Χτυπάω το κουδούνι και μετά από 2 μετρημένα δευτερόλεπτα η πόρτα ανοίγει.

Μια γριά κυρία ανοίγει την πόρτα και από τα ρούχα της υποθέτω ότι είναι μία από τις καμαριερες.

"Εμμ Γεια σας ήρθα για μία εργασία"λέω και εκείνη μου γνέφει καταφατικά πριν προλάβω να πω κάτι άλλο.

"Ναι κορίτσι μου πέρασε. Οι υπόλοιποι είναι πάνω."λεει και αφού μου ανοίξει την πόρτα μου δείχνει την σκάλα στην άκρη του σπιτιού.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι και ήδη νιώθω αναμνήσεις να χτυπούν δυνατά το κεφάλι μου.
Κατευθύνομαι γρήγορα προς τις σκάλες προσπερνώντας προσεκτικά ότι ακριβό και γυάλινο υπήρχε.

Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και φτάνω στον πάνω όροφο. Βλέπω τις δεκάδες πόρτες να απλώνονται μπροστά μου και κατευθύνομαι κατευθείαν σε αυτή του δωματίου της Perrie. Στέκομαι έξω από την πόρτα της στην οποια υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει "Only bitches here" και χτυπάω την πόρτα.

Ακούω το κλασικό "περάστε" και ανοίγω την πόρτα.
Ο Andrian και ο Harry βρίσκονται πάνω στο γεμάτο τουλια διπλό κρεβάτι της και παίζουν με τα κινητά τους ενώ εκείνη κάθεται σταυροπόδι πάνω στο γραφείο της ξινοντας τα νύχια της με μία λιμα.

"Επιτέλους βαρέθηκα να σε περιμένω. Πάμε να την κάνουμε να τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε"λέει ενώ σηκώνεται από το θρανίο και πετάει την λιμα προς τα πίσω της στον αέρα χωρίς να την νοιαζει που θα προσγειωθεί.

Γιατί την έκανα εγώ παρέα αυτήν είπαμε;

Πάει και κάθεται στο κρεβάτι μαζί με τα αγόρια και αφού βγάλω τα παπούτσια μου και τα αφήσω έξω από το δωμάτιο "μην λερωθει το πανάκριβο χαλί" κάθομαι και ακουμπάω την τσάντα στα πόδια μου.

"Βρήκε κάνεις σας κάτι;"ρωτάω και τους κοιτάω και όλοι μου γνεφουν αρνητικά .

Ανοίγω την τσάντα μου και την αναποδογυριζω αφήνοντας όλο το περιεχόμενο της,χαρτιά και βιβλία,να πέσει στο κρεβάτι.

"Οπότε ...αφού έχεις βρει ήδη τα πάντα..τι λες να κάνεις την εργασία μόνη σου;"λέει η Perrie και πιάνει στα χέρια της το κινητό της μπαίνοντας στο Instagram.

"Όντως. Έχουμε και δουλειές."λέει ο Adrian και αφού φτιάξει την ξανθιά φράντζα του σηκώνεται από το κρεβάτι.

"Τι; Θα με αφήσετε στα αλήθεια να την κάνω μόνη μου;;"ρωτάω και κανένας δεν μου απαντάει.

"Θα σε βοηθήσω εγώ" λέει ο Harry και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Μια χαρά θα έχεις και βοηθό"λέει ο Adrian χτυπώντας με στην πλάτη.

"Εγώ την κάνω"συνεχίζει και βγαίνει από το δωμάτιο. Βγαίνει και μετά από ένα δευτερόλεπτο ξαναμπαίνει μέσα.

"Αα και ξέχασα. Rose κάνω πάρτυ αύριο στο σπίτι μου στις εννια μπορείς να έρθεις"λέει και χωρίς να πει τίποτα παραπάνω κλείνει την πόρτα πίσω του.

Ο Adrian..
Με κάλεσε...
Σπίτι του;;

Τελευταία φορά που μίλησα με τον Adrian και πήγα και σε πάρτυ που διοργάνωνε ήταν..μήνες πριν ,όταν έκανα ακόμα παρέα με την Perrie.

Αποκλείεται να πάω.. σε καμία περίπτωση.

"Rose??"ακούω τον Harry να με φωναζει και ξυπνάω από το μαύρο συννεφάκι μου και επανερχομαι στην πραγματικότητα .

"Αρχίζουμε"λέω και του δίνω γρήγορα όλες τις σημειώσεις και πιάνω στα χέρια μου το ροζ laptop της Perrie.

