<< Περπάτα, θα αργήσουμε και θα σου πάρει άλλος την θέση. >> Είπε η μαμά μου για δέκατη φορά. << Βιάσου, αγάπη μου. >> Φώναξε και ένιωσα το μέσα μου να βράζει από θυμό.

<< Μαμά, δεν μπορούμε να κάνουμε μια στάση; Πονάνε τα πόδια μου. >> Παραπονέθηκα και την άκουσα να δυσανασχετεί.

<< Όχι, Evelyn. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να βρεις σπίτι, οπότε κούνησε τον ποπό σου και μην χασομεράς. >> Στριφογύρισα τα μάτια μου και άρχισα να περπατάω βαριεστημένα. Έχουμε επισκεφθεί άλλα τρία σπίτια και κανένα δεν της άρεσε. Ελπίζω το τελευταίο να της αρέσει, αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστώ με τις κοινόχρηστες τουαλέτες του Πανεπιστημίου.

<< Εδώ είμαστε. Ελπίζω αυτή η συγκάτοικος να είναι φυσιολογική, αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστείς με τις κοινόχρηστες τουαλέτες του Πανεπιστημίου! >> Τι σας έλεγα; Πήρα μια βαθιά ανάσα και την ακολούθησα μέχρι το ασανσέρ. <<Μπορεί η πρώτη εντύπωση να είναι καλή και να το κλείσουμε, αλλά αν δεις κάποια περίεργη συμπεριφορά ή αν δεις ότι δεν συγκεντρώνεσαι στα μαθήματά σου θα πρέπει να μου το πεις για να σου βρω αλλού. >> Στριφογύρισα τα μάτια μου για άλλη μια φορά και ξεφύσησα σαστισμένα. Πραγματικά δεν την αντέχω άλλο.

<< Εντάξει, μαμά μου. >> Είπα και κοίταξα πέρα από αυτήν. Το ασανσέρ σταμάτησε στον 4ο όροφο και βγήκαμε από αυτό. << Άντε να δούμε.>> Μουρμούρισα μόλις η μητέρα μου χτύπησε το κουδούνι. Αμέσως μια κοπέλα, γύρω στα 20, μας άνοιξε την πόρτα.

<< Καλησπέρα σας. >> Είπε χαμογελώντας. Ανταπέδωσα το χαμόγελο και ένιωσα την μητέρα μου να με σκουντάει. Σωστά, ήρθε η ώρα να μιλήσω.

<< Καλησπέρα, είμαι η Evelyn. Μιλήσαμε εχθές για το σπίτι. >> Έτεινα το χέρι μου προς αυτήν και αμέσως ένωσε τα χέρια μας.

<< Ναι, σε θυμάμαι. Παρακαλώ, περάστε. >> Κοίταξα την μητέρα μου και μου χαμογέλασε. Είναι καλό σημάδι αυτό… σωστά; << Λοιπόν, θέλεις να δεις και το υπόλοιπο σπίτι και μετά να συζητήσουμε; >> Ρώτησε και πριν προλάβω να απαντήσω πετάχτηκε η μητέρα μου και μίλησε για μένα.

<< Καλύτερα να συζητήσουμε πρώτα και μετά. >> Την κοίταξα αυστηρά και αυτή απλά μου χαμογέλασε. Σας είπα πόσο πολύ με εκνευρίζει. ΠΟΛΥ!

<< Μάλιστα. Από πού θέλετε να αρχίσουμε; >>

<< Απ… >>

<< Πόσο είναι το νοίκι, χρυσό μου; >> Με διέκοψε και άρχισα να χτυπάω νευρικά τα δάχτυλα μου στα γόνατα μου.

<< Είναι 400€. Για αυτό έβαλα αγγελία για συγκάτοικο. Είναι καλύτερα αν μοιράσουμε το νοίκι στα 200€. >> Είπε και με κοίταξε.

<< Το σπίτι είναι πολύ ωραίο. >> Άρχισα να το σκανάρω από γωνιά σε γωνιά. Είναι αρκετά μεγάλο και με πολύ ωραία διακόσμηση.

<< Θέλεις να δεις και το υπόλοιπο;>> Ρώτησε δειλά κοιτάζοντας την μητέρα μου.

<< Φυσικά. >> Απάντησα απότομα πριν προλάβει να με διακόψει ξανά. Η κοπέλα, που ακόμα δεν ξέρω το όνομα της μιας και η μητέρα μου δεν με έχει αφήσει να σταυρώσω λέξη, σηκώθηκε και εγώ την ακολούθησα.

