"Αυτό δεν ήταν καλή ιδέα.."

"Αυτό δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα.."σκεφτομαι ενώ κάθομαι ακίνητη έξω από το τεράστιο σπίτι του Adrian.

Γιατί στο καλο ήρθα είπαμε;;

Αν ήξερα ότι θα καλούσε όλοι την πόλη δεν θα ερχόμουνα καθόλου..
Η μικρή πόρτα της αυλής ειναι γεμάτη  κόσμο. Κορίτσια και αγόρια στριμώχνονται για να περάσουν πρώτοι μέσα.

Κάνω μια κίνηση να φύγω και να επιστρέψω στο σπίτι μου αλλά γυρίζω πάλι στην αρχική μου θέση.
Κατευθύνομαι προς την πόρτα πριν πραγματικά το μετανιώσω και περιμένω να φύγει ο κόσμος.

Αφού η είσοδος αδειάσει μπαίνω και εγώ γρηγορα μέσα στην αυλή.
Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η μικρή πισίνα η οποία είναι γεμάτη από κόσμο. Άλλοι μπήκαν μεσα για να δροσιστουν -γιατί όντως είχε πολύ ζέστη- και άλλοι γιατί ήταν μεθυσμένοι.

Έριξα το βλέμμα μου στις ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα οι οποίες ήταν κατειλημμένες από ζευγαράκια και αφού στριφογυρισα τα μάτια μου κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό του σπιτιού.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μπήκα κατευθείαν μέσα. Άτομα τα οποία έβλεπα πρώτη φορά στην ζωή μου χόρευαν σαν τρέλα στον ρυθμό της δυνατής μουσικής που έβγαινε από τα μεγάλα μπάσα που υπήρχαν παντού μέσα στο σπίτι.

Πάνω που σκεφτόμουνα ότι το παρτυ ήτανε κάπως..βατό έκανα το μεγάλο λάθος και πέρασα μέσα από το μεγάλο χολ.

Μεγάλο λάθος Rose.

Εδώ όλα ήταν ασφηκτικα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μέρος του σπιτιού και ήταν τόσο γεμάτο που με το ζόρι αναπνεα. Ένα σύννεφο καπνού αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια όλων μας αλλά δεν φάνηκε να απασχολεί κανέναν άλλον εκτός από εμένα.

Τώρα κατάλαβα γιατί ο Adrian έπεισε τους γονείς του να μην βάλουν σύστημα πυρόσβεσης στο σπίτι του..

Περνάω γρήγορα μέσα από το μπούγιο όταν ξαφνικά νιώθω κάτι υγρό να προσγειώνεται πάνω στο μαύρο μου φόρεμα.

Ω τέλεια..

"Συγγνώμη πάρα πολύ!!"ακούω μία φωνή και βλέπω ένα όμορφο,ψηλό κορίτσι,με μακρυά κάστανα μαλλιά να στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

"Ορίστε" λέει και βγάζει ένα χαρτομάντιλο μέσα από το μικρό ροζ τσαντάκι της.
Το παίρνω και αρχίζω να τρίβω τον λεκέ πάνω στο φόρεμα μου που ευτυχώς δεν φαίνεται και πολύ.

"Λυπάμαι πάρα πολύ. Ειμαι η Bella. Ορίστε το κινητό μου εάν χρειαστείς κάτι μπορεί να με πάρεις τηλέφωνο."λεει και μου δίνει ένα μικρό χαρτάκι στο οποίο έχει γράψει το αριθμό του κινητού της.

"Εντάξει."της λέω απλά και την προσπερνάω.

"Και πάλι συγγνώμηη.."ακούω την φωνή της να χάνεται καθώς προχωράω μπροστά.

Περνάω μέσα από το μπούγιο και στρίβω δεξιά όπου είναι η κουζίνα. Ευτυχώς εδώ υπάρχει λιγότερο κόσμος.

Πηγαίνω στον πάγκο της κουζίνας και παίρνω ένα από τα δεκάδες κόκκινα ποτηράκια που υπάρχουν.

Ανοίγω την βρύση και το γεμίζω μέχρι πάνω με νερό. Δεν υπάρχει περίπτωση να πιω σήμερα..

Ακουμπάω το ποτήρι στο στόμα μου και πριν καν προλάβω να πιω ακούω μία φωνή που θα μπορούσα να αναγνωρίσω παντού.

"Χευυ Roseee"ακούω την τσιριχτη φωνή της Perrie από πίσω μου και αφού στριφογυρισω τα μάτια μου γυρνάω να την κοιτάξω.

"Γεια σου..Perrie"της λέω και Ρίχνω το βλέμμα μου στην Clairie και την Monika που στέκονται ακριβώς δίπλα της.

