Είναι τρίτο διάλλειμα και καθόμαστε με τον Κώστα σε ένα παγκάκι και μιλάμε.

Ο Κώστας έχει πολλούς γνωστούς από το Γυμνάσιο οπότε σήμερα αρκετά άτομα είχαν έρθει να τον χαιρετήσουν .Φυσικά δεν σημαινει ότι έδωσαν σημασία και σε εμένα που ήμουν μαζί του.

Καθίσαμε και μαζί στο θρανίο, είχα βαρεθεί να κάθομαι μόνη μου πλέον.

Τον Harry έχω να τον δω από το πρωί που ήταν με τους φίλους του. Δεν μπήκε πρώτη ώρα μάθημα ούτε βέβαια και τις επόμενες δύο. Φυσικά δεν ξέρω καν γιατί τον σκέφτομαι τώρα..

"Πάω στο κυλικείο να πάρω ένα τοστ και έρχομαι" λέω στον Κώστα και κατευθύνομαι προς το εσωτερικό του σχολείου.

Στο κυλικείο μας συνήθως κάθονται ανά τραπέζια οι "κλίκες" του σχολείου και επειδή εγώ δεν ανήκω σε καμία πλέον, δεν μου αρέσει να κάθομαι εκεί με τόσα μάτια καρφωμένα πάνω μου.

Μπήκα στο κυλικείο και το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο πρώτο τραπέζι, στα λεγόμενα "φυτά".
Οι μισοί από αυτούς διάβαζαν βιολογία χωρίς να κουνήσουν ούτε ένα βλέφαρο και οι υπόλοιποι συζητούσαν για την εργασία της φυσικής που είχαμε να παραδώσουμε μέχρι την άλλη Πέμπτη.

Τους προσπέρασα και πέρασα δίπλα  από το τραπέζι των "αθλητών".
Εδώ κάθονται συνήθως όσοι έχουν  διακρίσεις σε αγώνες στίβου,κολύμβησης καθώς και οι ομάδες του σχολείου. Οι περισσότεροι προτειμούν να κάθονται εμμ..σε κάποια απόσταση από αυτό το τραπέζι γιατί η μυρωδιά δεν είναι και η καλύτερη..

Προσπέρασα και αυτό το τραπέζι και βρέθηκα κοντά στα δύο χειρότερα. Στων "players" και στα "bad girls".

Στο τραπέζι των Players κάθονται οι φίλοι του Harry. Θεωρώ πως η λέξη players τους χαρακτηρίζει απόλυτα. Παλιά, έκανα παρέα μαζί τους ..

Τα "bad girls" είναι οι μαζορετες του σχολείου. Και φυσικά η Perrie και οι "φίλες" της βρίσκονται σε αυτή την κλίκα. Όλες τους έχουν πάει τουλάχιστον τρεις φορές με τα "bad boys" και τα πόδια τους είναι σαν πόρτες σούπερ μάρκετ. Κάθε φορά που ανιχνεύουν κίνηση, ανοίγουν..

Και τα ξέρω αυτά αφού έκανα παρέα μαζί τους..

Περνάω πιο γρήγορα αυτά τα τραπέζια και προσπερναω το ίδιο γρήγορα και το τραπέζι των "emo".
Οι emo ήθελαν να με βάλουν στην κλίκα τους γιατί θεωρούσαν- και θεωρούν- πως ταιριάζω μαζί τους.
Είχαν κάνει πολλές προσπάθειες αλλά στο τέλος τα παράτησαν.

Από τότε έχουν θυμώσει μαζί μου και κάθε φορά που με βλέπουν με κοιτάζουν με εκεινο το κενό βλέμμα που μόνο εκείνοι καταφέρνουν να έχουν..

Κινήθηκα γρήγορα και έφτασα μπροστά σε μία από τις κύριες του κυλικείου.

"Ένα τοστ θα ήθελα" της λέω γρήγορα και εκείνη βάζει τα γάντια της και με γρήγορες κινήσεις βγάζει ένα τοστ από τον φούρνο.

Αφήνω τα χρήματα και με γρήγορες κινήσεις βγαίνω από το κυλικείο.

Ανοίγω την πόρτα του κυλικείου -η οποία άνοιγε προς τα μέσα -και ξαφνικά δύο σώματα πέφτουν επάνω μου κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου.

Κάνω στην άκρη τα μαλλιά που έπεφταν στα μάτια μου εμποδίζοντας με στο να δω και κοίταξα τα δύο άτομα.

Τα χείλη της Perrie βρίσκοντας κολλημένα πάνω στα χείλη του Harry λες και όλος της ο κόσμος εξαρτιωνταν από αυτό.
Γιατί ξαφνικά νιώθω ένα deja vu?

Όλο το κυλικείο έβλεπε την σκηνή αμίλητο καθώς ήταν κάτι απρόσμενο και για εμένα και για όλους τους άλλους.

Περίμενα δίπλα τους και το βλέμμα μου συνάντησε εκείνο του Harry. Τα πράσινα μάτια του είχαν γίνει σκούρα και με κοιτούσε με ένα τελείως απαθές βλέμμα που πρώτη φορά έβλεπα πάνω του.

Ξαφνικά ένα χέρι-συγκεκριμένα της Perrie- πετάχτηκε προς το μέρος μου σπρώχνοντας με έξω από το κυλικείο και χωρίς να διακόψει την επαφή με τον Harry έκλεισε με το πόδι της την πόρτα πίσω της.

Έφτιαξα λίγο τα ρούχα μου και αφού έριξα ένα βλέμμα προς την κλειστή πόρτα έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από εκεί.

Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Αυτά που μου λένε οι άνθρωποι για τους εαυτούς τους ή αυτά που βλέπω εγώ σε αυτούς;