<< Αυτό θα είναι το δωμάτιο σου αν τελικά μείνεις εδώ. Είναι μεγαλύτερο από το δικό μου. >> Μου έκλεισε το μάτι και μπήκαμε στο δωμάτιο. Είναι πράγματι αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο. Το κρεβάτι βρίσκεται στη μέση του δωματίου, στη δεξιά πλευρά υπάρχει μια τεράστια ντουλάπα και στην αριστερή ένα μεγάλο παράθυρο που οδηγεί στο πίσω μπαλκόνι. Μπροστά από το κρεβάτι υπήρχε ένα μεγάλο γραφείο. Αφού επεξεργάστηκα όλο τον χώρο, την κοίταξα και της χαμογέλασα.

<< Είναι πολύ ωραίο, εεε… >>

<< Audrey. >> Απάντησε και χαμογέλασε στραβά.

<< Audrey. Ωραίο όνομα. >>

<< Σε ευχαριστώ. Και το Evelyn είναι υπέροχο. >>

<< Λοιπόν, πώς σου φαίνεται; >> Ρώτησε η μητέρα μου μπαίνοντας στο δωμάτιο.

<< Είναι πολύ ωραίο. Θα μείνω. >> Ανακοίνωσα και την κοίταξα.

<< Μάλιστα. >> Ψιθύρισε και στριφογύρισα τα μάτια μου.

Αφού συζητήσαμε ακόμη λίγο για τα θέματα του σπιτιού, η μητέρα μου επιτέλους ξεκουμπ…έφυγε.

<< Επιτέλους! >> Αναφώνησα και με κοίταξα με συμπόνια.

<< Η μητέρα σου είναι πάντα τόσο… επιφανειακή; >> Ρώτησε και γέλασα κάπως ειρωνικά.

<< Μπορείς να την πεις και έτσι. Σου προκαλεί ζαλάδα αυτή η γυναίκα με το που αρχίσει να μιλάει. >> Είπα και γελάσαμε.

<< Εγώ πάντως χάρηκα πάρα πολύ που τελικά αποφάσισες να μείνεις. Ποιος είναι ο τομέας σου; >> Για μια στιγμή την κοίταξα με απορία μέχρι να καταλάβω τι εννοείς *σαΐνι*.

<< Φυσικές επιστήμες, εσένα; >>

<< Τα μαθηματικά. Είμαι ερωτευμένη μαζί τους από μικρό παιδί. >> Είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο να διακοσμεί το πρόσωπο της. Είναι πραγματικά πανέμορφη, ειδικά όταν χαμογελάει. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ALEX.

<< Χαίρομαι που κατάφερες να ασχοληθείς με αυτό που σου αρέσει.>> Ο ήχος τους κινητού μου διέκοψε την συζήτηση μας.<<Συγγνώμη, πρέπει να το απαντήσω. Είναι το αγόρι μου. >>

<< Φυσικά, σε αφήνω να μιλήσεις.>> Έφυγε γρήγορα προς την κουζίνα και απάντησα.

<< Γεια σου. >> Είπα με ναζιάρικη φωνή μόλις το σήκωσα.

<< Βρήκες σπίτι; >> Ρώτησε κατευθείαν και μόρφασα. Να θες να είσαι ρομαντική και να μην σε αφήνουν.

<< Ναι… επιτέλους. >> Τον άκουσα να γελάει αχνά και ασυνείδητα χαμογέλασα. Το πόσο πολύ μου φτιάχνει την διάθεση αυτός ο άνθρωπος δεν εξηγείται.

<< Τέλεια. Δηλαδή η μάνα σου γυρνάει πίσω; >> Ποτέ δεν συμπάθησαν ο ένας τον άλλον. Γι ’αυτό η μητέρα μου δεν με άφησε να μείνω μαζί του. << Δηλαδή δεν θα την έχουμε να μας ζαλίζει κάθε τρεις και λίγο; >>

<< Μιλάς για την μητέρα μου να σου θυμίσω. >> Είπα και καλά εκνευρισμένη.

<< Ω έλα τώρα, μικρή μου. Αφού ξέρω ότι συμφωνείς μαζί μου. >> Μικρή του… Μικρή ΤΟΥ 😍.

<< Αχ ας μην μιλήσουμε άλλο για αυτήν. Τρεις μέρες την είχα πάνω από το κεφάλι μου. >>

<< Alex, εγώ φεύγω. >> Ακούστηκε μια ανδρική φωνή από το βάθος και ο Alex του απάντησε.

<< Ποιος ήταν αυτός; >> Ρώτησα με περιέργεια.

