Ανοίγω τα μάτια μου αργά και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το άσπρο ταβάνι του δωματίου.

Κάτσε,κάτσε..γιατι δεν θυμάμαι τίποτα; Και γιατί το κεφάλι μου είναι βαρύ;
Γυρνάω το κεφάλι μου προς τα αριστερά και βλέπω πως βρίσκομαι σε ένα μαύρο δωμάτιο. Ένα μικρό γκρι κομοδίνο βρίσκεται δίπλα μου και πάνω του βρίσκεται το κινητο μου.
Στους τοίχους υπάρχουν αφίσες από συγκροτήματα τα οποία δεν γνωρίζω.

Λοιπόν, αυτό δεν είναι το δωμάτιο μου..
Αρχίζω να πανικοβαλομαι όταν αρχίζω να θυμάμαι τον εαυτό μου να πίνει δυο δύο τις βότκες και τα σφηνάκια.

"Δεν μπορεί.." σκέφτομαι ενώ σηκώνω απότομα το πάπλωμα για να δω αν φοράω τα ρούχα μου.

"Ευτυχώς.." σκέφτομαι ενώ ξεφυσάω από ανακούφιση βλέποντας πως δεν ειμαι γυμνή. Μα για κάτσε--

Ξανασηκωνω το πάπλωμα και βλέπω πως φοράω ένα γκρι πουκάμισο και ενα ροζ- κάτσε τι; -παντελόνι.
Αυτά δεν είναι σίγουρα τα ρούχα μου!

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω της σκέψης μου και

"Καλησπέρα.."ακουω μία φωνή να έρχεται από την πόρτα και γυρίζω το κεφάλι μου προς τα εκεί.
Ο Zayn καθοταν πανω στην πόρτα κρατωντας μία κούπα καφέ στα χέρια του.

"Σκέφτηκα ότι θα τον χρειαζόσουν.."λέει καθώς πλησιάζει το κρεβάτι και αφήνει την κούπα με τον καφέ δίπλα στο κομοδίνο.

Δεν έχω το θάρρος να πω τίποτα και απλα έχω μείνει να τον κοιτάζω.

Στέκεται για ένα λεπτό και αφού με κοιτάει πάει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού.

"Να φανταστώ πως δεν θυμάσαι τίποτα έτσι;"λέει και κουνάω το κεφάλι μου γρήγορα αρνητικά.

"Ε-εμείς;.."πάω να πω μα με σταματάει καταλαβαίνοντας για τι μιλάω.

"Ο-οχι δεν κάναμε τίποτα..Τα ρούχα που φοράς είναι της αδερφής μου έρχεται συχνά σπίτι μου οπότε αφήνει κάποια ρούχα της εδώ. Δεν μπορούσα να σε αφησω με τα δικα σου ρουχα ηταν λερωμένα.."λέει και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν όταν αντιλαμβάνομαι πως με είδε με τα εσώρουχα μου. Σκατά.

"Όχι,όχι δεν σε είδα δεν χρειάζεται να ανησυχείς!"λέει αφήνοντας ένα άβολο γελακι αφού κατάλαβε τον λόγο για τον οποίο κοκκίνισα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι.
"Τι ώρα είναι;" ρωτάω κάνοντας ένα βήμα για να πιάσω τι κινητό μου από το κομοδίνο αλλά ζαλίζομαι και πάω να πέσω κάτω.

Εκείνος σηκώνεται πάνω και αφού με κρατάει μου λέει να κάτσω.
Πιάνω το κεφαλι μου με το χέρι μου και εικόνες από τον παραλίγο βιασμό μου μου έρχονται στο κεφάλι.

"Τι είναι;" ρωτάει βλέποντας με να μην κουνιέμαι καθόλου.

"Σε ευχαριστώ.."του λέω με απαλή φωνή και εκείνος παίρνει μία απορημένη φάτσα.

"Για πιο πράγμα;"

"Για χθες αν δεν ήσουν εσύ--"

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα να σου συμβεί κάτι κακο."μου λέει και κοιτάω το πάτωμα.

