Πρώτη φορά νιώθω αυτή την αίσθηση. Αίσθηση χαράς και λύπης μαζί. Αίσθηση φόβου αλλά και ηρεμίας. Δεν ξέρω τι να πρωτονιώσω. Αισθάνομαι πιεσμένη έχοντας έναν κόμπο στο λαιμό μου. Ένα δροσερό αεράκι διαπερνά όλο μου το σώμα, κουνάω τα χέρια μου και νιώθω την υγρασία. Ανοίγω δειλά τα μάτια μου και αντικρίζω ένα απέραντο λιβάδι. Παίρνω μια ανάσα και νιώθω τη μυρωδιά της φύσης στα πνευμόνια μου. Βρίσκομαι ξαπλωμένη σε ένα ξένο μέρος.

Σηκώνομαι από το έδαφος και στρέφω το βλέμμα μου προς τον γαλάζιο ουρανό. Συνεχίζω να κοιτάω το τοπίο γύρω μου και είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Αρχίζω να προχωράω και αισθάνομαι τα πόδια μου παγωμένα. Μα καλά γιατί είμαι χωρίς παπούτσια. Με παρατηρώ λίγο καλύτερα. Φοράω ένα μακρύ μαύρο φόρεμα με κόκκινα φουντωτά μανίκια ενώ ένας κόκκινος κορσές βρίσκεται στην μέση μου. Τα μαύρα μου μαλλιά πιασμένα ψηλά καθώς τα κρατά ένα ξύλινο ραβδί. Αμέσως βάζω τα χέρια μου στην περιοχή του λαιμού μου, το μενταγιόν δεν βρίσκεται στην θέση του.
Γιατί όλα αυτά σε εμένα; Αρχίζω να τρέχω ψάχνοντας για κάποια διέξοδο από αυτή την "φυλακή " . Στο βάθος του λιβαδιού αντικρίζω μαζεμένα σπίτια και χωρίς δεύτερη σκέψη συνεχίζω να τρέχω χωρίς σταματημό.

Πριν καλά καλά φτάσω στο χωριό, ο ουρανός είχε ήδη σκοτεινιάσει και οι χοντρές σταγόνες τις βροχής έκαναν την εμφάνιση τους. Έβαλα τα χέρια μου κοντά στο πρόσωπο μου προσπαθώντας να με προστατέψω από την βροχή. Με το πέρασμα κάθε δευτερολέπτου η βροχή δυνάμωνε. Βρήκα στέγη έξω από ένα σπίτι και έκατσα στο χαλάκι της εξώπορτας σαν κανένα παρατημένο γατάκι. Παρατήρησα στο οπτικό μου πεδίο το χωριό. Φαινόταν παλιό και εγκαταλειμμένο. Υπήρχε απόλυτη ηρεμία και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος της βροχής καθώς έπεφτε στο έδαφος και πότιζε το χώμα με το νερό της. Η βροχή με είχε ηρεμήσει και όσο περνούσαν τα λεπτά τόσο πιο πολύ έπεφτα πίσω ακουμπώντας την παλιά ξύλινη πόρτα. Μετά από λίγο ένιωσα μια ζέστη στο κρύο μου σώμα. Άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου και αντίκρισα έναν ψηλό άντρα με μακριά μαύρα μαλλιά. Φοβήθηκα και έκλεισα τα μάτια μου σα να μην συνέβη τίποτα. Με τύλιξε με κάτι ζεστό και χωρίς να το περιμένω με σήκωσε και με έβαλε στην πλάτη του σα να ήμουν σακί με πατάτες. Ξεκίνησε να προχωρά προς μια άγνωστη για μένα κατεύθυνση. Με κουνούσε τόσο έντονα που ένιωθα ναυτία, ούτε επίτηδες να το έκανε. Ξαφνικά χλιμιντρίσματα αλόγου ήχησαν στα αυτιά μου. Χωρίς να το περιμένω με σήκωσε ακόμη πιο ψηλά και με τοποθέτησε στο μπροστινό μέρος του αλόγου. Μετά από λίγο βρισκόταν στην θέση του καβαλάρη έτοιμος να ξεκινήσει.

" Θα κάνεις ότι κοιμάσαι για πολύ ώρα;"

Μου λέει με την βαριά φωνή του και ένιωσα ολόκληρο το σώμα μου να ανατριχιάζει. Για λίγο επικράτησε η σιωπή και το άγχος μου είχε φτάσει στο κόκκινο. Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να πονάει καθώς τόση ώρα ήταν γυρισμένο προς το έδαφος. Μετά από λίγο άρχισα να κουνιέμαι παραδέχοντας την ήττα μου. Με κοιτούσε με ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπό του ενώ εγώ του έριχνα ειρωνικές ματιές, βλέπετε δεν ξέχασα τον τρόπο που με κουβαλούσε προηγουμένος. Προσπαθούσα να κάτσω σωστά όταν ξαφνικά γλίστρησε το πόδι μου και πήγα να πέσω από το άλογο. Ο δυνατός καβαλάρης  πρόλαβε και με έπιασε από την μέση και με τράβηξε κοντά του κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο ζεστή από ότι είναι. Έκατσα μπροστά του και ένιωθα την καυτή ανάσα του στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Πέρασε τα χέρια του κοντά από την μέση μου και έπιασε τα χαλινάρια του αλόγου.

" Πώς σε λένε;"

Είπα και έσπασα την σιωπή με την ερώτηση μου.

" Θα με μάθεις πολύ καλά στο μέλλον Αβάϊνα"

Σοκαρίστικα ακούγοντας το όνομα μου και η έκφραση του φόβου σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.

" Μην φοβάσαι, εγώ το μόνο που θέλω είναι να σε προστατέψω "

" Δεν είπα ότι σε  φοβάμαι "

" Το ένιωσες όμως και αυτό είναι αρκετό"

Μα καλά πως κατάλαβε τι νιώθω;
Πώς ξέρει το όνομα μου;
Γιατί θέλει να με προστατέψει;

Με μια κίνηση κούνησε να σκοινιά και το άλογο άρχισε να τρέχει. Η βροχή είχε πλέων ηρεμήσει και ο άνεμος είχε κάνει την εμφάνιση του. Τα μαλλιά μου λυτά χόρευαν στον Ρυθμό του αέρα και ένιωσα μια ελευθερία.

Ξαφνικά, ένιωσα να ζαλίζομαι και έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου,καθώς το σώμα μου στηρίχθηκε στον καβαλάρη.

...

Μα καλά που βρίσκομαι; κοιτάζω τον χώρο γύρω μου και όλα γυρίζουν. Κλείνω τα μάτια μου για να συνέλθω και στηρίζομαι σε κάποιο λείο αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά μου.

" ΑΒΑΙΝΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΡΑ "

Ωχ κάπου την ξέρω αυτή την φωνή. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την καθηγήτρια μου να μου φωνάζει. Μα πως είναι δυνατόν, δεν έχει περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τότε που έφυγα.

" Αβάϊνα μην με κάνεις να το ξαναπώ, εξαφανίσου"

Αμέσως τρέχω και πηγαίνω στην πόρτα με προορισμό το γραφείο του διευθυντή. Όχι ευχαριστώ δεν θα ήθελα να ξανά εξαφανιστώ πηγαίνοντας στον όμορφο αλλά περίεργο καβαλάρη και τον κόσμο του...