<< Ο καινούριος  συγκάτοικος. >>

<< Καινούριος συγκάτοικος; Τι απέγινε ο Blaze; >>

<< Πήρε μετεγγραφή στην Ουάσιγκτον και έφυγε. >> Είπε και το στόμα σχημάτισε το γράμμα «Α». << Τέλος πάντων, σε κλείνω αγάπη μου, πρέπει να πάω Super Market γιατί τα ντουλάπια είναι άδεια… κυριολεκτικά. >> Γέλασα αχνά και τερμάτισα τη κλήση.

<< Λοιπόν, μιας και τώρα είμαστε συγκάτοικοι πρέπει να μοιράσουμε τις δουλειές. >> Είπε η Audrey μόλις μπήκε στο σαλόνι. << Ποιες προτιμάς; >> Ρώτησε και την κοίταξα κάπως περίεργα. Αν της πω καμία πειράζει;

<< Βασικά… >>

<< Άστο, κατάλαβα. >> Είπε και γέλασε σιγανά. << Θα φωνάζω την μάνα μου να μας καθαρίζει. >>

<< Που μένει η μητέρα σου; >>

<< Λίγο πιο κάτω από εδώ. Αυτή ερχόταν και πριν να καθαρίζει, οπότε δε θα της είναι κόπος. >> Είπε και ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. << Τέλος πάντων. Πηγαίνεις σε party; >>

<< Δεν έχω πάει ποτέ. >> Ομολόγησα και γούρλωσε τα μάτια της.

<< Όταν λες ποτέ, εννοείς ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ή ποτέ; >> Γέλασα αχνά με την αντίδραση της.

<< Όταν λέω ποτέ, εννοώ ποτέ! Δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου σε party. >>

<< Wow! >> Αναφώνησε και την κοίταξα με απορία.

<< Είναι τόσο κακό; >>

<< Όχι, τουναντίον. >> Είπε και μου χαμογέλασε. << Αλλά πώς και δεν έχεις πάει; Θέλω να πω δεν ήθελες ή δεν σε άφηναν; >>

<< Δεν είμαι και πολύ άνθρωπος των party. >>

<< Σήμερα θα κάνεις μια εξαίρεση;>> Ρώτησε και την κοίταξα με σηκωμένο φρύδι. << Ένα παιδί από το Πανεπιστήμιο κάνει ένα party με θέμα το ασπρόμαυρο. Θα έρθεις μαζί μου; >>

<< Βασικά… έλεγα να μείνω να ξεκουραστώ. >> Την είδα να κατσουφιάζει και την κοίταξα απολογητικά.

<< Πάντως αν αλλάξεις γνώμη έλα να μου το πεις. Θα είμαι στο δωμάτιο μου. >> Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και της χαμογέλασα. ‘’Νομίζω είναι ώρα να συμμαζέψω τα πράγματα μου.’’ Σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου.

Τακτοποίησα αρχικά τα ρούχα και τα παπούτσια μου και μετά τα βιβλία μου. Τοποθέτησα το laptop μου πάνω στο γραφείο και άρχισα να το επεξεργάζομαι. Είναι άδειο… πρέπει να το στολίσω με κάτι οπωσδήποτε. Και αύριο μέρα είναι. Έστρωσα τα σεντόνια και την κουβέρτα μου και ξάπλωσα. << Δε θα κοιμηθώ απλά θα ξεκουραστώ. >> Μουρμούρισα.

[…] 

<< Evelyn. >> Άκουσα κάποιον να με φωνάζει, αλλά δεν ανταποκρίθηκα. << Evelyn. >> Ξανά φώναξε και με σκούντησέ ταυτόχρονα. Τέντωσα το σώμα μου και άνοιξα τα μάτια μου.

<< Audrey; Κοιμόμουν; >> Ρώτησα και γέλασε αχνά.

<< Έτσι φαίνεται. Τέλος πάντων, εγώ πρέπει να φύγω. Μήπως άλλαξες γνώμη; >> Την κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν πολύ ωραία ντυμένη και πολύ… βαμμένη.

<< Τι ώρα είναι; >> Ρώτησα ενώ έψαχνα το κινητό μου.

