"Πιστεύω πως όλοι σας γνωρίζετε τον Κάρολο Ντίκενς και έχετε σίγουρα διαβάσει τουλάχιστον ένα από τα βιβλία του" λέει η καθηγήτρια της λογοτεχνίας καθώς σηκώνεται από την έδρα της.

"Θα μπορούσε κάποιος να μας πει τρία έργα του;" λέει και στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι μου.

Έλα τώρα,είμαστε στην Αγγλία δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει άτομο που να μην ξέρει τουλάχιστον ένα έργο του Ντίκενς.

"Elena θα μας πεις;" ρωτάει την κοπέλα από το πρώτο θρανίο και εκείνη γνέφει καταφατικά.

"Φυσικά. "Όλιβερ Τουιστ", "Τα δύσκολα χρόνια" και.." λέει και σταματάει.

Στριφογυριζω τα μάτια μου και σηκώνω το χέρι μου. Το βλέμμα της καθηγήτριας πέφτει πάνω μου και αφού βγάλει τα γυαλιά της και τα σκουπίσει -για να δει εάν βλέπει καλα- μου δίνει τον λόγο.

"Πες μας Rose"λέει και περιμένει πως και πως την απάντηση μου.

"Μεγάλες Προσδοκίες" λέω και αφήνει ενα αναφωνητο.

"Φυσικά είναι ένα από τα αγαπημένα μου!"λέει και το βλέμμα μου πέφτει στην Perrie η οποία με κοιτάει ήδη με εκείνο το αποκρουστικό χαμόγελο.

Άντε χάσου..

"Μπράβο σας παιδιά βλέπω πως ήδη ξέρετε κάποια πράγματα για τον Ντίκενς άρα δεν θα σας φανεί δύσκολη η εργασία."λεει και σταματάω απότομα.

Ποια εργασία;

"Μέχρι το τέλος του τετραμήνου θα πρέπει να μου παραδώσετε μία εργασία σχετικά με τον Ντίκενς. Την ζωή του,το έργο του,τα πρώτα του μυθιστορήματα και κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα βιβλία του."

Αναστέναζω. Πάλι καλά ξερω σχεδόν τα πάντα αρα δεν θα μου πάρει και πολύ καιρό μέχρι να την παραδώσω.

"Αα κάτι ξέχασα."λεει και σηκώνω το βλέμμα μου από το βιβλίο κοιτάζοντας την.

"Η εργασία θα γίνει ανα τετράδες. Τα άτομα έχουν επιλεκτει τυχαία με κλήρωση" λέει και χτυπάω το κεφάλι μου στο θρανίο.

Κάθε χρόνο μας βάζουν αυτές τις γελιες εργασίες! Πίστευα ότι φέτος δεν θα μας τις έβαζαν γιατί έχει περάσει αρκετός χρόνος αλλά όχι!

"Τα ονόματα είναι γραμμένα στο πίνακα ανακοινώσεων έξω από την τάξη" λέει και αμέσως μετα χτυπάει το κουδούνι.

"Καλό σας μεσημέρι" λέει και βγαίνω τρέχοντας από την τάξη όπως και ολοι οι άλλοι. Φτάνω στο πίνακα ανακοινώσεων και μπαίνω μέσα στο μπούγιο. Επιφωνήματα αρχιζουν να ακούγονται και εκφράσεις δυσαρέσκειας  υπάρχουν σχεδόν στα περισσότερα άτομα.
Κάνω μύτες μήπως καταφέρω να δω αλλά τίποτα.

"Αποκλείεταιι!"ακούγεται η τσιριχτή φωνή της Perrie αλλά δεν δίνω σημασία.
Σπρώχνω κάποια άτομα από μπροστά μου και βρίσκομαι επιτέλους μπορούσα από τον πίνακα ανακοινώσεων.

Λοιπόν..εδώ είμαστε.

Black Rose, Adrian Adams, Perrie King και Harry Styles..κάτσε τι;;

Εγώ, η Perrie, ο Harry και ο κολλητός του..για ομάδα;!

Ούτε επίτηδες να γινόταν.
Περνάω τα υπόλοιπα άτομα και απομακρύνομαι από αυτό το σημείο. Λίγο παραδίπλα η Perrie μιλάει με τον Adrian και τον Harry.

Περνάω από δίπλα τους και απο εκεί που περιμένω να περάσω-όσο απαρατήρητη μπορω- ο αγκωνας μου συγκρούεται με αυτόν της Perrie.

"Εσύ."λεει και γυρνάει να με κοιτάξει, το ίδιο και ο Adrian. Ο Harry γυρνάει και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν φεύγει.

"Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα που πρέπει να έρθεις σπίτι μου αύριο"

"Αύριο;"

"Ναι,θέλω να τελειώνω όσο πιο γρήγορα μπορώ από αυτήν την εργασία."λεει κοιτώντας το μανικιούρ της και αφού γνεφω καταφατικά βγαίνω στην αυλή.

Κατευθύνομαι προς την πίσω αυλή που κανένας σχεδόν δεν πατάει πλέον το πόδι του.
Το πρωτο πραγμα που βλέπω ειναι ένα ζευγαράκι να "σαλιαριζει" και στριφογυριζω τα μάτια μου.

Να προσέχεις κοπελιά..

Φτάνω κάτω από το μεγαλύτερο δέντρο της αυλής και κάθομαι κάτω στο γρασίδι. Έχει να βρέξει τρεις μέρες τώρα οπότε το γρασίδι δεν ήταν υγρό. Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη μου και έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου.

Έκλεισα τα μάτια μου και για μια στιγμή φαντάστηκα έναν κόσμο διαφορετικό.

Ήταν όμως μόνο για μια στιγμή..

[...]

Έβαλα σαπούνι και άρχισα να πλένω τα χέρια μου όταν με την άκρη του ματιού μου εντόπισα κάτι το οποίο είχα καιρό να χρησιμοποιήσω.

Σκουπίζω γρήγορα τα χέρια μου στην άσπρη πετσέτα και πιάνω στα χέρια μου την μικρή λεπίδα. Την έφερα κοντά στα μάτια μου και την επεξεργάστηκα.

Τόσο λεία....τόσο καθαρή..

Πάντα την είχα καθαρή. Πεντακάθαρη. Την χρειαζόμουν συνέχεια.

Ήμουν και είμαι εθισμένη σε αυτήν.

Καθώς την κοιτούσα η επιθυμία να χαραξω τον εαυτό μου βγήκε στην επιφάνεια. Σήκωσα το μανίκι της μπλούζας μου και κοίταξα της πληγές μου. Βρίσκονταν ακόμα εκεί αλλά δεν ήταν τόσο φρέσκιες πλέον.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω βάζω την λεπίδα κάτω από το νερό της βρύσης και την βρεχω ελαφρά.

Την στιγμή που πάω να την ακουμπήσω στο καυτό μου δέρμα ο ήχος ειδοποίησης του κινητού μου ακούγεται.

Έλα τώρα..

Απομακρυνω την λεπίδα από το δέρμα μου. Ο ένας μου εαυτός λέει να πάω να δω την ειδοποίηση και ο άλλος να συνεχίσω ότι άρχισα.

Πλησιάζω ξανά την λεπίδα.
Κάνω μια έκφραση θυμού και πετάω την λεπίδα μέσα στον νιπτήρα.

Βγαίνω από το μπάνιο και πλησιάζω το κρεβάτι μου στο οποίο έχω το κινητο.
Πληκτρολογώ γρήγορα τον κωδικό και μπαίνω στα μηνύματα.

Από: "Perrie"

"Αύριο. Σπίτι μου. Στις οκτώ. Μην τολμήσεις και αργήσεις.."

διαβάζω το μήνυμα και πετάω το κινητό μου πάνω στο κρεβάτι.

Ξεφυσάω και πέφτω και εγώ πάνω στο κρεβάτι.

Όλα είναι τόσο δύσκολα...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σε όλους❤
Ήθελα σε αυτό το σημείο να σας κάτι πολύ σημαντικό.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν πολλές σκηνές όπως γνωρίζεται, στις οποίες οι πρωταγωνίστρια κάνει κακο στον εαυτό της και χαρακώνεται.

Θέλω να σας πω ότι όλα αυτά τα γράφω μόνο και μόνο για την εξέλιξη του βιβλίου. Δεν ενθαρρύνω κανέναν να κάνει "κακό" στον εαυτό του και να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο.

Υπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη για έναν λόγο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γι αυτό μην κάνετε κακο στον εαυτό σας. Μπορεί τα πράγματα να είναι σκούρα τώρα για εσάς αλλά τα καλύτερα θα ερθουνε. Μην το ξεχνάτε ❤

Να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας. Να μην αφήνεται κανέναν να σας κάνει να αισθανεσθαι άσχημα.  Να είστε περήφανοι που είστε διαφορετικοί και οχι ίδιοι με την "μάζα".

Παρόλα αυτά αν κάποιος από εσάς έχει κάποιο πρόβλημα μπορεί να μιλήσει με εμένα❤

-autokatastrofh- is out🌙