"Πώς περνάς;"

"Θα μπορούσα και καλύτερα.."της λέω ενώ πίνω μία γουλιά από το νερό μου.
"Αν δεν ήσουν εσυ.."σκέφτομαι από μέσα μου και αφήνω το ποτήρι πάνω στον πάγκο.

"Είσαι μέσα για ένα παιχνίδι;"

Παιχνίδι;

"Τι εννοείς παιχνίδι;;"την ρωτάω και τα μάτια της αστράφτουν.

"Πες μου αν είσαι μέσα και θα σου πω"μου λέει μα-

Είμαι;;

"Εμμ..δεν ξερω.."της λέω και ξίνω ελαφρώς το κεφάλι μου.
Μπορώ να την εμπιστευτώ;

"Ξέρεις. Ελα."λεει και με τραβάει από το χέρι χωρίς να προλάβω να κάνω κάτι και με περνάει μέσα από όλο τον κόσμο που πριν λίγο πέρασα.

Γιατί στο καλό τα περνάω όλα αυτά;

Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω πως κατευθύνεται στα σκαλιά που οδηγούν στον πάνω όροφο.

"Γιατί στο καλό πάμε πάνω;"την ρωτάω ενώ αρχίζει να τρέχει στα σκαλιά τραβώντας με πίσω της λες και ήμουν κούκλα.

"Θα δεις."λέει και αφού σκοτωθώ σε κάθε σκαλί φτάνουμε στον πάνω όροφο.

Αφού τρέξουμε για λίγο ακόμα σταματάει απότομα μπροστά από τέσσερις πόρτες και μου αφήνει απότομα το χέρι.

"Γ-Γιατί σ-στο καλό είμαστε εδώ;"ρωτάω λαχανιασμένη καθώς ακουμπάω τα χέρια μου στα γόνατά μού.

"Τώρα θα σου εξηγήσω. Πάρε αυτό."λέει και μου πετάει μία μάσκα νυκτός την οποία προλαβαίνω και πιάνω στον αέρα.

Ορίστε;

Πάω να κάνω ένα αγενές σχόλιο για την μάσκα αλλά με προλαβαίνει.

"Εδώ λοιπόν όπως βλέπεις έχουμε τέσσερις πόρτες."λέει και κοιτάω τις κλειστές πόρτες μπροστά μου.

"Ε και;"της λέω και στριφογυρναει τα μάτια της.

"Αυτά τα δωμάτια δεν είναι άδεια ηλίθια! Σε κάθε δωμάτιο υπάρχει και από ένα αγόρι. Θα διαλέξεις τυχαία μία από τις πόρτες και θα μπεις μέσα φορώντας αυτή τη μάσκα στα μάτια, χωρίς να βλέπεις. Έπειτα θα πρέπει να φιλήσεις το αγόρι που είναι μέσα χωρίς να ξέρεις ποιος είναι. Καπίς;;"

"Κάτσε μόνο εγώ θα παίξω σε αυτό το παιχνίδι;"

"Όχι. Θα παίξω και εγώ, η Clairie και η Monika. Γι αυτο είναι τέσσερις οι πόρτες. Μια για την καθεμία."

"Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα..φευγω."λεω και πάω να φύγω. Το να έρθω γενικά δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα.

"Που νομίζεις ότι πηγαίνεις;"ρωτάει ενώ με τραβάει από το χέρι και μπαίνει μπροστά μου μαζί με τα κορίτσια.

"Δεν έχεις να πας πουθενά."

"Φυσικά και θα φύγω. Δεν θέλω να φιλήσω κάποιον. Ιδικά κάποιον που δεν ξέρω καν!"λέω κάνοντας ένα βήμα πίσω.

"Φυσικά και θα το κάνεις. Θα ήθελες μήπως το βίντεο από τα δεκαταεκτα γενέθλια σου να γίνει viral στην ιστοσελίδα του σχολείου;"λέει και αφού βγάλει το παντοφλε κινητό της αφήνει να παίζει το βίντεο.

Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μία γερή αναπνοή.

"Δεν μπορείς να με εκβιάζεις!"της λέω νευριασμένη.

"Κι ομως."λέει και το χέρι της ετοιμάζεται να πατήσει την λέξη "κοινοποίηση" στην άκρη της οθόνης.

"Εντάξει, εντάξει θα το κάνω!"φωνάζω και εκείνη κλείνει αμέσως το κινητό της και το βάζει μέσα στην μικρή χνουδωτή τσάντα της.

"Ωραία, διάλεξε μία πόρτα"μου λέει ενώ βάζω την μάσκα στα μάτια μου.

"Την δεύτερη"της λέω και αφού με αφήσει μπροστά από την πόρτα την ανοίγει και μπαίνω μέσα.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...