<< Εννέα και τέταρτο. >> Ω Χριστός και η Παναγία, πόσες ώρες κοιμάμαι;

<< ΤΙ; Γιατί δεν με ξύπνησες πιο νωρίς; >>

<< Ήσουν κουρασμένη και λυπήθηκα να σε ξυπνήσω. >> Απολογήθηκε και έτριψα τα μάτια μου. << Πρέπει να φύγω, θα τα πούμε αύριο. >> Είπε και βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Άρχισα πάλι να ψάχνω το κινητό μου μέσα στο δωμάτιο. Που στο καλό το παράτησα; Ξαφνικά άκουσα έναν γνωστό ήχο. ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ; Έτρεξα στο σαλόνι και… ΕΥΡΗΚΑ! Το έπιασα και απάντησα.

<< Ναι; >>

<< Εγώ είμαι. >> Άκουσα την φωνή της κολλητής μου.

<< Μπράβο! >> Την άκουσα να δυσανασχετεί και χαμογέλασα πονηρά.

<< Τι κάνεις; >>

<< Εντύπωση! >> Απάντησα και την άκουσα για ακόμη μια φορά να δυσανασχετεί.

<< Αχού, κάποια δεν έχει όρεξη. >> Αχ πόσο με ξέρει. << Τέλος πάντων. Τι λέει το Πίτσμπουργκ; >>

<< Καλά είναι, σε χαιρετά. >>

<< Σταμάτα να ειρωνεύεσαι, Evelyn. >>

<< Συγγνώμη, Jenna. >> Απολογήθηκα και γέλασα αχνά

Με την Jenna είμαστε από μωρά μαζί. Στα δύσκολα και στα εύκολα. Είναι η μόνη φίλη που μου έμεινε και μου συμπαραστάθηκε όταν πέθανε ο μπαμπάς μου. Είναι ένα χρόνο μικρότερη μου και της έχω απίστευτη αδυναμία.

<< Μικρό, εσύ αύριο δεν έχεις σχολείο; Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνια; >> Την πείραξα και την άκουσα να γελάει… χαζοχαρουμενοοοοο.

<< Πρώτον, μικρό είναι το μάτι σου! Δεύτερον, τι είμαι μωρή για να κοιμηθώ από της εννέα και μισή, δεκάχρονο; >> Είπε και γελάσαμε ταυτόχρονα. << Πήρα να δω τι κάνεις. Εφόσον ζεις και είσαι καλά δεν έχω λόγο να ανησυχώ. Κλείνω, γιατί ακόμα δεν έχω τελειώσει τις ασκήσεις στα μαθηματικά και ποιος ακούει τη κύρια Westbrook. >>

<< Εντάξει, θα τα πούμε αύριο. ΜΟΥΑΑΑ. >>

Άφησα το κινητό στον καναπέ και κάθισα αναπαυτικά πάνω σε αυτόν. Και τώρα τι; Τι μπορώ να κάνω μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι… μόνη μου; Πήρα το κινητό μου ξανά στα χέρια μου και έστειλα μήνυμα στον Alex.

ΠΡΟΣ: Tomato ❤️
«Που είσαι;»

ΑΠΟ: Tomato ❤️
«Σπίτι, γιατί;»

ΠΡΟΣ: Tomato ❤️
«Βαριέμαι!»

ΑΠΟ: Tomato ❤️
«Έλα από εδώ 🥰»

ΠΡΟΣ: Tomato ❤️
«Έλα εσύ, εγώ είμαι κουρασμένη.»

ΑΠΟ: Tomato ❤️
«Δεν ξέρω που μένεις 😐»

ΠΡΟΣ: Tomato ❤️
« ‘Διεύθυνση’ »

ΑΠΟ: Tomato ❤️
«Έρχομαι ❤️. Θα φέρω και πατατάκια 😍»

Στριφογύρισα τα μάτια μου στο τελευταίο μήνυμα. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πατατάκια αυτό το παιδί.

Ξάπλωσα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Περίμενα… αρκετή ώρα μέχρι που άκουσα το κουδούνι.

<< Με τα πόδια από την Αλάσκα ερχόσουν; >> Ρώτησα εκνευρισμένη μόλις άνοιξα την πόρτα.

<< Συγγνώμη, δεν φταίω εγώ που ήρθες να μείνεις στην πιο απομονωμένη γειτονιά του Πίτσμπουργκ. >> Παραπονέθηκε και μπήκε στο σπίτι δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στο μάγουλο. << Η συγκάτοικος; >> Ρώτησε και τον κοίταξα περίεργα.

<< Πήγε σε party. Γιατί ρωτάς; >> Ρώτησα με σηκωμένο φρύδι και με κοίταξε πονηρά. << Ούτε να το σκέφτεσαι, Dollan. >> Τον προειδοποίησα παίρνοντας τα πατατάκια από τα χέρια του.

<< Που τα πας; >> Ρώτησε πανικόβλητος.

