Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου.
Κοιτάω γύρω μου και βλέπω πως είμαι  ξαπλωμένη πάνω σε έναν καναπέ. 

Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Κώστα να πληκτρολογεί κάτι στο κινητό του και αμέσως μετά να το πλησιάζει στο αυτί του.
Είχε γυρισμένη την πλάτη προς τα εμένα.

"Κώστα;;" είπα και αμέσως γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μου.

"Επιτέλους, ξύπνησες!"λέει ενώ κλείνει το κινητό του. Έρχεται προς το μέρος μου και στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

"Πόση ώρα ήμουν ετσι;" τον ρωτάω ενώ αρχίζω να τρίβω τα καπάκια των ματιών μου

"Μισή ώρα" λέει ενώ έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
"Πήρα τηλέφωνο την μαμά μου, είναι στον δρόμο."λεει και σταματάει για λίγο.

"Σκέφτηκα να πάρω και την αστυνομία.."λεει κοιτάζοντας το κινητό στα χέρια του.

Το μυαλό μου σταματάει για λίγο.
Κοιτάω το παράθυρο απέναντι μου και σφίγγω την παλάμη μου.
Αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό..
Σηκώνομαι απότομα όρθια και κατευθύνομαι προς την εξώπορτα του σπιτιού.

"Rose, που στο καλό πάς;!"αρχίζει να φωνάζει ο Κώστας τρέχοντας από πίσω μου.

Παίρνω γρήγορα τα παπούτσια μου στο χέρι και ανοίγω την εξώπορτα.
Δεν έχω χρόνο για αυτά τώρα..

"Rose ΜΗΝ ΤΟΛΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ-"αρχίζει να λέει ο Κώστας πίσω μου αλλά κλείνω τη  πόρτα πίσω μου πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο.

Βγαίνω τρέχοντας από τη αυλή και αρχίζω να τρέχω στο κάθετο δρόμο.
Παιδιά,γονείς,έφηβοι και ηλικιωμένοι περνούσαν από δίπλα μου σπρώχνοντας με.

Πολλά παιδιά γελούσαν με την εικόνα μου και με έδειχναν στους φίλους τους γελώντας αλλά και εγώ αν έβλεπα κάποια στο δρόμο να τρεχει με μπλεγμένα μαλλιά,τα παπούτσια στο χέρι και χωρίς κάλτσες και εγώ αυτό θα έκανα.

Συνέχισα να τρέχω όταν στο βάθος του δρόμου διέκρινα αυτό που αναζητούσα τόση ώρα.
Ο κόκκινος θάλαμος τηλεφώνου βρισκόταν εκεί.
Ανέβασα ταχύτητα και όταν έφτασα μπροστά του σταμάτησα.

"Συγγνώμη,είναι επείγον!"φώναξα στο κορίτσι όπου βρισκόταν μέσα και αφού την τράβηξα από το παλτό της την έβγαλα έξω.

"Ειι! Τι κανείς;;"φωναζει ενοχλημένη αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή.

"Catherine είσαι εκεί??"ακούγεται η φωνή ενός τύπου μέσα από το τηλέφωνο.

"Θα σε πάρει αργότερα φίλε" είπα και το έκλεισα στα γρήγορα.
Έβαλα το χέρι μου μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και αφού έβγαλα ένα νόμισμα το τοποθέτησα στη σχισμή.

Πληκτρολόγησα γρήγορα τον αριθμό όπου έχω πλέον μάθει απέξω και τοποθέτησα το ακουστικό στο αυτί μου.

"Εδώ δικηγόρος Liam Payne, παρακαλώ λέγεται" ακούγεται η φωνή του Liam από το ακουστικό και ξεφυσάω.

"Ποτέ θα κόψεις τις επισημότητες Liam??"

"Όπα η Rose!"λέει μέσα από το ακουστικό και γελάει.

Ο Liam είναι φίλος μου αλλά και δικηγόρος μου. Είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερος μου αλλα εξαετίας των υψηλών βαθμών που είχε στο σχολείο πέρασε πολλές τάξεις.

"Προς τι το τηλεφώνημα;"

"Ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με.."αρχίζω να λέω μα αφήνω την κουβέντα μου μετέωρη. Δεν..απλά δεν μου είναι τόσο εύκολα να μιλάω σε άλλους γι αυτό πόσο μάλλον σε άτομα που ξέρουν ακριβώς τι είχε γίνει.

