- Jej tętno jest w normie. Poparzenia nie były wielkie. - usłuszałam czyjś głos.
- To dobrze. Jest najniebezpieczniejszym mutantem jakiego kiedykolwiek widziałem. - ten głos znam doskonale.
Zaczęłam otwierać oczy. No nie ma to kurde jak zapalić wszystkie światła na powitanie. Chcą mi oczy wypalić?!
- Zamknijcie jadaczki z łaski swojej, bo zaczyna się budzić. - tym razem głos należał do kobiety i nie była to Maria.
- Jeżeli chcecie żebym otworzyła kiedykolwiek oczy to zgaście światło. - wreszcie się odezwałam a raczej jęknęłam. Moja prośba została spełniona. Zobaczyłam, że jestem na białym łóżku, w białym pokoju, podłączona do jakichś urządzeń. Na drugim końcu łóżka siedziała kobieta z rudymi włosamo do połowy szyii i zielonymi oczami.
- Natasza Romanoff. - przedstawiła się przyjaźnie. - Czemu misisz nosić ten stabilizator na ramieniu? - oczywiście. Nie ma bardziej interesującycn tematów do rozmowy?
- Mam rzadką chorobę genetyczną, przez którą nie mogę normalnie funkcjonować. - wyjaśniłam spokojnie, choć głos mi się łamał. - Kiedy ,mogę z tąd wyjść i jechać do domu dziecka?
- Wyjść możesz dzisiaj, lecz do domu dziecka na pewno nie pojedziesz. Będziesz przez jakiś czas mieszkała z Avengers w wierzy Tonego Starka. Za cztery godziny mam z nimi spotkanie. Pojedziesz z Nataszą do sklepu po nowe ubrania. A w to ubierzesz się teraz. - Fury dał mi do ręki nowe ubrania. - Mam równierz do ciebie sprawę. Czy chcesz pracować w Tarczy jako agętka? Nie będziesz musiała mieszkać w domu dziecka. - wyciągnął do mnie rękę z jakimś dokumętem.
- Zgoda. Gdzie podpisać? - zapytałam z uśmiechem. - Gotowe.
- A więc witamy w Tarczy. - oznajmił po czym wyszedł.
- Nie zdąrzyłem się przedstawić. Bruce Banner. - męszczyzna stojący do tej pory cicho wyciągnął do mie rękę.
- Mnie już chyba znasz. - uścisnęłam ją, a on poszedł w ślady Furego. W pokoju została tylko Natasza.
- Przebierz się. Przyjdę za dziesięć minut. - powiedziała a ja zostałam sama.