"Προσοχή δεν θέλεις να ξέρεις πόσο κόστισε"λέει από το άλλο μισό του κρεβατιού χωρίς να πάρει τα μάτια της και το κινητό της.

Μπαίνω στο word και γράφω την επικεφαλίδα "Κάρολος Ντίκενς: Η ζωή και το έργο του"

"Αρχίζουμε με την ζωή του;"ρωτάει ο Harry και πιάνει στα χέρια του την σελίδα στην οποία είχα γραμμένα όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την ζωή του.

"Ναι. Διάβαζε και εγώ γράφω.."του λέω αφού τον κοιτάξω στα πράσινα μάτια του και αρχίζει να διαβάζει.

[...]

Έχουμε τελειώσει εδώ και κάτι λεπτά και βάζω τα πράγματα πάλι πίσω στην τσάντα μου.
Η εργασία μας πήρε δύο ώρες οι οποίες ήταν γεμάτες αμηχανία.
Ο Harry και εγώ, μόνοι μας σε ένα δωμάτιο για δύο ώρες ήταν κάτι αμήχανο και αρκετά κουραστικό.

Αυτές τις δύο ώρες η Perrie χάθηκε στα δεκάδες δωμάτια του σπιτιού χωρίς κα εμφανιστεί ξανά.

Σηκωνομαι απο το κρεβάτι και κοιταω με την άκρη του ματιού μου τον Harry.
Κάθεται μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο ακουμπώντας το κεφάλι του στο χέρι του.
Στέκομαι λίγο εκεί και προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεται.

Μάταιο.

Βάζω την τσάντα μου στους ώμους μου και αποφασίζω να φύγω χωρίς να ενοχλήσω τον Harry.

Πάω να ανοίξω την πόρτα όμως η φωνή του με σταματάει.

"Περίμενε"μου λέει και σταματάω απότομα γυρίζοντας να τον κοιτάξω.

Φεύγει από το παράθυρο και με αργά βήματα κατευθύνεται προς το μέρος μου χωρίς να χάσει επαφή με τα μάτια μου.

Στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

"Θα έρθεις αύριο στο πάρτυ του Lukas?"λεει και προσπαθώ να πάρω το βλέμμα μου από τα μάτια μου μα δεν το καταφέρνω.

"Δεν νομίζω. Έχει καιρό από την τελευταία φορά που πήγα σε πάρτυ.."λέω και τα μάτια μου συναντούν το πάτωμα.

Τον βλέπω να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά μου και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Εντάξει."μου λέει ενώ αρχίζει να χαϊδεύει σιγά σιγά με το δάκτυλο του το μάγουλο μου και νιώθω ξαφνικα κάτι σαν..δεν ξερω... ηλεκτρισμο;!

Θέλω να αντιδράσω σε αυτό, να κάνω κάτι μα-

Δεν ξέρω. Για κάποιο λόγο τα χέρια μου έχουν παραλύσει το ίδιο και το μυαλό μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Αλλά για κάποιο λόγο μου αρέσει. Ναι..

"Δεν σε πιέζω..."συνεχίζει ενώ γυρίζει να δει τα μάτια μου.

Περιμένω να πει κάτι,έστω και να κάνει κάτι άλλο το μόνο που κάνει είναι να βγει βιαστικά έξω από το δωμάτιο αφήνοντας με να κοιτάω την πόρτα του δωματίου.

Τι στο καλό έγινε τώρα;

Περπατάω αργά μέχρι την πόρτα και μόλις την φτάνω χτυπάω δυνατά το κεφάλι μου πάνω της.

'Δεν ξέρω τι στο καλό έχω πάθει..' σκέφτομαι ενώ νιώθω κάτι βαθιά μέσα στο στήθος μου να φτερουγίζει θέλωντας να βγει προς τα έξω,ένα συναίσθημα που καιρο τώρα είχα στριμωγμένο σε μία γωνία.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό..

Αποκλείεται.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χρόνια πολλά σε όλους σας🐣

Καινούργιο κεφάλαιο λοιπόν. Θέλω να σας ευχαριστήσω που διαβάζετε την ιστορία μου, που με στηρίζετε με την ψήφο σας και μου λέτε τις γνώμες σας!

Επόμενο κεφάλαιο δεν ξέρω πότε θα μπει. Πάντως θα ανέβει σύντομα.

Τα λέμε.

-autokatastrofh- is out🎉🍰