Önemli olan ortada bir bebek olması değil.Önemli olan ortada bizi ailesi olarak gören ve bize  fazlasıyla bağlı olan bir bebek olması.

1.Bölüm.

Yine duvara ritim tutmuş,uyanık olup olmadığımı ölçmeye çalışıyordu.Muhtemelen Ece uyanmıştı.Bu gecelik sıra ondaydı.Onun bir gece bile bakamayacağına adım gibi eminim zaten.Duvardaki tanıdık ses,bana iki ay önceyi hatırlattı.

2 ay önce...

Elimdeki kitabın son paragrafını her zamanki gri fosforlu kalemimle çizerken,kafamda nereden aklıma takıldığını bilmediğim bir müzik vardı.Yatağımın hemen yanındaki duvara dokundum.Elimdeki kalın  tarakla kafamda dönüp duran şarkının ritmine göre duvara yavaşça vurdum.Ortaya çıkan müzik hoşuma giderken,saatin gece 2 olması da herkesin uyuyacağı ve kimsenin şikayet etmeyeceği anlamına geliyordu.Şu an saçma bir pozisyonda tarakla ritim tutmaya çalışıyordum ama bir yandan da evdekileri uyandırmak istemiyordum.Efe zaten çabuk uyanıyordu ama şu anda bunu pek de önemsemedim.

Şarkının sadece bir bölümünü bildiğim için o duvara vurmayı bıraktım.Devamı nasıldı ki?

Dün Hale ile sabaha kadar film izlemiştik, bu yüzden iki saatlik uykuyla duruyordum ve bir gece daha uykusuz kalmak istemiyordum.O yüzden şarkıyı mırıldanmaya devam ettim.

Sessiz bir gece yorgun adımlarım hiç haberi yok gibi ıslak kaldırımların...

Ne adı,ne de devamı gelmiyordu aklıma.Bir defa daha duvara vurdum  tarakla.Sonra beklenmedik bir şey oldu.

Duvardan sesler gelmeye başladı.

"Özür dilerim duvar,biraz incittim galiba seni,valla kötü bir niyetim yoktu!"

Ben korkudan saçmalarken,duvardaki seslerin tıpkı bir ritim gibi olduğunu farkettim.Duvara kulağımı dayayınca,anladım.

Bu,şarkının devamıydı.

Evet!Evet hatırladım.

Duvardaki ses kesilince yeniden tarakla vurdum duvara.Şarkıyı dün apartmanda işe giderken yan komşum söylüyordu!O adamı pek sevmiyorum aslında.Ne zaman onunla konuşsam başıma birşey geliyor.Felaket habercisi gibi.

Tarağımın sert tarafını tekrar vurdum duvara. O da bana karşılık verdi.

Kafamdan bu saçmalıkları atıp duvardaki sesi dinledim.Artık emin olmuştum.Küçük Adam şarkısıydı bu.Biraz sonra ikimiz beraber vuruyorduk artık duvara.

Herkes gider mi?Herkes gider mi?Söyle bana küçük adam,çok erken değil mi?Erken değil mi?Söyle bana küçük adam herşey biter mi?

Odamdaki su bardağının içindeki suyu halıya boşaltıp duvara dayadım.Daha netti şimdi.

"Elinde cennetin kayıp haritası kalbinde kelimeler dilinde anahtarı."

Bir yandan şarkıyı söyleyip bir yandan da duvara vuruyorduk.Bu yaptığımız saçmalıktı.

Ama sonra birden duvardan gelen ses kesildi.Ben de sesimi kesip bardağı masanın üzerine bıraktım.Başıma yastığa koydum.O anda birden yastık titremeye başladı.

Yastığın altını baktığımda sessizdeki telefonumu görüp rahatladım.Mesaj gelmişti.

053********:Şarkıyı seviyorum.

Siz:Galiba,ben de.

053********:Şey ben Sinan.Sen de yan komşum olmalısın.

Siz:Öyleyim.Ben de Ceren.

053********:Melisa.

Siz:Ha?

Telefonuma hızlıca kaydettim.

Sinan:Diğer ismin Melisa değil mi?Melisa diyeceğim.

Siz:Bu ismi sevmiyorum.

Sinan:Tamam Melisa.İyi geceler.

&&&&&&

O anlar,çok çabuk geçmişti.Hemen hemen her gece bir şarkı söyleyip duvara ritim tutmuştuk.Ama sonra beklenmedik bir şey oldu.Tam olarak dün,hayatımız bir bebekle tamamen değişti.

Yataktan kalkıp üstüme bir hırka giydim ve anahtarımı alıp yan komşuma terlikleri sürüye sürüye gittim.Aklımdaysa,hala dün vardı...

Bebeği bulduğumuz an.