Γιατί να είναι τόσο καλός;;

"Μπορούμε να πάω στην κουζίνα αν θέλεις έχω φτιάξει φαγητό."λεει και ενώ σηκώνεται τηνει το χέρι του προς το μέρος μου.

Το πιάνω σφιχτά και σηκώνομαι.
"Δεν θέλω να σε βάζω σε κόπο. Μπορώ να πάω σπίτι μου αν είναι.."

"Κατσε να φας μόνο και μετά μπορείς να πηγαίνεις. Παρακαλώ."λεει και του νευω θετικά. Δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο έτσι και αλλιώς.

Πιάνω το κινητο μου από το κομοδινο και βγαίνουμε από το δωμάτιο.

[...]

"Στα αλήθεια το έκανες αυτό;;"

"Ωω ναι."λεει ο Zayn αμήχανα και εγώ αρχίζω να γελάω κρατωντας την κοιλιά μου.
Είμαι στο σπίτι του εδώ και μία ώρα.
Πριν λίγο τελειώσαμε το φαγητό και τώρα μου λέει εξευτελιστικές ιστορίες του από το δημοτικό.

Το φαγητό ήταν απλα τέλειο! Έφτιαξε λαζάνια. Ναι καλα διαβάσατε, ΛΑΖΑΝΙΑ. Και εγώ δεν ξέρω καν να βράζω ένα αυγό..

"Νομίζω ότι ειναι ώρα να φύγω..Αρκετά σε κούρασα σήμερα."

"Δεν πειράζει. Όπως θέλεις."λέει και σηκώνομαι από το τραπέζι βάζοντας το κινητό μου στην πίσω τσέπη του ροζ τζιν της αδερφής του Zayn.

Περπατάμε έως την πόρτα και βάζω τα παπούτσια που επίσης μου έδωσε ο Zayn.

"Θα σου γυρισω και τα ρούχα. Θα τα χρειάζεται η αδερφή σου"

"Μπορεί να τα κρατήσεις. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα την πειράξει" λέει και του χαμογελάω καθώς σηκώνομαι όρθια.

"Σε ευχαριστώ για όλα"του λέω και με αγκαλιάζει. Περιμένω και βγαίνω αμήχανα μετα απο λιγο από την αγκαλιά του.

"Τα λέμε"λέω και αφού μου ανοίγει την πόρτα βγαίνω έξω από το σπίτι.

Περπατάω τον μικρό μπροστινό κήπο με το κουρεμενο γρασίδι και την μικρή αιωρα και ανοίγω την πόρτα της αυλής.

Μόλις βγαίνω το βλέμμα μου πέφτει στο απέναντι σπίτι.

Σκατά!
Βλέπω τον Harry να βγαίνει από το σπίτι του την ίδια ώρα που βγαίνω και εγώ. Σε όλα τα σπίτια της πόλης σε αυτό έπρεπε να μένει;!

Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου και έπειτα το σπίτι πίσω μου.
Άρχισε να κατευθυνεται προς το μέρος μου όταν ένα λεωφορείο σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου.

Γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και είδα μια μεγάλη πινακίδα και κάτι  παγκάκια.
"Στάση κάθε μισή ώρα" έλεγε η πινακίδα και κοίταξα το λεωφορείο.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω μπαίνω μέσα στο λεωφορείο χωρίς να αφήσω να κατέβουν όσοι ήθελαν και παίρνω ένα εισιτήριο.

Κάθομαι στην μοναδική κενή θέση που υπήρχε και κοιτάω από το παράθυρο. Την γλίτωσα.
Βγάζω το κινητό μου και αφού συνδέσω τα ακουστικά και τα βάλω στα αυτιά μου βάζω μουσική.

Χρειάζομαι μία στάση από όλα αυτά..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλους σας γιατι περάσαμε τις 1300 προβολές!

Σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Εδώ να πω ότι κεφάλαιο θα ανεβαίνει κάθε 5 μέρες. Εαν θέλετε πιο γρήγορη ενημέρωση μπορείτε να μου το πείτε.

Αυτά. Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο.

-autokatastrofh- is out🌙