"Ω κατάλαβα. Τι θες να ρωτήσεις;"

"Υπάρχει περίπτωση ο Luka...να..να έχει βγει από την φυλακή;"

"Αυτό αποκλείεται. Έχει να μείνει αλλά τρία χρόνια μέσα αν θυμάσαι."

"Σχετικά με το ποσό;" ρωτάω ενώ αρχίζω να τρώω τα νύχια του άλλου χέριου μου.

"Αυτό είναι παρα πολυ υψηλό. Δεν πρόκειται ποτέ να διαθέσουν τα χρήματα ούτε οι γονείς του,ούτε οι συγγενείς ούτε και κάποιος γνωστός του."

"Δηλαδή δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έχει βγει;" ρωτάω για επιβεβαίωση.

"Ποιος να βγει απο που Rose;"Ακούω μία φωνή να λέει ακριβώς πίσω μου.
Γυρνάω αργά το σώμα μου προς τα πίσω και το βλέμμα μου συναντάει δύο πράσινα μάτια.

Έχει μπει μέσα στον μικρό θάλαμο (κάτι το οποίο δεν άκουσα)και στέκεται μόλις κάτι εκατοστά δίπλα μου.

Σκατά.

"Θα σε πάρω μετά" λέω στο Liam και κλείνω το τηλέφωνο.

Γυρνάω πίσω και στέκομαι μπροστά από τον Harry. Δεν έχω πραγματικά ώρα για εξηγήσεις τώρα..

"Τι κάνεις εδώ;"τον ρωτάω μην ξέροντας πραγματικά τι άλλο να κάνω ή τι να πω.

"Εγώ τι κάνω εδώ; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Και γιατί στο καλό είσαι ξυπόλητη;;"λέει και κοιτάει τα πόδια μου τα οποία έχουν γίνει κόκκινα από το κρύο.

"Τι κάνω στον εαυτό μου;"τον ρωτάω μην έχοντας καταλάβει το εννοεί.

"Γαμωτο, σου έχω πει ότι νοιάζομαι για σένα! Θέλω να σε βοηθήσω, σε ότι στην ευχή έχεις πρόβλημα! Όλοι στο σχολείο ξέρουν εκτός από εμένα! Ξέρεις πόσες φορές έχω ρωτήσει τους πάντες να μου πουν τι συμβαίνει; Και το μόνο που μου λένε ξέρεις πιο είναι;
<<Είναι ακόμα εδώ>> Πώς μπορώ να βγάλω συμπέρασμα με αυτό μου λες;;!"λέει και χτυπάει την γροθιά του δίπλα ακριβώς από το τηλέφωνο.

Τα μάτια του έχουν πάρει μια σκληρή απόχρωση και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που τον φοβάμαι.
Κάνω ένα βήμα πίσω.

"Δ-δεν χρειάζεται να ξέρεις.."Λέω και στριμώχνομαι στην άκρη.

"Γιατί;"λέει και κλωτσάει το πόδι του στην πόρτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πάει λάθος τώρα. 

"Μπορείς να σταματήσεις σε παρακαλώ;!! Δεν θέλω να ξέρεις! Αν μάθεις θα με παρατήσεις όπως έχουν κάνει και όλοι οι άλλοι!"λέω άνω παλεύω για να μην φύγουν τα δάκρυα από τις άκρες των ματιών μου.

"Ποιος θα ήθελε να κάνει παρέα με μία χρησιμοποιημένη;"Λέω και εκείνος σταματάει απότομα.

Δεν κουνιέται καθόλου και απλα έχει μείνει να με κοιτάει. Τα δάκρυα τέλικα φεύγουν από τα μάτια μου και εκείνος τα κοιτάει καθώς κυλάνε πάνω στα μάγουλα μου.

Δεν με νοιαζει τι κατάλαβε. Έχει αρχίσει να με κοιταει με οίκτο. Κάτι το οποίο βλέπω στα μάτια όλων πλέον.

Περνάω γρήγορα από δίπλα του και βγαίνω έξω από τον θάλαμο χωρίς να πω τίποτα παραπάνω.

"ROSE!"ακούω την φωνή του να φωνάζει το όνομά του αλλά δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου.
Αρχίζει να με ακολουθεί αλλά μπλεκομαι μέσα στον κόσμο.

"ROSE!"φωνάζει ξανά και μετά από λίγο σταματάει αφού χάνομαι μέσα στο πλήθος κόσμου.

Έτσι είναι καλύτερα..