίου το οποιο ειναι ανοικτό.

"Δεν πρόκειται να καταλάβεις έτσι και αλλιώς."λεει ενώ κοιτάει τον ουρανό έξω από το παράθυρο.

"Αυτό ακριβώς είναι το θέμα Harry."λέω και πιάνω με την παλάμη μου σφιχτά το χερούλι της πόρτας έτοιμη να φύγω από αυτό το μέρος μια και καλή.

"Ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα.."λέω και ανοίγω γρήγορα την πόρτα βγαίνοντας τρέχοντας στον διάδρομο και σπρώχνοντας όποιον είχε την τύχη να βρεθεί μπροστά μου.

"ROSE!"τον ακούω να φωνάζει το όνομα μου ενώ κατεβαίνω τις σκάλες και αισθάνομαι τα βαριά του βήματα λίγα μέτρα πίσω μου.
Νιώθω τα μάτια μου να τσουζουν και ένα δάκρυ αρχίζει να κυλάει γρήγορα στο μάγουλο μου.

Πάνω που θα με έφτανε μπαίνω μέσα στο μπούγιο και μπερδεύομαι με τον κόσμο όσο πιο πολύ μπορώ.

Ελπίζω αυτό να τον καθυστερήσει.

Ανοίγω την μικρή μαύρη τσάντα μου και βγάζω από μέσα το κινητό μου.
Με το ένα χέρι σπρώχνω όποιον βρω κάνοντας χώρο για να περάσω, ενώ με το άλλο αρχίζω να ψάχνω στις επαφές το όνομα του Κώστα.

Αφού το βρω,πατάω κλήση και τοποθετώ το κινητό στο αφτί μου.
Μετά από πέντε μετρημένους χτύπους το σηκώνει.

"Έλα Rose. Τι είναι;"

"Μπορείς να έρθεις και να με πάρεις με το αμάξι;"

"Κάτσε κάτσε.."λεει και για λίγα δευτερόλεπτα δεν ακούγεται τίποτα.

"Που στο καλό είσαι Rose? Και γιατί ακούγεται μουσική;"

"Ειμαι στου Adrian."

"Μην μου πεις ότι πήγες στο πάρτυ! Που στο καλό έμπλεξες πάλι;!"

"Θα σου εξηγήσω μετά. Μπορείς να έρθεις;"

"Σε πέντε είμαι εκεί"λέει και η γραμμη κλεινει πριν προλάβω να πω τίποτα παραπάνω.

Βάζω το κινητό πάλι μέσα στην τσάντα μου και συνεχιζω να προχωραω μέσα στον κόσμο.

Εκεί που προχωρούσα έριξα καταλάθος ένα δίσκο με ποτά μα δεν με απασχόλησε και πολύ. Γιατί σάμπως δεν υπάρχουν και αλλά ποτήρια και ποτά σε αυτό το σπίτι;;!

Αρχίζω να τρέχω όταν βλέπω πως έχω φτάσει σχεδόν στην έξοδο.
Βγαίνω έξω από το σπίτι και αρχίζω να τρέχω στην αυλή με τα παπούτσια στο χέρι.

Αφού περάσω διάφορους μεθύστακες, ζευγαράκια και μπανισμενους φτάνω ένα μέτρο μακρυά από την εξώπορτα της αυλής.

Και τότε καταλαβαίνω το μεγάλο λάθος που έκανα.

Δεν κοίταξα καθόλου πίσω μου σε όλη την διαδρομή.

Νιώθω ένα χέρι να με τραβάει προς τα πίσω και συγκρουομαι κατευθείαν πάνω σε ένα σώμα.

"Rose.."ακούω την επιβλητική φωνή του η οποια δεν έχει επηρεαστεί καθόλου από το τρέξιμο.

"Harry..απλά άσε με"λέω και γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη χωρίς να θέλω να τον αντικρίζω.

"Κατσε.."λέει και τοποθετεί το χέρι του στο μάγουλο μου.

"Έκλεγες;"αναρωτιέται και τότε καταλαβαίνω πως τα δάκρυα μου είχαν πολλαπλασιαστεί με αποτέλεσμα το πρόσωπο μου να είναι μούσκεμα από τα δάκρυα.

"Θα σου έλεγα πως έχεις άδικο και πως δεν κλαίω αλλά δεν μπορώ να κρυφτώ από την πραγματικότητα.."

"Θέλω να σου συζητήσω κάτι."λέει απότομα και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Θέλω να αρχίσουμε τα πάντα από την αρχή."

"Τι εννοείς;"

"Να κάνουμε μία πραγματική γνωριμία. Αν θυμάσαι ποτέ δεν γνωριστήκαμε κανονικά.."λέει και όντως ,έχει δίκιο σε ένα βαθμό.

"Κοίτα.."αρχίζω να λέω. Δεν είμαι σίγουρη..πραγματικά δεν είμαι.

"Παρακαλώ!"λέει και κάνει puppy face πράγμα το οποίο δεν περιμενα καθολου και με πιάνουν τα γέλια.

"Ε-ενταξει."λέω με δάκρυα χαράς αυτήν την φορά στα μάτια.

"Τέλεια. Θα περάσω από το σπίτι σου αύριο στις εννιά το πρωί να πάμε για πρωινό."

"Κάτσε αύριο Δευτέρα δεν είναι; Δεν έχουμε σχολείο;"

"Όχι. Θα κάνουν κάτι έργα και θα είναι κλειστό"

"Εντάξει."

"Σε περιμένω αύριο στις εννιά."λέει βγαίνοντας από την αυλή και τον βλέπω καθώς χάνεται στα σκοτεινά σοκάκια.

Βλέπω φως έξω από την αυλή και αφού πάρω μία βαθιά ανάσα βγαίνω έξω.

Βλέπω τον Κώστα να βγάινει έξω από το αυτοκίνητο και να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου.

"Τι είναι;"λέει καθώς φτάνει ακριβώς μπροστά μου.
"Έκλεγες;"με ρωτάει καθώς προσέχει καλύτερα το πρόσωπο μου.

"Θα στα πω στο αμάξι."λέω καθώς περπατάμε προς το αμάξι του.
Μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού,μπαίνω μέσα και αφού την κλείσει πηγαίνει στη θέση του οδηγού και μπαίνει και αυτός μέσα.

Βάζει μπρος το αμάξι και χωρίς να πει τίποτα παραπάνω ξεκινάμε για το σπίτι μου.

Είμαστε στο αμάξι εδώ και πέντε λεπτά και δεν έχει πει ούτε λέξη. Έτσι κάνει πάντα. Δεν με πιέζει αν δεν θέλω να πω κάτι και περιμένει μέχρι να την στιγμή που θα μπορέσω να το πω απ μόνη μου.

Χαίρομαι που τον έχω στην ζωή μου.