(Pov Kendra)

Rozpłynęliśmy się w cieniu i po chwili całą czwórką staliśmy w mieszkaniu Ronka.

- Jak?!

- Widzisz, drogi kuzynie, niektórzy są lepsi w magii, a niektórzy... gorsi.

- Herbatki? - Spytałam, podchodząc do szafki na kubki.

- Ja proszę. - Mój brat rozglądał się po kuchnio-salonie. - Ładnie tu masz.

- Dziękuję.

- Czy wy wszyscy powariowaliście?! - Wybuchnął Paprot.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Co się stało?

- Eee, no nie wiem... Na przykład porwaliście nas z Twierdzy i przeteleportowaliście nas do tej groty!

- Groty?! - Spytał oburzony Ronodin. - Wiesz ile ja tu urządzałem?!

- Usiądź sobie. - Zaproponowałam. - Zaparzę ci zioła na uspokojenie.

Srebrnowłosy obdarzył nas wściekłym spojrzeniem i usiadł na kanapie, krzyżując ręce na piersi.

Postawiłam kubki z herbatą na stoliku, i usiadłam koło mrocznego jednorożca, który objął mnie ramieniem.

- Prosimy o wyjaśnienia. - Powiedział Seth, sięgając po napój. - Jak wy w ogóle...?

- Powiedziałam wam, że nic nie pamiętam z wtedy, gdy byłam kotem. - Opowiedziałam wszystkie swoje kocie przygody.

- Ale dlaczego chodzisz z nim? - Spytał z odrazą w głosie Paprot. - On jest zły.

Ronodin skrzywił się.

- Nie lubię tego słowa. Tak samo jak dobry.

- Czemu? (Pewnie dlatego, że ja go nie lubię xD ~Autorka)

- Nic nie jest całkowicie dobre, albo złe. Wszystko ma swoje drugie dno. Nawet gdy ktoś wydaje się zły, w głębi serca może być dobry, i na odwrót. Czytałeś Harrego Pottera?

- Tak...

- Taki Snape, na przykład. Niby zły, a jednak dobry.

- Podwójny agent. - Zauważył Seth.

- Tak, można tak to ująć. Zepsuty z niespełnionej miłości. Ale zrobi wszystko by tą miłość udowodnić!

Paprot przewrócił oczami.

- Pierdolisz jak Afrodyta. - Stwierdził.

Ronodin westchnął.

- Podsumowywując, nie jestem zły.

- A ja go kocham. - Powiedziałam z przekonaniem.

- Dziękuję za wykład. Ale możesz teleportować mnie z powrotem do twierdzy? - Spytał oschle jasny jednorożec.

- Jasne. - Ciemny jednorożec pstrykną palcami, i jego kuzyn zniknął.

- Gdzie go wysłałeś? - Spytałam, widząc złośliwy uśmiech na jego twarzy.

- Trzynaście kilometrów od Twierdzy. Na czubek wysokiej i stromej góry. Koło jaskini zamieszkiwanej przez smoka.

Westchnęłam.

- Największego i najgroźniejszego smoka w okolicy?

- Nie no, nie uprawiam kuzynobójstwa. Kojarzysz Raxtusa?

- Yhym. - Przytaknęłam.

- To właśnie do niego.

- A ja? - Spytał zaklinacz cieni. - Co ze mną?

- Możesz zostać na noc. - Zaproponowałam. - Rano wrócisz do Twierdzy.

- Ok. - Chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu. - Da radę tu zamówić Maczka?

***
(Pov Paprot)

Pociemniało mi przed oczami, i nagle zamiast w mieszkaniu Ronodina, stałem w wejściu jakiejś jaskini. W oddali widziałem zarys Twierdzy.

- Zbiję go. - Mruknąłem.

Nagle zdałem sobie sprawę z tego, że dźwięk który słyszałem za swoimi plecami, ucichł. Powoli się obróciłem.

Dwoje niebieskich oczu wpatrywało się prosto we mnie.

- Eee... Hej?