<< Να τα βάλω σε ένα πιάτο, Jesus. >> Μπήκα στην κουζίνα και άρχισα να ψάχνω ένα μπολ για να βάλω τα πατατάκια.

<< Άντε, θα φέρεις τα πατατάκια; Έβαλα τη ταινία. >> Τον άκουσα να φωνάζει και ξεφύσησα. Αφού βρήκα -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ένα μπολ, έριξα όλα τα πατατάκια εκεί μέσα *και κάποια στο πάτωμα… παράπλευρες απώλειες I guess*. Μπήκα πάλι στο σαλόνι και τον πλησίασα. << Καιρός ήταν. >> Τον κοίταξα αυστηρά και αυτός πήρε τα πατατάκια δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί και χαμογέλασα αυθόρμητα. Κάθισα δίπλα του και πήρα τη θήκη από τη ταινία μου έφερε. Θρίλερ… ήμουν σίγουρη.

<< Αγάπη μου; >>

<< Φως της ζωής μου; >> Μόρφασα καθώς τον είδα να μασουλάει τα πατατάκια.

<< Γιατί έφερες θρίλερ; >>

<< Τι ήθελες να φέρω; Αισθηματική; >> Ειρωνεύτηκε και στριφογύρισα τα μάτια μου.

<< Τόσες επιλογές υπάρχουν. Περιπέτεια, δράση ή κάτι τέτοιο. Γιατί πρέπει να βλέπουμε πάντα ότι θέλεις εσύ; >> Κλαψούρισα και πάτησε pause στην ταινία.

<< Και εσύ γιατί πρέπει πάντα να βρίσκεις ένα πρόβλημα; >> Τον κοίταξα σοκαρισμένη… ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

<< Α δηλαδή εγώ έχω το πρόβλημα πάλι. Υπέροχα. >> Ειρωνεύτηκα και κοίταξα πέρα από αυτόν. << Έλα βάλε την ταινία. >> Είπα εκνευρισμένη, αλλά συνέχισε να με κοιτάει.

<< Την επόμενη φορά θα δούμε ότι θέλεις εσύ, στο υπόσχομαι. >> Είπε γλυκά και τον κοίταξα. Είμαι σίγουρη πως και την επόμενη φορά θρίλερ θα δούμε… είναι τυχερός που δεν μπορώ να του θυμώσω.

Έβαλε ξανά την ταινία και ξεφύσησα σαστισμένα.

[…]

<< Τελείωσε. >> Είπε μόλις άρχισαν να παίζουν οι τίτλοι τέλους. Ε ΠΙ ΤΕ ΛΟΥΣ.

<< Πιο άθλια ταινία δεν βρήκες να φέρεις; >> Απόρησα.

<< Δεν σου άρεσε; >>

<< Ξετρελάθηκα, δεν φαίνεται; >> Ειρωνεύτηκα και στριφογύρισε τα μάτια του.

<< Πρέπει να φύγω. >> Ανακοίνωσε και τον κοίταξα απότομα. ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ; Θα με αφήσει μόνη μετά από αυτό που είδαμε;

<< Τι; Θα με αφήσεις μόνη; >>

<< Γιατί; Φοβάσαι; >> Ρώτησε κοιτάζοντας με πονηρά.

<< Τι; Φυσικά και ΔΕΝ φοβάμαι. >> Κοίταξα το τραπεζάκι μπροστά μου και γέλασα αμήχανα. << Απλά νόμιζα ότι θα μείνεις εδώ το βράδυ, γι ’αυτό ρώτησα. >> Προσπάθησα να δικαιολογηθώ και έδειξε να το πίστεψε.

<< Δυστυχώς δεν μπορώ. Ο Lucas θέλει να πάμε για τα καινούρια έπιπλα αύριο πρωί. >>

<< Ποιος είναι ο Lucas; >>

<< Ο καινούριος μου συγκάτοικος που σου είπα το μεσημέρι, αγάπη μου. >> Είπε και με κοίταξε με ύφος ‘DUH’.

<< Α. >> Αναφώνησα και χασμουρήθηκα.

<< Φεύγω για να ξεκουραστείς. Θα σε δω αύριο. Σ’ αγαπώ. >>

<< Εγώ σ’ αγαπώ περισσότερο. >> Του έδωσα ένα φιλί και τον καληνύχτισα.

Έκλεισα την τηλεόραση και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου.

______________________________________

Γειααα σααςς!

Πώς είστε;

Σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο;

Πείτε μου αν θέλετε να την συνεχίσω.

Τα λέμε στο επόμενο... Byeee 💚