- Paprot? Co ty tu robisz?

- Raxtus? - Odetchnąłem z ulgą.

- Tak mam na imię. Co ty tu...?

- Mój kuzyn mnie tu teleportował. Dasz radę przenieść mnie do Twierdzy?

- Nie w nocy. Proponuję żebyś przenocował pod moim skrzydłem.

- Dziękuję. - Uśmiechnąłem się z wdzięcznością. - A właśnie! Bo pytałem mamy o ten twój rozmiar w ludzkim awatarze... I mógłbym sprawić, że byłbyś rozmiarów normalnego człowieka...

- Serio?! Jak?

- Zmień się w człowieka. - Poprosiłem.

Błysnęło i chłopak podleciał do mnie w swojej ludzko-wróżkowej formie.

Cmoknąłem go w czoło.

Błysnęło i nagle był normalnych, ludzkich rozmiarach.

- WoW. - Spojrzał na swoje dłonie, a potem popatrzył na mnie z wdzięcznością. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję! - Pocałował mnie. Zaskoczony, nie zareagowałem.

Speszony smok cofnął się i zarumienił.

- Sorrki. - Bąknął.

- Och. - Wbiłem wzrok w podłogę, czując, że robię się srebrny.

- Przepraszam. - Powtórzył, zmieniając się z powrotem w smoka. Położył się na ziemi i uniósł jedno skrzydło.

Podszedłem do niego i usiadłem na ziemi, przytulając się do jego boku.

Przykrył mnie swoim skrzydłem, a ja stwierdziłem, że jest pod nim nawet ciepło.

- Nie musisz mnie przepraszam. - Powiedziałem. - To ja przepraszam. Zaskoczyłeś mnie i...

Chłopak zmienił się w człowieka. Spojrzał na mnie smutno.

- Prze... - Położyłem mu palec na ustach. Zarumienił się jeszcze bardziej.

Przyciągnąłem go do siebie i zamknąłem w uścisku.

Odsunąłem go trochę do siebie, tak abym widział jego twarz. Chłopak był cały czerwony i wpatrywał się we mnie niepewnie.

Wpiłem się w jego usta. Odwzajemnił pocałunek, opierając dłonie na mojej klatce piersiowej.

Oderwałem się od niego, gdy zabrakło mi powietrza.

- Najfajniejszy dzień w moim życiu. - Westchnął chłopak z uśmiechem.

Zaśmiałem się, cmokając go w czoło.

***

(Pov Seth)

Siedziałem na kanapie, pstrykając pilotem i przeskakując między kanałami. Kendra i Ronodin poszli przed chwilą spać.

Znudzony wyłączyłem telewizor, i wrzuciłem do ust ostatnia frytkę.

Spojrzałem na drzwi od mieszkania. Dokąd one prowadza? I co się stanie, gdy to sprawdzę?

Wstałem i podszedłem do drzwi, kładąc dłoń na klamce. Zamknięte.

Skupiłem się chwilę i zamek kliknął. Wyszedłem na korytarz, rozglądając się.

Głucho wszędzie, ciemno wszędzie, nikogo nie widać. Mogłem iść w prawo albo w lewo.

Stwierdziłem, że zastosuję się do zasady przemieszczenia po labiryncie; cały czas prawo albo prosto.

Pochodnie były umieszczone co jakiś czas, więc nie musiałem nawet trzymać się blisko ściany.

Szedłem już prawie 10 minut, i nie spotkałem ani jednego okna. Co dziwniejsze, nie spotkałem też żadnych drzwi.

W końcu, ujrzałem jakiś blask. Ale nie taki jak od pochodni. W korytarzu znajdywało się coś, co świeciło na upiorną zieleń.

Podszedłem do tego czegoś bardzo ostrożnie. Były to świecące na zielono drzwi, wyrzeźbione w liście i roślinki.

- Co ty tu robisz? - Usłyszałem za sobą.

Polsat!
Mam nadzieję, że się podoba. ~Vikimelka